Ik heb net de tien volgende singles van Peter uit het koffertje gehaald als de brievenbus kleppert. En jawel! Het duo uit Engeland arriveert eindelijk. Ze zijn vorige week dinsdag op de bus gegaan en eigenlijk moest het dan zaterdag binnen zijn. Ik hou daar inmiddels al rekening mee, als ik een plaat heel graag in mijn shows wil draaien, moet ik ervoor zorgen dat het vóór woensdag aan de reis begint. In alfabetische volgorde hoort de eerste die ik vandaag behandel bij de serie van gisteren, maar de andere past precies in het verhaal en dus doe ik vandaag acht singles van zondag en de twee Engelse aanwinsten. Zal ik maar snel verder gaan met waar ik was gebleven?
* Sharon Britt- Guess Who I Belong To (US, Avco, 1973)
Het jaartal is moeilijk te zien op de label-scan en ik heb hem verder ook niet opgezocht. Ik heb de drie aanvankelijk aangezien voor een vijf en muzikaal zou dat wellicht beter kloppen, maar nee... dit plaatje is écht van 1973. Rarenorthernsoul lijkt de hand te hebben gelegd op een kleine verzameling Avco-demo's en promo's. De grote namen op Avco zijn onder andere The Stylistics, maar ook onze 'held-met-standbeeld' Van McCoy. Dan beperk ik me uiteraard tot de soul-hoek, want ook in de rock-hoek kent het enkele voorbeelden. Sharon Britt is een grote onbekende gebleven, zoals het lijkt. 'Guess Who I Belong To' is erg 'catchy' en dat helpt me dan ook over de streep. Misschien her en der een beetje té poppy, maar wel met een begeleiding die vijf jaar later ook had gekund, maar dan waarschijnlijk met meer hi-hat. De disco-rage komt pas rond 1975 op gang, maar in de vroege jaren zeventig zijn verschillende vingeroefeningen, denk maar aan het repertoire op Philadelphia International Records. 'Guess Who I Belong To' is een ongedwongen 'feelgood'-nummer, de b-kant biedt een nummer dat zomaar een hele grote Northern Soul-hit had kunnen worden. Net als bijvoorbeeld 'Love Factory' van Eloise Laws jaagt 'Rescue Will Come' lekker en is gelardeerd met geluidseffecten. Hier kun je de latere disco het beste in ontwaren. Alleen een beetje jammer van de surrogaat-Barry White die tussendoor komt, maar voor mij is het een 'double-sider'.
* Marvin Gaye & Tammi Terrell- You're All I Need To Get By (NL, Tamla-Motown, 1968)
Ook zo'n plaat die Peter vlak na de ontmoeting in 2012 dubbel heeft. De rest van de singles ben ik negen van de tien keren vergeten, maar het vooruitzicht dat deze in Weesp op me ligt te wachten, blijft aldoor aanwezig. Ik kom de single vaak tegen bij Buydiscorecords, de budget-afdeling van Rarenorthernsoul, uiteraard in de Amerikaanse of Engelse uitdossing in een neutraal wit hoesje en niet geheel kraakvrij. Ik ga geregeld in de remmen als ik me plots herinner dat Peter hem dubbel heeft. Mijn geduld is beloond. Niet alleen kan ik trots zijn op het feit dat ik alle Gaye & Terrell-singles tot nu toe met Nederlandse fotohoes heb ('Ain't No Mountain High Enough', 'If I Could Build My Whole World Around You' en 'Ain't Nothing Like The Real Thing' zijn de overige...), qua conditie is dit exemplaar om te smullen. Ik heb bovendien jaren uitgekeken naar de b-kant, 'Two Can Have A Party', maar kan daar concluderen dat die twee jaar te laat komt. De a-kant is echter zo'n nummer waar ik nóóit genoeg van krijg!
* Big Dee Irwin- Swinging On A Star (NL, Colpix, 1964)
Oorspronkelijk in 1963 uitgebracht, maar 45cat vermeldt een Nederlandse release-datum en dat moet 4 mei 1964 zijn geweest. Little Eva wordt nergens genoemd, maar zij is degene die het plaatje toch wel maakt, met alle respect voor Irwin. Een single die ik nooit heel erg bewust heb gezocht, het meeste omdat je deze in het noorden des lands nooit een keer tegenkomt. ,,Ik woon in het verkeerde deel van het land", verzucht ik als ik door de dubbele singles van Peter ga. Diep in mijn hart weet ik dat ik het niet echt meen, want ik zou de rust van Nijeveen voor geen goud willen ruilen met de hectiek van het westen, maar voor de singles-hobby is het een feit dat een vlooienmarkt-bezoek ik Amsterdam tien keer interessanter is dan iets soortgelijks in Meppel of Steenwijk.
* Janis Joplin- Me And Bobby McGee (NL, CBS, 1971)
Ik zal binnenkort eens een boekje uitbrengen als 'ervaren dj': Een handleiding voor de beginnende dj. Nee, het zal niet gaan over het technische aspect, evenmin kan ik iemand leren 'mixen', dat is bij mij puur een gevoelskwestie en soms wat dom geluk. Ik neem aan dat iedere beginnende dj net zo groot en geliefd wil worden als Tiësto en Hardwell en dat kan ook zonder elektronische dansmuziek. In dat geval móet je een paar platen in je koffer hebben. Onder dat gereedschap valt ook deze van Janus. Zeker als je een publiek hebt met dames over de veertig, die na twintig jaar huwelijk erachter zijn gekomen dat ze beter iets kieskeuriger hadden kunnen zijn met hun man, dan moet je de wc-pauze van 'de Billie Turf van de rockmuziek' (...hoorde ik zojuist Ad Visser zeggen over Meatloaf) en 'Me And Bobby McGee' van Janis Joplin in de koffers hebben. Toch schaam ik me iedere keer weer een beetje als ik mijn hevig krakende en tikkende 'Bobby McGee' op zet, welke bovendien een keer blijft hangen. Dat danst een beetje moeilijk voor de 'cougars', maar sinds zondag kan ik weer jaren vooruit. En deze heeft een zeer fraai fotohoesje, dus ik ben een gelukkig, maar nog wel vrijgezel, man...
* Brenda Lee- All Alone Am I (Duitsland, Brunswick, 1960)
Ik twijfel als ik deze in handen hou. Het is het fotohoesje van 'She'll Never Know', maar ik weet ook dat ik nagenoeg geen Brenda Lee draai, buiten 'Coming On Strong' uit de Blauwe Bak (en het nummer dat wordt genoemd in 'Radar Love'). Ik val uiteindelijk voor hetzelfde waar Peter ook voor schijnt te vallen: Het zijn gewoon prachtige fotohoesjes met een foto van 'Little Miss Dynamite'. Bij thuiskomst blijkt 'All Alone Am I' in het hoesje te zitten, maar het deert me niet. Deze is echt voor de fotohoes en staat mooi bij 'My Whole World Is Falling Down', welke ik eveneens in Duitse fotohoes heb. Op dit moment ontdek ik nog iets dat ik nooit heb geweten... De monsterhit 'All Alone Am I' is in werkelijkheid de b-kant van het uptempo 'Save All Your Love For Me'. Vaak is het andersom en staat het 'snelle' nummer op de b-kant.
* Left Side- Confusion In My Mind (NL, Derny, 1968)
Na ruim kwart eeuw verzamelen, heb ik mijn eerste Derny in de bakken. Niet dat dit bepaald een trofee is, want er zijn me een stel platen uitgekomen op Derny die je nog niet eens in de voortuin wilt hebben. Ik heb wel een paar platen waar Gaby Dirne als orkestleider en producent bij is betrokken, maar nimmer op mans' eigen label. Deze eerste hit van de Volendamse Left Side is zo'n plaatje dat ik nooit echt heb gezocht, maar waar ik nu wel ontzettend blij mee ben. Het meeste voor in 'het archief'. Het is een eigenaardig ding met best lekkere coupletjes maar de refreintjes zijn ineens heel downtempo, waarschijnlijk om de 'confusion' weer te geven en in te spelen op de pop-art van jaren ervoor (er staan verkeersborden op het hoesje) en de 'freakbeat'. Daar slagen de Volendammers met Dirne nog niet eens half in, maar desondanks erg blij met deze exoot.
