Week Spot: Terri Bryant

De fascinatie voor 'Geni' van Terri Bryant is al een paar jaar oud, de hebzucht slaat nauwelijks een week geleden toe. Ik krijg dinsdag een suggestie van Facebook aangereikt van een pagina met 'rare soul sales'. Het is een 'openbare' groep. Dat wil zeggen: Je kan als niet-lid de inhoud lezen, zelfs een 'like' geven, maar niet reageren. Ik zie de naam van een gerenommeerde dj die opruiming houdt in zijn collectie. Daar staat Terri Bryant ook tussen. De Amerikaanse demo. Een beetje kromgetrokken maar dat heeft volgens de dj geen invloed op het afspelen. De prijs is er wel naar, het is een regelrecht dievenprijsje. Maar ja... als ik de man een vriendschapsverzoek stuur, neemt hij het dan aan? Als ik hem een berichtje stuur, bestaat de kans dat het in zijn 'other'-folder terecht komt en die check ik ook maar eens per jaar. Het is dus hopen dat mijn lidmaatschap van de groep snel in gaat. Dat gebeurt woensdagmiddag en ik stuur hem meteen een bericht. En wat denk je? Een kwartier te laat! Ik kijk vluchtig even op Ebay en zie de single die deze week de Week Spot mag worden en waarschijnlijk donderdag of vrijdag binnenkomt: 'Geni' van Terri Bryant (1967).

Als ik terugkeer naar Facebook heeft hij de advertentie ook gezien op Ebay. ,,Dat is de 'issue', die is aanmerkelijk zeldzamer dan de demo". Ja, dat wist ik al. Het startbedrag van de single zit voor mij eigenlijk al op het maximum, maar ja... het is wel de 'issue' en volgens de verkoper nauwelijks gedraaid. Ik besluit toch maar een bod uit te brengen en dat komt in de buurt van 'I Can't Go Without You' van Dorothy Morrison mét verzendkosten. Ik hoef er toch niet lang over na te denken. Hoe vaker ik 'Geni' hoor, hoe meer ik verknocht raak aan de plaat. Het wachten op een volgende kromgetrokken demo voor een paar tientjes is een speld in een hooiberg en dus moet ik maar eens doorbijten om hem in de koffers te krijgen. Zaterdagmiddag, een halve dag voor het aflopen van de veiling, word ik overboden. De gekte slaat toe en ik doe een volgend maximumbod. Nét een pond boven het maximum van de andere. Dan is het even diep ademhalen en, hup, ik verhoog mijn maximum met nog eens vier pond. De vorige bieder kan mijn maximum niet zien, maar dit gedrag is 'agressief' genoeg om hem op afstand te houden. Er wordt niet meer geboden en de plaat is voor mij.

Ik denk dat die ander meteen is doorgegaan naar Soulmine, want die hou ik ook in het achterhoofd. Soulmine heeft een exemplaar in 'Ex' dat volgens de geluidsclip erg goed klinkt (hoewel die wel absurde verzendkosten hanteert). Het label heeft zichtbaar een 'drill hole', een gaatje dat door het label werd gedrukt voordat het geëxporteerd werd. De mijne heeft een egaal en schoon label. De prijs van de Soulmine ligt een paar pond boven mijn aankoopprijs. Dan is er nog Rarenorthernsoul, dat heeft twee Amerikaanse demo's in de aanbieding. Eentje smetteloos en voor een recordbedrag. De ander is beschreven op het label en is zelfs goedkoper dan die van mij. In alle gevallen spreken we van een gigantisch bedrag dat ik hier niet ga noemen. Kijk zelf maar op Discogs wat deze single doet, de mijne zit fors daaronder, maar nog steeds een hoop geld voor een single. Het is de enige op mijn 'wenslijst' die met een beetje moeite en wat extra investeren in de koffer is te krijgen. 'Come Go With Me' van The Para-Monts heeft ooit hetzelfde opgebracht, maar die heb ik al in jaren niet meer in de handel gezien en ik weet niet hoeveel vraag er naar die plaat is. 'If You Love Me (Show Me)' van Monique heb ik al lang uit mijn hoofd gezet, zeker nadat een Italiaanse vriend hem mij aanbood voor een 'vriendenprijsje'. Dat is vijfhonderd euro en zit de helft onder de normale verkoopprijs. Toen heb ik even gehuild...

De manie begint in augustus 2012 als Andrea Henry na ruim een half jaar plots indruk maakt met 'I Need You Like A Baby', een recente Outta Sight-uitgave. Ik koop de single van Ebay en beluister ook even de keerzijde: 'Genie' van The Groovesville Men. Ik weet dan nog niet van het bestaan af van een vocale uitvoering, maar de instrumentale verovert eveneens mijn hart. Ik gebruik het in het begin van 'Do The 45' als slot-tune. Het is omstreeks maart 2013 dat ik de vocale versie van Terri Bryant leer kennen. Het plaatje is compleet! Terri's stem complimenteert de sterke melodie van The Groovesville Men en maakt het tot een onweerstaanbaar geheel. Toch leer ik al snel van de forse prijzen voor deze single en dus wordt het een 'wenslijst'- in plaats van een 'zoeklijst'-plaatje. Ik wacht zelfs even geduldig op Outta Sight. Een 'wensplaat' zou 'Geni' van Terry Bryant zijn met 'Time Fades Away' van Andrea Henry op de keerzijde. Helaas, Outta Sight heeft laten weten 'klaar' te zijn met de Groovesville-catalogus.

Groovesville is ongetwijfeld een lange neus naar 'Hitsville' of 'Soulville' van Motown. Groovesville is een productiemaatschappij uit Detroit. Het brengt platen uit via Solid Hit en Revilot. Veel van de artiesten zijn afkomstig van Golden World dat in 1966 door Motown wordt overgenomen, nadat hetzelfde Motown drie jaar lang ervoor heeft gezorgd dat Golden World geen enkele hit heeft gehad. De artiesten op Golden World hebben dus weinig zin om bij de vijand te werken en zo komen Pat Lewis, The Debonaires, Steve Mancha en Rose Battiste (om een paar te noemen) bij Solid Hitbound terecht. Solid Hitbound heeft tevens een ijverige songschrijver en arrangeur in huis die even later zijn debuut maakt met zijn bandje The Parliaments: George Clinton. George McGregor is de grote man achter 'Geni'. Omdat Outta Sight 'Geni' heeft toegeschreven aan Pat Lewis laat McGregor op het Soulful Detroit-forum weten dat het toch écht voor Terri Bryant is geschreven. We weten niks over Terri van voor 1967. Ze duikt in dat jaar opeens op met 'Straighten Up And Fly Right', een productie van George Kerr uit Chicago. De single bereikt een 61e plek in de Billboard Hot 100, maar is tegenwoordig eveneens zeer gezocht met corresponderende prijzen. De opvolger is een single uit de Groovesville-stal, maar wordt net als zijn voorganger op Verve uitgebracht. Op de a-kant staat 'When I'm In Your Arms', een productie van Leon Ware. Hoewel 'Geni', de b-kant, voor mij en anderen het absolute prijsnummer is van de single, hebben we hier wel degelijk te maken met een 'double-sider'. Deze single haalt het niet. Er zijn twee uitvoeringen van de single, steeds met dezelfde liedjes en met hetzelfde catalogus-nummer. De 'demo' is eigenlijk een promo en wordt uitgegeven op een lichtblauw label met zwarte letters. De officiële uitgave is een stuk schaarser en is zoals hierboven afgebeeld. Ik ben nu dus in blijde verwachting van de laatste.

In 1970 formeert ze de groep The New Direction dat één elpee en een single maakt voor Neptune. Dat is feitelijk de voorloper van Philadelphia International Records (PIR) en de platen zijn producties van Kenneth Gamble en Leon Huff. Er zitten gaten in de biografie en we weten niet of Terri in die tuseentijd actief is geweest of niet. Feit is dat het echtpaar Marilyn McCoo en Billy Davis Jr. in 1975 'hun' groep The 5th Dimension verlaat. Ze scoren in 1977 een hit met 'You Don't Have To Be A Star' en McCoo heeft in die tijd een televisie-show. The 5th Dimension wisselt in deze periode constant van bezetting. Eloise Laws is in 1975 de eerste vervanger van McCoo en na Marjorie Barnes is Terri Bryant de derde vervanger van McCoo. Ze maakt in de jaren 1978 en 1979 deel uit van de groep die al lang geen succes meer kent. 'Love Hangover' heeft in 1976 even gedreigd, maar wordt verslagen door de cover van Diana Ross. Discogs verwijst naar een site die opheldering zou kunnen geven over Terri Bryant van nu, alleen blijkt dat die pagina opgeheven is. Het blijven mysteries, die Week Spot's van tegenwoordig...