De komende Schijf van 5 gaat over de podcasts die ik tussen mei en november 2012 heb gemaakt. Ik raak op dat gebied geïnspireerd door 'sales show' van Rarenorthernsoul in combinatie met de audio-versie van Soul Sam's 'Manifesto'-column waarin hij zijn laatste ontdekkingen draait. Met name de 'sales show' is zo enthousiast en weinig professioneel opgenomen dat ik al snel zoiets heb van 'hee, dat kan ik ook'. De laatste 'sales show' is alweer van vorig jaar zomer, het heeft ook deels met de sukkelende gezondheid van Soul Sam te maken. Zo nu en dan voegt Rarenorthernsoul een podcast toe en vorig jaar hebben ze een paar héle interessante geplaatst. De lokale radio van Wigan doet in de begin jaren negentig een aantal 'allnighters', waarbij dj's uit het hele land naar de radiostudio komen en elk een uur of twee voor hun rekening nemen. Blijkbaar zijn hier toen cassette-opnames van gemaakt die met de techniek van nu zijn omgezet naar mp3's. Je krijgt de kans om te luisteren naar een zeer jonge Chris Anderton en andere 'grote namen' uit de kleine Northern Soul-scene van de vroege jaren negentig. In april download ik twee van deze podcasts, eentje uit 1992 en de ander uit 1994. Een duurt ruim anderhalf uur en biedt twee of drie dj's (er is her en der geknipt en geplakt). Uit het gedeelte van Anderton haal ik 'It's More Than I Deserve' van Joey Gee. De ander is met een uurtje beter te behappen en hier begint de gast-dj met 'what the sixties-guys did in the seventies' en opent met een geweldige elpee-track van Chuck Jackson uit 1978. Even verderop kiest hij voor het pad van de crossover en hier maak ik kennis met The Caprells.
Na mei verdwijnen de podcasts weer in de archieven en het is pas met het oog op mijn vakantie in Limburg dat ik ze weer af stof. Ik wil namelijk weer achterhalen wel nummer Anderton ook alweer draaide en leer zo Joey Gee voor een tweede maal waarderen. Met als resultaat dat ik deze in oktober op single heb gekocht. Het uurtje is ideaal voor een wandeling die ik op de eerste avond ontdek. Van Hoogcruts daal ik af naar Slenaken, ga bij het hotel in het dorp rechtsaf en klim naar de Schilberg en vervolgens langs een fruitgaard terug naar de camping. Precies de duur van de korte podcast. Hij doet een 'double shot' van The Caprells: Eerst 'Hey Girl' uit 1972 en vervolgens eentje op Ariola-America uit 1976. Twee totaal verschillende platen, waarbij het zeer opgewekte 'Hey Girl' me altijd een goed gevoel geeft. Bij thuiskomst blijkt dat die single nog steeds erg gewild is, de prijzen liegen er niet om. Als ik meteen in het nieuwe jaar 'boodschappen' doe bij iemand op Discogs, kijk ik aan het einde van de rits 'minder dan vijf pond' even bij het 'echte' spul. Dan zie ik deze 'Hey Girl' in een fraaie staat voor een mooie prijs. Ja, hij was wel duur, maar beduidend goedkoper omdat de keerzijde, volgens de handelaar, in een mindere staat is. Dat valt reuze mee, een paar hoorbare tikjes, maar niks geen ernstigs. Na een paar weken 'Hey Girl' als potentiële Week Spot te hebben gehad, luister ik donderdag eens naar de keerzijde. Wat een schoonheid! Ik heb sindsdien iedere dag drie keer gedraaid omdat het móest. Nu presenteer ik het als de kersverse Week Spot: 'Deep Love' van The Caprells (1972).
Voor een gewilde groep als deze is de informatie erg minimaal. Dankzij intensief spitwerk ben ik erachter gekomen dat The Caprells een familiegroep is uit Pittsburgh. En die stad zijn we dit jaar al vaker tegengekomen bij de keuze voor de Week Spot. Ik kan op geen van beide kanten een meisje ontdekken, maar een zus van de heren Caprells zou ook meedoen. Ze staat evenmin afgebeeld op de schaarse foto. Dat toont vier jongemannen en is waarschijnlijk ten tijde van 'Walk On By' uit 1975. Vreemd genoeg vermelden de meeste bronnen deze 'Deep Love/ Hey Girl' niet eens. 'Deep Love' en 'Walk On By' verschijnen beide op hun eigen Bano-label, waarbij de eerste mono is en de tweede stereo. De laatste is overigens een eigen bewerking van het lied van Bacharach en David dat we het beste kennen in de uitvoering van Dionne Warwick. Volgens een recenserende blogger is het een uitstekende uitvoering, alleen mist die de rauwheid van het origineel, wat degene er ook mee bedoelt. In de late jaren zeventig worden de begeleiders van The Caprells weggeschreven als The Sum Brothers Band, maar kan niet ontwaren of het werkelijk verschilt van The Caprells Band. Op Ariola-America is de groep verschoven naar de funk, waar zowel 'Deep Love' en vooral 'Hey Girl' een meer jazzy karakter hebben. 'Hey Girl' is vrolijk en opgewekt, toch ga ik in dit geval voor het 'moody' 'Deep Love'.
Nogmaals: De informatie omtrent The Caprells is zeer minimaal en hoewel er van een familiegroep wordt gesproken, betwijfel ik of die familie de naam Caprell draagt. De enige naam die ik tegenkom is van schrijver, arrangeur en (volgens zijn vrouw) zanger van The Caprells: Kenneth Glen Dixon Sr. We weten van Dixon dat hij op 31 januari 2006 is overleden aan de gevolgen van sarcoïdose. Zijn vrouw, Rena Dixon, heeft 'The Heart Of Gold Foundation' opgezet, een organisatie die geld inzamelt voor onderzoek naar sarcoïdose. Ik moest even 'Google translate' toepassen en daarmee opzoeken wat de ziekte is. Nu weet ik sowieso weinig af van de medische wereld, in geval van sarcoïdose hoef ik me niet te schamen, want het is een erg zeldzame ziekte. Het komt zelden voor, er bestaat geen verklaring voor en er is evenmin een medicijn om het te stoppen. Nederland kent echter wel een belangenvereniging van patiënten en zo kan ik het nu toch even uitleggen.
Bij sarcoïdose krijgt de patiënt te maken met spontane ontstekingen in weefsels en organen. Bij zo'n onstekingsreactie worden grote hoeveelheden witte bloedcellen aangemaakt, afweercellen, die zich gaan ophopen in het lichaam. Dat komt op zichzelf vaker voor dan dat we in de gaten hebben. In veel gevallen verdwijnen deze ophopingen weer en hebben we ons niet ziek gevoeld. Bij een gedeelte van de patiënten is het van kwaad tot erger. Daar ontstaat een littekenweefsel waardoor de afweercellen zich uitbreiden en de werking van het desbetreffende orgaan beletten. Het kan op elke plaats in het lichaam plaats hebben, maar komt het meest voor in de lymfeklier, de longen, de ogen, de huid en gewrichten. In de meest ernstige gevallen tast dit het zenuwstelsel of het hart aan. Zo gezegd bestaat er geen medicijn en weten we evenmin waar het vandaan komt en hoe het kan worden voorkomen. Geld voor onderzoek blijft nodig en omdat ik nota bene de weinige informatie van Dixon's pagina heb gehaald, voel ik me wel genoodzaakt even het adres te noemen van de Nederlandse vereniging voor sarcoïdose-patiënten: www.sarcoidose.nl, dus zonder trema.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten