Platen kopen om een 'Singles round-up' te kunnen doen? Nee, dat is bij mij niet direct de insteek, maar toch heb ik het vanmiddag gedaan. Het is overigens ook niet de eerste keer. Zoals ik onlangs heb geschreven bij de 'Raddraaier' van Stealers Wheel moet ik toch wel zeker vier tot vijf singles hebben, wil een 'Round-up' doen. Vanmiddag heb ik nog vier singles gekocht bij De Tafel zodat ik jullie vandaag en (hopelijk) morgen acht singles per aflevering kan aanbieden. Hoewel? Ik wacht nog altijd op eentje waarbij ik gok dat die morgen binnenkomt. In de alfabetische volgorde zou die vanavond als eerste aan bod zijn gekomen, nu heb ik hem als laatste voor morgen gereserveerd. Dat wordt duimen! Voorlopig zijn het dus vijftien singles: Acht van Facebook-vriend Mark uit Engeland, drie gospel-platen van Ebay en vier van De Tafel. Vandaag de eerste acht waaronder twee platen die we al zagen in 'De Eindstreep'.
* Charlie 'Cole Black' Brown- I've Got Your Love (US, Jewel, 1973)
Jewel is één van de meest vermaarde labels in de gospel, maar toch lijkt dit geen gospel-plaat te zijn. Hebben ze wellicht een label verwisseld? Jewel brengt namelijk ook regulier pop-werk uit via de labels Paula en Ronn. Ze houden van Nederlanders bij Jewel. 'Big Boss Man' van onze eigen Shirley (Zwerus) is zo'n plaatje dat in Amerika op Paula is uitgebracht en dat bij liefhebbers geldt als een van de beste rhythm & blues-platen uit die tijd. Toch zijn er meer Nederlandse groepen uitgebracht via Paula. Terug naar Jewel en Charlie 'Cole Black' Brown. Dat is gewoon uitstekende 'southern soul' zoals dat rond 1973 meer verschijnt. Het heeft iets 'bekends' zonder dat de plaat bekend kan voor komen. Het plaatje garandeert een goed gevoel en dat werk kan ik tegenwoordig erg waarderen. De plaat was me wellicht nooit opgevallen als Mark hem niet aangeboden en ik ben hem daar dankbaar voor.
* The Dynamics- Shucks I Love You (US, Black Gold, 1973)
Een plaat die enerzijds naadloos aansluit op die van Charlie 'Cole Black' Brown, maar ook weer niet. Voor deze single hoef ik niet Ebay op, geen tien euro verzendkosten te betalen of wat dan ook. Deze ligt gewoon voor 1,50 euro op me te wachten bij De Tafel. The Dynamics is geen onbekende groep in het soul-wereldje. Beide kanten zijn zelfs 'crossover' genoeg om bij mij in de smaak te vallen en toch weet ik geen raad met 'Shucks I Love You'. Dan maar eens het schijfje omdraaien? Ja, lekker, daar lust ik wel meer van! 'What A Shame' is 'sweet soul' met aardige crossover-'breaks'. Ik zou geen kapitalen voor deze plaat hebben betaald, maar voor deze prijs stop ik hem met alle liefde in de koffer.
* The Equals- Michael And The Slipper Tree (UK, President, 1969)
De tweede van De Tafel. Ik heb een zwak voor Engelse persingen en hoewel deze plaat niet fraai 'oogt', neem ik hem toch mee. Precies datgene dat het vinyl 'vertelt', deze is compleet en wel afgedraaid en niet meer aan te horen. Teleurstelling? Nee, de prijs was 'zacht' genoeg en bovendien heb ik deze in de Nederlandse persing met fotohoes. Leuk voor de heb, maar zo in het archief.
* The Green Berets- Too Young (US, Uni, 1971)
Ik noem de platen wederom bij de officiële a-kant, maar hier is de b-kant al de reden van aanschaf. Ik heb juist de eerste bestelling bij Mark afgerond als hij deze adverteert. ,,Kan die nog bij het pakketje in?", vraag ik hem. Nee, hij heeft ze al ingepakt en klaar staan om te verzenden. Een paar weken later moet ik erachter komen waarom de plaat opeens zoveel haast heeft gehad. 'Too Young' dreigt in het intro de tendens over te nemen van een militaire marskapel, maar dat loopt uit op een 'deepie' waarbij je geen dieptevrees moet hebben. 'I've Got To Be Loved' is wederom 'crossover sweet soul' zoals ik dat recent meer heb gekocht van onder andere The Star-Tels. Toch gaat dit nog wel een paar keer duren eer deze plaat een onderdeel van mijn leven is.
* Edwin Hawkins- Take Me I'm Yours (US, Lection, 1981)
Laatst werd in een Facebook-groep nog gesproken van de 'Ebay-idioterie'. Zelf was ik een maand geleden daarvan eveneens 'slachtoffer' geworden. Mijn maat in Chicago bood deze van Edwin Hawkins aan met geluidsclip. Het is gezonde nieuwsgierigheid om te horen wat Edwin Hawkins twaalf jaar ná 'Oh Happy Day' doet dat ik het ga beluisteren. Ik hoor een perfect stukje 'Modern Soul' en denk ook meteen dat dit een flinke duit waard is. Ik zet mijn maximumbod daarom op 21 dollar. In de laatste seconden word ik overboden. Een paar weken geleden besluit ik dan toch eens te gaan zoeken naar dit plaatje en wat blijkt? De plaat is overal voor drie dollar op te pikken, allemaal nieuwstaat en vaak uit voorraad leverbaar. Deze zit met verzendkosten zelfs nog ver onder de 21 dollar! 'Take Me I'm Yours' is een promo voor de nieuwe Edwin Hawkins-elpee en heeft hetzelfde nummer op beide kanten (en beide keren in stereo). Dat klinkt voor driekwart als 'gewoon' een post-disco-single uit 1981. Pas tegen het eind valt het koortje in en worden de 'beruchte' woorden gezongen. Niet alleen een uitstekende plaat maar ook zeker iets anders als dat ik had verwacht toen ik de eerste keer het geluidsclipje ging beluisteren.
* Jackie Lee- Your Sweetness Is My Weakness (US, Uni, 1970)
Welke Jackie Lee? Nou, die van 'The Duck' en de Blauwe Bak-favoriet 'The Shotgun And The Duck'. De man die eigenlijk Earl Nelson heet en daarmee de oorspronkelijke Earl is op platen van Bob & Earl. Hij is te horen op 'Harlem Shuffle', hoewel Bob Relf in 1969 een andere Earl heeft gevonden om de plaat te promoten als het na vier jaar eindelijk een hit wordt. Bob produceert beide kanten van deze single met Earl en schrijft eveneens de keerzijde. 'Your Sweetness Is My Weakness' staat echter op naam van niemand minder dan Barry White. Hoewel het intro al iets verraadt van de latere Love Unlimited Orchestra-platen, klinken de coupletten alsof White erg goed heeft geluisterd naar The Temptations en Sly & The Family Stone. Funky soul bij uitstek! Volgens mij heb ik hem uiteindelijk toch gekocht voor de b-kant: 'You Were Searching For A Love'. En ja hoor, dat is weer 'sweet' alsof ik nooit naar iets anders heb gezocht. Een perfecte 'double-sider'!
* Barbara Lewis- The Stars (UK, Kent, 1970, re: 2016)
Een kleine teleurstelling... het jaar van heruitgave staat niet op het label. En toch is dit de eerste vinylplaat uit 2016 die ik dit jaar heb gekocht. De plaat is een maand geleden verschenen met vier andere titels. Bij het zien van 'The Stars' gaat een klein gejuich op. Ik herinner me het nummer van de 'Northern Soul Jukebox' en ook hoe ik ervan ben gaan houden. Zoveel zelfs dat ik reeds een paar jaar 'ruzie' maak met een Wolfman-collega over wie dé ultieme soul-Barbara is: Acklin of Lewis? Voor mij is het de laatste als ik 'Baby I'm Yours', 'Don't Forget About Me', 'Make Me Belong To You' en 'The Stars' op een rijtje zet. Allemaal kwaliteitsnummers en de stem van Barbara Lewis herken ik uit duizenden. Na een aantal redelijk succesvolle jaren bij Atlantic stapt Lewis in 1969 over naar Stax en voor het sub-label Enterprise maakt ze in 1970 een elpee. Het is geen succes en het is pas vijfentwintig jaar later als een Engelse Northern Soul-dj 'The Stars' ontdekt als een van de nummers op het album. Er verschijnt dan al een matige bootleg-single, hoewel dat me pas onlangs is opgevallen. Maakt niet uit: Ik heb nu een volledig legale persing en prachtige 'remaster' van een tijdloos nummer uit 1970 dat onbewust vier jaar lang op mijn wenslijst heeft gestaan. Op de b-kant staat overigens hetzelfde nummer als van de bootleg: 'I Play For Keeps' van Carla Thomas. Deze heeft 'I Play For Keeps' opgenomen voor een album in 1969, maar dat klinkt mij persoonlijk té Stax om het echt interessant te vinden.
* Jody Miller- He's So Fine (NL, Epic, 1971)
De derde van De Tafel en helemaal een gok! Ik ben ernstiger de boot in gegaan. 'He's So Fine' is het liedje van The Chiffons dat George Harrison heeft laten struikelen met 'My Sweet Lord'. De hoes vertelt niets, Billy Sherrill is de producer en die naam herken ik. Of dit is een leuk soul-ding of het is doodsaaie country. Geen van beide! Ja, okay, Jody Miller is gewoon een 'Country Wilma', maar 'He's So Fine' zit lekker in het gehoor alsof het de concurrentie aangaat met Lynn Anderson en Tammy Wynette. Leuk voor een zondagavond! Of zo...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten