Ik heb me vergist. De verjaardag is volgende week maandag in plaats van dinsdag. Hierdoor begin ik op woensdag met de aftelling. Omdat maandag geen post wordt bezorgd en die Amerikaanse ook nog wel even onderweg zal zijn, doe ik nu dus de beloofde Singles round-up. De twee Engelsen zijn vanmiddag binnengekomen. En... dan heb ik groot nieuws: Ik kan weer een single van mijn zoeklijst halen, want ik ben vanavond de winnaar geworden van de officiële (en veel schaarser dan de, ook al prijzige, demo's) persing van 'Geni' van Terri Bryant. Ik heb zojuist het geld afgetikt, het is een hele hoop geld voor een plaat, maar dit is dan ook niet zomaar een favoriet. Dit is een single van het kaliber 'Hide And Seek' van Lillian Dupree en 'Questions' van Pat Stallworth, een plaat die me al ruim twee jaar 'behekst'. Plus eentje die nooit en te nimmer goedkoper wordt, de prijs die ik heb betaald ligt nog altijd de helft onder de gangbare waarde. Buiten dat het een geheide Week Spot is, stel ik deze in maart nader aan jullie voor. Dan vervolg ik nu met de vijf singles uit Chicago en de twee Engelsen van vorige week zondag.
* Les Chansonettes- Don't Let Him Hurt You (UK, Shrine, 1966, re: 2003)
In geval van Terri Bryant is het de opname die de waarde bepaalt, maar ook de soul-wereld kent een aantal platenlabels die doorgaans erg prijzig zijn. Zo is het merendeel van de Okeh-singles erg in trek bij verzamelaars, hoewel het niet opgaat voor iedere Okeh-single. Ik heb bijvoorbeeld 'Prove It' van Azie Mortimer (1970) in mijn koffers en die is niet buitensporig veel waard. Het Shrine-label is een ander verhaal. De gehele catalogus van dit platenlabel is honderden en duizenden ponden waard onder de Northern Soul-verzamelaars. Een jaar geleden krijg ik een niet onaardige aanbieding: Vijf Shrine-replica's in een doosje voor dertig pond. Dan beluister ik de nummers even en kom tot de conclusie dat er maar eentje is die voor mij het verschil maakt en dat is deze van Les Chansonettes. Toch vergeet ik het plaatje weer even en het is afgelopen zondag als ik de 'blanco' demo zie bij een Engelse dealer. Tien pond is niet onaardig voor zo'n demo (er zijn tien van gemaakt), maar toch vind ik het nog steeds ietsje te duur. Dan kijk ik op Discogs en vind deze voor de helft. Een erg fraaie double-sider! Les Chansonettes is een wat onstuimig klinkende 'girlgroup', maar Goldmine heeft het geluid toch nog op een fatsoenlijke manier gerestaureerd.
* Corinthian Radio Choir- I've Got To Tell Somebody (US, eigen beheer, 1976?)
Een vraagteken achter het verschijningsjaar. In 1977 brengt dit gospelkoor uit Chicago een live-album uit waarop ook deze 'I've Got To Tell Somebody' met JoAnne Allison op leadzang, maar de single is een duidelijke studio-opname. 'I've Got To Tell Somebody' wordt geschreven door de leider van het koor, LaVonia Whittley. Het is zeer aanstekelijk met een snelle 'beat' dankzij een staccato tamboerijn en een lekker woeste drummer in de refreintjes. Ik krijg hier erg goede luim van! Op de andere kant doet het koor een a-capella uitvoering van 'I Don't Know Why' van de hand van de populaire gospel-artiest Andrae Crouch en dat is, zoals verwacht, heel erg gezapig.
* Brother Will Hairston & Washboard Willie- Alabama Bus (US, Knowles, 1951-55, re: 1966?)
Ja, leuke hoek, die gospel. Jammer dat het zo slecht gedocumenteerd is. Ik kom 'Alabama Bus' tegen op een compilatie-album uit 1966 met opnames van blues-muzikanten uit Detroit uit de vroege jaren vijftig. De single wordt wel in de discografieën genoemd van Knowles, maar geen zekerheid over een jaartal. Feit is dat Brother Will Hairston in 1965 een andere plaat heeft gemaakt voor hetzelfde label en daar ben ik dan maar vanuit gegaan. 'Alabama Bus' klinkt als een ideale sample voor een lounge-plaat, dit klinkt even gruizig als de bestaande opnames van Robert Johnson. Het is een heel verhaal dat 'The Hurricane Of The Motor City' afsteekt, de single zit rond de vijf minuten, en het geheel klinkt als een soort van blues-mantra. Op de andere kant staat een 'moderner' nummer van Hairston met The Dixie Airs, dat klinkt al meer jaren zestig. Toch is 'Alabama Bus' voor mij het prijsnummer van deze single.
* Syl Johnson- Get Ready (US, Twinight, 1971)
Naast de gospel groeit ook de collectie Twinight-singles gestaag. Met eentje ben ik iets té voorzichtig geweest en daar word ik overboden. Geen probleem, want mijn maat uit Chicago heeft in iedere veiling wel een exemplaar van de betreffende single en ook op Discogs zijn ze niet erg duur. Syl Johnson is de grote ster van Twinight, hij scoort als enige een hit op het obscure label uit Chicago. Johnson neemt de nummers op in de Hi-studio's van Willie Mitchell en dat is te horen op deze single. Aan één kant deze funky en iets vertraagde uitvoering van 'Get Ready', maar voor mij staat de verrassing op de keerzijde. 'Same Kind Of Thing' is een lekker fel soul-ding met alle kwaliteiten van Willie Mitchell's studio. Een potentiële Week Spot, want gelukkig valt er ook iets te vertellen over Johnson.
* The Notations- I Can't Stop (US, Twinight, 1970)
Deze heb ik vorige maand ook al te gast gehad in deze rubriek. Ik heb de single toen bij dezelfde verkoper gewonnen. Nadeel van die single is dat die vanaf het tweede refrein een hardnekkige ruis krijgt, die ik er maar niet uit kan krijgen. Dus zet ik bescheiden in in deze veiling en win een tweede exemplaar voor de startprijs. Deze is van begin tot einde gewoon goed. Twinight heeft niet het beste vinyl, maar het zijn harde opnames, maar op zijn minst heeft deze niet de storende ruis. Ik ben een gelukkig mens, want het nummer is om op te vreten!
* The Pioneers- Broken Man (UK, Mercury, 1976)
Vorig jaar had ik Marboo met 'What About Love', The Pioneers lijkt dit jaar de troonopvolger te worden. Het is een lentekoninkje. Ik hoor een stukje van de plaat in een mailing en ben op slag verkocht! Bekende naam? Ja, ik wil het in eerste instantie niet geloven, maar iedereen bevestigt het verhaal: Het is dezelfde Pioneers als van 'Let Your Yeah Be Yeah' en 'Long Shot Kick The Bucket'. De laatste reggae-hits voor de groep dateren van vier jaar daarvoor als in 1975 de disco opkomt. Onder leiding van Eddie Grant ondergaat The Pioneers een gedaantewisseling. De disco-platen zijn niet heel interessant, maar deze 'Broken Man' is hélemaal raak. Een lekker uptempo soul-dingetje en uiterst opgewekt. Ik heb zin in de lente!
* H. Poindexter- I Found Love (US, Loraç, 1975)
Het zou zomaar familie kunnen zijn van Twinight-'ster' Annette Poindexter, maar er zijn meer hondjes die Louwsma heten. We weten helemaal niks over H. Poindexter, zelfs niet wat zijn voornaam is. De handelaar zet het weg als 'crossover', maar het is eigenlijk net ietsje te traag voor de dansvloer. Een plaatje dat wel langzaam groeit bij mij, maar nog een lange weg heeft te gaan. Overigens gaat deze mee in de bestelling om de verzendkosten te drukken en omdat ik het een nieuwsgierig ding vind. Muzikaal is de leiding in handen van T. Thomas en aan het arsenaal aan synthesizers doet het mij zeggen dat het Timmy Thomas is van 'Why Can't We Live Together'.
Morgen overdag 'terug naar de kust' en 's avonds The Vinyl Countdown, dus ik weet niet of ik aan publiceren toe kom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten