Nee, ik was het niet vergeten! Ik heb alleen het gevoel dat Peter niet erg actief meer is op Facebook en ik had de Top 100-berichten van dit weekend al eerder geschreven. Een dag later, maar alsnog mijn felicitaties aan het adres van Peter van Singlehoesjes.nl. Het is alweer ruim een jaar geleden, wellicht weer een 'meet-and-greet' in 2018? Ik weet nog niet of ik deze woensdag of de week erop 'Het zilveren goud' ga doen. Normaal gesproken probeer ik het op een woensdag rond de 17e te doen, maar 17 december valt dit jaar op zondag. Vanavond ga ik evenwel een kwart eeuw terug in de tijd. Ik hou dan de elpees niet meer bij in de kaartenbak en kan ook niet alle elpees herinneren die ik in deze maand heb gekregen, maar deze staat me helder voor. Hoewel ik dan reeds een paar singles van Jethro Tull heb, beschouw ik dit album als de échte kennismaking met de band en dat had ik slechter kunnen uit kiezen. Het album 'Songs From The Wood' van Jethro Tull (1977) mag vandaag in de schijnwerpers.
Halverwege de Sneker winkelstraat de Oosterdijk en dan schuin tegenover de Hema in de steeg. Als ik in 1992 voor het eerst naar 'T Pantoffeltje ga, hoor ik van menigeen dat het een 'homobar' is. Het is een 'duistere' zaak, dat is zeker. Het zit in een zeer smalle steeg en heeft geen vensters. Toch heb ik nimmer iets gemerkt van een bepaalde doelgroep binnen het café of het moeten de lallende spelers van voetbalclub WZS zijn die het café als hun 'tweede kantine' beschouwen. Ik kom hier op 21 augustus 1992 voor de eerste maal. In de hoedanigheid van muziekjournalist. Veel kroegen hebben nogal standaard coverbands op het podium staan, maar in 'T Pantoffeltje speelt het hoofdstedelijke Woody & The Sidemen. Authentieke blues, hoewel we daar weinig van zullen horen op deze avond. Er schijnen klachten te zijn gekomen over mogelijke geluidsoverlast en gedurende de eerste set staat buiten iemand van de gemeente te meten. Het resultaat is schrikbarend. Een voorbij lopende dame op hoge hakken, klik-klak-klik, is bijna twee keer zo hard als de muziek vanuit het café dat je op straat hoort, maar dat neemt niet weg dat de muziek té hard is voor de handhavers van de wet. Woody & THe Sidemen met, als ik me niet vergis, Jan De Hont wordt het zwijgen opgelegd en het zal jaren duren als er, na een grootscheepse verbouwing, weer live-muziek kan plaatsvinden in de kroeg. Ik heb die avond evenwel een 'band' opgebouwd met uitbater Gerard en kan me best voorstellen dat ik hier vaker een gezellige avond ga beleven.
De maanden erop keer ik regelmatig terug in 'T Pantoffeltje. Het gespreksonderwerp komt regelmatig uit op muziek en op een zeker ogenblik krijg ik een heel mooi aanbod. ,,Als je nu volgende week woensdag langs komt, dan zoek ik een paar elpees uit van mijn verzameling die je mag hebben en houden". Wow! Die woensdagavond ben ik op de afgesproken plek. Met de bus, want bij nacht naar huis fietsen met elpees in een plastic tas aan het stuur? Nee, dat lijkt me geen goed idee. Jethro Tull is de eerste elpee die me opvalt en we hebben het een paar weken geleden samen over de band gehad. Gerard beschrijft het als een essentieel album in de geschiedenis van Jethro Tull. Met Wikipedia achter de hand, leer ik dat hij niet alleen staat. Rolling Stone beweert een jaar later zelfs dat het album 'het beste is dat Tull heeft gedaan'. Na een kwart eeuw ben ik het roerend met hen eens.
De 'roots' van Jethro Tull ligt in de blues als het in 1968 om de hoek komt met 'This Was'. De groep heeft dan thuishaven Blackpool ingeruild voor Londen en timmert professioneel aan de weg. De 'Britblooze Boom' is dan net goed op gang gekomen en het elektrisch versterkte blues-geluid schuift al snel door naar de vroege hardrock. Het is de charismatische frontman Ian Anderson en zijn dwarsfluit, maar ook zeker de creatieve kracht van gitarist Martin Barre, die maken dat Tull meteen afwijkt van de bestaande bluesgroepen. In de vroege jaren zeventig gaat het geluid steeds meer naar de hardrock. Als er één muziekstijl is die keihard wordt afgeserveerd in de (Britse) muziekmedia, dan is het wel hardrock. Uriah Heep en Led Zeppelin, om maar een paar te noemen, zijn mateloos populair bij het publiek, maar hun albums wordt door de journalisten de grond in geschreven. Jethro Tull valt hetzelfde ten beurt als dat méér hardrock wordt en bovendien concept-albums gaat maken. Er moet iets komen om het tij te keren en dat komt in 1976. Jethro Tull heeft dan juist het teleurstellende 'Too Old To Rock 'n' Roll , Too Young To Die!' uitgebracht en een uitgebreide tournee gedaan. Ian Anderson heeft een boek gekregen van de toenmalige Tull-manager: 'Folklore, Myths And Legends Of Britain'. Anderson is dan pas getrouwd, heeft een huis gekocht en gaat zich, middels dit boek, verdiepen in de Engelse geschiedenis. Vooral om, naar eigen zeggen, de Britse identiteit te ontdekken en te gebruiken in de muziek. Gerard noemt het album in 1992 'folkrock' en ik neem dat meteen over, maar Anderson wil daar niets van weten. 'Songs From The Wood - With Kitchen Prose, Gutter Rhymes And Divers' is vooral een uitlaatklep voor de leden om haar Britse identiteit uit te dragen.
De snoeiharde gitaren en de moeilijke constructies van eerdere albums hebben plaatsgemaakt voor een speels geluid met fraaie arrangementen en tekstueel is het enerzijds Engelse poëzie en aan de andere kant de 'Pagan'-romantiek. Het is de eerste van drie, vooruit dan, meer folk-georiënteerde platen. Na 'Songs From The Wood' volgt 'Heavy Horses' (1978) en 'Storm Warning' (1979). Hoewel ik niet meer heel actief ben met het speuren naar elpees, staat 'Heavy Horses' in ieder geval nog op mijn verlanglijstje. Het is wijlen Hugo Van Krieken die me in eerste instantie enthousiast maakt voor de plaat en vervolgens iemand in De Buze die de plaat regelmatig meeneemt. In de jaren tachtig zal Tull terugkeren naar het geluid van voor 'Songs From The Wood' en is nog altijd succesvol daarmee, hoewel het meest recente album is opgenomen met een klassiek ensemble: 'String Quartet'. Daarnaast heeft 'Songs From The Wood' eerder dit jaar een feestelijke heruitgave gehad vanwege het veertigjarig jubileum.
Hoewel ik op dat moment 'Living In The Past', 'Witch's Promise' en 'Said She Was A Dancer', uit de jaren tachtig, op single heb, beschouw ik 'Songs From The Wood' als mijn toegangskaartje tot de wereld van Jethro Tull. Hun werk uit de jaren zeventig heeft wel enige tijd kost om dat te waarderen, 'This Was' en 'Stand Up' zijn reeds jaren favoriete albums. Eerder draaide ik dat duo vaak op zondagmiddag om de kater kwijt te raken. Bij de veertigste verjaardag van 'Songs From The Wood' heb ik een paar nummers gedraaid in mijn radioshows en in tegenstelling tot enkele 'favorieten' uit die tijd, smaakt dit album weer als vanouds! Misschien dat ik hem zo dadelijk nog wel even opzoek. Het kon zomaar mijn slaapmutsje worden vanavond!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten