Singles round-up: februari 3

We zijn bijna halverwege deze maand en ik moet zeggen dat ik het erg goed doe op het moment. Dat ik een voornemen als 'geen platen kopen gedurende de maand' niet in stand kan houden, tja... dat had ik wel verwacht, maar in vergelijking tot de vorige maanden doe ik het al 'iets rustiger aan'. Het is vooral de partij van afgelopen zondag die een belangrijke rol zal spelen in deze maand. Buiten de twee van Rarenorthernsoul die ik dinsdag heb behandeld in de Singles round-up, zijn nu nog vijf onderweg vanuit Chicago. Ofwel, ze zijn betaald, maar heb op het moment van schrijven nog geen bevestiging dat ze op de post zijn gegaan. Geen verkeerd woord over de desbetreffende dealer, het is een 'professional' die het ongetwijfeld erg druk heeft, maar het duurt wel eens voordat hij de platen op de post doet. Vandaag sluit ik de singles af die ik afgelopen zondag van Peter heb overgenomen. Wie graag de muziek wil horen van de plaatjes...? Komende zaterdag ga ik ze allemaal draaien in The Vinyl Countdown.

* Graham Parker & The Rumour- The New York Shuffle (NL, Vertigo, 1977)
Tussen veelal jaren zestig-pop en soul-dingen zomaar opeens een plaatje van die über-hippe Graham Parker. Althans, naar begrippen van 1977. Ik verbaas me nog wel het meeste over de b-kant: 'The Raid'. Aanvankelijk denk ik dat de 'bliepjes' grappige effecten zijn, maar het lijkt toch bepaalde stukken tekst te maskeren. Geheel naar de maatstaven van de punkrock van 1977 regent het 'bliepjes'. Héle korte, dus ik denk dat het voornamelijk het f-woord van vier letters is. Wel opvallend dat zoiets wordt toegepast op een b-kant.

* Freda Payne- Band Of Gold (NL, Invictus, 1970)
Een moeilijk plaatje. Nee, niet moeilijk te vinden, je kan hem bij wijze van spreken op iedere straathoek krijgen. De fotohoesjes die ik heb van deze van Freda Payne zijn allemaal 'opgevreten'. Het is een dun soort papier dat bij de geringste aanraking van vocht gaat verpulveren. De plaat zélf is typisch zo'n Bovema-persing uit 1970: Flinterdun vinyl met een zeer smalle groef. De meeste exemplaren die ik ben tegengekomen, maken dat naald ontzettend gaat 'schokken' in de dynamische stukken. Ze zijn ook erg vatbaar voor kromtrekken. Ik zal bijzonder zuinig zijn op dit exemplaar, want dit is op alle fronten de beste die ik heb getroffen. 'Band Of Gold' zal niet vaak worden gedraaid, maar 'The Easiest Way To Fall' begint te 'groeien' bij mij.

* The Peddlers- Girlie (NL, CBS, 1970)
In 1996 koop ik eens een cd in de uitverkoop met daarop het beste van The Peddlers. Ik ken de groep dan alleen van naam uit het Hitdossier en ik heb 'Thank God' op single. De cd bevat enkel opnames uit de CBS-tijd en dus niet 'Thank God' en de hit 'Tell The World We're Not In'. Die zijn indertijd verschenen op Stateside. 'Nobody likes me the way I am, nobody likes me and I couldn't give a d*mn', zingt Roy Phillips in 'Nobody Likes Me' en het lijkt erg van toepassing op The Peddlers. Het is een groepje dat in die tijd moeilijk valt te plaatsen. Té pop-gericht om serieus te worden genomen in de jazz, maar té jazzy om in de smaak te vallen bij het pop-publiek. 'Girlie' ken ik vooral in de album-versie en bij deze single mis ik dan, geloof ik, een stukje. Helemaal zeker weten doe ik het niet, het is alweer een paar jaar geleden dat ik hem eens heb beluisterd via Youtube. De cd is na 1997 niet meer te draaien. Toch maakt deze single-versie me in één klap weer stil en zie ik mezelf dwalen over het pikdonkere terrein van de ADM. Eind 1997 is dit één van de cd's die vastgeroest zit in mijn discman, dus vandaar. De hoogste tijd om de elpee-uitvoering weer eens op te zoeken!

* Peter- Peace (NL, Green Light, 1969)
Het volkslied van de 'Loving Awareness'. Directeur Ronan O'Rahilly van Radio Caroline bedenkt het product 'vrede' en laat dit middels een reclamecampagne aan de man/vrouw brengen. Het resulteert in aandacht voor een aantal platen die anders wellicht buiten de... euh... boot waren gevallen. 'Peace' van Peter is op zichzelf een vrij onopvallend nummer in het landschap van 1969 en ik betwijfel me of de plaat werkelijk iets had gedaan als Caroline het niet vaak had gedraaid. Overigens zal hetzelfde Caroline de plaat nog jaren draaien en wel in bijzondere gevallen. Iedere keer als de overheden aan boord klimmen om de zender het zwijgen op te leggen, wordt 'Peace' van Peter gedraaid. De plaat bereikt in 1970 bij ons de Tipparade en volgens mij is dat meteen ook het grootste dat Peter Gosling heeft bereikt in de muziek.

* Procol Harum- A Whiter Shade Of Pale (België, Deram, 1967)
Deze plaat zijn jullie in het afgelopen jaar tot tweemaal tegengekomen in 'Het zilveren goud'. Ik koop in 1989 zowel de maxi-single uit 1972 als de originele Nederlandse Deram uit 1967. Nu blijkt Peter de Belgische met fotohoes dubbel te hebben en ik maak graag gebruik van het aanbod. Bij The Moody Blues ging Decca de fout in, in geval van Procol Harum heeft het een streepje voor op Nederland. Hier verscheen 'A Whiter Shade Of Pale' in een 'kunstzinnig' hoesje zonder een foto. België gebruikt een zwartwit foto van de band waar de pretenties van afdruipen. Laat je niks wijs maken, popmuziek is een uiterst serieuze zaak en lachen doen we wel als de fotograaf weg is. Desondanks een prachtig 'item' voor in het archief!

* Labi Siffre- It Must Be Love (Duitsland, Polydor, 1971)
De originele Engelse op Pye International is na jaren van trouwe dienst overleden in het 'kiwi-incident'. Sindsdien staat de single op mijn zoeklijstje en ik heb net bij Peter aangegeven dat ik deze wel wil hebben als ik bij de Meppeler kringloopwinkel een exemplaar op de kop tik. Ook met fotohoes, maar vervolgens blijkt de plaat zelf een fruitschaal. Ideaal om kiwi's in te bewaren. Sinds zondag heb ik dan weer een fijn en vlak exemplaar en kan ik mezelf en de luisteraars weer een plezier doen, want deze gaat bij Wolfman er altijd in als kruidkoek.

* Joe Simon- River (Duitsland, Polydor, 1973)
Misschien heb ik het enthousiasme voor Joe Simon wel een beetje aan Peter te danken. Het is met name 'Step By Step' dat het laatste jaar een bijzondere rol is gaan spelen in mijn collectie, maar ik kan ook de langzamere dingen van Simon heel goed waarderen. Ten opzichte van 'Step By Step' is 'River' en de b-kant een stapje terug in tempo, waarbij mijn voorkeur uitgaat naar 'Love Never Hurt Nobody', een compositie van Prince Philip Mitchell. Toch denk ik dat de échte Blauwe Bak-koffers iets te hoog gegrepen is voor deze single, het zal dus de reserve worden totdat die uit zijn voegen barst.

* Percy Sledge- Take Time To Know Her (Duitsland, Atlantic, 1968)
Gratis paarden mag je niet van een gebitscontrole voorzien en ach... zo'n Percy Sledge met fotohoes staat mooi in het archief, maar als er één soul-zanger is die ik absoluut niet 'trek', is het Percy Sledge wel. Ik heb de b-kant ook nog even geprobeerd, maar nee, deze plaat zorgt niet voor een ommekeer.

* The Voices Of East Harlem- No No No (Frankrijk, Elektra, 1970)
Ik ben met mijn hobby teveel gefocust op Ebay, Discogs en buitenlandse dealers. Hierdoor loop ik geregeld mooie koopjes mis, want ik kijk weinig op Marktplaats. Als ik soms zie welke leuke platen voor weinig worden gehaald vanaf die pagina, dan neem ik me weer voor eens te gaan kijken en kom bij 'Northern Soul' steeds weer op dezelfde aanbiedingen uit. Peter verkoopt zijn dubbele exemplaren via Marktplaats en het zal eind 2012 zijn geweest dat ik voor het laatst bij zijn handel heb gekeken. Dan zie ik deze van The Voices Of East Harlem en zoek de nummers op via Youtube. Ik reserveer de single, denk er geregeld aan, maar vergeet beide nummers ook weer. Hier is in twee jaar niets veranderd. 'No No No' spreekt me nog steeds niet echt aan, maar de b-kant is de winnaar voor mij: 'Right On Be Free'. Er zijn een aantal nummers van The Voices Of East Harlem die hoog staan aangeschreven bij verzamelaars/dj's van funk en 'Right On Be Free' zou in dat straatje passen.

* Stevie Wonder- I Don't Know Why (NL, Tamla-Motown, 1969)
De Engelse heb ik afgelopen zaterdag nog gedraaid in The Vinyl Countdown, maar die heeft zijn beste tijd wel gehad en dan vooral aan de kant van 'My Cherie Amour'. De single van zondag is een zeer fraai Nederlands exemplaar met fotohoes, maar toch denk ik dat ik deze even op reserve hou. Zó vaak draai ik beide nummers nu ook weer niet...