* The Love Affair- Baby I Know (NL, CBS, 1969)
En hier hebben we wederom zo'n Box Tops- en Clover Leaf-verhaal. Er gaat vaak het gerucht dat Steve Ellis alleen aanwezig was bij de opnames omdat de overige leden niet capabel zouden zijn om hun instrumenten te bespelen. Waar of niet waar? Het is waar dat Steve Ellis 'Everlasting Love' en andere hits heeft opgenomen met het orkest van Keith Mansfield en sessiemuzikanten. De eigenlijke leden van Love Affair kunnen wel spelen, maar enkel hun 'eigen' muziek en het klinkt te houterig als deze worden gedwongen om commercieel repertoire op te nemen. Schokkend voorbeeld daarvan is 'One Road' uit 1969. Net als label-genoten The Marmalade en The Tremeloes doet The Love Affair iets héél anders op de b-kanten. 'Accept Me For What I Am' is niet echt interessant spul, maar het laat wel een progressief 'freakbeat'-geluid horen dat mijlenver is verwijderd van de ongedwongen suikerspin-pop van de a-kant. Die a-kant is overigens wel weer geschreven door Philip Goodhand-Tait en bij het intro hoor ik vingeroefeningen voor mans' 'Oceans Away' van zeven jaar later.
* Barbara Mills- Queen Of Fools (US, Hickory, 1965)
De tweede single uit Engeland. Ik heb het vaker gezegd: De Northern Soul-hobby van een paar jaar geleden is nog niet geheel ten einde. Zie hier het voorbeeld van Barbara Mills, sinds jaar en dag één van de ultieme favorieten in de Northern Soul. Het blijkt nu een b-kantje te zijn van helemaal geen onaardige andere kant: 'Take Your Time'. Rarenorthernsoul probeert normaliter de platgedraaide dingen te ontwijken, maar ik kan wel begrijpen waarom ze hier een uitzondering hebben gemaakt: 'Queen Of Fools' is namelijk altijd lekker en bovendien verkeert deze Amerikaanse persing in vrijwel een nieuwstaat en dat is best een klein unicum.
* The Moody Blues- Nights In White Satin (België, Deram, 1967)
The Moody Blues is na 'Go Now' drie jaar van het toneel verdwenen. Niet dat de jongens thuis op de bank zaten, het tegendeel juist! De producer van 'Go Now' heeft een listige constructie bedacht waar hij het geld opstrijkt en The Moodies blijven arm als een kerkrat. Denny Laine pakt als eerste de biezen en neemt in 1967 zijn origineel op van 'Say You Don't Mind' (later een hit voor Colin Blunstone). In de jaren zeventig zal hij Paul en Linda bijstaan in Wings. Bassist Clint Warwick houdt het ook voor gezien en The Moody Blues ondergaat met nieuwkomers Justin Hayward en John Lodge een gedaanteverwisseling. In Nederland en omringende landen wordt dat wel opgemerkt, maar het nieuws bereikt niet de Decca-burelen in België. Als 'Nights In White Satin' een hoesje nodig heeft, grijpen ze daar terug naar de foto van 'Go Now'. Deze hoes staat al een paar jaar op mijn verlanglijstje, gewoon voor de heb want 'Nights' heb ik immers wel in de Nederlandse hoes mét Lodge en Hayward in plaats van Laine en Warwick.
* The Newbeats- The Birds Are For The Bees (NL, Hickory, 1965)
Het is het voorjaar van 1999. Je woont in Engeland, bent idealistisch bezig in een woonwerkgemeenschap, maar je bent ook al jaren vinyl-verzamelaar en werkt in een kringloopwinkel. Bij een korte vakantie in Nederland snuffel ik in de singles-bakken en besluit dat ik best zonder een aantal aardige items kan leven. Zo neem ik ook 'The Birds Are For The Bees' in Nederlandse fotohoes mee naar Mossley en verkoop deze voor vijf pond in mijn winkeltje aan Manchester Road. De opbrengst komt natuurlijk geheel ten goede aan de Emmaus. Ik prijs me nog altijd gelukkig dat de 'envelop-hoes' van 'Dedicated Follower Of Fashion' van The Kinks te duur is, want die gaat mee retour naar Nederland. Ik heb 'Everything's Allright' al jaren in mijn bakken staan, echter zonder fotohoes. Peter heeft deze dubbel en bij thuiskomst ontdek ik dat 'The Birds Are For The Bees' in het hoesje zit. Dubbele bingo!
Vanavond publiceer ik de nieuwe Week Spot van deze week en dan zit ik weer helemaal op schema met de berichten. Ik vermoed dat ik het derde deel als concept ga schrijven, zodat ik donderdag gemakkelijk kan publiceren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten