In ruim twee jaar bij Wolfman Radio heb ik kennis gemaakt met enig jargon en 'inside jokes'. Ik geloof dat het mij nog nooit is overkomen, maar een 'Lee Madge'-doen is berucht. Vrolijk kwebbelen in een microfoon terwijl het ding niet aanstaat en de luisteraars je dus niet kunnen horen. Met een stukje radio-stilte als gevolg. Nu gebruikt de bewuste presentator een 'music bed', en dat gaat van hard naar zacht en zacht naar hard, dus je hoort wel wanneer er gesproken wordt. Mijn kimono wordt spontaan aangeboden aan iedereen die zich (bijna) heeft verslapen voor zijn/haar uitzending. Ik heb me namelijk eens enorm verslapen voor 'Do The 45' en toen de vraag kwam waarom ik de webcam niet had aanstaan, kwam mijn antwoord: ,,Ik draag alleen mijn kimono op het moment". Sindskort heeft de 'Gerrit' zijn intrede gedaan. Bij mij een bekend begrip, je raakt eraan gewend, maar voor de Engelsen iets nieuws: Een kort rem-slaapje willen ondernemen dat vervolgens uitmond in een zeer lange nacht. Dat is afgelopen nacht weer het geval geweest en dus kom ik nu heel erg achterop te liggen met Soul-xotica. Eerst maar de Raddraaier van maandag aan jullie voorstellen en dan nadenken over een (classic?) Week Spot.
Hoe gaat verder? Ik schrijf nagenoeg niet over mijn dagelijkse werk op Soul-xotica, maar wil vandaag even het een en het ander uitleggen. De eerste twee weken in het nieuwe jaar vrijaf is heilzaam geweest. Moeder is op doktersadvies een vitamine D-complex gestart en zweert daarbij. Dat doet mij herinneren aan de grote pot 'C' en een klein potje 'B' dat ik nog in de kast heb staan. Sinds twee weken neem ik iedere ochtend eentje van elk en merk ook het verschil. De voorman van de post in Meppel heeft dezelfde functie in Zwartewaterland (Zwartsluis, Genemuiden en Hasselt) en op dat laatste adres hebben ze het zó druk dat hij het nauwelijks kan bijbenen. De energie plus de prettige werksfeer aldaar plus het feit dat ik graag wat 'extra tijd' wil opbouwen, maakt dat ik (voor mijn doen) hele lange weken maak op dit moment. De stress met de computer van het afgelopen weekend heeft me daarentegen weinig rust gegeven. Ik had gisterochtend een wekdienst nodig en zag gisteravond de bui al hangen. Ik ben verschillende keren wakker geweest, maar steeds weer gedwongen om in slaap te vallen. Kwart over zeven op dinsdagavond in bed en woensdagmiddag twaalf uur eruit, dat heet bij Wolfman inmiddels een 'Gerrit', maar ik ben fris en fruitig om weer een paar dagen er tegenaan te gaan. Morgen wordt wederom een lange dag!
Deze aflevering van Raddraaien is met een kandidaat uit de Blauwe Bak. Dat lijkt eenvoudig, maar dat is het niet. Ik moet een aantal keren tellen, want steeds kom ik uit bij een plaat die ik al eens heb behandeld (bijvoorbeeld 'Band Of Gold' van Freda Payne en 'Na Na Na' van The Shoes) of een voormalige Week Spot (Della Reese). De uiteindelijke kandidaat is niet geheel naar tevredenheid, maar vooruit... tot zover ik kan nagaan heb ik de artieste nog nooit echt onder het vergrootglas gehad. In mijn soul- en disco-draaien probeer ik immers weg te blijven van de geijkte Giorgio Moroder-producties, maar heb desondanks een paar Donna Summer-singles in de reserve-Blauwe Bak. Ik gebruik die bak ook wel eens voor 'Floorfillers' en Donna doet het altijd goed daarin. De Raddraaier van vandaag is 'Last Dance' van Donna Summer (1978).
Op oudejaarsdag 1948 schiet bij menig inwoner van het Amerikaanse Boston de dop van de fles champagne, bij de familie Gaines begint het 1949 'knallend' met de geboorte van LaDonna Adrian, de jongste telg. Als achtjarige maakt ze haar zangdebuut in de kerk als de beoogde leadzanger niet komt opdagen. De rest van haar schooltijd staat volop in het teken van muziek. Ze speelt in verschillende musicals en in 1967 verlaat ze de highschool voor een loopbaan in de muziek. Ze vertrekt naar New York waar ze wordt aangenomen als zangeres bij een psychedelische bluesrockband, The Crow. Er zijn in die tijd meer bands die zo heten, dus heeft het niets met The Crow van de Black Sabbath-cover 'Evil Woman, Don't Play Your Games With Me' te maken en/of The Crow van de bizarre Northern-klassieker 'Your Autumn Of Tomorrow' (hoe een psychedelisch rock-nummer dankzij een paar tempowisselingen populair kan worden in Engelse soul-kringen...). Donna doet met The Crow auditie voor een platenmaatschappij die wél in haar geïnteresseerd is, maar niet in de band. The Crow valt uiteen en dan komt 'Hair' om het hoekje: Dé hippie-musical bij uitstek. Donna krijgt moeilijk toestemming vanuit het ouderlijk huis, maar in 1969 vertrekt ze naar München om de rol van Sheila te spelen in de Duitse versie van 'Hair'.
In Duitsland begint haar werkelijke platen-carrière: Eerst als Donna Gaines met 'Aquarius'. Ze speelt daarna in tal van andere Duitse musicals en ze spreekt en zingt vloeiend Duits. Ook is ze even lid van Family Tree, maar enkel de tour-editie, dus niet op de single 'Holy Night' (mijn 267). Marboo van de voormalige Week Spot 'What About Love' is in die tijd ook lid van Family Tree. In 1972 speelt ze tegenover de Oostenrijkse acteur Helmuth Sommer in 'Godspell' en de twee stappen een jaar later in het huwelijksbootje. Donna bevalt van een dochter. Vanaf 'Godspell' tot aan de ontmoeting met Giorgio Moroder en Pete Belotte gebruikt ze de naam Gayn Pierre.
Moroder en Bellotte zijn aan het werk met Three Dog Night als het duo Donna Summer ontmoet. De rest is geschiedenis? Wellicht nog eens aardig voor een volgende Raddraaier met Summer in de hoofdrol. Musical en film blijven een belangrijke rol spelen in het leven van Summer en in 1978 draagt ze bij aan de disco-film 'Thank God It's Friday'. Daarin zingt ze dit 'Last Dance', wellicht de mooiste afsluiter van een disco-avond, hoewel ik hem zelf vaak aan het begin draai. Op naar de Week Spot in deze inhaalslag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten