Een mager zesje: Roos

Ik ben nog maar net bekomen van het eerste woordje, of daar is het tweede woord dat ik leer. Een woord met een 'handicap'. Het heeft met mijn vertraagde motoriek te maken, nog 'onbekend' als ik zes jaar ben, dat ik de 'r' niet snel genoeg kan uitspreken. Ik denk dat volwassenen daar minder een probleem van maken dan kinderen. Ik heb niet de indruk dat de 'r' veranderd is en toch hoor ik niemand meer lachen. Ook heb ik mezelf aangeleerd om de klank weg te halen, waardoor mijn Engels al vaak voor Amerikaans wordt versleten. Als zesjarige heb ik een vuurrode kop terwijl de hele klas zich een breuk lacht. Roos. Dat is het tweede woord dat ik leer op de basisschool en het woord dat vandaag centraal staat in 'Een mager zesje'. De plaat die ik eraan verbind is 'A Rose For Emily' van The Zombies uit 1968.

We hebben deze vormen van groenvoer wel in de tuin staan. Ter hoogte van het opstapje naar de voordeur. Ik zou het zo aan kunnen wijzen. Toch zijn de rozen me al een paar jaar niet meer opgevallen bij bezoeken aan het ouderlijk huis. Of het de eerste bloem is die ik weet te benoemen? Nee, dan kom ik toch als eerste bij de madeliefjes, paardenbloemen en boterbloemen uit, ofwel de 'veldboeketten' waarmee je moeders altijd gelukkig kon maken als kind. Moeder heeft echter nóg een favoriete bloem, een hobby die ze deelt met een oudere vriendin. Als die weer eens langskomt, weten wij al waar het verhaal over gaat. ,,Jullie gaan het toch niet weer over de cyclaam hebben?". De rozen staan in de voortuin en dat is geen gebied waar ik veel kom als zesjarige. Ik zou met 'Moto' immers zomaar de bloemen kunnen pletten, dus dat is een 'no-go'-zone. Ik heb wel ergens geleerd dat je je gemeen kan steken aan een roos.

'Er komen andere tijden', zingt Boudewijn De Groot in 1965. Het origineel is natuurlijk van Dylan, maar als we het over een lesje Nederlands hebben, dan hou ik het liever bij de eigen taal. Of, in mijn geval, de tweede taal. Een roos heet een 'roas' in het Fries. De hoopvolle hartenkreet van Dylan en De Groot is nog immer actueel. De wens naar een revolutie groeit, ook al kan dat bloedvergieten (dat immer voortkomt uit een revolutie) mij worden gestolen. Op muzikaal gebied veranderd er wel veel tussen 1962 en 1968. Niet alleen wordt de popmuziek 'volwassen'. De elpee moest eerder worden verdiend door middel van hitsingles en is feitelijk niets anders dan drie a- en b-kanten van singles plus een stel nummers die niet goed genoeg zijn voor een single. Rond 1966 melden de eerste elpee-groepen zich aan. Zo'n langspeelplaat wordt een kunstwerkje op zichzelf, tot aan de hoes toe, en het belang van een single wordt minder. Dan zijn er eveneens gevallen als Pink Floyd dat singles uitbrengt welke niet op een elpee zijn te krijgen. De Engelse Zombies is een band die deze ontwikkeling helemaal mee maakt.

De groep uit het Engelse St. Albans, een stadje even buiten Londen, kondigt zichzelf in 1964 aan met de single 'She's Not There'. Zonder dat de groep de oversteek heeft gemaakt, wordt 'She's Not There' vrij plotseling een grote hit in Amerika. Het resultaat is dat The Zombies reeds na een paar succesvolle singles een elpee mag opnemen, maar dat is nog eentje van de oude stempel. Natuurlijk staat 'She's Not There' op de plaat alsook de opvolger 'Tell Her No', dat eveneens hoge ogen gooit. Voor de rest zijn het 'mindere' nummers in de ogen van de platenmaatschappij, liedjes zonder een hitpotentie. Daarna is het succes van The Zombies immer tanende en in 1967 loopt het contract bij Decca af. CBS is de volgende werknemer en The Zombies maakt hiervoor één album. Een album dat niet wordt voortgestuwd door grote hitsingles, maar een prachtige momentopname van de zomer van 1967: 'Odessey And Oracle'. Natuurlijk had dat 'Odyssey And Oracle' moeten zijn, maar de illustrator van de psychedelische hoes had waarschijnlijk meer op dan alleen een pepermuntje, waardoor de titel gewijzigd moet worden. De plaat kent aanvankelijk een matige verkoop en The Zombies gaat in 1968 uiteen. Dan wordt 'Time Of The Season' opgepikt in 1969 en wordt alsnog een hit waardoor ook 'Odessey And Oracle' in een hernieuwde belangstelling komt te staan. Rod Argent is dan al bezig zijn eigen band Argent een geluid te geven terwijl zanger Colin Blunstone het nog eens probeert met 'She's Not There' als Neil MacArthur. Die laatste plukt de vruchten van het succes van 'Time Of The Season', want 'She's Not There' schopt het in ons land tot een 25e plek. Alles is vergeten sinds Santana het nummer in 1978 naar de toppen van de hitparade heeft gebracht en sindsdien zijn er twee versies waarover wordt gesproken: Santana en The Zombies. Argent en Blunstone hebben sinds de eeuwwisseling de koppen weer bijeen gestoken en maken zelfs weer nieuwe platen als The Zombies.

Als ik denk aan een roos dan schiet me als eerste de bloedende vinger te binnen. Los daarvan is het de bloem van de liefde, zijn de blaadjes teer en zacht en zal een ieder een roos ervaren als een compliment. Als ik dan aan 'A Rose For Emily' denk van The Zombies, dan passen de twee uitstekend bij elkaar. De tere stem van Colin Blunstone en de zachte melodie, er wordt niet alleen een roos uitgeloofd aan Emily, maar het liedje zelf is eveneens als een roos. En nu moest ik maar eens gaan vissen naar het derde woord dat ik ga leren!