roemen op oude teer

Vorige week bezocht ik weer eens www.flirtations.co.uk om te kijken of er updates waren. En jawel, de meisjes treden morgen op tijdens een soulweekend in Londen. Ik heb nog even zitten denken... Gelukkig bracht de aswolk me weer terug op aarde. Wat nu als het tegenvalt? We hebben het over een groep die 42 jaar geleden op hun top was. Dezelfde fobie die me ervan weerhoudt om naar de Moody Blues in HMH te gaan. Nogmaals, ik mag de aswolk dankbaar zijn!

Vanmiddag heb ik kennis mogen maken met de live-prestaties van het trio anno 2009. Okay, de meisjes swingen alsof ze nog nooit een opvlieger hebben gehad. Nu hebben de vroege opnames als charme dat Earnestine in haar enthousiasme een beetje vlak, om niet lichtelijk vals te zeggen, neigt te gaan zingen. Een opname op Jouwbuis van 'Nothing But A Heartache' in Spanje is een blamage! Earnestine (kleine meisjes worden groot, ze viert deze maand haar 61e verjaardag) krast als een valse kraai, terwijl Betty en Viola keurig in de maat blijven. En die net ietsje te gladde soulband kan gewoon niets verkeerd doen.

Nee, dan blijven we het gewoon bij het vinyl houden. Een bruikbare afbeelding van 'What's Good About Goodbye My Love' zal ik zelf moeten maken, dan eerst 'How Can You Tell Me', de flip van 'Someone Out There'. Die laatste is net een fractie te traag en 'pitchen' levert niet het gewenste resultaat op. 'How Can You Tell Me' is echter geknipt voor mijn set. Okay, beetje bas toevoegen en dansen maar!

Het is dan ook niet verwonderlijk dat het in Amerika de a-kant was. Dat had sowieso geen effect, want zelfs 'Someone Out There' bleek te vlot voor de Amerikaanse markt. Hoewel 'Nothing But A Heartache' daar wel weer een grote hit was. In Nederland zijn ongeveer evenveel van elk verkocht. 'Someone Out There' ging in vier weken naar 25 en terug, terwijl 'Heartache' zes weken in de lijst verbleef en piekte op 33. In Engeland werd 'Heartache' pas veel later een hit.

'How Can You Tell Me' is een standaardplaatje geworden in mijn set. Het tempo, de enthousiaste zang, het orkest van Johnny Harris... Ik krijg er goede luim van! En het beetje vlak-zingen van Earnestine verhoogt die pret. Maar dat geeft nog geen excuus om veertig jaar later ronduit vals te zingen!