Besteedde ik vorige maand aandacht aan Marsha Gee, die teveel had gepimpeld, bij Groundhog ontstaat een zelfde idee. Je zou het in zijn lachje moeten horen, want aan zingen doet hij nauwelijks en de tekst heeft hij waarschijnlijk ter plekke bedacht. Een raar dingetje, desondanks toch een paar regels voor Joe 'Groundhog' Richardson en zijn 'Take It Off'.
Ik kwam de single in 1994 tegen in een antiekwinkel in Leeuwarden. Ik dacht meteen aan The Groundhogs, de legendarische Britse bluesformatie, omdat mijn Jad-persing enkel Groundhog vermeldt en de b-kant 'Blues To Take It Off' heet. Eigenlijk ontdekte ik pas vorig jaar dat de plaat een opmerkelijke producer kent, namelijk Don Covay! En heette mijn tweede bijdrage niet 'het vieze liedje van Don Covay'?
Joe weet, dronken of nuchter, ook behoorlijk suggestief te doen. Alles moet af en uit. Eerst de jas, daarna de wimpers die ze in de uitverkoop heeft gekocht, haar pruik zodat hij haar afro kan betasten en ook haar nepnagels. 'Don't scratch my back with false fingernails'.
En het is niet alleen Groundhog die dikke lol heeft. De opname kent een lawaaierige achtergrond met mensen die bulderen van het lachen, muzikanten die elkaar instructies geven enzovoorts. Het lampje van 'stilte! opname' zal wel kapot zijn geweest.
'Blues To Take It Off' is een instrumentaal vervolg op de A-kant, maar het is 'Take It Off' dat de hoogste novelty-waarde heeft. Het is een mooi voorbeeld van wat in retrospect 'deep funk' wordt genoemd. Muziek die in die tijd in hetzelfde universum zat als Tony Joe White en Swamp Dogg, maar waarvan de kwaliteit pas jaren later werd begrepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten