Blauwe Bak Top 100: 100-91

We hebben het weer voor elkaar gekregen! Een heuse Blauwe Bak Top 100, ook al wijkt die her en der een beetje af van de vorige lijsten. Gewoonlijk zou ik de platen moeten gebruiken die ik van december 2016 tot 30 november 2017 heb gekocht, maar dat zijn er geen honderd en ik wil geen 'dubbele' singles in de lijst hebben (a- en b-kant, zoals ik eerder wel heb gedaan). Omdat 2016 een enorme 'bubbling under' heeft en bepaalde platen uit dat jaar pas in 2017 voor mij zijn gaan 'werken', heb ik deze meegenomen in de Top 100 van dit jaar. De onderste twintig is evenwel een beetje 'bubbling under', maar dat is niet erg. Ik kan tevreden zijn over de Top 100 zoals ik die nu voor me heb liggen en waarmee ik vandaag aftrap. Ook de publicaties kunnen iets afwijken. Eerder deed ik alleen zaterdag en zondag plus twee dagen voor kerst en beide kerstdagen. Nu denk ik dat ik het een beetje 'sneller' ga doen en volgende week en de week daarop zowel vrijdag, zaterdag als zondag in het teken van de lijst te zetten. Inleidingen zoals deze worden een schaars goed omdat de berichten zelf genoeg leesvoer opleveren. Vandaag de onderste tien in de Top 100.

100. Soulful Strut-Young Holt Unlimited (US, Brunswick 55391, 1968)
We trappen de zesde editie van de Blauwe Bak Top 100 af met de huidige Week Spot. Het verhaal hierover hebben jullie eerder deze week kunnen zien en dus ga ik snel verder met de volgende.

99. We Can Make It Last Forever-Ronnie Dyson (US, Columbia 4-46021, 1974)
De oneven nummers in deze aflevering heb ik allemaal in 2016 gekocht. Een jaar geleden zat ik in een luxe-positie. Ik hoefde slechts eenmaal door de lijst met aanwinsten te gaan om op honderd nummers te komen. Dat ik, bij nader inzien, enkele grote favorieten heb overgeslagen, is jammer maar helaas. Ik doe in 2016 evenmin aan ‘dubbele’ kanten en probeer ook de artiesten en groepen eenmaal te noemen waar mogelijk. Zo wordt Ronnie Dyson slachtoffer van het laatste. Zijn ‘One Man Band’ staat weliswaar in de top vijftig van 2016, maar dit uitstekende ‘We Can Make It Last Forever’ valt buiten de boot. Kwaliteits-disco van de bovenste plank. Het begint aarzelend en barst dan los in een aanstekelijke danser. In 2017 alsnog verdiend in de Top 100!

98. I’ve Got My Baby Back-Lorraine Ellison (UK, Warner Bros. K 16001, 1966, re: 1975)
Waarom? Mijn maat op Marktplaats gaat over twee weken weer items toevoegen, maar dan zal ik toch kritischer moeten zijn. Waarom bestel ik in hemelsnaam ‘Stay With Me Baby’ van Lorraine Ellison terwijl ik het eigenlijk niet kan uitstaan? De keerzijde is ietsje interessanter, maar het spijt me… ik ben nu eenmaal geen ‘fan’ van de vocale capriolen van Ellison. Goed beschouwd is het dan toch nog een klein beetje ‘bubbling under’ onderaan in de lijst. Bij gebrek aan méér op nummer 98 ermee.

97. You Left The Fire Burning-Jackie Wilson (US, Brunswick 55480, 1971)
Mark heeft een paar weken geleden een strooptocht gemaakt door ons land en is thuis gekomen met honderden singles. Eentje trekt meteen mijn aandacht: ‘The Who Who Song’ van Jackie Wilson. Zijn vraagprijs is billijk als je het vergelijkt met buitenlandse dealers en toch moet ik het ‘cancellen’. Jackie Wilson is de ‘king’ voor mij, maar desondanks zijn de plaatjes een soort van ‘bijgerecht’ geworden. Bovendien valt voor een paar euro’s nog genoeg leuks te ontdekken. Neem nu deze ‘You Left The Fire Burning’ uit de ‘nadagen’ van Wilson. Ja, het refereert in de verte aan ‘Higher And Higher’, iets dat in bijna al zijn werk van na 1969 zal weerklinken. Toch fijn genoeg voor de top 100 en dat ruim een jaar later.

96. If You Don’t Cheat On Me-R.B. Hudmon (US, Atlantic 45-3318, 1975)
Ik ben altijd te porren voor een poepje ‘Southern Soul’ en deze is aantrekkelijk geprijsd voor twee uitstekende kanten. Toch moet ik nog duidelijk wennen aan dit nummer en heeft het vooralsnog geen belangrijke plek ingenomen in mijn set. Het zou volgend jaar, bij wijze van spreken, een stuk hoger kunnen staan, maar dit jaar is 96 het hoogst haalbare voor R.B. Hudmon.

95. Thank You-Jackson Bros. (Italy, Cannonball CBLL 03, 198?, re: 2016)
De laatste toevoeging aan de Top 100 is deze ‘nieuwe’ single uit 2016. Ik heb per ongeluk twee nummers dubbel genoteerd (bij het verplaatsen waarschijnlijk op kopiëren gedrukt in plaats van knippen) en dus heb ik op een bepaald moment 98 platen in de Top 100. Young Holt Unlimited is de eerste vervanger omdat die kort daarvoor is afgevallen. De andere plaat die afvalt is niet zo héél interessant voor de Top 100 en dus kies ik alsnog voor een gospel bij de onderste tien. Cannonball heeft een reputatie van snel verkopende singles en ik geloof dat deze eindelijk ‘uitverkocht’ is. Dat wil zeggen: Je kan via een Discogs-dealer nog één nieuw exemplaar bemachtigen en dan is het gebeurd. In vergelijking met eerdere (en ook een paar latere) Cannonball-uitgaven is dit een langzame verkoper geweest en dat is te verwachten met dergelijke gospel-disco. Té religieus voor disco en té disco voor de gospel-liefhebbers. Ik maal er niet om en draai de plaat nog altijd met veel vreugde. Vorig jaar deed het niet mee, maar nu een herkansing voor de Jackson Bros.

94. Barefootin’-Robert Parker (UK, Charly CTD 123, 1966, re: 1980)
Een gezellige stamper hoort ook thuis in de Top 100. In ‘Do The 45’ speelt het nauwelijks een rol, maar het is door de ‘Vakantiemix’ dat ik Parker ben gaan waarderen met dit klassieke ‘Barefootin’. Vijf jaar geleden was het top twintig geweest, maar die tijd is voorbij. Het merendeel uit deze Top 100 is immers jaren zeventig en er zitten ook verscheidene jaren tachtig-singles bij. Wederom het bewijs dat deze Top 100 weer een ‘bubbling under’ heeft en dat is helemaal niet erg. Vaak ‘ontdek’ ik een plaat middels deze onderste regionen, ook al is dat niet van toepassing bij dit welbekende nummer van Parker.

93. The Devil Made Me Do It-Robert Upchurch (UK, Philadelphia S PIR 2652, 1974)
Dat deze in 2016 niet mee doet, is niet verwonderlijk. De plaat inspireert me nog tot een ‘Listen Carefully’ waardoor het binnenkort nog eens voorbij komt in de ‘Eretitel’. Wie weet, misschien dan wel als nummer 1. Ik haal de plaat van een vijf pond-lijst van Mark en er zijn singles van dezelfde lijst (bijvoorbeeld The Mob) die al lang niet meer in de Blauwe Bak voorkomen. Upchurch wacht geduldig op hét moment, maar is tot nu toe altijd nog een gezellig ‘bijgerecht’ geweest. Ik geef R.B. Hudmon en Robert Upchurch een extra kans door deze plek in de Top 100.

92. My Thing-Sylvia (Belgium, London 80-5691 Y, 1973)
Nee, ik heb het nummer sinds de aanschaf niet meer gehoord. ‘L.A. Sunshine’ is intussen alweer een paar keer aan bod gekomen, maar van ‘My Thing’ staat me bij samenstelling en op het moment van schrijven niets meer bij. Dat wordt een kleine ‘verrassing’ bij de uitzending van deze Top 100 en plaatsje 92 kan dan weinig kwaads aanrichten.

91. Bring My Buddies Back-Change Of Pace (US, Stone Lady HSL-006, 1971)
Heeft deze van Change Of Pace gespeeld in 2017? Ja, heel even maar. Ik heb de plaat in een week vaker gedraaid dan totaal in 2016 en ik weet even niet meer waarom. Het zal misschien met Jay & The Techniques’ ‘This World Of Mine’ te maken te hebben gehad. De laatste refereert ook aan Vietnam en de labels van deze Stone Lady en de Silver Blue van Jay & The Techniques ogen hetzelfde. Change Of Pace is een echte ‘Vietnam-disc’. Sommigen scharen het onder de gospel, maar het is niet echt bruikbaar in de soul of gospel. Dat komt door het marstempo in de coupletjes, het is erg lastig om dit tussen twee soul-platen in te passen. In een Top 100 heb je daar minder last van, hier is namelijk nergens sprake van een ‘logische overgang’. Morgen klim ik van 90 naar 81.