Voor wie wil terug bladeren: Op 18 oktober heb ik het tweede deel gepubliceerd. Daar eindig ik met het einde van de herfstvakantie en de teleurstelling dat mijn kersverse krakersavonturen niet meer impact maken op vrienden. Sterker nog: Enkele vrienden geven opeens toe ooit ook te hebben gekraakt en hun verhalen zijn ook erg smeuïg. Ik weet niet hoe lang ik het heb verzwegen voor mijn ouders. De eerste paar keren ga ik terug naar de ADM onder de noemer van 'een avondje stappen met een vriend die ik op Ruigoord heb leren kennen', maar dat houdt niet lang stand. Zeker als de weekenden steeds uitgebreider worden en soms tot dinsdag en woensdag duren. Dan ben ik in november opeens vastberaden: De jongeling gaat in januari 1998 Friesland verlaten en gaat op de ADM wonen. De gemeente wordt ingelicht ten aanzien van het beëindigen van mijn Jeugdwerkgarantieplan. Dan blijkt ook nét dat ik in aanmerking zou komen voor de sociale werkvoorziening, maar na een pittige journalistieke cursus op HBO-niveau zie ik dat niet meer zitten. Ik wil het gaan redden in de 'grote wereld'. Uiteindelijk zal het allemaal anders lopen en dat ga ik jullie uitleggen in deze laatste herinnering aan de ADM.
Op de dinsdag van de herfstvakantie neem ik iemand mee uit de Silo naar de ADM die meteen wordt weggestuurd. ,,Zulk volk willen we hier niet, Bungel", krijg ik te horen. 's Avonds hebben we een vergadering en zal ik voor de laatste kee bang zijn. Tijdens die vergadering wordt het nogmaals bevestigd: ADM moet een productieve maatschappij worden. Geen halve junks die alleen maar willen feestvieren en overdag de roes uitslapen. Of je nu een 'performance' voorbereidt, een kunstwerk in elkaar smeedt of iets héél anders... zolang er overdag wordt gewerkt, is iedereen die daaraan wil deelnemen van harte welkom. En hoe zit dat met Luc en mij? Hoe Luc het zo lang heeft uitgehouden op de ADM kan ik niet beantwoorden. Als ik naar mezelf kijk... Een zaterdag ramen plakken is om een avondje Amsterdam of Ruigoord te 'verdienen'. Wat ik wil gaan doen op de ADM en wat ik kan? Ik heb twee linkerhanden dus alle creatieve beroepen vallen al af en bovendien kan ik niet assisteren bij decorbouw en dergelijke. Ik droom van een illegale kroeg, maar er zijn mensen op het terrein met veel meer horeca-ervaring dan ondergetekende. Iets met handel? Werkt natuurlijk niet op een terrein waar 'vreemden' buiten het hek worden gelaten. Ik heb mijn oog laten vallen op het portiershokje. Ik kondig het wel aan, maar ik zie niemand echt veranderen. Het huisje zou eerst grondig moeten worden opgeknapt en er zou ook een kachel moeten staan. Niemand, mij incluis, onderneemt actie om het hokje op te knappen. Misschien zagen enkelen mij toen al liever gaan dan komen?
Het taxibusje van Amsterdam-Sloterdijk naar het westelijk havengebied rijdt tot laat op de avond. Ik kan dus eenvoudig op vrijdagavond nog vanaf Heerenveen naar Amsterdam reizen en geheel met openbaar vervoer rond middernacht op de ADM zijn. Dan is het op zaterdag het beste beentje voor zetten door ramen te plakken in de gevel welke een half jaar later door de dragliner eruit wordt geslagen. Maar ook buiten dat is het eigenlijk onbegonnen werk. De vensters zijn erg groot en het glas dat we krijgen is relatief klein. Je zou zomaar een dag kwijt kunnen zijn met één venster en dat levert dan tevens een kunstzinnig mozaïek op van laagjes glas. Het is leuk om te doen, maar of het ook doeltreffend is? Dan is het eens een maandag- of dinsdagmiddag. Ik ben weer bezig met de ramen als een ADM-bewoner voorbij komt met een 'vreemde'. ,,Ik zou maar flink doorwerken", roept de 'vreemde' naar mij. ,,Het wordt een koude winter". Ik lach het weg. De 'vreemde' is achteraf gezien Bertus Lüske, de eigenaar van het terrein. De kraker had hem 'even binnengelaten' en kan dezelfde dag ook zijn biezen pakken. Met de politie is juist immers de afspraak gemaakt dat ze hem op eigen terrein komen arresteren als hij ons lastig valt? Ik weet niet of iemand anders de klus heeft afgemaakt, maar na een paar weken plak ik geen ruit meer. De winter valt vroeg in en een paar kamers zijn dicht gemaakt en hebben werkende houtkachels. Nu moet er regelmatig hout worden gekloven van de pallets die bedrijven kosteloos bij ons mogen dumpen. Ik háát het houthakken, maar ontkom desondanks niet aan de verplichting.
Met mijn Sneker kameraad Jan ga ik naar het eerste ADM-feestje. Best een legendarisch weekend! Een andere legendarische avond heb ik al eens hier beschreven. Ik zal even voor jullie kijken: 21 november 2015. De dag dat bekend wordt dat Armand is overleden, herinner ik me die zaterdagavond in Ruigoord. Verder kan ik me nog een zaterdagavond in De Silo herinneren. 'Jungle' en 'drum'n'bass' zijn dan de 'hippe' dance-stijlen in Amsterdam en het zal jaren duren voordat het Friesland en het noorden zal bereiken. In De Silo wordt een drum'n'bass-feest gegeven. Ik ga daar goed 'los', maar moet ook nog iets 'kwijt'. Dat levert een verhaal op dat nog jaren een succes is aan de toog van een bar, maar waar ik twintig jaar later niets voor voel om op een blog te publiceren. Het is sowieso een 'vage tijd'. Ik laat mijn werkzaamheden in de Popkelder liggen en ik ga feesten in Amsterdam. Maar ook in Sneek wordt een jointje al snel 'gewoon' en drink ik Zuidafrikaanse rode wijn per fles. Daarnaast doe ik ook nog de vervolgcursus 'Journalistiek schrijven'. ADM en Ruigoord zal een rol spelen bij mijn eindopdracht voor die cursus, maar ondanks het 'undercover-werk' zal dit niet het punt zijn waarop ik slaag voor de cursus. Overigens moet ik benadrukken dat het nooit het plan is geweest om 'undercover' te gaan, de opdracht en mijn verblijf op het ADM snijden elkaar heel mooi en leent zich uitstekend voor een reportage.
Het feesten eist zijn tol en vooral op maandag en dinsdag. Luc en ik liggen deze dagen meestal brak op bed. Ik van de alcohol, Luc van het chemische snoepgoed dat hij heeft genoten. De bar is al lang van de baan en ik heb niets van de opbrengst gezien. Hij ontmoet een meisje dat bij hem intrekt. Bij hem wordt blijkbaar alles getolereerd, want zij is zwaar verslaafd. Ondanks dat ik op de eerste dag binnen ben en daardoor eveneens bij 'de harde kern' hoor, begin ik me na verloop van tijd steeds eenzamer te voelen op de ADM. Luc is door de drugs soms dagen niet aanspreekbaar en ik lig niet lekker in de groep bij de anderen. Anno 2017 kan ik me dat voorstellen. Ik ben juist zo'n persoon als waar we de eerste dinsdag van hebben afgesproken dat we die niet binnen willen hebben. ADM is een 'droomland' geworden, maar niet door dromen alleen. Er is veel werk verzet om van een gehavend kantoorpand en droogdokloodsen iets moois te maken en ik kan daaraan geen bijdrage leveren. De overige krakers zijn 'zwaargewichten' uit de scene en ik ben teveel een 'groentje'. Hoewel in Friesland alles in beweging is gezet, wordt steeds meer duidelijk dat mijn toekomst niet op de ADM ligt.
Op Tweede Kerstdag heb ik nog contact met Luc. Die zit op een feestje in Hilversum waar ik, volgens de gastheer, niet welkom ben. Ik ben deze avond zó vastberaden om Sneek te ontvluchten dat het bijna eng wordt. Later die avond heb ik de laatste ontmoeting met S. We hebben dan al een paar weken ervoor besloten dat onze 'relatie' vriendschappelijk is en ik wijt het vooral aan de drank, maar dit is de laatste avond dat we elkaar zien. Dáárom wilde ik 'vluchten'? ADM is wederom geen optie, maar de volgende dag zendt de VPRO de eindejaars-editie van 'De Moordlijst' uit. In het jaar 1997 gooien bands als Radiohead, Blur, The Verve en Suede hoge ogen in de lijst en dat brengt me op een volgend idee: We gaan oud en nieuw in Engeland vieren. De start van een volgend hoofdstuk en de afsluiting van het ADM-verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten