Singles round-up: september 2

De brievenbus hangt weer op zijn plek en is, gelukkig, ongeschonden door de strijd gekomen. De buurvrouw baalt niet zomaar een beetje. Haar brievenbus is op een woensdagmorgen 'opeens' verdwenen. We hebben nog PTT-palen in de grond staan en types van andere merken passen daar niet meer op. Want, het is zoiets dat onopgemerkt is gegaan, maar de PTT (of TNT zoals het toen heette) is ruim tien jaar geleden gestopt met de levering van deze brievenbussen. Buurvrouw weet echter in het dorp nog iemand te vinden die een oude groene brievenbus over heeft, maar deze is nu finaal gesloopt. Natuurlijk hangen er geen briefjes met telefoonnummers erbij en dus zal ze op zoek moeten naar een andere bus. De tweede in een jaar! Beetje jammer want voor de rest is het goed vertoeven in Uffelte en is het doorgaans erg rustig. Ik vervolg vandaag de 'Singles round-up', vandaag met maar liefst negen singles in de hoofdrol. Er zitten een paar 'dubbele' bij en dus durf ik dit wel aan.

* Continental Uptight Band- On The Ride (NL, Imperial, 1972)
Mijn eerste exemplaar koop ik in 2004 of 2005 en komt uit de verzameling van de Steenwijker discotheek Chez Jean. Het vinyl is tot dan toe redelijk gespaard gebleven, maar het hoesje komt in twee stukken. Doordat de plaat geregeld mee gaat op 'tournee' en de hoes geen bescherming biedt, raakt deze vroeg of laat in een mindere staat. Een euro bij de kringloop in Meppel is opeens erg aantrekkelijk. Ook nu is het hoesje weer flink ondergekalkt, nu met de naam 'Twiggy' en de vermelding dat het 'Troetelschijf' is geweest. Gezien ik weinig tot niet meer 'buiten' draai (het laatste optreden is in januari 2014 in Watford geweest), denk ik dat dit hoesje in een puike conditie zal blijven. Qua vinyl is het ook zeker een 'upgrade'.

* De La Soul- Eye Know (NL, Tommy Boy, 1989)
Is het mogelijk om niet van De La Soul te houden? Zelf hou ik het als onmogelijk. Hiphop is zo ongeveer de enige muziekstijl welke me nóóit heeft kunnen boeien, maar voor De La Soul heb ik zelfs in 1989 een zwak. 'Me, Myself And I' is een fikse hit geweest als ik in december 1989 naar de Top 40 luister waar deze nieuw binnen komt. Het plaatje boeit me meteen en zet een klein onderzoek in werking. Ik ontdek al snel dat het 'Peg' van Steely Dan gebruikt en het fluitje komt uit Otis Redding's 'The Dock Of The Bay'. De overige samples ontdek ik pas in 2015 als ik de plaat centraal zet in 'Sample vs. Original'. De La Soul behoort, wat mij betreft, tot de 'hippies' in de hiphop. Alles is lief en aardig aan hun muziek en teksten, dit staat lichtjaren vandaan van de 'bling-bling' en de stoere praatjes van tegenwoordig. Volgens mij is het gewoon niet mogelijk om niet van De La Soul te houden.

* Detroit Emeralds- What's The Deal (NL, Westbound, 1978)
Toch weer even de platenspeler aan zetten. 'What's The Deal' vind ik namelijk niet heel erg interessant, maar de b-kant zou iets heel moois kunnen opleveren. 'Let's Get Together' duurt maar liefst vijf-en-een-halve-minuut en als dat iets is, zou ik het nog eens kunnen gebruiken om snel een peukje te pakken. Nee, helaas. Net zoals als de a-kant ietwat stuk geproduceerd en daardoor té glad voor mijn smaakpupillen. Het is echter wel een uptempo disco-nummer dat niet veel minder of beter is dan het middelmatige 'What's The Deal'. Deze komt dus in de jaren zeventig-bak te staan. Voor de Blauwe Bak hou ik me dan bij het vroege spul van de Emeralds en de voormalige Week Spot 'I Think Of You'.

* Hot Chocolate- A Child's Prayer (NL, RAK, 1975)
Ik steek nimmer onder stoelen en banken dat ik Hot Chocolate één van de meer ondergewaardeerde bands uit de jaren zeventig vind. Okay, ondergewaardeerd klinkt niet goed in combinatie met de hoeveelheid hits van de band, maar toch... het wordt té gemakkelijk weg gezet als hitgroep op het commerciële RAK-label. Toch gaat er ontzettend veel muziek schuil in Hot Chocolate. 'A Child's Prayer' lijkt me op het eerste gezicht niets, maar daar ben ik van terug gekomen. Het is muzikaal een soort van 'Emma' maar dan met een maatschappijkritische tekst. Een fraai orkest over fijn muziekvakmanschap van de heren Hot Chocolate en Errol Brown's fantastische stem. Ik heb gisteren in 'The Vinyl Countdown' al de b-kant gedraaid: 'Everything Should Be Funky'. Een zwaar groovend ding uit de pen van Tony Wilson. Grote kans dat deze in de reserve-Blauwe Bak komt vanwege deze 'feelgood'-kant.

* Udo Jürgens- Cotton Fields (Duitsland, Ariola, 1968)
De tekst wordt toegeschreven aan Udo en ene Berger terwijl het geïnspireerd zou zijn op een volkswijsje. En nu wil ik het voor eens en altijd weten! Udo's 'Cotton Fields' is dezelfde als dat The Beach Boys in 1969 in het vinyl perst, maar het geheel doet me té Amerikaans aan om Jürgens er in verband mee te kunnen brengen. Laten we eerst eens kijken wat Arnold Rypens me weet te vertellen. Het is dus van Huddie Ledbetter, beter bekend als Leadbelly. Hij neemt het nummer in 1941 voor het eerst op voor een radioprogramma, maar maakt de definitieve versie in 1947. In 1951 verschijnt het posthuum op een album. Het nummer wordt door een fiks aantal mensen opgenomen. Esther & Abi Ofarim doen het in 1965 bijvoorbeeld ook al eens in het Duits. Udo zingt het, tot mijn grote verrassing, in het Engels en beheerst dat ook nog zonder een zwaar Duits accent. Een beetje merkwaardige credits op het label, maar verder niks mis met deze versie. Eigenlijk had ik wel meer een 'novelty' verwacht...

* The Korgis- If It's Alright With You Baby (NL, Rialto, 1980)
Ik koop mijn eerste exemplaar in 1993 in Leeuwarden, maar deze is flink in kwaliteit achteruit gehobbeld. Ook niet zo vreemd want ik ben idolaat van dit nummer. Vergeet het stuk gedraaide 'Everybody's Got To Learn Sometime' en geef je over aan deze vergeten parel van The Korgis. Ik kan in ieder geval weer een flinke tijd vooruit met dit exemplaar!

* Love Sculpture- Sabre Dance (UK, Parlophone, 1968)
Ik koop in 2015 de Zuidafrikaanse persing van dit plaatje, maar deze is erg zwak gereproduceerd. De 'gain' op de mixer moet op tien en dan is het geluid nóg minimaal. Dan klinkt die drie keer beter op deze Engelse persing. Ook een zeer welkome aanvulling!

* Lloyd Miller- Black Is Black (NL, Negram, 1973)
Een erg nieuwsgierig plaatje met de fotohoes. Wat zou het zijn? Slappe palingpop, middelmatige soul, een geheide kneiter of...? Er blijkt nóg een mogelijkheid in petto: Reggae voor de Engelse en Europese markt. De plaatjes worden dus gewoon in Londen opgenomen en uitgebracht op het Cactus-label. Menig Jamaicaan haalt hier de neus voor op, maar in Europa lusten we er wel pap van. Lloyd Miller doet het enkele malen met covers. In Nederland verschijnen twee singles: Dit 'Black Is Black' van Los Bravos en in 1978 een uitvoering van 'Love Grows' van Edison Lighthouse op de Nederlandse Trojan. Dat het zo leuk kan uitpakken, verwacht ik niet als ik de plaat bij de kringloop uit de bak haal!

* Odyssey- Use It Up And Wear It Out (NL, RCA, 1980)
Ik geloof dat ik het eerste exemplaar in 1995 heb gekocht. Dat is de Engelse persing, maar die heeft een zwaar leven achter de rug. Iets dat ik spijtig vind omdat ik het plaatje zeker in recente jaren erg ben gaan waarderen. Nu beb ik dan een gave Nederlandse persing voor vijftig cent. Dat er geen fotohoes bij zit, is geen bezwaar. Dat komt wellicht ooit nog wel eens. Ik zit te twijfelen om deze in de reserve-Blauwe Bak te stoppen, maar daar moet ik nog eens stevig over nadenken!