Eindstreep: mei 2024

Gelukkig heb ik nog de singles die ik in de laatste dagen in april heb gekocht bij 45toeren want anders zou er niet eens een top tien van de Blauwe Bak zijn geweest. Niet dat ik geen Blauwe Bak-kandidaten heb gekocht in mei, maar er zijn nog een hoop onderweg. Dan heb ik het nog niet eens over de pakketten van Mark. Het 'dure' pakket laat ik gemakshalve even buiten beschouwing. Soms doet een pakket er drie maanden over en ligt het zolang in een depot. Ik moet er niet aan denken dat dit het geval is met mijn pakket, maar beter laat dan nooit. Ik weet niet hoeveel singles er in het pakket zitten en dus heb ik deze niet mee geteld. Van de 'used-but-not-abused' weet ik dat het er zeventien zijn. Deze zijn twee weken geleden op de bus gegaan dus dat zou op zichzelf nog wel kunnen. Die heb ik wel mee gerekend. Op een enkele uitzondering na zijn alle singles van Albert voor de Gele Bak en het is dito met de partij uit Ruinen. Er zijn heel veel Juno-pakketjes onderweg want ik heb opvallend veel 'pre-orders' geplaatst die op of rond 24 mei zouden verschijnen. Dankzij de eerder genoemde partij uit april kan ik nu wel twee top tien-lijstjes presenteren, maar laten we eens beginnen met de cijfertjes.

Ik hoef niet te betalen voor de singles van Albert buiten een kleine tegemoetkoming voor het volgende pakket. Het is dus niet helemaal waar dat ik 125 keer de portemonnee heb getrokken maar ja... bij wijze van spreken heb ik 125 singles aangeschaft. Daarvan zijn er momenteel nog 27 onderweg. Dat zijn 17 uit de 'used-but-not-abused' en 10 hagelnieuwe releases. Gedurende de maand mei tel ik 11 'verse' singles voor de Blauwe Bak die binnen deze maand ook zijn gearriveerd. Als ik daar een top tien uit mag samenstellen dan ziet deze er als volgt uit.

1. The Makings Of Love - Erica Falls & Vintage Soul

2. Everybody Needs Somebody - The Flirtations

3. That's Life - Williams Brothers

4. Kick That - Boca 45

5. Along The Beach - The Village Choir

6. Lonely Man - Lionel Abel

7. Hit Me Like - Johnny Burgess

8. Footsteps In The Shadows - Jimmy Jackson

9. Metamorphosis - AC Soul Symphony

10. Jerk And Twine - Jackie Ross

Jullie zullen het al begrijpen: De Gele Bak is de grote winnaar deze maand. Er komen maar liefst 51 singles bij in de verzameling. In totaal zijn er 36 dubbel en/of upgrades. Deze top tien is lastig samen te stellen maar uiteindelijk moet dit hem zijn.

1. Don't Wanna Say Goodbye - The Raspberries

2. Calypso - John Denver

3. The War Will Soon Be Over - Cobra

4. I'm Alive - Electric Light Orchestra

5. A Young Girl Of Sixteen - Noel Harrison

6. Take It Easy - Plastic People

7. Bye Bye Baby - The Symbols

8. Hang On Sloopy - The McCoys

9. Hang 'Em High - Hugo Montenegro

10. Born Again - The Christians

Singles round-up: mei 13

De collega postbode heeft me gisteren verblijd met één plaatje waarvoor ik vorige week de invoerkosten heb betaald. Op dit moment zijn verschillende pakketjes van Juno onderweg met 'pre-orders' en ook heb ik vanavond nog drie besteld. Wellicht dat ik volgende week al een eerste 'Singles round-up' kan doen met nieuwe releases. Aan de ene kant is het goed dat ik een extra aflevering van het 'Concert' heb kunnen doen, alleen zie ik daarbij de 'Symfonie' wel over het hoofd. Enfin, dat worden waarschijnlijk twee afleveringen volgende week. Morgen ga ik immers de maand besluiten met de 'Eindstreep' en zaterdag het Week Spot Kwartet. De laatste single van deze maand geeft ons vanavond een aflevering met zes singles en de nieuwste heb ik nog niet eens helemaal beluisterd. Ik ga de apparatuur aanzetten en mezelf weer eens onderdompelen in de actuele releases.

* The Delights!- Now We're Sure (UK, Cannonball, ca. 1970, re: 2023)
Cannonball is nimmer opgericht als een rechttoe rechtaan platenlabel voor heruitgaven. Het doet meteen al stokoude onuitgebrachte opnames meestal van de mastertapes die Alberto bij zijn zoektochten heeft gevonden. Omstreeks 2018 verlaat hij de 'oude soul' even om moderne producties te doen met oudere muzikanten. Inmiddels is hij terug met een serie onuitgebrachte opnames uit Philadelphia. Producent Manny Campbell is hier de grote gemene deler, ook al moest de uitgave van The Nu'rons worden gecanceld. The Delights! (met uitroepteken in deze fase) heet oorspronkelijk The Twilights en onder die naam nemen ze drie liedjes op voor Manny Campbell als demo's. In 1975 zal The Delights (zonder uitroepteken) een contract krijgen bij Phil-L.A. Of Soul en zal een paar uitstekende singles maken. 'Now We're Sure' heeft een zeer aanstekelijke funky groove en een fraaie instrumentatie met funky orgel en sfeervolle blazers. Onweerstaanbaar. Een andere beschrijving kan ik niet vinden voor dit nummer. Op de b-kant staat de instrumentale versie en die laat ik maar voor wat het is.

* Erica Falls & Vintage Soul- Up (UK, Izipho Soul, 2024)
Meteen weer terug naar de tegenwoordige tijd. Erica Falls is een aanstormend talent dat beide nummers van deze single bijna een jaar geleden voor het eerst heeft geopenbaard in digitale vorm. Ik heb de plaat de afgelopen weken al een paar maal gedraaid en vind beide kanten even lekker. 'Up' is een prachtige positieve ballade met een lekkere 'hook' welke zowel jaren tachtig als r&b is. Erica's belangrijkste troef is echter haar soulvolle stem en deze wringt ze in 'Up' in alle bochten zonder dat het oeverloos gekrijs wordt. Op de keerzijde staat 'Makings Of Love' en dat is ietsje meer upbeat. Het is spannender dan 'Up' als je het mij vraagt. Ik kan haar stem zo goed waarderen dat ik al stiekem uitkijk naar een volgende release van deze dame.

* The Harlem Gospel Travelers- Hold Your Head Up (US, Colemine, 2024)
Releases op het Colemine-label koop ik nog altijd 'blind'. The Harlem Gospel Travelers blaast me in 2022 weg met 'Fight On!' en ik moet opmerken dat ik sindsdien niet zo'n sterke release heb gehoord van de groep. Inmiddels heeft Eli 'Paperboy' Reed de leiding overgenomen van de groep en zingt zelf ook mee. 'Hold Your Head Up' heeft een lekkere funky 'hook' en het maakt me bijna net zo enthousiast als de eerste keer bij 'Fight On!'. Net als bij 'Fight On!' zingen de heren vrolijk door als de muziek weg sterft. Indrukwekkend! Op de keerzijde een traditionele gospel met de titel 'Do You Know The Man'. Uiteraard wordt dit ook ondergedompeld in de psychedelische soul waar Colemine het patent op lijkt te hebben. Toch spring ik niet uit mijn stoel bij de b-kant maar 'Hold Your Head Up' is een blijvertje!

* The L.A. Propinquity- U Need Me (UK, Cannonball, ca. 1980, re: 2024)
Hoewel ze zijn overgestapt naar een ander bedrijf lijkt Cannonball nog altijd niet erg gelukkig met het persen van de platen. The Delights! zou eigenlijk al in 2023 moeten verschijnen. Voor The L.A. Propinquity staat maart 2024 in de boeken. Hoewel er niets op het label wordt genoemd, zou dit best wel eens de 'Anniversary Disc' kunnen zijn. The L.A. Propinquity is iets van een supergroep, allemaal doorgewinterde studiomuzikanten die samen een album zullen maken. Zoals zo vaak blijven de opnames op de plank liggen en 'U Need Me' krijgt veertig jaar later zijn eerste release op deze single. De legendarische James Gadson mag beginnen op de drums en vervolgens worden we getrakteerd op een portie post-disco soul welke klinkt alsof het met enige remastering zo op een major label had kunnen worden uitgebracht. De b-kant is wederom instrumentaal en zoals gewoonlijk zit ik daar niet op te wachten.

* The Village Choir- Along The Beach Part One (UK, N.Y.C. Street Sound, 1976, re: 2024)
The Village Choir heeft vorig jaar de Week Spot gehad met 'The Cat Walk' als ik me niet vergis. Ik leer de groep aanvankelijk kennen van een jaren tachtig-opname dat recent door Izipho Soul is uitgegeven. Van de originele 'Along The Beach' zijn twee persingen bekend waarvan 'Part One' in Ex-conditie in 2020 voor 333 euro is verkocht. De tweede single gaat voor 460 dollar in VG-staat en dat zal of de volledige versie zijn of 'Part Two'. Dat laatste is namelijk niet bekend. De single zoals die hier op de draaitafel ligt is een replica van de single uit 1976 maar dan met rode labels. Het is onlangs speciaal uitgebracht voor Record Store Day. 'Along The Beach' heeft een spannend intro en dan een tokkelende harp. Dat effect zal een paar maal terugkeren in de plaat. Het doet denken aan de wandeling die ik een maand geleden met W. heb gemaakt. Voordat je het in de gaten hebt, ben je in Noordwijk terwijl je nog zoveel méér strand wil ervaren. Ik wil graag weten wat er in 'Part Two' staat te gebeuren. Op de keerzijde van 'Part One' staat 'Sweet Hot Lips' en dat is meer rechttoe rechtaan disco, maar dan erg ondergeproduceerd en obscuur. Toch heb ik de portemonnee getrokken voor 'Along The Beach'.

* Williams Brothers- That's Life (UK, Epsilon, 1972, re: 2024)
Er zijn verschillende bands genaamd Williams Brothers. De meest bekende is een gospelduo (David and Michael Williams) en er is ook een gospelgroep op het Savoy-label. 'Onze' Williams Brothers zijn afkomstig uit New Jersey en adverteert zichzelf als The Exciting Williams Band. De groep start uiteraard ook in de gospel maar als de mannen klaar zijn voor de 'high school' vragen ze aan hun vader of ze ook reguliere R&B mogen spelen. Deze moet even twijfelen maar geeft zijn zoons het groene licht. In 1972 maakt het gezelschap een single voor het Twain-label welke Epsilon nu rechtstreeks heeft overgenomen. 'Sweet soul vs. funk', staat er op de website. 'That's Life' is de sweet soul-kant en dat klinkt weer ouderwets rauw. Net iets teveel 'hoog' in de drums en met een zware ruis van de originele mastertape. 'That's Life' is een heerlijk overdreven nummer en de lo-fi productie lijkt helemaal te passen. 'Rap On' is de funky kant en ook deze is van dezelfde productie. Qua blazers lukt het nog aardig om er iets funky van te maken maar verder is dit toch wel een rommelhok. Het heeft in 'That's Life' zijn charme!

Van het concert des levens: 2021

Nu de 'Singles round-up'-afleveringen lijken mee te vallen, heb ik opeens tijd voor een aflevering van het 'Concert'. Omdat ik ook al met de 'Symfonie' ben begonnen, wordt het tijd om het 'Concert' eens definitief tot een einde te brengen. Het voornemen om met 'Honderd achteruit' klaar te zijn vóór publicatie van de Gele Bak Top 100 van 2024 is iets dat ik niet ga halen. En ga ik volgende week nog iets doen met de Blauwe Bak? Ik heb inmiddels ruim 230 Blauwe Bak-kandidaten sinds december en zou eigenlijk best een Top 100 hiervan willen doen. Het gaat niets worden op de radio, dat staat nu al vast. Wellicht dat de Top 100 nog wel in delen ga opnemen (zonder presentatie). Eerst maar eens zien of ik hier volgende week de inspiratie voor kan vinden. Ik zweer jullie dat ik vanaf begin 2021 zeer regelmatig Google heb benut ten aanzien van een vinylsingle-release van 'Leave The Door Open' van Silk Sonic. Tot vanavond heb ik nooit een resultaat gevonden, buiten de elpee-uitgave van 'An Evening With'. Nu zie ik opeens dat hij in 2021 in een gelimiteerde oplage is uitgebracht. En omdat Bruno Mars erg 'hot' is, zijn de prijzen anno 2024 niet om over na te denken. De goedkoopste optie wordt 120 euro. Nee, dan laat ik hem liever nog eens als een 'lathe' persen want het nummer hóórt in mijn Blauwe Bak te zitten. Ik hoef dus ook niet lang na te denken over welke plaat 2021 mag illustreren. Ja, er is nog een tweede maar wellicht gaat deze het over een jaar schoppen tot de 'Symfonie'. Eerst maar eens grasduinen door het 'moeilijke' jaar 2021.

Hoewel 2021 in vele opzichten nog altijd een lastig jaar is, krijg ik in de eerste weken eindelijk lucht! Het dienstverband bij het postbedrijf is per 31 december gestaakt en ik treed per 1 januari weer terug in dienst bij de sociale werkvoorziening. Vanuit daar kan ik de werkzaamheden in de post voortzetten. Doordat ik half januari mijn loon over december van de post ontvang en een week later mijn salaris over januari van de werkvoorziening, kan ik opeens de huurachterstand omzetten naar een betaling voorafgaand aan de maand. Dat is een hele zorg minder want ieder jaar, rond april of mei, loop ik even helemaal spaak met de huurbetalingen. Met een duidelijk plan en heldere communicatie weet ik het altijd nog zelf op te lossen, maar het is iets dat ik drie jaar later absoluut niet meer mis! Het is een klein lichtpuntje in een verder toch wel duistere periode. Bijna letterlijk. We krijgen te maken met een avondklok terwijl we ook al in een lockdown zitten. Hetgeen uiteraard weer niet geldt voor de posterijen. Intussen krijgen we ook nog te maken met een winter. Als de beperkingen er niet zouden zijn geweest, denk ik dat we in 2021 een Elfstedentocht hadden kunnen hebben. Als de ijspret voorbij is krijgen we een paar weken later opeens nog een bult sneeuw. Deze zondag maak ik een wandeling door het dorp en koester nog altijd de foto's die ik toen heb gemaakt. Zo maak je het immers niet vaak meer mee? Het is ook de enige foto die ik heb genomen van het paard. Ik was het al heel vaak van plan geweest in de afgelopen jaren, maar het blijft er steeds bij.

Het paard staat voor mij dan al ruim tien jaar synoniem aan Uffelte. Het is tijdens de fietstochten in 2010 en 2011 een punt van herkenning. In de jaren dat ik in Uffelte woon, ontwikkel ik een speciale liefde met het beest. Ze komt altijd luid hinnikend naar het hek gesneld als ik langs kom lopen. Dat het minder met haar gaat, is iets dat me wel is gaan opvallen. Ik heb het vermoeden dat ze stekeblind is en alles nog op gevoel en gehoor doet. Een week na de sneeuw staat ze op een aparte plek in het veld. 's Avonds zie ik allemaal mensen in het veld om haar heen staan. Ze ligt op de grond. Straks komt de veearts om haar uit haar lijden te verlossen. Als ik weg wil fietsen, komt ze iets overeind en kijkt me aan. Dan gaat ze weer liggen. Als ik thuis kom, huil ik onafgebroken voor twee uren. De week erna voel ik me altijd nog iets ontstemd en dan speelt de spit weer eens op. Als ik vervolgens een paar dagen thuis ben, voel ik pas hoe moe ik werkelijk ben. Ik ben vanaf begin maart 2020, nog vóór de maatregelen, weer aan de slag gegaan. In de vrije tijd volg ik de protestacties in het land waar ik graag bij zou willen zijn, maar ik kan het niet combineren met werk. Of het vervoer is een patatje hopeloos. Het verzet tegen de maatregelen heeft toch aan me geknaagd in het afgelopen jaar en ik voel me momenteel even 'opgebrand'. Het is uiteindelijk het paard dat me heeft 'verteld' dat ik het maar even rustig aan moet doen.

De daaropvolgende maanden zit ik thuis en verblijf veel in bed of anders in een ruststand. Ik ben futloos. Heel zelden ga ik een eindje fietsen. Soms vind ik dat heerlijk. Komende zaterdag zal de fietstocht op de zondagmiddag ook ter sprake komen bij het Week Spot Kwartet. Het is héérlijk weer en ik ben al een heel eind onderweg in het Drents-Friese Wold. Een aangename temperatuur en een gunstige temperatuur. Plus lekkere muziek op de mp3-speler. Wat wil een mens nog meer? Nou, op een gegeven moment stel ik mezelf de vraag of ik dit zou willen missen. Tot mijn grote schrik antwoord ik met 'ja'. Het maakt me niet uit of ik op dit moment op bed zou liggen of onderweg op de fiets in het Drents-Friese Wold. Dat heeft mede invloed op mijn vakantieplannen van dit jaar. Met deze wisselvallige ideeën hoef ik niet een week of een paar dagen elders te verblijven. In juli wordt beoordeeld dat ik toch maar weer een paar uren per week moet gaan werken en eigenlijk is dat ook wel goed voor mij. In de vakantie huur ik een week een elektrische fiets en maak tochten vanuit Uffelte. Daar zit ook een dag tussen dat ik absoluut geen zin heb en maar thuis blijf hangen. Daar omheen fiets ik ook nog genoeg met de 'gewone' fiets en al met al heb ik best een bijzondere vakantie gehad.

In september 2021 begeef ik mezelf voor de eerste keer op het 'strijdtoneel'. Het moet een vredelievende wandeling worden door Steenwijk en dat is het in eerste instantie ook geworden. Aan het einde van de rit krijgen onze 'bodyguards' echter te maken met opdringerige politie en even later arriveert ook ME en politiehonden. De beelden staan nog altijd online en ik heb ze laatst nog eens terug gezien. Het brute geweld geeft me nog altijd rillingen. Dat zorgt er echter wel voor dat ik me niet laat zien bij demo's in Amsterdam en dergelijke. Die dag hoor ik ook van een oude kameraad dat één van mijn beste vrienden een jaar eerder is overleden aan de gevolgen van kanker. Ook dat kan er nog wel bij.

Intussen woedt de strijd verder over het coronatoegangsbewijs en lonkt opnieuw een lockdown als het weer kouder wordt. Iets dat ik me dan nooit heb gerealiseerd maar Nederland is het laatste Europese land met een dergelijke lockdown. Terwijl anno 2024 de critici klagen dat er nog altijd geen kabinet is gevormd, is daar in november 2021 evenmin zicht op terwijl het dan acht maanden ná de verkiezingen is. Niet dat het laatste kabinet van Rutte of het nu komende iets gaat veranderen bij dergelijke situaties, maar toch... Pas in het begin van 2022 meld ik me weer aan bij het 'vredelievende verzet', hoewel dat dan al flink is doodgebloed.

Resumerend is 2021 een lastig jaar geweest. Niet alleen lastig in de voortgang van het jaar maar ook in het duiden van het jaar in deze aflevering van 'Het concert des levens'. Ik kan me zomaar een aantal prachtige momenten herinneren die ik voor geen goud had willen missen, maar toch oogt het jaar op afstand nogal grauw en grijs. De muziek heeft me voor een groot deel door het jaar heen geholpen.

Week Spot: Debbie Flemming

Nog altijd geen spoor van de platen van Mark maar wel is vanmiddag een nieuwe Epsilon-heruitgave binnengekomen. Even zien of er morgen nog een plaat arriveert en dan kan ik de laatste 'Singles round-up' van de maand publiceren. Ik ben al met al toch nog beneden de vijftien afleveringen gebleven. De Week Spot moest weer eens 'oudje' worden en hiervoor schakel ik meteen over naar een 'digitale kaartenbak' welke ik voor het laatst heb bijgewerkt in half april. Dan zie ik de single staan van Debbie Flemming en ben vlug bereid. Het is de categorie van platen die strikt gezien geen soul zijn, maar desondanks op handen worden gedragen in de Engelse Northern Soul-scene. Het heeft voor mij iets 'dringends' in de melodielijn dat maakt dat ik desnoods een kwartier zou kunnen luisteren als het na drie minuten niet zou weg sterven. De Week Spot van deze week is 'Long Gone' van Debbie Flemming. Oorspronkelijk uitgebracht in 1974 maar in juli 1975 krijgt het een Engelse release. Hoewel de originele Attic niet veel duurder is, ga ik uiteraard voor de Engelse persing. Maar... laat me er geen gras over groeien, het is een zogenaamde 'pop stomper' maar ook die kunnen hun charme hebben!

Debbie Duncan is haar geboortenaam. Ze trouwt op een gegeven ogenblik met Gord Flemming en hoewel ze tien jaar laten van elkaar scheiden, blijft ze zijn achternaam gebruiken voor haar muzikale loopbaan. Debbie wordt geboren in Ottawa in Canada. Het gezin Duncan verhuist kort daarna naar de hagelnieuwe wijk Etobicoke waar Debbie haar schoolperiode doorloopt. Tijdens haar jaren op de Royal York Collegiate, tegenwoordig de kunstacademie van Etobicoke, ontdekt ze haar zangstem, de rock & roll en gaat ze liedjes schrijven. Haar eerste groepje is The Starfires. Ook zit ze in een vroege bezetting van The Hawks maar slaat het aanbod af van Ronnie Hawkins om vaste achtergrondzangeres te worden. In plaats daarvan zoekt Duncan de jazz op en slaagt voor een opleiding psychologie. Ze gaat aan het werk in London in het zuidwesten van Ontario. Daar ontmoet ze Hammondorganist Gord Flemming en de twee besluiten samen een bestaan op te bouwen.

Gord zorgt er eveneens voor dat Debbie haar oude baan opzegt en fulltime in de muziek aan de slag gaat. Het is een druk leven want intussen krijgt het stel ook nog twee kinderen. Gordon Jr. en Rebecca zijn, zoals het lijkt, niet in de voetsporen getreden van hun ouders en hebben beide succesvolle banen mijlenver verwijderd van de entertainment-industrie. Na tien jaar loopt het huwelijk op de klippen en de kinderen zijn dan nog erg jong. Debbie is nu een alleenstaande moeder en zal aan de bak moeten om een boterham te verdienen. Ze ontwikkelt zich tot een 'first call'-achtergrondzangeres die voortdurend 'standby' is om een andere artiest in de studio te begeleiden. Qua jaartallen wordt er niet heel veel duidelijk over het verloop van haar loopbaan. Ze maakt in 1974 een single voor het Attic-label en dat is 'Long Gone'. In 1975 is de Northern Soul in Engeland op het toppunt van de commercie en er wordt naarstig gezocht naar 'nieuwe' nummers die passen binnen het idioom. Zo arriveren de eerste exemplaren van 'Long Gone' op het Attic-label in Engeland totdat Bradley een distributie-overeenkomst weet te sluiten met Attic. In de zomer van 1975 verschijnt 'Long Gone' in Engeland als een single. Het bereikt overigens niet de Engelse hitparade.

In 1980 maakt Debbie haar debuutalbum en verschijnen er een aantal singles van haar hand. Pas in 1993 verschijnt haar tweede in eigen beheer. De laatste jaren legt Debbie zich meer toe op het vertolken van jazzy uitvoeringen van niet alleen popnummers, maar zelfs van stukken van Mendelssohn! Haar laatste album heet 'Back To Bacharach' en is, hoe kan het anders, een eerbetoon aan de nummers van Burt Bacharach en Hal David.

Intussen wordt 'Long Gone' 'forgettable' genoemd op 45cat maar het nummer haalt wel een aantal Northern Soul-compilaties. Mijn collega Lee put in april inspiratie uit een aantal van deze cd's en draait in zijn show een fiks aantal 'almost-but-not-quite' Northern Soul-favorieten. Hij valt voor mij in dezelfde categorie als 'I'm Gonna Pick Up My Toys' van The Devonnes en 'More Today Than Yesterday' van Spiral Starecase en ook deze nummers zijn recent Week Spot geweest. Het moet zo nu en dan eens kunnen?

Singles round-up: mei 12

Helaas zijn de pakketten van Mark zonder track and trace verzonden. Tja, dat is de risico van het vak. Toch begin ik een hard hoofd te krijgen met betrekking tot het 'dure' pakket. Dat zou inmiddels toch wel eens zijn gearriveerd? Verder heb ik nog iets beloofd van een 'Diagonaal zeven letters' omdat ik gisteren een afspraak had in Meppel. Daar is wel een fietstochtje aan vast geplakt maar niets bijzonders. Sterker nog: Als je de route gaat tekenen dan blijkt pas hoe doelloos ik heb gefietst. Ik weet even echt niet wat ik wil. Op dit moment heb ik twaalf nieuwe releases klaar staan die nog een berichtje verdienen. Wellicht dat morgen of donderdag méér binnen komt en dan kan ik de resterende vijf met de extra singles in een laatste 'Singles round-up' voor deze maand stoppen. Voor vanavond heb ik zeven singles voor jullie in petto waaronder de Week Spot van afgelopen week. De koffie is ingeschonken en ik zal het draaiplateau van de Reloop ontdoen van allerhande zaken die daar tijdelijk een onderdak hebben gevonden. Daarna kan de apparatuur aan omdat ik van enkele singles de b-kanten nog niet heb gecheckt.

* AC Soul Symphony- Windy City Theme (UK, Z, 2024)
David Russell Lee is zijn volledige naam en hij is precies een dag jonger dan mijn oudste broer. Dit betekent dat er volgende maand zestig kaarsjes op zijn taart staan. Dave Lee heeft door de jaren heen verschillende namen gebruikt voor zijn house-producties, de meest bekende is Joey Negro. In 2020 neemt hij definitief afscheid van die naam. Hij heeft verscheidene Engelse clubhits op zijn naam staan. In 2023 verschijnt het album 'Metamorphosis' dat door kenners wordt geroemd vanwege zijn complexiteit. Het is het meest ambitieuze project dat Lee tot dusver heeft aangewend. Twee nummers van dat album heeft hij zelf geremixt tot single-versies en het is eveneens uitgebracht op Lee's eigen Z Records. 'Metamorphosis' heeft een klassieke maar verfijnde discobeat en het wordt aangevuld met een zoet orkestraal arrangement. Beginnen we bij de b-kant? Ja, ik heb deze per ongeluk opgezet. Ik heb het zaterdag ook gedraaid en vind deze kant om te smullen. Het smaakt naar meer en wellicht moet ik toch het album maar eens checken. 'Windy City Theme' heeft dezelfde onweerstaanbare 70s groove en zou met gemak uit dit decennium afkomstig kunnen zijn. Buiten een paar dames die herhaaldelijk 'Windy City' zingen, is het vooral een erg fraaie instrumentale danser. Semi-instrumentaal, als het bestaat. 'Windy City Theme' is momenteel mijn favoriet maar beide kanten zijn niet te versmaden!

* Roy Ayers & The Soulsociety- Everybody Loves The Sunshine (Duitsland, Sedsoulciety, 1997, re: 2024)
De Week Spot van de afgelopen week. Een tijdloze schoonheid welke ook zomaar écht uit 2024 had kunnen zijn.

* Boca 45- Kick That (UK, Cold Beer Music, 2024)
December 2023. Een maand die ik niet snel zal vergeten. Ik lig de hele maand in de lappenmand. Zo nu en dan weet ik mezelf te interesseren voor muziek en dan komt 'Bang Ya Head' van Boca 45 in mijn huis. Ik draai beide kanten van de single misschien wel vijftig keer in deze maand en nog altijd ontdek ik nieuwe aspecten aan de plaat. Ik ben een Boca 45-fan geworden. Als op Juno de 'Volume 2' van 'Boca's 45 Tools' wordt aangekondigd, hoef ik niet te wachten tot er soundfiles zijn en reserveer hem meteen. Ik heb zaterdag beide kanten gedraaid in 'Do The 45'. En...? Het is iets minder een eclectische hutspot zoals op 'Vol. 1'. Dit keer draait het vooral om een hiphop/soul-groove uit de jaren tachtig. Ook nog een bekend stukje voor de doorsnee-luisteraars. Het bevat een pianoloop welke Fat Boy Slim heeft gebruikt voor 'Praise You'. Het is minder een 'kermis' als de vorige plaat en daardoor direct klaar voor de dansvloer. Op 'Unwind Your 909' is het opnieuw een klassieke funk-breakbeat  Het is gebouwd rondom 'Unwind Yourself' van Marva Whitney en de saxofoon-loop hieruit kennen wij weer van Chad Jackson's 'Hear The Drummer (Get Wicked)' uit 1990. Nogmaals: 'Vol. 1' is meer eclectisch maar daardoor ook meer 'oddball' en minder geschikt voor de dansvloer. Deze single is 'readymade' maar ik geef de voorkeur aan zijn eerste. Toch ga ik ook 'Vol. 3' weer blind aanschaffen...

* Johnny Burgos- Hit Me Like (UK, LRK, 2024)
Liam, eigenaar van LRK Records, is een paar maanden geleden naar Amerika geweest. Waarschijnlijk is daar ook het contact met Johnny Burgos ontstaan want niet veel later deelt hij een videoclip van Johnny die 'Old Man' van Neil Young in een soul-sausje heeft gedoopt. Afgelopen vrijdag was de officiële releasedatum van 'Hit Me Like' en ik had de plaat donderdag al binnen! Dat gebeurt niet vaak. Burgess is geboren en getogen in Brooklyn. Zijn oom is de vermaarde percussionist André Martinez en door hem ontwikkelt Burgos een liefde voor percussie. Hij besluit in eerste instantie de hiphop in te duiken en daar zijn 'beats' te presenteren. Als studiotechnicus werkt hij even later met onder andere Wu Tang Clan, 50 Cent en Alicia Keys. Dan komt Burgos op een punt dat hij 'terug naar de basis' wil en daar is deze single een voorbeeld van. 'Hit Me Like' is pure soul met een ietwat retro-backing maar met een vrachtwagen vol klasse gepresenteerd op het vinyl. 'Get Back' heb ik nog niet gehoord maar ik weet dat dit ook al 'fans' heeft binnengehaald. Het is ietsje meer upbeat dan 'Hit Me Like' maar het riekt mij iets teveel naar r&b. Ik kies voor de adempauze genaamd 'Hit Me Like'.

* Celeste- Everyday (Frankrijk, Polydor, 2024)
Record Store Day. De enige dag in het jaar dat ik geen platen koop? Het lijkt er wel op. Toch kan ik het niet laten en moet ik ieder jaar even kijken tussen de speciale releases voor Record Store Day. Zo ontdek ik in 2016 dat 'Hold Out' van Eli 'Paperboy' Reed is uitgegeven voor deze dag en scoor alsnog een exemplaar. Een paar weken geleden heeft Juno een aparte afdeling gemaakt met Record Store Day-releases en ik bekijk alleen de 7"-singles met 'soul' in de hashtags. De single van The Village Choir treffen we in de volgende aflevering. Dan zie ik Celeste staan. Een naam die ik erg goed ken van 'Afterglow' en 'Tuesday Night Music Club'. Een ietwat eigenzinnige zangeres. Soms kost het een paar draaibeurten voordat ik een plaat kan waarderen maar vooralsnog heb ik haar muziek alleen in digitale vorm. Een single op transparant vinyl met fotohoesje voor een vriendelijke prijs... Ach, laten we hem gewoon bestellen! 'Everyday' blijkt pure pop te zijn. Ik kan haar zangstijl erg waarderen maar qua instrumentatie is dit poprock. Ik ben uiteraard ook eigenzinnig genoeg om dit gewoon in de Blauwe Bak te zetten. Het klinkt al minder 'gek' dan bij de eerste luisterbeurt en dus is het typisch de stijl die ik van Celeste ben gewend. De b-kant is op zijn minst 'interessant'. Met een eenvoudige elektrische gitaar in de studio doet ze hier een sterk vertraagde versie van 'Love Will Tear Us Apart' van Joy Division. Tja, soul is het niet, maar eigenwijs is het wel!

* Cheeba's Funky Rock Ensemble- Good Thing Going (UK, Echo Chamber, 2024)
Ja, ik zit nog steeds op schema met de Cheeba-releases. Volgende maand verschijnt de eerste plaat op een nieuwe divisie van Echo Chamber en deze heb ik ook al besteld. Na de Latin Boogaloo en de Latin Jazz is het nu de beurt aan de B-Boy Rock. Natuurlijk ben ik zo naïef om meteen naar samples te gaan zoeken, maar dat is onbegonnen werk bij Sir Cheeba. De gitaarpartij komt me echter zeer bekend voor en het zou me niets verbazen als dit uit een hardrockplaat van de jaren tachtig komt. Op de keerzijde staat 'Whole Lotta Drugs!'. Uiteindelijk is deze kant meer funky. Het zijn beide wederom meesterwerken maar op een ene of andere manier kies ik toch voor les twee.

* Claire Davis- Intuition (UK, LRK, 2024)
'Heb je ook zwart vinyl?'. Liam en ik zijn het even later roerend met elkaar eens. Als wij beide de keuze hebben tussen zwart of gekleurd vinyl, dan kiezen we altijd voor het eerste. 'Gekleurd vinyl is gewild en dus wil ik het gewoon eens proberen', is Liam's motivatie. 'Intuition' van Claire Davis is dus geperst op transparant groen vinyl. Niet eens erg lelijk! Nadeel is alleen dat je geen stof ziet zitten zoals bij zwart vinyl. Claire was afgelopen week in Engeland. Ze heeft samen met Aphrose en Abi Farrell een optreden gegeven in Londen. Als het dichterbij huis was geweest en ik niet zulke slechte herinneringen heb aan St. Pancras? Dan zou ik graag aanwezig zijn geweest. De video's die ik later heb gezien zijn voer voor kippenvel. 'Intuition' is onweerstaanbare retro-soul. 'Get It Right' op de flip heeft iets meer een funky 'feel' door toedoen van de drums en opnieuw die prachtige stem van Claire. De b-kant is mijn favoriet maar dat was, geloof ik, ook het geval met haar vorige single.

Het zilveren geheugen: mei 1999 deel II

België is een goed land voor vrije dagen. Zoiets ontdek ik al ik in de jaren negentig een agenda heb met daarin de feestdagen in de verschillende Europese landen. Zowel Engeland als Nederland komen er dan bekaaid af. Wat ik altijd lastig vind is het gapende gat tussen Pinkstermaandag en Eerste Kerstdag. Natuurlijk valt de vakantie een paar weken of maanden na Pinksteren, maar toch... Het lijkt alsof je na Pinksteren ruim zes maanden volop aan de bak moet. Hoewel Engeland traditioneel conservatief is, heeft het buiten de kerstdagen om geen verplichte vrije dagen met Bijbelse feestdagen. Of valt Paasmaandag er nog wel onder? In mei zijn er dan twee 'Bank Holiday Mondays'. De eerste heet 'Mayday', de tweede is 'Remembrance Day' en valt vaak samen met 'Whitsun', de Engelse variant van het Pinksterfeest. Vandaag is bijvoorbeeld 'Whitsun' en 'Remembrance Day'. In het laatste geval worden de gevallenen uit de Eerste Wereldoorlog herdacht. Maar wanneer is het nu 'Whitfriday'? Ik meen me te herinneren dat het ook wel eens de vrijdag ná 'Remembrance Day' is geweest maar als ik Google mag geloven, is het afgelopen vrijdag 'Whitfriday' geweest in Saddleworth. In 1998 pik ik alleen een klein beetje van het eerste deel mee, in 1999 doe ik het dubbel en dwars over.

'Je hebt een mooie lengte om het vaandel te dragen'. Dat voorstel krijg ik toe geworpen als ik pas in de Methodist Church in Mossley kom. Ik weet niet waar ze het over hebben maar dan wordt het me uitgelegd. Met Pinksteren getuigen de gelovigen van hun spirituele ervaringen. In het grootste deel van het land is het op zondag een verhaal uit de Bijbel maar in Cornwall en in Saddleworth en Tameside wordt 'Whitfriday' uitgebreid gevierd. 's Ochtends gaan alle kerkgenootschappen in een parade de straat op met hun vaandels en begeleid door brassbands uit het hele land. 's Middags en 's avonds maken deze bands een rondrit door de omgeving en spelen op verschillende podia. De bovenstaande foto is wellicht niet van Mossley maar het toont wel aan hoe het gaat. Gewoon een podium met daarnaast een geblindeerde caravan of vrachtwagen. In deze caravan zitten mogelijk juryleden die het optreden beoordelen, maar het kan ook net zo goed een 'dummy' zijn. Het gaat er niet alleen om wie het mooiste speelt maar ook wie het meest consistent is. Je hebt dikke pech als je je minste optreden doet op een plek waar wél een jury in de caravan zit te luisteren. In 1999 lenen wij van de Emmaus onze vrachtauto uit voor eventueel gebruik voor een jury. Met name in de avond wil het erg gezellig worden bij de podia.

Het vaandel dragen is in 1998 geen succes. Het eerste beste zuchtje wind maakt dat ik mijn taak vroegtijdig moet beëindigen. Onder de groep van 'onze' kerk zit iemand die de Nederlandse taal kent en kijkt me erg vuil aan als ik een hartgrondig 'gvd' laat vallen als het krakt in mijn rug. De rest van de dag kan me worden gestolen. In 1999 ben ik alweer een tijdje 'kerkloos' en dus hoef ik niet te getuigen van mijn geloof. In plaats daarvan werk ik in het winkeltje op de hoek van Manchester Road en zit dus op de eerste rang voor wat betreft de parade. Ik weet dat ik vanaf de bovenverdieping een aantal foto's heb gemaakt van de stoet. Rond de lunch nodigt Norah me persoonlijk uit om die avond naar Friezland te komen. Ik weet dus niet dat ze iedereen heeft uitgenodigd en dat is aanvankelijk een beetje een teleurstelling. Voordeel is echter wel dat ik terug niet hoef te lopen. Bij de kerk van Friezland staat het podium. De barbecue brandt en de prijzen zijn billijk. En de drank stroomt als vanouds. De brassbands zijn gezellig 'behang'.

We weten evenmin of er een jury in de caravan zit bij het podium van Friezland. Om het zo eerlijk mogelijk te houden mogen we geen bands luidkeels 'herkennen'. Toch begint er een geroezemoes als de laatste band van de avond aantreedt. 'Sssst... niet verder vertellen maar dit is Brighouse & Rastrick'. Van het optreden zélf weet ik niet veel meer. Brighouse & Rastrick wint dit jaar ook geen prijs. Als de prijzen bekend zijn gemaakt, hebben de leden nog altijd hun instrumenten op het podium staan. Het maakt nu niet meer uit en zo komt er een luid gefluister los uit het publiek. 'Floral Dance, Floral Dance, Floral Dance'. Als hadden ze de competitie gewonnen, stappen de muzikanten van Brighouse het podium op en spelen hun tophit nog eens opnieuw. En dat... is een ervaring die ik nóóit zal vergeten!

Ik heb 'Floral Dance' dikwijls het beste 'dansnummer' aller tijden genoemd en dat komt door deze ervaring. Iedereen, maar dan ook iedereen, van acht tot achtentachtig, iedereen staat mee te hossen op 'Floral Dance'. Een paar aanwezigen wagen zich nog aan flarden tekst uit Terry Wogan's gezongen versie. Wat een feest! Hierna is het ook meteen afgelopen. 'Hoe gaan jullie nu terug naar Mossley', vraag ik aan Paul (de meesterinbreker). 'We zijn hier met de Prairie'. En dus kan ik ook mee in de afzichtelijke Nissan Prairie die we gratis en voor nop van iemand hebben gekregen. Terug in de auto heb ik een bijzondere ervaring. Het kan 'Floral Dance' zijn geweest en de talloze bitters die ik heb gehad. Ik kijk de auto rond en opeens voelt het alsof we allemaal familie van elkaar zijn. 'Whitfriday 1999' heeft me in ieder geval anders laten kijken naar de 'companions'.

In 2024 doet zelfs een Australische band mee aan de competitie. Ik duik even verder in het verhaal en zie nu dat ieder district zijn eigen winnaars heeft. Brighouse & Rastrick is wederom in de prijzen gevallen in Oldham waar ook Greenfield en Friezland onder valt. In Mossley en omringende plaatsen zijn het vooral lokale en regionale bands. Het is volgens Engelse traditie hondenweer geweest afgelopen vrijdag waardoor, volgens sommigen, eerder sprake was van 'Wet Friday' dan van 'Whitfriday'. Volgens een bericht is er wel een podium in het stadion van Mossley AFC en dat kan even zo goed nog wel eens bovenstaande foto zijn.

Week Spot Kwartet: week 21

Laat me eerst eens beginnen over de 'Singles round-up'. Tot mijn grote teleurstelling zijn de singles van Mark nog altijd niet binnen. Deze gaan zeker voor juni en dat ervaar ik als een tegenvaller. Momenteel heb ik twaalf 'nieuwe' releases verzameld en misschien dat dinsdag of woensdag nog eentje komt binnen druppelen. Dat moesten dan nog twee afleveringen worden. De zon speelt verstoppertje in Uffelte. Aan de Buienradar te zien, duiken de (heftige) buien onder ons door. Ik vermoed dat het straks nog wel tot een kleine buitenactiviteit gaat komen. Morgenmiddag heb ik een afspraak in Meppel en ook dan lijkt het niet onaardig te worden. Ietsje frisser dan dat we zijn gewend maar ach... eigenlijk vind ik dat ook wel fijn. Ik ga nu eerst het Week Spot Kwartet behandelen. Ik heb ze gisteravond alle vier gedraaid in 'Do The 45', de Week Spot uit 2020 als grote finale. Het is een kwartet om de vingers bij af te likken!

2020: Queen Of My Soul - Average White Band (1976)
In oktober of november 2019 is het leven 'nog gewoon'. Er wordt een platenbeurs gehouden in Steenwijk welke naar méér smaakt. Er wordt al een datum geprikt: Eind maart 2020 zal de tweede zijn. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat die tweede er nooit is gekomen. De fietstocht vanaf de eerste platenbeurs is een avontuur op zichzelf. Ik heb een bescheiden koffertje meegenomen omdat ik verwacht dat het vooral 'dure' collector's items gaan worden en ik niet meer dan tien of vijftien zal kopen. Dan moet ik naar huis met zeventig of tachtig of daaromtrent. 'Queen Of My Soul' is één van de vele Blauwe Bak-kandidaten uit die partij. Ik kan me van deze week in 2020 nog herinneren dat ik naar huis fiets vanaf het werk. De post voor de woonboten is blijven liggen en dus breng ik die weg. Dan hoor ik 'Queen Of My Soul' vanaf mijn mp3-speler en ben ik vlug bereid. Dit móet de Week Spot worden. Op een ene of andere manier geeft het nummer me troost in deze bizarre tijd, waarschijnlijk omdat er zoveel muziek zit in deze plaat. Het blijft kicken voor de volledige zes minuten en vijf seconden.

2021: Cross That Bridge - Simtec & Wylie (1974)
Even denk ik dat dit de ultieme nummer 1 is geweest in 2021 maar nee... die eer valt te beurt aan The Darling Dears. Een keuze waar ik nog steeds wel achter sta, hoewel 'Cross That Bridge' me nog nooit is tegengevallen, hoe vaak ik hem ook hoor. En dat laatste is toch wel vrij regelmatig. Een uiterst bizarre release in dit geval. Het label heet 'Bridges Unlimited' en beide kanten bevatten nummers die het woord 'bridge' bevatten. 'London Bridge' van Quickest Way Out is echter niet de meest interessante kant voor mij. 'Cross That Bridge' geeft me drie jaar later nog evenveel kippenvel als bij de eerste beluistering in 2021.

2022: Happiness Is - New York City (1974)
De heren Bernard Edwards en Nile Rodgers maken op een gegeven ogenblik deel uit van New York City, maar vermoedelijk is dat niet bij deze release het geval. Ik zou hun naam anders wel hebben verwacht op het label. De band bestaat al sinds de jaren vijftig en is wat dat betreft net als met The Drifters, The Platters en het lokale christelijke zangkoor. Je hoort niemand klagen dat er geen oorspronkelijk lid meer bij zit. In 1973 heeft New York City een grote hit gehad met 'I'm Doing Fine Now' maar het blijkt lastig om met een opvolger te komen. 'Happiness Is' is een prachtig voorbeeld van een single die het niet heeft gehaald. Iets minder gericht op de disco maar méér op de samenzang. New York City is oorspronkelijk ook een 'vocal group'.

2023: Here I Go Again - Archie Bell & The Drells (1968)
In de Northern Soul is een flinke categorie platen welke unaniem als 'overplayed' worden beschouwd. Het zijn de klassiekers die, volgens sommigen, niet mogen ontbreken op een Northern Soul-avond. De meer progressieve dj's halen steevast hun neus op als 'The Snake' van Al Wilson ter sprake komt of een andere 'essentiële' Northern Soul-klassieker. Bij Archie Bell ligt dat anders. Hoewel er stemmen opgaan om 'My Balloon Is Going Up' te lanceren als Northern Soul-klassieker ben ik nog niemand tegengekomen die de deur uit vlucht bij het intro van 'Here I Go Again'. Het maakt opeens ook niet meer uit dat het in 1972 een knaller van een Engelse hit is geweest. Hoewel ik graag verder kijk dan mijn neus lang is, ben ik een enorme liefhebber van dit atmosferische nummer. Het gaat me hopelijk nooit vervelen!

Week Spot: Roy Ayers & The Soulsociety

Er zijn dus twee pakketten onderweg van Mark. Ondertussen krijg ik wel verschillende betaalverzoeken voor invoerkosten maar (gelukkig) niet over de pakketten van Mark. Afgelopen weekend heb ik voor twee Juno-pakketten betaald terwijl daar de invoerkosten al worden betaald bij de bestelling. Dat geld stort Juno keurig netjes terug. Een pakketje is al binnen, de andere moet tegelijk zijn verstuurd vanaf de douane maar tot op heden nog niets. Het is het plan om een single uit de vracht van Mark deze week als Week Spot te doen, maar ja... die zijn er nog niet. Dan maar een 'nieuwe' plaat? Ach ja, waarom niet? Als ik dan een beetje huiswerk doe, ontdek ik opeens dat het ook weer niet hagelnieuw is. De opname blijkt uit 1997 te zijn maar het is recent opnieuw geperst met een nog niet eerder verschenen instrumentale versie op de b-kant. Qua titel en sfeer is het opnieuw weer een eerbetoon aan het fraaie zomerse weer van deze week, hoewel ik vanmiddag letterlijk ben weg geregend uit Steenwijk. Het is niet vaak dat ik rechtsomkeert maak maar vanmiddag is me een tandje té erg. Bovendien kleurt de lucht richting Havelte zonnig. Morgen de rest maar af maken! De Week Spot van deze week is 'Everybody Loves The Sunshine' van Roy Ayers met The Soulsociety.

Roy Ayers komt op 10 september 1940 ter wereld in Los Angeles. Hij groeit op in een muzikaal nest. Vader Ayers bespeelt de trombone en moeder weet een deuntje te krijgen uit de piano. Als Roy vijf jaar oud is krijgt hij van Lionel Hampton zijn eerste vibrafoon. Hij zingt in het lokale kerkkoor en tijdens zijn periode op de 'high school' formeert hij zijn eerste bandje: The Latin Lyrics. Ayers bespeelt dan de steelgitaar en piano. Zijn eerste opnames dateren uit de vroege jaren zestig terwijl hij nog studeert. Op een zekere dag geeft hij de brui aan de droge lesstof en besluit zich fulltime toe te leggen op de muziek. Dat lukt vooral als hij in 1966 gaat samenwerken met fluitist Herbie Mann. In de vroege jaren zeventig start hij zijn eigen band : Roy Ayers Ubiquity. Hij verzorgt de soundtrack van de 'blaxploitation'-film 'Coffy' in 1973 en speelt zelf een rol in de science fiction-film 'Idaho Transfer'. 'Mystic Voyage' is in 1975 het eerste album van Roy Ayers Ubiquity dat een plekje in de albumlijsten weet te bemachtigen. 'Everybody Loves The Sunshine' is de best lopende plaat van de band. Het titelnummer is een populaire radiohit en verantwoordelijk voor een nieuw fris geluid binnen de muren van de jazz, funk en soul.

In 1997 is een groep Duitse muzikanten actief als The Soul Society (of als één woord, dat verschilt per release). Niet alleen hebben onze oosterburen een idee voor een nieuw jasje voor de Roy Ayers-klassieker, ook weten ze de man te bewegen om mee te werken aan hun coverproject. Het resultaat is dat 'Everybody Loves The Sunshine' nog meer een 'midtempo' groove heeft gekregen waardoor het nu opeens naadloos past tussen jazz, soul, funk en hiphop. 'Everybody Loves The Sunshine' verschijnt in 1997 alleen als 12"-single en voor de rest alleen op cd. The Soul Society werkt vanuit een instrumentale coverversie en als Ayers deze hoort, stelt hij voor om de vibrafoon erbij te pakken en wat extra deuntjes toe te voegen. Deze instrumentale versie haalt in 1997 echter de plaat niet. Op de gezongen versie is Roy's stem meer nadrukkelijk aanwezig dan op het origineel. Het resultaat mag er 27 jaar later nog altijd zijn! Bij gebrek aan beter blijf ik nog even in de zomerse sferen met de Week Spot.

De symfonie van het leven: 1975

Omdat ik zojuist eindelijk heb besloten wat de Symfonie mag aftrappen, ga ik ook maar meteen het bericht schrijven. Voordat ik weer ga twijfelen en meer van dat. Ik ben een paar jaar geleden begonnen met 'Van het concert des levens'. Oorspronkelijk was het idee om een serie te doen op Facebook en wel rondom mijn 45e verjaardag. Het is dan april 2020 en opeens heeft de wereld iets anders aan zijn hoofd dan een serie met singlehoesjes. Begin 2021 start ik met de serie op Soul-xotica en ben onderhand zo ver dat ik alleen nog de jaren 2021 tot en met 2023 hoef te doen. Over 49 weken zie ik Abraham en in plaats van opblaasbare objecten in mijn tuin, driemaal toeteren en een knalfeest in de naburige horeca ga ik aftellen tot die dag. Iedere week een jaar met een plaat. Niet zomaar de eerste de beste plaat maar een plaat waar ik oprecht zielsveel van hou. Een nummer dat mijn muzieksmaak definieert. Vaak melodieus en ruimtelijk. Voor wat betreft 1975 heb ik meer dan genoeg keuze. Ik heb nog twintig weken de tijd om na te denken over de meest ultieme platen in de jaren negentig en de nieuwe eeuw. Waar 'Van het concert des levens' over het leven in het algemeen gaat, daar zal ik me bij de Symfonie beperken tot de muziek. De ouverture in de Symfonie wordt verzorgd door de heren Justin Hayward & John Lodge en het openingsnummer op hun elpee 'Blue Jays': 'This Morning'.

Natuurlijk ben ik in de eerste levensjaren nog niet bewust van muziek. Hayward en Lodge of hun band The Moody Blues zou ik trouwens ook niet hebben leren kennen middels de familie. Mijn oudste broer koopt pas in de begin jaren tachtig een exemplaar van 'Nights In White Satin' op een vlooienmarkt. Ik leer het nummer kennen en waarderen tijdens de uitzending van de Top 100 Aller Tijden in 1986. Goede Vrijdag in dat jaar en ik mag wederom een dag mee met vader tijdens zijn werk. Ik weet nog dat we in het oosten van de provincie zitten want we komen langs de autosloop aan de snelweg bij Drachtstercompagnie. Het is een soort van 'roadside museum' van oude bussen en vrachtwagens welke in 1991 is ontruimd door de gemeente. Het is daar ergens in de buurt als 'Nights' op de radio voorbij komt. Ik heb nog altijd de associatie met het autokerkhof. In 1975 is niemand in huize Louwsma zich nog bewust van The Moody Blues. Mijn vader heeft het ongetwijfeld op de radio gehoord maar verder ook niet. De 'hit' van dat moment is 'Daarom Ben Ik Blij', de bekeringsplaat van Gert & Hermien. Mijn vader is op dat moment nog de enige die platen koopt. Mijn broer en zus gaan binnenkort beginnen waardoor de jonge Gerrit wordt omringd door popmuziek van diverse pluimage.

De Nederlandse Moody Blues-fans van dat moment hollen naar de lokale platenboer voor 'Blue Jays'. Natuurlijk moet er Moody Blues in mijn Symfonie maar ik denk dat we hier het dichtst bij in de buurt komen. The Moodies, alsook overige jaren zestig- en zeventig-favorieten, zal ik pas op latere leeftijd ontdekken en ik wil per jaar wel een 'actuele' release hebben. 'Blue Jays' staat in de albumlijsten als ik het levenslicht aanvaard. De groep is op dat moment uit elkaar gegaan. Zeven albums en intensief toeren maakt dat de heren even genoeg van elkaar hebben. Er wordt niet een definitieve punt achter het bestaan gezet, de periode wordt vooral benut voor solo-albums. Justin en John besluiten het ambitieus aan te pakken. Blue Jays moet behalve een band ook een platen- en productiemaatschappij worden zoals Threshold. De verkoop van het album is echter ook weer niet zó daverend dat dit allemaal doorgang vindt. De heren van 10cc verlenen op de achtergrond hun medewerking, hoewel dat alleen tot uitdrukking zal komen in de single 'Blue Guitar' welke pas een half jaar na het album uitkomt. Het staat ook niet op het oorspronkelijke album, maar wel op de gangbare cd-releases.

De kwaliteiten van The Moody Blues die maken dat ik wel soep lust van hun muziek komen allemaal terug in de openingstrack 'This Morning'. Akoestische gitaren, de zachte stem van Justin Hayward en zelfs een poging tot mellotron met een iets meer moderne synthesizer. Dat mag de aftelling tot mijn vijftigste inluiden.

Singles round-up: mei 11 (de 'dubbele' singles)

Goed beschouwd gaat het mooi op volgorde. Vanavond rond ik de singles af van afgelopen zondag en de partij van Mark kan elk moment binnenkomen. Behalve dat ik daaruit een Week Spot wil kiezen, zullen deze tot na het weekend moeten wachten zoals het lijkt. Ik zal deze week immers ook met de 'Symfonie van het leven' moeten beginnen. Moeten? Nou ja, in ieder geval wel om het plan uit te voeren. Dat leg ik in het bericht zélf uit. Omdat ik toch stiekem erop hoop dat de singles van Mark morgen of vrijdag gaan arriveren, wil ik eerst de partij singles van Ruinen afronden met vandaag de dubbele singles. De apparatuur mag aan want ik moet een paar even beluisteren om tot een conclusie te komen en bovendien zitten er een aantal platen bij die ik heel graag even wil draaien. Koptelefoon op en gaan met die banaan!

* Allan Clarke- Slipstream (UK, Elektra, 1980)
* Jimmy Cliff- Wonderful World Beautiful People (NL, Island, 1969)
* The Flowerpot Men- Let's Go To San Francisco (UK, Old Gold, 1967, re: 1978)
Binnen de eerste 1000 singles (of daaromtrent) in de kaartenbakken heb ik een bepaalde 'traditie'. Het valt me op in de jaren 1990 en 1991 dat ik per iedere honderd tenminste één single heb van The Hollies. Dat wordt op een gegeven ogenblik een sport en dan is het december 1991. Ik loop tegen nummer 600 aan en heb in de afgelopen 100 geen single van The Hollies. Qua platen ben ik overgeleverd aan Sunrise. Wat gaan we doen? Welnu, Sunrise heeft de Duitse persing liggen van 'Slipstream' van Allan Clarke en omdat hij de zanger is van The Hollies kan ik het zo oplossen. Waarvan akte. Het is in mijn herinnering een boutnummer en uitgerekend deze single kom ik zondag tweemaal tegen als Engelse persing. Anno 2024 een snelle conclusie. Het is een teleurstelling als je een fijne jaren zestig-single verwacht van The Hollies, maar 'Slipstream' is op zichzelf geen slechte poprock. Ik besluit de platen alleen te tellen en verder niet uit te schiften en Jimmy Cliff is min of meer per ongeluk meegekomen. Ik heb hem al met fotohoes en deze ziet er flink gehavend uit. Fraai voor aan de muur! The Flowerpot Men heeft een zwartwit kopie van het fotohoesje. Alhoewel? Op 45cat kan ik hem niet vinden maar Discogs bewijst mijn vermoeden: Het is de Franse fotohoes. De single zélf is een Old Gold met gewoon de 3.35 minuten van de a-kant en 'Sweet Baby Jane' als de b-kant.

* The Fortunes- Here It Comes Again (UK, Decca, 1965)
* Heathermae- Keep On Dancin' (NL, Atlantic, 1976)
* Rob Hoeke R&B Group- Margio (NL, Philips, 1966)
* Rob Hoeke R&B Group: Lying In The Grass (NL, Philips, 1968)
Ah! Geweldig! Ik hoef op zichzelf niet lang te twijfelen bij de Engelse 'Here It Comes Again' voor deze prijs maar toch vermoed ik dat ik de Engelse persing reeds heb. Nee dus! Alleen de Nederlandse. Van 'You've Got Your Troubles' heb ik zowel de Nederlandse als de Engelse. Heathermae is een aanvulling. De single van zondag oogt minder 'mishandeld' dan mijn oude exemplaar en dus mag deze in de Blauwe Bak en gaat de andere in de jaren zeventig. 'Margio' van Rob Hoeke zou ik in principe ergens moeten hebben maar ik heb de single al zeker in geen vijftien jaar meer gezien. Ik heb hem daar met het fotohoesje. Voorlopig ben ik in ieder geval blij dat ik hem opnieuw kan draaien want het blijft een knalnummer. 'Lying In The Grass' heb ik nu inmiddels drie keer maar kan deze plaat nooit laten liggen.

* Tom Jones- A Minute Of Your Time (Spanje, Decca, 1968)
* David McWilliams- This Side Of Heaven (Frankrijk, Major Minor, 1968)
* The Rattles- The Witch (Duitsland, Fontana, 1970)
Ik heb Tom Jones al ergens uitgescholden voor een Franse persing. Ik had wellicht even beter moeten kijken. De single komt in een behoorlijk afwijkend fotohoesje. Ik heb de single reeds in de Nederlandse uitdossing. Dan David McWilliams. Mijn allereerste 'This Side Of Heaven' is altijd al 'kapot' geweest en een upgrade uit 2020 heeft me onlangs nog eens een naald gekost. Is driemaal scheepsrecht? Hij is recht en dat is een goed begin. Hopelijk gaat een schoonmaakbeurt de kwaliteit opkrikken want het vinyl voelt alsof de vorige eigenaar hem in de tuin heeft begraven. The Rattles ben ik de afgelopen jaren al vaker tegengekomen met fotohoes maar nu toch eens aangeschaft. Het bevat ook nog eens de songtekst!

* Barry Ryan- Eloise (UK, Polydor, 1968, re: 1976)
* Skylark- Wildflower (NL, Capitol, 1972)
* Slade- In For A Penny (NL, Polydor, 1975)
* Hurricane Smith- My Mother Was Her Name (NL, Columbia, 1972)
Barry Ryan mag mee omdat het de Engelse persing is. Skylark heeft ooit heel hoog op mijn verlanglijstje gestaan om mijn oude te vervangen. Ik betwijfel of dit een echte upgrade is of dat deze de kraakjes net even op andere plekken heeft zitten. Slade heb ik al in de Scandinavische persing, de Nederlandse is een fraai extraatje. Dat geldt ook voor Hurricane Smith omdat de andere een Belgische persing is met afwijkende fotohoes. Het is overigens een gok of ik deze al heb of niet want dat weet ik niet helemaal zeker als ik de plaat in handen hou.

* The Supremes- I Hear A Symphony (NL, Tamla Motown, 1965)
* The Tremeloes- Me And My Life (Duitsland, CBS, 1970)
* Stevie Wonder- Superstition (UK, Tamla Motown, 1972)
The Supremes heb ik in de Amerikaanse uitdossing in de Blauwe Bak zitten vanwege de b-kant: 'Who Could Ever Doubt My Love'. De a-kant van die single is compleet geruïneerd vanwege het styreen. The Tremeloes heb ik reeds in de Nederlandse persing, deze Duitse is een extraatje. Stevie Wonder hoeft van mij op zichzelf niet beslist in de Blauwe Bak maar omdat het de Engelse persing is, mag hij plaats nemen in de desbetreffende bak. Ik heb overigens de Amerikaanse persing gewoon in de jaren zeventig zitten.

Singles round-up: mei 10

Gaan we richting de vijftien berichten deze maand? Ik heb een aflevering nodig voor de dubbele singles, de partij van Mark gaat vast ook meerdere afleveringen worden en tenslotte de nieuwe releases. Enfin, de Week Spot moet uit de partij van Mark komen en hopelijk arriveren deze morgen. Nu eerst weer op schema komen met de laatste dertien nieuwkomers uit Ruinen. De apparatuur kan weer aan.

* The Nylons- That Kind Of Man (NL, Attic, 1983)
Het Roadrunner-platenlabel zal zich in de late jaren tachtig vooral manifesteren op het gebied van de heavy metal. Hoewel het hoesje alleen het logo van Roadrunner heeft, is de schijf op het Attic-label. Ik lees op de achterkant van het hoesje dat Arnold Robinson van 1967 tot en met 1974 lid is geweest van The Platters. De groep staat te boek als zijnde a capella maar gebruikt op de plaat enige (elektronische) percussie. Ik moet bekennen dat ik de groep alleen van naam ken, hoewel ik ergens de elpee moet hebben. De percussie blijkt een welkome aanvulling te zijn en maakt dat de plaat genietbaar is.

* Esther Phillips- What A Diff'rence A Day Makes (Frankrijk, CTI, 1975)
Snel even de b-kant checken. Gaat dat iets worden? Nee, 'Turn Around Look At Me' is Esther's jazzy stem over een countrydeuntje. De a-kant is teveel 'in-your-face' disco om de Blauwe Bak te halen en verder ben ik nooit kapot geweest van het nummer.

* Cliff Richard- My Kinda Life (België, EMI, 1977)
* Cliff Richard- Carrie (NL, EMI, 1979)
* Cliff Richard- Dreamin' (NL, EMI, 1980)
'Power To All Our Friends' ligt er ook nog met fotohoesje maar die laat ik liggen. Als ik afreken, is iemand voor me met deze single. Waarom ik in de eerste plaats de Cliff Richard-singles eruit heb gehaald? Tja, eigenlijk geen idee want het is vooral 'Dreamin' waarin ik geïnteresseerd ben. 'Carrie' is daarentegen ook best aardig. Toch moet ik bekennen dat ik nog het meeste heb met zijn jaren tachtig-singles en in dat aspect is 'Dreamin' zeer welkom.

* Ritchie Family- Quiet Village (België, Best Seller, 1977)
Ik denk meteen aan Martin Denny als ik de titel zie. En jawel... muzikaal is het geïnspireerd op de exotica-klassieker uit 1959. Maar dan in een disco-jasje met enige 'oneliners' van de dames. Ik moet zeggen dat het werkt. Leuk plaatje voor op de zondag!

* Road- Sweet Little Sixteen (NL, Imperial, 1972)
Dit is de Road dat in 1971 een hit heeft met 'Never Leave Me Lonely' en niet te verwarren met de Friese Road van 'To Know That I Love You'. Beide groepen worden echter vaak wel in één adem genoemd. De productie en techniek is in handen van Jack De Nijs net zoals het geval is bij 'Never Leave Me Lonely'. Er is echter niets nieuws onder de zon, het Chuck Berry-nummer wordt snel en rauw vertolkt.

* Neil Sedaka- A Little Lovin' (NL, Polydor, 1974)
Elton John speelt een belangrijke rol bij de comeback van Neil Sedaka en je zou zweren dat het Elton is die de piano speelt op dit nummer. Toch kan ik daarvan geen bewijs vinden. Hoewel het album 'The Tra-La Days Are Over' op de achterkant wordt gepromoot, is deze single niet op dat album te vinden. Het album is dan vooral weer het werk van de mannen van 10cc. 'A Little Lovin' rockt een beetje zoals zijn werk uit de vroege jaren zestig en is niet heel erg interessant.

* Jimmy Somerville & June Miles Kingston- Comment Te Dire Adieu (Duitsland, London, 1989)
Jimmy Somerville heeft in het begin nog de steun van Bronski Beat en The Communards om ervoor te zorgen dat het artistiek nog te genieten is, maar mijns inziens is hij hopeloos verloren zonder deze groepen. Solo neigt Somerville al snel naar pure 'camp' en doet daar een schepje bovenop met deze snelle cover van de Françoise Hardy-klassieker uit 1969. Ik ben nooit fan geweest van deze uitvoering maar vooruit... voor vijftig cent ben ik niet al te kritisch.

* Shakin' Stevens- This Ole House (NL, Epic, 1981)
Ik kan me iets herinneren van een videoclip met allemaal huizen die instorten. Het is voor mij de kennismaking met Shakin' Stevens want als zesjarige heb ik nog nooit eerder van deze gast gehoord. Een fijn stukje jeugdsentiment.

* The Tremeloes- Hello Buddy (NL, CBS, 1971)
Eerlijk gezegd weet ik niet of ik deze single heb. Ik neem ze beide mee maar 'Me And My Life' blijk ik al te hebben. De groep heeft een jaar eerder 'Yellow River' afgewezen en lijkt in 1971 een tweede poging te wagen met 'Hello Buddy'. Maar dan met extra country-invloeden.

* Kim Wilde- View From A Bridge (EEG, Rak, 1982)
Voor vijftig cent moet je niet te lang nadenken en gewoon meenemen. Zo kan het dat ik zeventien dubbele singles heb gekocht. Bij Kim twijfel ik sterk. Ik geloof dat ik vorig jaar een exemplaar in Steenwijk heb geweigerd omdat die een paar euro moest kosten. Bij thuiskomst blijk ik 'View' nog niet te hebben en voor vijftig cent is dat keurig opgelost.

* Gary Wright- Are You Weepin' (NL, Warner Bros., 1977)
Een plaat van Gary Wright in een discotheek? Dat moet iets anders zijn dan 'Dream Weaver' in dat geval? Dat is het ook! 'Are You Weepin' is typische Amerikaanse rockdisco zoals we dat in 1977 in overvloed hebben. Best een aardig nummer!

Morgen hopelijk de kersverse Week Spot en donderdag de dubbele singles van afgelopen zondag. Of andersom...

Singles round-up: mei 9

Het is vandaag niet meer van een buitenactiviteit gekomen. Ik heb vlak voor het weekend namelijk 'speelgoed' gekocht en dat arriveert vanmiddag. Daar ben ik het meeste van de dag zoet mee. Een nieuwe mp3-speler. Niet zomaar een huis- tuin- en keuken-speler maar een 'high end' compleet met equalizer en maar liefst 64GB geheugen. Dan kan ik het nu over zondag hebben. Ik hou een slag om de arm. Als de markt in Ruinen niets voorstelt dan ga ik vast een bocht om fietsen. Als de markt wél een succes is? Dan maar meteen naar huis na afloop. Toch heb ik onverhoopt een boodschapje want mijn koffie is helemaal op. Bij de derde (en laatste) stand met singles concludeer ik dat ik straks eerst moet pinnen. In de Plus staat een pinautomaat want daar ben ik maandag nog geweest. Deze blijkt echter op zondag dicht te zijn. Ruinen is toeristisch genoeg voor een tweede pinautomaat en zo ga ik op zoek. Ik vind eentje in de muur aan de Brink, alleen... koffie halen in Ruinen is nu van de baan. Nadat ik de singles heb afgerekend, loop ik te dubben. Ik kan direct naar Uffelte fietsen en daarna koffie halen in Havelte. Of ik ga over het Dwingelerveld naar Dwingeloo. Ik kies voor het laatste. In Dwingeloo koop ik ook een pak fris en een klein hapje dat ik tussen Dwingeloo en Wittelte op een bankje nuttig. Het zijn wederom geen spectaculaire kilometers maar best een aardig ritje door een omgeving die nooit gaat vervelen. Dan kan ik nu vervolgen met de tweede aflevering over de singles uit Ruinen.

* Earth Wind & Fire with The Emotions- Boogie Wonderland (NL, CBS, 1979)
Heb ik die nog niet? Nee, ik kan me er soms over verbazen. Ik ben vijfendertig jaar aan het verzamelen en 'mis' nog altijd een aantal grote hits. Het is vooral dankzij de seventies-show op vrijdagavond dat ik dit soort platen opeens mis. Deze heeft zijn draaiuren gemaakt in de discotheek want hij kraakt flink hard. Enfin, als een 'thuisbrenger' gaat deze het best doen. Intussen maar eens rondkijken voor een beter exemplaar.

* Electric Light Orchestra- I'm Alive (NL, Jet, 1980)
Eenzelfde laken een pak. Ik heb al veel van ELO maar deze ontbreekt gek genoeg. De plaat ligt twee keer op de markt: Eens in een neutrale hoes en een keertje met fotohoes. Achteraf gezien had ik de platen moeten omwisselen. Degene in de fotohoes heeft een label dat onder gekalkt is. Het vinyl kan ermee door!

* Eruption- One Way Ticket (UK, Atlantic, 1979)
Dit plaatje staat precies 45 jaar geleden in de Engelse hitparade. Ik weet dat omdat ik vrijdag de plaat had willen draaien maar hem niet kon vinden. Dan blijkt dat ik deze ook nog steeds niet heb. Dat is in één klap opgelost want de Engelse klinkt ook net een stukje lekkerder dan de reguliere Nederlandse of Duitse.

* Full House- Baby Blue (NL, CBS, 1976)
De b-kant is geschreven door Ron Brandsteder samen met Albert Hol uit Unit Gloria, op de a-kant bedient Full House zich opnieuw van een Neil Sedaka-nummer. Dit is namelijk de opvolger van 'Standing On The Inside'. De tv-connectie zet zich door binnen de groep. Wie herinnert zich nog Frank Kramer? Volgens mij heeft hij ook een voetbalcarrière gehad. 'Baby Blue' lijkt als twee druppels water op de voorganger maar wie weet? Misschien wordt het een hit? Nee dus, maar wel een leuk plaatje voor op de zondagavond.

* Girlie- Andy (NL, Ariola, 1978)
Meidengroepen zijn weer even helemaal hot in 1978. Denk aan Luv, Babe en Dolly Dots, maar ook het succes van de Zuid Afrikaanse band Clout. Girlie is een kruising tussen Luv en Clout met een moddervette Martin Duiser-productie. Echt zo'n plaatje dat je nooit meer hoort!

* Noel Harrison- A Young Girl Of Sixteen (NL, Decca, 1965)
Het begint allemaal met Charles Aznavour die een liedje zingt over 'Les Enfant'. Oscar Brown Jr. en Robert Chauvigny voorzien het van een Engelse tekst en dat wordt 'A Young Girl Of Sixteen'. Lennaert Nijgh vertaalt dat weer in het Nederlands en zo hebben wij 'Een Meisje Van Zestien' van Boudewijn De Groot. Muzikaal is het arrangement gelijk aan de versie van Boudewijn. Met als enig verschil dat de versie van Boudewijn De Groot geen valse piano in het refrein heeft and het niet eindigt met het woord 'dood'. Best een leuke versie van Noel Harrison!

* Patrick Hernandez- Born To Be Alive (NL, BR Music, 1979, re: 1988)
Deze heb ik al in de 1979-uitdossing maar de 'remix' maakt dat ik het als een nieuwe aanwinst beschouw. Hij komt dan ook in de jaren tachtig-bak te staan. Helaas is het vinyl compleet verstierd en dus zal ik hem niet heel vaak draaien, denk ik zo.

* Frank Ifield- Lovesick Blues (UK, Columbia, 1962)
Deze beste man is ons onlangs ontvallen. De zanger met de 'jodel' in zijn stem en dat komt extra tot uitdrukking in dit 'Lovesick Blues'.

* Mai Tai- Body And Soul (NL, Injection, 1984)
Fluitsma en Van Tijn vinden in 1984 als het ware de latere Stock Aitken & Waterman-sound uit. Pete Waterman heeft hen altijd deze credits gegeven. Net als de producties van het Engelse trio smaken deze Mai Tai-singles ook altijd als vanouds. Stukje bij beetje krijg ik de collectie compleet.

* Midnight Star- Don't Rock The Boat (NL, Solar, 1988)
Nog meer moddervette jaren tachtig-producties. Altijd fijn voor op een zondagavond.

* Hugo Montenegro- Hang 'Em High (Duitsland, RCA Victor, 1968)
Kan ik het zo opeens toch nog over de mp3-speler hebben? Als ik in 2006 mijn eerste exemplaar heb, vul ik deze vooral met gratis mixen van MySpace. Eentje bevat een 'Hang 'Em High' die ik niet thuis kan brengen. Welnu, het is deze van Hugo Montenegro. Hoewel deze in een mix zit met soul- en funk is deze gewoon voor de Gele Bak.

* Melba Moore- This Is It (Frankrijk, Buddah, 1976)
Ik heb de single-versie al in de Gele Bak staan dankzij een Engelse PRT-uitgave uit de begin jaren tachtig. De a-kant is daar 'Move On Up' van Curtis Mayfield. Deze Franse heeft 'Stay Awhile' op de b-kant en dat is méér Van McCoy-magie. Vanwege deze kant mag het in de Europese Blauwe Bak.

* The New Seekers- Pinball Wizard-See Me Feel Me (Duitsland, Polydor, 1973)
De twee hitnummers van The Who in de vorm van een medley. Het werkt!

Singles round-up: mei 8

Hoe vaak heeft de eerste eigenaar (m/v) de camera aangesloten op de computer? Ik heb geen flauw idee maar verbaas me wel dat het lipje nog altijd voor de usb-poort zat. Verleden tijd want deze is gisteren er al afgevallen. Ach, het zit ook alleen maar in de weg. Ik meen dat ik laatst een documentje heb aangemaakt met de wandel- en fietstochten met de datums. Als dat het geval is, zal ik zondag toevoegen want het gaat niet komen tot een aparte 'Diagonaal zeven letters'. Ik heb in Ruinen echter 56 singles gekocht. Zeventien daarvan beschouw ik als 'dubbel' en de resterende negenendertig ga ik er in drie afleveringen doorheen jassen. Niet alles is namelijk even bijzonder. Bovendien verwacht ik later deze week de singles van Mark en hebben jullie zeker twee afleveringen te goed met 'nieuwe' releases. Het is een drukke maand voor de 'Singles round-up'. In de inleidingen van de negende en tiende 'Singles round-up' zal ik jullie op sleeptouw nemen door de omgeving van Ruinen waar ik zondag na afloop heb gefietst. Nu ga ik beginnen met de eerste dertien nieuwkomers van zondagmiddag. En dat is meteen al een 'mixed bag'.

* Lionel Abel- Lonely Man (Barbados, EK, 1974)
Ik heb in eerste instantie niet zo'n hoge pet op van de markt in Ruinen. Ik ben de braderieën in Diever gewend en daar heb ik niets te zoeken. Driekwart van de markt in Ruinen is ook een soort braderie. Streekproducten, nieuwe kleding, dvd's en zelfs een paar bedrijven die zich presenteren. Ik duik meteen op het eerste stapeltje singles. Die moeten een euro per stuk kosten. De tweede stand is al een stuk goedkoper en dan... twee bananendozen vol singles en een paar losse stapels. Vijftig cent per stuk. Veel algemeen hitmateriaal maar dan opeens deze single van Barbados. Muzikaal is het pure pop maar wel met een soulvolle stem van Lionel. Hij blijkt uit Guyana te komen en heeft twee singles voor het EK-label en eentje voor Trex gemaakt. O wacht, 'Lonely Man' is in 1973 al verschenen op EK, dat maakt de twee releases. Degene op het Trex-label is onbetaalbaar. 'Get Down' op de b-kant noemt wel Lionel maar is eigenlijk zijn begeleidingsband The Mischeivious Guys. Inderdaad, dat is Mischievous op een hele kromme manier. Het is een funky instrumentaaltje maar 'Lonely Man' hoort zeker in de Blauwe Bak. Maar dat stond op voorhand al vast.

* Angelique- Een Beetje Geld Voor Een Beetje Liefde (NL, Olala, 1982)
In principe koop ik heel weinig Hollandstalig repertoire en dat heeft ermee te maken dat ik op een Engels radiostation uitzend. Toch kan ik het soms niet laten. Ik ben de kraam met de vijftig cent-singles nog niet tegengekomen en denk dat het bij een stuk of tien gaat blijven vandaag. Hij is compleet uit het lood. 'Vader Wat Klotsen Je Ballen' heeft daar minder last van. Maar ja, het is een beetje zonde voor wat betreft 'Een Beetje Geld' want die is echt niet om aan te horen op deze manier.

* Baccara- Body-Talk (Duitsland, RCA Victor, 1979)
Het Spanglish van de dames Baccara wordt met de plaat erger, dit is soms compleet onverstaanbaar. Het is sowieso ook geen tweede 'Yes Sir I Can Boogie'. Het tempo ligt een stuk lager dan de grote hits maar dat klinkt op zichzelf ook best prettig. Best gezellig voor op een zondagavond!

* Bananarama- Movin' On (Duitsland, London, 1992)
Siobhan Fahey heeft het schip verlaten om verder te varen met Marcella Detroit in Shakespear's Sister. De overige twee leden van Bananarama nemen dit 'Movin' On' op met de heren Stock en Waterman. Aitken is vertrokken en Pete Waterman is er alleen voor de promotie, dus je mag stellen dat alleen Stock op de plaat is te horen. Het heeft de Stock Aitken & Waterman-sound en Siobhan wordt evenmin gemist. Het resultaat is aangename dansbare pop zoals we dat gewend zijn van beide teams en het wiel wordt niet opnieuw uitgevonden.

* Bay City Rollers- Saturday Night (NL, Bell, 1974)
Hoewel het telefoonnummer uit tien nummers bestaat, denk ik nog wel dat er omgenummerd moet worden. Maar ach... ik hoef hem of haar ook niet te bellen. Wel kan ik een kaartje sturen voor de komende verjaardag want de eigenaar (m/v) viert op 4 juni zijn of haar 63e verjaardag. Het zijn alleen de initialen van de voornaam maar vreemd genoeg vermeldt het ook de geboortedatum. Hij is dertien jaar als deze van The Rollers uitkomt. Een paar jaar later heeft hij een drive-in show want daar heb ik meer singles van gezien. 'Saturday Night' is een heerlijke stamper van de Schotten en in een prachtige staat!

* Chubby Checker- The Hucklebuck (US, Abkco, 1960, re: 1972)
Ook gedaan door The Royal Showband Waterford maar eigenlijk is deze van Chubby leuker. Het is een fraaie twee-voor-de-prijs-van-een want op de keerzijde staat 'Pony Time'. Die laatste is in mijn herinnering toch leuker maar 'Hucklebuck' is een winnaar.

* The Christians- Born Again (Duitsland, Island, 1987)
Meer 'double-siders'? Deze heeft namelijk de Amerikaanse remix van 'Forgotten Town' op de keerzijde. Toch eerst mijn geheugen opfrissen voor wat betreft 'Born Again'. Bij het intro is dat al geregeld. Leuk om deze eindelijk eens op vinyl te hebben. Tja, 'Forgotten Town'. Die moet ik nog altijd een keer zien te vinden op de originele single. Zo'n remix is leuk voor een keertje.

* Allan Clarke- Who? (UK, EMI, 1973)
* Allan Clarke- Sideshow (NL, EMI, 1974)
Dé grote hit van de markt in Ruinen? Dat is 'Slipstream' van Allan Clarke. Niet dat die over de luidsprekers wordt gedraaid, maar ik kom de single tweemaal tegen op verschillende plekken. Ik heb echter al de Duitse persing met fotohoes. Voor vijftig cent neem ik wel de Engelse persing mee en die komt in de aflevering met de dubbele singles. Ik koop dus drie van Allan Clarke op één markt? De zanger van The Hollies verlaat in 1970 de band om aan een solo-carrière te beginnen. Dan is het 1972 en begint een Amerikaanse dj veelvuldig 'Long Cool Woman' te draaien. Het wordt een hit en het verplicht Allan om zich weer aan te sluiten bij The Hollies. Toch vindt hij de tijd om ook soloplaten te maken. Het begint psychedelisch maar na het intro vallen de drums in en wordt het een solide rocksong met Allan's opvallende stemgeluid. Met een beetje fantasie zou je kunnen denken dat het een vergeten opname is van Led Zeppelin, maar dan zouden de gitaren meer 'heavy' zijn geweest. Dit blijft iets aan de softrock-kant maar wel erg smakelijk! Bij 'Sideshow' moet ik even huiswerk doen. Ah, dus wel! De b-kant van de single is 'Don't Let Me Down Again' en is van de hand van Lindsey Buckingham. Het staat in 1973 op 'Buckingham-Nicks' en zo heeft Clarke vóór Fleetwood Mac van het duo gehoord. 'Sideshow' is geschreven door Roger Cook met bassist Herbie Flowers. Het is in zekere zin commerciëler dan 'Who?', maar niet de meest interessante single die ik heb gehoord.

* Joe Cocker- She Came In Through The Bathroom Window (NL, Stateside, 1970)
Ik hou mijn hart vast want de plaat heeft geen hoes en het is warm op de markt. Gelukkig is die niet krom maar kan wel een schoonmaak gebruiken. Waarschijnlijk dat die dan al een stuk zonniger klinkt.

* Dee Dee- I Put A Spell On You (NL, Bovema Negram, 1978)
Dit is duidelijk gemaakt in de tijd dat Santa Esmeralda hoog in de hitlijsten staat met 'Don't Let Me Be Misunderstood' en Donna Summer een hit heeft met 'Mac Arthur Park'. Dee Dee's uitvoering van 'I Put A Spell On You' lijkt een kruising tussen beide nummers. Ik moet bekennen dat ik de plaat nog nooit eerder heb gehoord en hij bevalt me goed. Ik weet alleen dat Dee Dee in de jaren tachtig lid is van Vulcano.

* Digital Emotion- Don't Stop (NL, Break, 1983)
Een productie van de heren Catapult en Rubberen Robbie. Het is een geinig electric boogie-ding. Het is een geval waarbij de nieuwsgierigheid heeft gewonnen.

* Dizzy Man's Band- Mony Mony (NL, Polydor, 1980)
Het hitnummer van Tommy James & The Shondells uit de jaren zestig en een paar jaar voordat Billy Idol het nieuw leven zal inblazen. Voor de Dizzy Man's Band is het andermaal reden voor een feestje en dat straalt deze plaat uit. Geen wereldschokkende cover en ze hebben beslist beter werk afgeleverd.

Het zilveren goud: 1999 deel V

De aaneenschakeling van maandagen op de fiets is gebroken. Ik heb gistermiddag al een lekker eindje gefietst en hoop daar later in de week nog bij stil te staan. Ik word vanmiddag wakker met 'New Horizons' van The Moody Blues op de radio. Het schijnt dat je bij RTV Drenthe vandaag verzoeknummers kan aanvragen en om uitgerekend deze prachtige albumtrack te horen, is iets dat vrij uniek is. Direct daarna is het lokale weerbericht. Dat ziet er niet erg gezellig uit. Er kan 'zomaar opeens' een bui opdoemen. Kort maar krachtig zoals zaterdag. Wellicht dat ik nog wel even ga fietsen maar Zuidwolde is me vandaag té ver van huis. Bovendien heb ik gisteren al 56 singles gekocht. Morgen gaat het wel schitterend fietsweer worden en ook volgende week maandag moet ik op de pedalen voor een afspraak in Meppel. Na een 'goudloze' maand mag ik weer verder met 'Het zilveren goud' met vandaag maar liefst zeven singles in de aanbieding. Ik ga terug naar een periode in Mossley waar de zon letterlijk weer voor mij gaat schijnen.

In een eerdere aflevering heb ik 'de brief' genoemd. Ik begin te schrijven aan een brief zonder dat ik meteen weet wie de ontvanger gaat worden. Ik open mijn hart en plots is het alsof de pen wordt overgenomen door iemand anders. Ik leg vast op papier wat me de afgelopen maanden heeft dwars gezeten. Maar het is niet alleen maar een klaagzang. De pen schrijft conclusies waar ik iets mee kan. Als ik de brief onderteken, merk ik dat ik opgedroogde tranen op mijn wangen heb. Terwijl ik niet eens in de gaten heb gehad dat ik heb gehuild. De brief zal nooit worden verstuurd en ik heb hem al lang eens weggegooid. De lessen mag ik meenemen op de rest van mijn levenswandel. Het voelt als een 'bevrijding' en dat op de dag vóór mijn 24e verjaardag. Deze staat nu wel in de agenda van de Emmaus waardoor ik meteen wordt verrast met cadeautjes. Buiten de rookwaar om is dat veel geld welke ik meteen investeer in een cd. Dat is de eersteling van The Velvet Underground met Nico met de befaamde banaan van Andy Warhol op de hoes. Ja, jullie lezen het goed! Een cd! Een cd is compacter en minder zwaar dan een elpee en dus praktischer om mee te nemen als we weer eens gaan verhuizen. Verder ben ik véél te ruig voor cd's. Een kras op de plaat maakt dat de plaat nog wel is te draaien. Een kras op de cd en hij kan de prullenmand in. De cd's hebben het bij mij niet overleefd.

Mijn haar is in een anderhalf jaar zoveel gegroeid dat ik het over mijn ogen en neus kan kammen. Ofwel: De hippielengte. Ik zoek in de tassen naar de kleurige en fleurige overhemden en ook de oranje spijkerbroek gaat weer veel worden gedragen in deze tijd. En natuurlijk de vintage zwarte broek die ik in 2008 samen met een gelimiteerde elpee in de trein heb laten liggen na mijn eerste en laatste crack-avontuur. Ik ga weer helemaal stralen. Intussen werk ik in het winkeltje op de hoek van Manchester Road en Queen Street. Dat is tot dan toe de winkel voor de 'collectables' en dan met name het onverkoopbare incomplete servies en rijen boeken achterin die niemand wil lezen. Ik besluit het roer compleet om te gooien. Het servies gaat ingepakt terug naar Longlands Mill. Ik sorteer de elpees en hou de 'collector's items' apart. De rest gaat in bananendozen. Vijf voor een pond en dat geldt eveneens voor de boeken. Nee, we verkopen ze niet per stuk, zoek nog maar vier uit! Hoe meer James Last we kwijt raken hoe beter! Het is de goedkoopste charity in de wijde omgeving qua platen en boeken. Er is alleen het ene winkeltje in Stalybridge welke grotendeels onontdekt is en waar ik veel van de handel vandaan haal. Het idealisme strekt zó ver dat ik in de zomer van 1999 door mijn bakken platen ga in Jutrijp en diverse items 'doneer' aan de Emmaus. Hoewel de meeste in de loop der jaren weer mee zijn gekomen naar Nederland.

In de Tollemache Arms, mijn stampub in Mossley, merken ze ook 'de verandering'. Ze beginnen spontaan te lachen als ik ze weer eens vertel dat ik 'hoogstwaarschijnlijk volgende week naar die en die plek ga'. Ik word niet meer geloofd. Zelfs als het in oktober 1999 menens is, willen ze het in eerste instantie niet geloven. 'Je draait wel weer bij'. Dat heb ik aan mezelf te danken. Bij het eerste bezoek aan de Tollemache Arms ben ik even heimelijk van plan om terug te keren naar de ADM in Amsterdam. Maar ook de Poolse plannen van een paar maanden ervoor wordt met scepsis ontvangen. Ik ben altijd welkom in Tollemache Arms. Dat klinkt misschien gek voor een Nederlander, maar het is een 'middle-class' pub terwijl ik eerder 'sloeber' dan 'working class' ben. Ik betaal mijn eigen drankjes, ik bedel niet en probeer met iedereen een praatje aan te knopen. Zo wordt ik op een zaterdagavond voorgesteld aan een jong echtpaar dat net in Mossley is komen wonen. Ze hebben een winkel in verf in de 'market hall'. Welke 'market hall'? Hebben we een 'market hall' in bottom Mossley? Ik heb het nieuws helemaal gemist maar Woodend Mill is verbouwd tot marktgebouw. 'De buurman heeft een legerdump. Die heeft vast wel legerkisten in jouw maat', zegt de man. 'Kom anders zondagmorgen even langs, dan kijken we even'. Hij heeft al aangeboden ze te betalen als er kisten zijn in mijn maat. Nee helaas, de maten zijn niet toereikend maar... de dump heeft nog wel iets anders waarin ik geïnteresseerd ben: Een doosje met singles. Ik heb daar platen gekocht die ik een half jaar later in Mossley moet achterlaten. Een single valt een paar weken later per ongeluk van een stapel als ik net mijn maat 48 kom binnen wandelen. Krak. Dat is 'In Bloom' van Nirvana in de jukebox-uitgave. De schade lijkt mee te vallen. Hoewel er 198 'wants' zijn tegenover 20 'owns'  zit de plaat gemiddeld op twintig euro op Discogs.

3186 Devil's Answer - Atomic Rooster (UK, B&C, 1971, re: 1980)
3187 The Equestrian Statue - Bonzo Dog Doo Dah Band (UK, Liberty, 1967)
3188 Lovesong - The Cure (UK, Fiction, 1989)
3189 Confusion - Electric Light Orchestra (UK, Jet, 1979)
3190 Nice And Slow - Jesse Green (UK, EMI, 1976)
3191 Live And Let Die - Wings (UK, Apple, 1973)
3192 Classical Gas - Mason Williams (UK, Warner Bros., 1968, re: 1976?)

'Tomorrow Night' is de reden van aanschaf van de Atomic Rooster-single omdat ik 'Devil's Answer' reeds in de verzameling heb. De single van de Bonzos heeft het beruchte 'The Intro And The Outro' op de b-kant waarin de fictieve band wordt voorgesteld aan de luisteraar. Met Eric Clapton op ukelele, De Gaulle op accordeon en Hitler op 'vibes'. 'Confusion' heb ik inmiddels vervangen door een beter exemplaar. In 1999 heb ik de fotohoes ook nog niet. Jesse Green is een twijfelgevalletje. Mason Williams en The Bonzos zijn dé vondsten van deze dag. Ik haal deze zondag en de komende maanden geregeld elpees uit deze legerdump, maar die doen uiteraard niet mee in de collectie. Ik weet nog wel dat ik op deze eerste zondag 'Running In The Family' van Level 42 heb gekocht. Over jeugdsentiment gesproken?

Week Spot Kwartet: week 20

Op de valreep toch nog maar even publiceren. Dat komt ook omdat ik American Gypsy niet kan vinden. Ik weet dat ik hem een paar weken geleden nog heb gedraaid in 'Do The 45' maar ik kan hem niet vinden. Dan blijkt die opeens op een stapeltje te liggen ongeveer een meter van mijn linkerhand. Ik had hem, als het ware, al klaar gelegd voor deze komende aflevering van het Week Spot Kwartet. Wat is er zoal gebeurd in de afgelopen dagen. Om te beginnen bij de vrijdag. Tijdens het bezorgen van de post breekt het ketting van de elektrische postfiets. Ik kan vanuit Tuk met fiets aan de hand terug naar de zaak en maak het karwei af met de eigen fiets. Ook ben ik vrijdag gevraagd of ik dinsdag vrij wil hebben. Prima! Zaterdagmiddag heb ik de post droog weg gekregen. In Havelte is het ook nog droog, maar zie letterlijk de bui hangen: Boven het bos waar ik dwars doorheen moet. Ik laat het maar over me heen komen. Wel een zeer magisch moment vlak voor het bos. In de regen en het onweer gaat de zon opeens fel schijnen en dit veroorzaakt een regenboog tussen mijn voorband en de autoweg ernaast. Geen pot met goud helaas... Vandaag, zondag, ben ik naar Ruinen geweest en thuisgekomen met 56 singles. Eerst maar eens het Week Spot Kwartet van de afgelopen week doornemen.

2020: 10,000 Miles - American Gypsy (1975)
In de categorie 'reteduur' bevindt zich momenteel de laatste single van Liberation Of Man uit 1978. Het is alleen in ons land uitgebracht en is geen hit geweest. Ook hier weten ze af van de vraag naar de plaat. Engelsen betalen grif driehonderd euro voor een exemplaar. Een aantal singles van Billy Jones zijn erg in trek bij de Engelsen en doen ook best leuke prijzen. American Gypsy is eveneens een voorbeeld van een plaatje dat in trek is. Je moet dan echter wel de Amerikaanse persing hebben van 'Angel Eyes' want deze heeft '10,000 Miles' op de b-kant. Ik neem 1975 over van het platenlabel, feitelijk is het een single-edit van een track van het eerste album van American Gypsy en dateert van 1974. American Gypsy bestaat uit een groep Amerikanen en dus moet het ook aldaar worden geprobeerd. Helaas zonder resultaat maar de single is sindsdien redelijk gewild. Ik heb mijn exemplaar in 2020 uit Engeland moeten halen.

2021: I'm The One - Mel & Tim (1971)
De mannen van 'Backfield In Motion'. Ik ben vanmiddag vanuit Ruinen langs de schaapskooi gefietst naar het Dwingelerveld. Als ik Mel & Tim hoor, ben ik daar ook met mijn gedachten. Het is dan echter 2021 en de periode dat ik thuis zit omdat ik het geestelijk allemaal even niet meer kan bolwerken. Als ik ergens ruimte kan vinden, ga ik binnenkort de 'Van het concert des levens' doen over 2021. Maar dan opnieuw: Deze week ga ik eveneens van start met de 'Symfonie van het leven'. Ik krijg het dus druk op Soul-xotica!

2022: Time Will Pass You By - Tobi Legend (1968)
Ik adverteer mezelf al sinds 2006 als een Northern Soul-dj hoewel ik dan niet weet wat Northern Soul precies in houdt. Daar zijn verschillende theorieën over maar feit is dat ik deze pas in 2010 leer kennen. Ook mede dankzij Soul-xotica! Hoewel ik wel een tijdje heb geprobeerd om een 'klassieke' Northern Soul-set bijeen te sprokkelen, haak ik al snel af vanwege de idiote prijzen. Tevens ben ik té eigenwijs om geplaveide paden te betreden en binnen de Northern Soul zijn platen die werkelijk helemaal stuk zijn gedraaid. Tobi Legend is daar een voorbeeld van. Het is één van de 'Three Before Eight'-platen. Voordat op zondagmorgen om acht uur de 'allnighter' in The Casino in Wigan wordt afgesloten, draaien de dj's traditioneel drie platen. Tobi Legend, 'I'm On My Way' van Dean Parrish en 'Long After Tonight Is All Over' van Jimmy Radcliffe. Deze drie zijn in 1979 samengevat op deze EP maar Tobi Legend is de enige echte reden van aanschaf.

2023: Lonely - Ed Boze (1973)
Een paar weken geleden heb ik 'Mister Soul Singer' van Vivian Verdree & Ed Boze hier uitgeroepen tot de meest ultieme soulplaat in mijn beleving. Deze solo-plaat van Ed mag er eveneens zijn. 'Lonely' is een soort van 'A Boy Named Sue' met dat verschil dat Lonely een meisje is en dat ze haar moeder niet vermoord omdat zij haar die stomme naam heeft gegeven. Voor Lonely is er een 'happy end' want ome Ed Boze gaat ervoor zorgen dat ze zich nimmer 'lonely' hoeft te voelen.

Singles round-up: mei 7 (de 'dubbele' singles)

Het is nog net niet zo dat ik in mijn onderbroek de straat ben opgerend, maar ik ben erg gelukkig met de regen en hoe het inmiddels is afgekoeld. De komende dagen ziet het er wel fraai uit. Ik vind eenentwintig graden een prima temperatuur en, ach, het spatje regen overleven we ook wel. Ik heb ergens ambitieuze plannen voor dit Pinksterweekeinde en daarvoor lijkt het voorspelde weer uitstekend te zijn. Ik heb vanavond de 'nieuwe' camera gehaald en meteen uitgeprobeerd. Qua techniek zit er niet heel veel verschil tussen de L10 en de L29. Hij 'zoomt' alleen twee keer minder en er zijn her en der enkele kleine details, maar de usb-aansluiting is bijvoorbeeld het zelfde als bij de L29. En hier hebben jullie het eerste resultaat. Hij is een paar weken geleden weer begonnen bij DSCN0001 zoals het lijkt eb dit is nummer 24 of 25. Dat vind ik op zichzelf dan wel weer aardig. Met de L 29 heb ik ruim 5500 foto's gemaakt, hopelijk gaat deze minstens zo lang mee. Nu dan de geplande 'Singles round-up' met de 'dubbele' singles van de afgelopen weken. Enkele zijn zéér welkome upgrades en ook zitten er een paar 'extraatjes' bij. Ik ga ze per vijftal aan jullie voorstellen. De (A) staat weer voor een single uit de partij van Albert, een (M) staat voor eentje die ik van Mango/45toeren heb gekocht.

* Amen Corner- Bend Me Shape Me (NL, Deram, 1968) (A)
* Dave Berry- If You Wait For Love (NL, Decca, 1966) (A)
* Veda Brown- Short Stopping (Duitsland, Stax, 1973) (M)
* Roy C.- Shotgun Wedding (UK, Decca, 1965, re: 1973) (M)
* Jackie Cornell- Everyday's Torture (NL, Polydor, 1971) (A)

Volgens mijn gegevens is mijn 'oude' Amen Corner ook een Nederlandse. Ik zal het vinyl naast elkaar leggen, qua fotohoes wint de oude als ik me niet vergis. Ik weet eerlijk gezegd ook niet hoe mijn Dave Berry eraan toe is, deze van Albert oogt erg keurig. Veda Brown heb ik begin 2021 in een Jamaicaanse persing gekocht waar, volgens mijn inschatting, de drums zijn 'aangedikt'. Deze Duitse is aardiger voor de naalden en bovendien kan ik nu eens de b-kant draaien. Dat heb ik tot op heden nog niet gedaan en doe ik vanavond evenmin, maar de mogelijkheid is er nu wel. Deze plaat komt in de Europese Blauwe Bak. Van Roy C.  heb ik ook nooit genoeg verschillende persingen. Deze Decca-uitgave stamt uit de jaren zeventig. Jackie Cornell heb ik in 2011 in Hoogeveen gekocht en behoeft volgens mij geen vervanging. Ik vind het sowieso een boutnummer.

* Dave Davies- Susannah's Still Alive (Frankrijk, Pye, 1967) (A)
* The Four Tops- Simple Game (NL, Tamla Motown, 1971) (A)
* The Free- Because I Love You (NL, Philips, 1968) (A)
* The Free- Soul Party (NL, Philips, 1968) (A)
* Guys & Dolls- There's A Whole Lot Of Loving (NL, Ariola, 1974) (A)

Aan sommige 'verrotte' singles ben ik zo gehecht geraakt dat ik ze móet houden. Neem nou 'Susannah's Still Alive' van Dave Davies. Ik koop mijn exemplaar op de dinsdag uit 'Midweek op eigen benen', de eerste zelfstandige vakantie in 1994. Hoewel de plaat dan al zijn beste tijd heeft gehad (het is slechts een gulden in een zaak met duurdere platen) en een upgrade meer dan welkom is, denk ik dat deze voor de 'oude' in de jaren zestig-bak komt te staan. Mijn allereerste 'Simple Game' van The Four Tops ben ik al jaren kwijt. Ik heb twee jaar geleden een exemplaar gekocht in Hoogeveen maar dat is een thuisbrenger. Deze van Albert is de definitieve toevoeging. Ik heb beide singles van The Free wel maar niet in een bijster goede staat en zonder de fotohoesjes. Toch denk ik dat ze gewoon in de jaren zestig-bak komen te staan. Alleen voor 'Try Try Try' heb ik in de Blauwe Bak een uitzondering gemaakt. Guys & Dolls heb ik in de Duitse persing met de fotohoes en dus mag de Nederlandse als 'extra'. Het vinyl ziet er een stuk gaver uit als van de Duitse.

* Lovin' Spoonful- Daydream (UK, Kama Sutra, 1966, re: 1976) (M)
* Mighty Clouds Of Joy- Mighty High (NL, ABC, 1976) (A)
* Wencke Myhre- Flower-Power Kleid (Duitsland, Polydor, 1968) (A)
* Neon Philharmonic- Heighdy-Ho-Princess (NL, Warner Bros., 1970) (M)
* Plastic People- Dancing And Drinking (NL, RCA Victor, 1970) (A)

Lovin' Spoonful is een kassakoopje en eentje die ik wel eens in een Engelse persing wilde hebben. Mighty Clouds Of Joy heb ik in 2016 gekocht maar is mijns inziens niet zo sterk als 'Mighty Cloud Of Joy'. Die andere staat ook gewoon in de jaren zeventig-bak. Wencke Myhre was ik bijna vergeten! Het is één van de singles die het 'kiwisap-incident' in 2009 niet heeft overleefd. Het is ten tijde van mijn hersenschudding dat ik in een opwelling kiwi's koop terwijl ik die anders nooit eet. Onder invloed van de hersenschudding leg ik de zak kiwi's op een bak platen en schuif ze onder de tafel. Een maand later vind ik ze opnieuw... Het kiwisap heeft enkele hoesjes maar ook platen totaal vernield. 'Love Is In The Air' van Shocking Blue komt met de schrik vrij. Wencke Myhre is klaar voor het asvat. Blij om dit geweldige nummer weer te hebben! Een zeer gezellige schlager met het orkest van James Last. Ik meen me te herinneren dat ik in 2014 Neon Philharmonic nog heb gedraaid op de radio maar sindsdien is die spoorloos. Nu maar weer eens opnieuw aangeschaft. 'Dancing And Drinking' blijft een geweldige plaat. Mijn 'oude' hoesje heeft een sticker van een plaatselijke radiowinkel en dus denk ik dat in het uiterste geval het vinyl wordt omgeruild.

* Swinging Soul Machine- The Band (NL, Polydor, 1969) (A)
* Three Degrees- Dirty Ol'Man (NL, Philadelphia International, 1973) (A)
* John & Scott Walker- EP (NL, Philips, 1966) (A)
* Stevie Wonder- Blowin' In The Wind (NL, Tamla-Motown, 1966) (A)
* Bill Wyman- Je Suis Un Rockstar (NL, A&M, 1981) (A)
Swinging Soul Machine mag als 'extra' omdat mijn andere een 'mispress' is. Althans, de single heeft een groot label met een elpee-gaatje, hetgeen voor Polydor in 1969 zeer ongebruikelijk was. Three Degrees heb ik gewoon dubbel. Mijn exemplaar van de EP van John & Scott Walker is ook fraaier dan deze. Bij Stevie Wonder en Bill Wyman maakt het niet veel verschil met mijn huidige exemplaren. Een kwestie van naast elkaar leggen en dan een besluit nemen.