Dankzij Marianne heb ik weer tijdelijk een tweede computer en dat geeft feitelijk rust aan een show. Het is drukker met jingles doordat ik niet elke keer van venster hoef te veranderen, maar een radioshow zonder jingles vind ikzelf ook maar een saaie bedoening. Vanavond 'The Vinyl Countdown' gedaan met de laptop erbij, het plan om alle singles van zondag te draaien bleek te hoog gegrepen, maar ik ben ruim over de helft gegaan. De rest komen we later wel weer tegen bij 'The 7"-Collection' op zondag. En voor de liefhebbers: Maandagochtend van elf tot één 'onze tijd' doe ik 'The Bed & Breakfast Man' voor eenmaal op herhaling en neem ik twaalf uren later 'From The Catacombs' waar. Intussen moet ik niet vergeten om dagelijks hier een bericht neer te zetten, want dan bereik ik dinsdag het 1800e bericht. Geen uitvoerig feest, wat dat betreft werk ik naar de 2000 toe. Ik mag deze dag afsluiten met een artiest waar ik gemengde gevoelens over heb, maar wat desondanks een onderdeel is van mijn jeugd. De Raddraaier is 'Faith' van George Michael (1987).
Laten we er geen doekjes om winden: Wham! was muziek voor hysterische tienermeisjes. De One Direction van de jaren tachtig. Commerciële nietzeggende hap-slik-weg-muziek met een houdbaarheid van een banaan. Mijn zus is daar net te oud voor als Wham! de smaak te pakken krijgt. Henk, mijn oudste broer, houdt nauwkeurig de Top 40-hits bij en met name de dansbare nummers. Wham! valt desondanks in die categorie en een strofe uit 'Club Tropicana' wordt het motto van zijn 'drive-in show'. De installatie verhuist een paar maal naar de woonkamer voor een fuifje, maar blijft verder op zolder staan. Verder kan ik me niet heugen dat er in huize Louwsma een heel groot enthousiasme bestaat voor Wham! en/of George Michael. Met 'Faith' verandert toch wel veel voor George Michael. Zeker als je het bijna dertig jaar later naast de hitgeschiedenis van Wham! legt, is 'Faith' een volwassen pop-album. Overduidelijk van een andere snit dan zijn hits met Andrew Ridgeley.
Vader werkt als vertegenwoordiger voor Schwarzkopf. Een beroep dat in die branche volledig is uitgestorven. Dat is niet eens de schuld van het internet, het beroep verdwijnt al rond 1995. Mijn vader is vertegenwoordiger in een tijd dat een supermarkt bezoek krijgt van tachtig zulke vertegenwoordigers, van iedere firma één. Een vertegenwoordiger controleert of zijn firma de juiste ruimte krijgt toebedeeld in een winkel en vult zo nodig producten aan. Schwarzkopf doet aan cosmetica en is vooral bekend vanwege de '7-kruiden shampoo'. Zo nu en dan zie ik een flacon staan in de supermarkt, beloof mezelf al jaren om nog eens eentje te kopen, maar dan opnieuw: Zo'n flesje 7-kruiden kost achtmaal zoveel als de shampoo die ik gebruik en zo'n flesje zou binnen een week op zijn. Voor de nostalgie zou ik het nog eens willen proberen. Zou het nog steeds datzelfde geurtje hebben? In de loop van de jaren tachtig breidt Schwarzkopf de lijn verder uit. Ik geloof dat Vogue al langer bestaat, maar halverwege de jaren tachtig gaat dit 'hippe' merk zich toespitsen op de jongeren. In 1990 kun je zelfs tijdelijk 'Vogue' van Madonna op cd-single krijgen bij aankoop van zoveel Vogue-producten. Begin 1988 heeft het een actie met kleurenfoto's: Eentje met de hoes van Michael Jackson's 'Bad'-album en de ander met een afbeelding van George Michael. Natuurlijk krijgen mijn broer en ik een paar van vader, maar we mogen ze natuurlijk niet weggeven!
Ik smokkel desondanks eentje van George Michael naar school en hoef niet lang na te denken wie deze mag hebben. Gerda is fan van George Michael en is niet het type dat Vogue-producten gaat kopen om een George Michael-foto te bemachtigen. Ik ben nooit zo bezig geweest met 'verliefd zijn' en al helemaal niet in 1988, maar ik vind haar wél erg leuk! Ze is een paar jaar ouder dan mij en misschien boeit me dat wel het meeste. Gerda weet niet goed wat ze met de grote foto aan moet, het past immers nauwelijks in haar rugtas. Op Valentijnsdag (of een paar uurtjes daarna) rijst dan meteen de vraag: Wat zou er van haar geworden zijn. Vorig jaar hield de school een reünie, waar ik toch maar niet heen ben geweest. Ik heb wel de gastenlijst een beetje in de gaten gehouden en ben haar daarbij niet tegengekomen.
Zelf moet ik in die tijd niets van George Michael hebben, maar dan opnieuw... er is maar weinig uit de hitparade dat me dan écht kan boeien. Ik zit dan namelijk al tot over mijn oren in The Moody Blues en andere jaren zestig-muziek. Het is pas sinds 2003 dat ik de jaren tachtig een herkansing heb gegeven en in dat kader mag George Michael van mij! Ik heb een paar jaar geleden nog het album 'Faith' van iemand gekregen en dat blijft een lekker album om in zijn geheel te draaien. Het titelnummer heb ik zowel op 7"- als op 12"-single en... buiten het formaat zit er geen verschil tussen de twee. Sneue bak voor de eerste eigenaar (m/v) want een 12" was een stukje duurder dan een single. 'Listen Without Prejudice' (1991) heb ik eveneens leren waarderen, maar sindsdien ben ik George toch wel 'kwijtgeraakt'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten