Singles round-up: maart 7

Voel je vooral niet bezwaard als je vanavond een extra plakje cake of een stukje chocola neemt. En... vooruit... dat extra biertje mag ook gerust! Het is geen reden tot een uitbundig feest, wat dat betreft wacht ik liever nog vijftig berichten, maar deze 'Singles round-up' is het 2200e bericht. Ik denk dat 2250 nog wel gevierd gaat worden, gezien we 2500 niet redden dit jaar. Ik heb vanmorgen even pech gehad, maar het is op zijn pootjes terecht gekomen. Bij de voorbereiding van 'Go Go Gerrit' (net afgesloten en volgende week weer!) moet ik plots denken aan een plaatje dat ik in 'Girls-A-Go-Go' heb gehad en dat ik nog steeds niet op vinyl heb gekocht. Discogs leert me dat het ding in 2001 opnieuw is uitgegeven en omdat het origineel 'prijzig' is, besluit ik hier naar te zoeken op Ebay. Het lijkt een mooi koopje: Vier euro voor de plaat en drie-en-een-half voor de verzendkosten. Ik koop hem meteen maar kom een uur later tot een schrikbarende ontdekking: Het is de cd-single. Gelukkig ben ik tot een akkoord gekomen met de verkoper en de transactie is beëindigd, nu nog even wachten of hij het geld terug stort. Intussen heb ik het plaatje ook op vinyl bemachtigd, dus die komen we volgende week tegen. Vandaag sluit ik de partij af die ik maandag bij de kringloopwinkel in Hoogeveen heb gekocht. En daar zit een zéér aangename verrassing tussen!

* Buddy Miles- Wholesale Love (Duitsland, Mercury, 1971)
Zonder hoesje en een beetje bekrast, maar gelukkig maakt Miles genoeg herrie om daar bovenuit te komen. Het hoesje kan ik 'dromen'. Het is de tijd waarin de Duitse Phonogram met buitengewoon kleurrijke hoesjes komt. Ik heb hem op de achterkant van 'Devil's Answer' van Atomic Rooster afgebeeld staan. Deze single is te goedkoop om te laten liggen, maar eigenlijk ben ik nooit heel erg gecharmeerd geweest van Buddy Miles en dus verdwijnt het een beetje roemloos in de jaren zeventig-bak.

* Peter, Paul & Mary- Leaving On A Jet Plane (Canada, Warner Bros., 1969)
Hoe zou de wereld eruit hebben gezien zonder Peter, Paul & Mary. Eerst zet het folky trio Bob Dylan op de kaart door 'Blowin' In The Wind' de hitparade in te zingen en hetzelfde herhaalt het in 1969 met het aanstormende talent John Denver. Zonder een spoortje ironie krijg ik teveel een brok in mijn keel van Denver's origineel om deze zoetgevooisde versie van Peter, Paul & Mary optimaal te waarderen. Toch kom ik dit soort singles weinig tegen en is het dus meer dan welkom in de jaren zestig-bak.

* Johnnie Ray- Yes Tonight Josephine (Duitsland, Philips, 1957)
Er zitten ook flink wat jukebox-singles in de partij in Hoogeveen, maar niet allemaal even interessant. Voor deze van Johnnie Ray loop ik daarentegen wel warm. Buddy Holly is de eerste brildragende rock-and-roller, Johnnie Ray introduceert het gehoorapparaat in de muziek. Ik moet zeggen dat de staat me nog meevalt voor een plaat van bijna zestig jaar oud met een verleden in een jukebox. Okay, het is geen 'NearMinter', maar nog steeds erg acceptabel. En een lekker nummer als bonus, maar dat wist ik al. Om het niveau eens flink te verlagen, ik heb dit nummer destijds leren kennen door John Spencer. Zal ik maar verder gaan naar de volgende plaat? Goed idee...

* Pilot- Magic (België, EMI, 1974)
Niet alleen een Belgische persing in een afwijkende fotohoes. Op de Belgische is Pilot gereduceerd tot een trio. Ik heb 'Magic' al wel in de bakken, maar dan zonder fotohoes en dat dit de Belgische is, ontdek ik pas als ik thuis ben.

* The Pioneers- Let Your Yeah Be Yeah (NL, Trojan, 1971)
Ik heb The Pioneers wel in de bakken, maar dan in de BR-uitgave uit de jaren tachtig. Ook een mooi bezit gezien deze 'Long Shot Kick The Bucket' op de b-kant heeft staan. De originele Trojan staat niet echt op mijn verlanglijstje, maar te leuk om te laten liggen. Morgen komen we deze band opnieuw tegen in het 'Week Spot kwartet', maar dat is iets anders.

* Martha (Reeves) & The Vandellas- Dancing In The Street (NL, Tamla Motown, 1965, re: 1969)
Een gejuich stijgt op als ik deze in mijn handen hou. De Nederlandse uitgave in een neutraal hoesje. Bij een nadere inspectie kijk ik benauwd, maar nu de plaat draait, valt het niet tegen. Het vinyl ziet er namelijk erg smerig uit, maar ondanks een aanwezig tikje op de achtergrond lijkt de naald moeiteloos te walsen door de groef. De b-kant is ietsje meer lawaaiig, daar vinden we 'Heatwave'. Toch een leuke Blauwe Bak-aanwinst totdat ik een beter exemplaar (met fotohoes) tref. Deze single is toegeschreven aan Martha & The Vandellas, maar zelf rubriceer ik hem onder Martha Reeves net zoals dat singles van The Miracles onder Smokey Robinson staan.

* Barry Ryan- Love Is Love (Duitsland, MGM, 1969)
Ik ben flink kritisch, maar zo nu en dan 'lekt' een single. Een licht gekromde 'World Without Love' van Peter & Gordon gaat terug de bak in en ook leg ik een 'blote' 'Time Seller' van The Spencer Davis Group terug. Bij deze van Barry Ryan kan ik het niet over mijn hart krijgen, want die heb ik nog niet in fotohoes. Nu dus wel. Ik moet even wikken en wegen met de vinylschijven om te zien of ik met deze single er op vooruit ben gegaan.

* Baby Washington & Don Gardner- Baby Let Me Get Close To You (US, Master Five, 1972)
,,Zoek je iets specifieks", vraagt de verzamelaar met de 50.000 singles. Ik leg uit dat mijn specialisme ligt in de 'obscure soul'. ,,Tja, dat zul je hier wel niet treffen". Nee, daar ging ik niet van uit, hoewel het toch zomaar kan. Vooral de eerste keer bij 'de grote' in Hoogeveen in 2011 (zie: 'Hi Ha Hoogeveen', 30 mei 2011) heb ik een paar hele leuke platen op de kop getikt. Het oosten van Nederland heeft zowaar soul mee gekregen! Ik weet dat Baby Washington een paar leuke rhythm & blues-platen heeft gemaakt in de vroege jaren zestig, maar sta niet te juichen als ik deze in handen hou. 1972, dat zal wel niks zijn? Nou, mensen, hier is de verrassing: Deze plaat is op beide kanten een knaller! De enige single uit de partij van maandag die rechtstreeks de Blauwe Bak-koffers in gaat. Midtempo met een prachtig arrangement, precies zoals ik ze momenteel zo goed lust. Dit zou zomaar nog eens de Week Spot kunnen worden. Toppertje!

* The Who- Baba O'Riley (NL, Polydor, 1971)
Als het écht moet, draai ik deze het liefste van de Engelse persing, een heruitgave, van 'Who's Next', hoewel...? Het intro is hier ook lang genoeg. Het label vermeldt vijf minuten als speelduur en dat zit niet heel ver vanaf de elpee-versie. Toch klinkt deze Nederlandse persing meteen alweer een stuk doffer en bovendien is het stevig gedraaid. Meer een 'vuller' voor de collectie. Voor minder dan een euro hoor je mij niet klagen!