De geschiedenis herhaalt zichzelf, om Cowboy Gerard maar weer eens te citeren. In het begin van de 'Tune Of The Week' valt het me mee dat ik uitsluitend gebruik heb gemaakt van nummers die ik op single heb of binnen onafzienbare tijd in de koffers heb gekregen. Het gaat in het begin vooral om liedjes die me in de afgelopen zeven dagen hebben bezig gehouden. Immers, podcasts en radioshows is iets dat in de eerste weken van 2012 nog helemaal niet aan de orde is! De Week Spot uit week 9 van 2012 brengt ons weer even terug bij de allereerste Week Spot. Ik ben een beetje teleurgesteld als Gladys Knight & The Pips arriveert en het slechts een bootleg blijkt te zijn met een 'gekopieerd' label. Tussen aanhalingstekens, omdat de single nimmer op de Engelse Tamla-Motown is uitgebracht en al helemaal niet in deze demo-vorm. Van de andere drie singles die ik spotgoedkoop erbij krijg, is het meteen wel bekend dat het 'nepperds' zijn. Eén van de drie is immers 'Do I Love You' van Frank Wilson in de exacte vorm zoals die eerder vijfentwintigduizend euro heeft opgebracht. De andere twee worden met de keerzijde geadverteerd, maar zijn het de 'b-kanten' die me het meeste gaan interesseren. Eentje daarvan was Week Spot in deze week van 2012: 'Janice' van Skip Mahoney (1980).
Ik heb een ontzettende mazzel gehad dat ik middels de 'Northern Soul Jukebox' deze aparte wereld ben binnengestapt. Als dit middels de 'Northern Soul Top 500' van Kev Roberts was gebeurd, dan was ik het enthousiasme na een jaar kwijt geraakt. Hoewel de Northern Soul zich baseert op 'non-hits' uit de jaren zestig en zeventig en menig plaat voor een Nederlander volslagen 'nieuw' klinkt, heeft de 'scene' een flink aantal 'hits'. In iedere hitlijst van de Northern Soul staat steeds weer dezelfde plaat bovenaan: 'Do I Love You' van Frank Wilson. Frank wil het als een 'unieke'demo persen, maar dan worden er opeens duizenden van geperst. Als Wilson dit ontdekt, knakt hij hoogstpersoonlijk de platen. Toch ontsnapt eentje de fabriek en het komt erop neer dat tegenwoordig twee exemplaren in omloop zijn. De plaat verdient zijn status door de zeldzaamheid en het gegeven dat het de laatste plaat is die in The Casino in Wigan wordt gedraaid. Voor een demo is het erg goed opgenomen en het is een fijne Motown-stamper, maar verder ben ik van mening dat in de 'bubbling under' betere platen zijn te vinden. Als ik Frank Wilson samen met twee andere bootlegs voor vijftien pond kan bemachtigen, lijkt dat de enige rechtvaardige prijs voor mij.
'Funky Funky' van Betty Brooks blijkt bij aankomst in Steenwijk een dodelijk saai instrumentaaltje te zijn dat het goed zal doen bij de Mods. Dan is de keerzijde interessanter voor mij: 'Baby I Need You' van T.J. Williams. Die is onlangs als eenzijdige replica verschenen op het oorspronkelijke Josie-label. Zowel die als de genoemde bootlegs in deze berichten komen allemaal van hetzelfde adres. Waar Frank Wilson een replica van het Amerikaanse Soul-label heeft, daar hebben de andere twee meer een jaren tachtig-print. De derde single bevat twee latere Northern Soul-hits. Hier is 'Have Some Everybody' van The Flaming Emeralds de geadverteerde kant. De andere kant is 'Janice (Don't Be So Blind To Love)' van Skip Mahoney. Beide keren zijn het erg slordige en fors ingekorte 'edits' van de krakende 12"-single. Ik moet bekennen dat ik de officiële single van 'Janice' nog nooit heb gehoord, de Engelse bootleg haalt de drie minuten niet eens. Het is vooral de 12"-single van de laatste die populair is in Wigan, dat nummer duurt maar liefst zeven minuten.
Het is een stukje geschiedenis van The Casino dat menigeen lijkt te vergeten. Het is de eerste Northern Soul-club in Engeland met een fatsoenlijke capaciteit: Er kunnen maar liefst 1500 mensen in de club. Menig club wordt in 1971-72 de das omgedaan door de lokale autoriteiten en The Casino leert daaruit als zij in 1973 haar deuren opent. In 1977 wordt The Casino uitgeroepen als 'de beste discotheek van de wereld' door een Amerikaans tijdschrift, hoewel de Amerikanen maar niet kunnen begrijpen waarom de Engelsen dansen op onbekende platen van tien jaar daarvoor. Wat vaak wordt vergeten is dat The Casino naast een Northern Soul-club ook een 'gewone' discotheek is. Het heeft twee vertrekken: De 'main room' en de 'oldies room'. Iedereen heeft het over die laatste plek waar de obscure jaren zestig-singles worden gedraaid. In de 'main' vindt men een balans tussen de Northern Soul en de meer interessante disco van die tijd. Er wordt driftig gezocht naar iets dat totaal onbekend is in Engeland en toch evenveel plezier op de dansvloer doet veroorzaken. Zo komen de dj's uit bij de catalogus van Salsoul Records. Pas in 1980 scoort Joe Bataan de eerste Europese hit op het label met 'Rap-O Clap-O', maar het heeft dan al een flinke catalogus met menig 'culthit' in Wigan. 'Janice' van Skip Mahoney is daar eentje van. De plaat speelt een belangrijke rol in het laatste jaar van The Casino dat in september 1981 haar deuren moet sluiten. 'The government always wins...'.
Skip Mahoney staat in 1965 aan de wieg van de cult-groep Skip Mahoney & The Casuals. Vier jongemannen, die zich kennelijk hebben misdragen, worden op een feestje de deur uitgeschopt. Het kwartet verzamelt zich onder een lantaarnpaal op de hoek van de straat. Er komt een auto voorbij rijden met Billy Stewart's laatste hit 'I Do Love You' op een luid volume. Skip begint spontaan a-capella mee te zingen en de overige drie vallen bij. De jongens kennen elkaar niet, maar de magie is geboren: De stemmen kleuren prachtig. Gedurende veertien jaar maakt Skip Mahoney & The Casuals enkele platen en heeft in 1973 een hit met 'Your Funny Moods'. Skip maakt in 1980 zijn solo-debuut met 'Janice', een typische Salsoul-productie die het onmiddellijk goed doet in de discotheken. De single zal de hitparade nooit bereiken, maar hier is sprake van een 'club classic'. Skip zal niet veel meer uitbrengen in de jaren daarop en wordt in de jaren negentig lid van een voortzetting van The Orioles, de invloedrijke doowop-groep uit de jaren vijftig. Dat avontuur is ook alweer ten einde en verder is niks over hem bekend.
De geschiedenis herhaalt zichzelf... Waarschijnlijk heb ik Gladys Knight & The Pips zojuist in de bestelling gedaan als het de 'Tune Of The Week' wordt. Dat geldt zeker voor The Gems. En morgen? Morgen presenteer ik jullie de nieuwe Week Spot en dat kan volgens mij geen andere plaat worden als degene die ik zaterdag in de veiling heb gewonnen. De single zélf moet nog binnenkomen of het heeft het predikaat Week Spot al te pakken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten