Het is ruim twee jaar geleden dat Peter van singlehoesjes.nl mij heeft opgezocht in Nijeveen. Sindsdien is er vaak sprake geweest van een 'return', maar dat komt er maar niet van. Uiteindelijk staat een ontmoeting in maart 2014 gepland, maar dat spreken we weken van tevoren af en kunnen niet weten dat het juist dat weekend erg mooi weer zal worden. We zijn op zaterdagmiddag overeengekomen om het maar te verplaatsen naar een later weekend. 2014 gaat geruisloos voorbij en meteen in het nieuwe jaar komt het stapeltje singles ter sprake. De vorige keer hebben we platen geruild, maar ik heb op dit moment niets in de aanbieding wat Peter nog niet heeft. De vangst bestaat uit totaal 28 singles, plus dat ik elk moment twee vanuit Engeland verwacht. Dat maakt dertig en betekent dat ik vandaag, morgen en waarschijnlijk woensdag of donderdag een 'Singles round-up' ga presenteren met elk tien singles. Daarnaast krijgen jullie vandaag de Schijf van 5 en morgen de Week Spot en dan zou ik weer op schema moeten zitten. Hierbij de eerste tien singles die ik heb uitgezocht bij Peter.
* Kip Anderson- A Knife And A Fork (NL, Era, 1966, re: 1979?)
Era is een label met een flinke geschiedenis en een uitgebreide catalogus. Het begint in de late jaren vijftig met doowop en heeft in 1965 een wereldwijde hit met 'The Birds And The Bees' van Jewel Akens. Vanaf de jaren zeventig gaat Era zich meer toeleggen op de 'jukebox-singles' en in deze serie verschijnt ook deze van Kip Anderson. Deze heruitgave geeft 'Take It Like A Man' als eigenlijke a-kant, maar beide nummers zijn in december 1966 bij Checker op een single verschenen en dan met 'A Knife And A Fork' als a-kant. Het is voor mij ook de meest interessante kant, hoewel 'Take It Like A Man' een heerlijke ballade is.
* B. Bumble & The Stingers- Nut Rocker (NL, Top Rank, 1962)
Ik heb de originele Engelse Top Rank sinds 1999 in mijn bakken. Het maakt niet uit op welk feest je draait, deze 'Nut Rocker' laat zich altijd smaken. De genoemde Engelse persing spreekt boekdelen. De plaat is in een keurige staat als ik hem in 1999 in Mossley vind, maar de single is in vijftien jaar snel achteruit gehobbeld qua conditie. Dit is een fraaie 'upgrade', want tot mijn verbazing is deze nét zo stevig opgenomen als de Engelse. Een plaatje dat je onmogelijk 'uit het rood' kan houden! Bovendien één van de talrijke 'novelty'-platen waar Kim Fowley iets mee van doen heeft.
* The Bee Gees- New York Mining Disaster 1941 (Duitsland, Polydor, 1967)
Middels 'Het zilveren goud' hebben jullie reeds kunnen ontdekken dat ik in 1989 en 1990 behoorlijk in de ban ben van The Bee Gees. Ik verzamel in korte tijd de meeste jaren zestig-singles bij elkaar, toch is er eentje die verstoppertje blijft spelen: 'New York Mining Disaster 1941'. Het is niet eerder dan 2009 dat ik hiervan een exemplaar vind. Hij is gelukkig goedkoop, want hij is nauwelijks te draaien en het heeft geen fotohoesje. Gelukkig heeft Peter eveneens een zwak voor The Bee Gees en met name voor hun fotohoesjes en zo kan het gebeuren dat hij me, kort na het bezoek in Nijeveen, deze met fotohoes aanbiedt. Ik ga op twee punten vooruit, want de single zélf is puntgaaf, maar dat geldt voor het leeuwendeel van de singles. Ik heb het hoesje al eens gebruikt voor een Schijf van 5, maar vanavond valt het me pas echt op: Ik tel vier in plaats van vijf Bee Gees. Natuurlijk bestaat The Bee Gees vooral uit de gebroeders Gibb, maar ze worden aanvankelijk vergezeld door Colin Petersen en Vince Melouney en die laatste ontbreekt op het hoesje. Het label wijkt ietsje af van mijn 'oude', de typografie heeft meer van een Scandinavische persing, maar uit alles blijkt dat het gewoon in Duitsland voor de Duitse (en Nederlandse) markt is geperst. Wat me verder opvalt is de lichte galm in het nummer, duidelijk hoorbaar op de elpees, maar volgens mij is mijn oude zonder die galm. Het zijn maar details, want bovenal is het een plaatje waar ik nog steeds stil van word.
* The Bee Gees- World (NL, Polydor, 1967)
Die komen we in mei tegen in 'Het zilveren goud', hij staat als nummer 130 genoteerd in mijn kaartenbak. Hoewel dat exemplaar nog steeds fantastisch klinkt als je rekent hoeveel platenspelers die single heeft gekend in bijna een kwart eeuw, wordt deze geleverd in een 'fout' Polydor-hoesje. Tenminste... volgens mij zijn de gladde neutrale Polydor-hoezen eerder uit de begin jaren zeventig. Het vinden van een exemplaar met een keurige fotohoes blijkt lastiger. Sinds gisteren heb ik eentje waarmee ik jaren vooruit kan! Net als bij 'New York Mining Disaster 1941' verveelt deze single me nooit!
* Archie Bell & The Drells- Do The Choo Choo (Duitsland, Atlantic, 1968)
Ik heb mijn singles slechts in vier categorieën onderverdeeld: De Blauwe Bakken met soul en aanverwante dingen, de jaren zestig-en-daarvoor, de jaren zeventig en 1980-en-later. De bakken zélf zijn een gezellige wanorde, bijna een verrassingspakket. Toch bevalt die opzet mij het beste, zeker met het oog op de tegenwoordige zondagavond-shows en met het Raddraaien. De verzameling van Peter houdt het midden tussen een museum en een archief. De wijze waarop hij ze in de rekken heeft staan, zou bij mij niet praktisch zijn, maar daar staat tegenover dat Peter een administratie-systeem op de computer heeft waarbij hij binnen een paar seconden de gewenste single kan vinden. Qua muzieksmaak ten opzichte van het platen verzamelen, ik heb het dus niet over de deathmetal-hobby van Peter, staan onze neuzen dezelfde kant op. Er zit dus genoeg soul in 'de handel'. Ik kom op een vreemde manier erg weinig van Archie Bell & The Drells tegen in het hoge noorden en ik hap meteen toe als ik hoor dat Peter een dubbel exemplaar heeft van 'Do The Choo Choo'. Het nummer zélf is me echter net iets teveel deel twee van 'Tighten Up' zonder dat die net zo leuk wordt als die hit. Het goede nieuws staat voor mij op de b-kant. 'Love Will Rain On You' is een heerlijk schuifel-plaatje en past prima tussen een paar recente aankopen. Er staat nóg een Archie Bell-single hoog op mijn verlanglijstje, dus wellicht dat we die naam later in 2015 nog eens gaan tegenkomen. En natuurlijk blijf ik rondkijken voor een fraaie 'Tighten Up'.
* Dave Berry- Can I Get It From You (NL, Decca, 1965)
Van Dave Berry heb ik al veel en 'Can I Get It From You' zit daar ook een paar maal tussen, maar wederom een voorbeeld waarvan ik de single niet met een fraaie fotohoes heb. Dit is een fraai geconserveerd exemplaar. Ik ontdek vanavond pas dat 'I Don't Want To Go On' (of 'Don't Want To Go On', zoals op het label) het bekende 'I Don't Want To Go On Without You' is, dat wist ik niet. Dat nummer ken ik het beste in de uitvoeringen van The Moody Blues en The Searchers, Dave Berry weet hier weinig op aan te vullen, maar de a-kant blijft een kippevel-nummer voor mij.
* The Box Tops- Choo Choo Train (België, Stateside, 1968)
Ik heb een diep respect voor Alex Chilton. Dit mag onder andere spreken uit het 'in memoriam' dat ik hier heb gepubliceerd in één van de allereerste weken van Soul-xotica. Alex is bijzonder ongelukkig in The Box Tops. Er staat een clip uit een tv-show op Youtube waar The Box Tops wordt geacht 'The Letter' te playbacken. Zowel Chilton als de band doet geen enkele moeite om aan te tonen dat het publiek de plaatopname hoort en de, zichtbaar, verveelde jongemannen maken er hun eigen feestje van. Net als Michael Nesmith bij The Monkees wil ook Chilton zijn eigen repertoire opnemen, maar The Box Tops staat onder streng bewind van Dan Penn en Spooner Oldham en moet commercieel verantwoord repertoire uitbrengen. Hierna treffen we nog zo'n voorbeeld. 'Choo Choo Train' is te lullig voor woorden als je het vergelijkt met de prachtige popmuziek van Chilton's latere band Big Star, maar ik blijf een zwak houden voor Box Tops-platen.
* Clover Leaf- Tell The World (NL, Imperial, 1971)
Wederom een groep die ik in het vroegste bestaan van Soul-xotica heb behandeld, toen vanwege 'What Kind Of Man'. Je zult het niet geloven als je uitgaat van hun hit-repertoire, maar feitelijk is Clover Leaf een hele hippe rockband. Het lijkt alsof ze erin zijn geluisd door Jack De Nijs. ,,Kom op jongens, we gaan eerst een paar commerciële dingen uitbrengen terwijl jullie eigen muziek op de b-kant mag. Wellicht kunnen we dan later altijd nog bekijken of jullie een elpee met eigen muziek kunnen uitbrengen". Die elpee zal er nooit komen en Clover Leaf zal de boeken ingaan als een palingpop-groepje uit Brabant. 'Tell The World' is geschreven door twee Clover Leaf-leden met De Nijs en die laatste zal vast verantwoordelijk zijn van het refreintje. Het begint namelijk erg interessant, maar in dat refrein duiken de 'truttige toeters' op. Als je de single omdraait, krijg je 'Come Home' en daarop is geen spoor van De Nijs te bekennen: Een lekker in het gehoor liggende rocksong met een paar tempo-wisselingen. Wanneer je de b-kanten samenvoegt tot een elpee, dan zijn er in de loop der jaren zeker mindere albums verschenen!
* Eddie Floyd- Why Is The Wine Sweeter (NL, Stax, 1969)
Ik ben doorgaans niet heel erg gefocust op Stax, maar er zijn een paar uitzonderingen. Ik noem dan bijvoorbeeld Carla Thomas, The Soul Children, The Staple Singers en Eddie Floyd. Van die laatste heb ik tot gisteren alleen 'Big Bird', een plaatje dat vanaf de eerste dag in de Blauwe Bak zit en niet voornemens is om daaruit op te stijgen en naar een jaren zestig-bak te vliegen. Bij een eerste draaibeurt zegt Peter meteen al dat de keerzijde het meest interessant is. Geen verkeerd woord over de a-kant, maar 'People Get It Together' maakt dat 'Big Bird' een buurman krijgt in de Blauwe Bak. Hier is Eddie pas goed op stoom en heeft het bijna dezelfde energie als 'Big Bird', hoewel die laatste wel een klasse apart is. Al met al een verrassende vondst!
* The Four Tops- I'm In A Different World (NL, Tamla-Motown, 1968)
Ik word in 2012 even ontzettend hebberig als Peter mij op de hoogte stelt van een nieuwe aankoop: Een partij soul- en Motown-singles, allemaal met Nederlandse fotohoezen, voor vrijwel niets. Daaronder bevindt zich ook 'Soul Time' van Shirley Ellis. Ik heb de plaat gisteren in mijn handen mogen houden en raak ter plekke tot over mijn oren verliefd op mevrouw Ellis. Ik heb 'The Name Game' met fotohoes, maar daar zit ze niet zo stijlvol 'lief' te zijn als op het hoesje van 'Soul Time'. Ik heb me al gemeld als vrijwilliger als Peter een tweede exemplaar van deze single vindt. Een paar maanden later krijg ik 'dubbele singles' uit dat partijtje en dat zijn vooral veel Motown-dingen. Dit keer is het niet anders, in de volgende twee afleveringen volgen nog enkele fraaie Motown-platen in Nederlandse hoesjes. Neem nou deze 'I'm In A Different World'. Puntgaaf met een dito fotohoesje en een plaat waarbij ik me afvraag waarom ik deze niet eerder eens in de bakken heb gekregen. Ik ben niet heel erg kapot van The Four Tops uit deze periode (tussen 'Bernadette' en de jaren zeventig), maar dit is wellicht de uitschieter!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten