Een kerst zoals de andere jaren? Ja, het is inmiddels een redelijke traditie dat ik op Eerste Kerstdag bij mijn zus en haar familie het kerstdiner nuttig en Tweede Kerstdag bij moeder ben. Het is ook traditie dat ik de tweede dag 's middags even een blokje om loop en naar mijn herinnering is de rollade ook erg traditioneel. Als een traditie goed aanvoelt, hoeft deze ook niet te worden veranderd en dat geldt zeer zeker voor de kersttraditie bij de familie. Geen cadeaus, geen buitensporige vreetpartijen met exclusief voedsel, nee... gewoon het samenzijn: Dat is kerst voor mij. Volgend jaar hopelijk weer! Tussen kerst en oud en nieuw is het vooral terugblikken op het voorbije jaar. Hoe ik dat precies ga inrichten, mag ik morgen over nadenken. Vanavond eerst de laatste Week Spot van het jaar en dat is de plaat die bijna op 1 had gestaan in de Blauwe Bak Top 100. 'Show And Tell' van Al Wilson (1973) mag 2017 besluiten als Week Spot.
Het is één van de laatste platen op de 'Vakantiemixen' van het afgelopen jaar. Ik sluit deze af met Mrs. Miller. Om nu van Mrs. Miller de Week Spot te maken? Nee, ik heb in de zomer al een uitvoerig bericht geschreven over dit fenomeen. Ik kijk even bij de overige handel van de Deense verkoper op Discogs en zie dan deze van Al Wilson. Omschreven als een 'fresh copy' en daar is geen woord Frans, Deens of Canadees bij. Het is de Canadese persing op Bell welke Rocky Road in het catalogusnummer heeft en de plaat is in een prachtige staat. Het mag mee voor een dievenprijsje. Twee euro, als ik me niet vergis. Op de wandeling van de zaterdagavond van de vakantie valt me pas écht op hoe idolaat ik van dit nummer ben. Bij de samenstelling van de Top 100 twijfel ik even of ik het op nummer 1 zal zetten. Er gaat qua solide soul niets voorbij aan deze perfectie, maar toch heeft Chuck Boris méér een gevoel van 2017. De Week Spot-titel is echter helemaal verdiend!
Ik leer veel van de Northern Soul-favorieten kennen via de 'Northern Soul Jukebox' op de mp3-speler en hoewel deze op 'shuffle' staat, zoekt het apparaat zelf haar 'favorieten' uit. Zo is het omstreeks het 'ge-Vecht' van 2013 dat ik meerdere malen per dag wordt 'getrakteerd' op 'The Snake' van Al Wilson. Na de zesde keer op een dag ben ik het toch wel een klein beetje beu en gooit het nummer uit de lijst. 'The Snake' wordt door evenveel mensen geliefd als gehaat. De laatste groep zijn voornamelijk de Northern Soul-dj's die horensdol worden van de plaat. In The Casino in Wigan is dit een veel gevraagd nummer. De kift van de 'snobs' is dat het geen 'soul' heeft en dat het op een groot platenlabel is uitgebracht en zelfs een hit is geweest. Voor de dansers is dit echter een fantastisch nummer en zo brengt het onschuldige 'The Snake' een harde scheidslijn aan in de Northern Soul. Wilson maakt in de jaren zeventig nog een aantal uitstekende platen die nauwelijks worden opgepikt door de 'serieuze' dj's omdat Al Wilson voor altijd verbonden zal blijven aan 'The Snake'. En zo gaat een hele natie voorbij aan de perfecte schoonheid van 'Show And Tell'.
Allen Lamar Wilson is de naam van de man. Hij wordt op 19 juni 1939 geboren in Meridian in Mississippi. Hij heeft totaal geen interesse voor de lesstof op school, maar des te meer in toneelspel en ook wint hij een eerste prijs als zanger in een talentenjacht. Als twaalfjarige leidt hij zijn eigen gospel-kwartet waarmee hij in de kerken optreedt, maar doet daarnaast eveneens covers van country-hits. Zijn familie verhuist dan naar San Bernadino in Californië. Hij heeft drie kortlopende arbeidscontracten achtereen en intussen leert hij zichzelf drummen. Hij toert in de vroege jaren zestig met Johnny Harris & The Statesmen voordat hij het leger in gaat. Naast zingen, oefent hij ook een stand-up comedy-act in geval hij niet mocht slagen als zanger. In 1966 komt zijn droom uit als hij in contact komt met manager Marc Gordon. Gordon zal hem de volgende tien jaar bijstaan. Wilson doet auditie voor Johnny Rivers en komt zo terecht bij het Soul City-label. 'Who Could Be Lovin' You' doet aanvankelijk nog weinig en de tweede single is 'Do What You Gotta Do'. De derde is een schot in de roos: 'The Snake'. Het is 1968 en je kan nog niet alles bij naam en toenaam zeggen in een liedje. Zo ontstaat het liedje over een dame die een slang vindt, het onderdak biedt en daarna dodelijk wordt gebeten door het reptiel. 'Take me in, tender woman/ Take me in, for heaven's sake/ Take me in, tender woman/ Sighed the snake'. Hoezo dubbelzinnig? Het nummer wordt een redelijke hit in Amerika en die idioot die zich nu de president mag noemen, haalt het liedje (volgens hem van Al Green) nog eens aan om een vergelijking te trekken met Mexicaanse immigranten. Het wordt een grote hit in de Northern Soul en bereikt in Engeland de hitparade in 1975. 'Do What You Gotta Do' wordt pas ná 'The Snake' nog een bescheiden succes in Amerika.
Toch gaan de zaken snel bergafwaarts voor Wilson. Er komen geen grote hits meer, ondanks een paar Creedence-covers en het lijkt even helemaal afgelopen met Wilson. In 1973 is hij plotsklaps terug. Marc Gordon is een platenmaatschappij gestart, Rocky Road, en Jerry Fuller tekent voor 'Show And Tell'. Fuller heeft in de jaren ervoor de successen geschreven voor Gary Puckett & The Union Gap. Bell staat klaar om de distributie op zich te nemen en het zal Wilson's grootste hit worden. 'La La Peace Song' zal het ook nog goed doen en vervolgens komt Wilson, tegen zijn zin, onder contract bij Playboy. Ja, dat label behoort toe aan het tijdschrift. Playboy heeft een redelijke catalogus aan leuke soul, maar Wilson wil al na één plaat weg bij Playboy. Dat lukt niet. In 1978 gaat het platenlabel failliet. In 1979 maakt hij de single 'Count The Days' voor Roadshow in Philadelphia en dat zal zijn allerlaatste hit worden.
In de jaren tachtig en negentig toert Wilson door de clubs en neemt in 2001 alle oude hits opnieuw op voor het album 'Spice Of Life'. Hij heeft dan zijn garage ingericht als studio en daar bewaart hij eveneens de originele mastertapes. In maart 2007 brandt de garage tot de grond toe af. Op 21 april 2008 maakt een nierfalen een einde aan zijn leven. Hij is dan 68 jaar oud geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten