Ai! Wat een gemiste kans. Ik maak voor 'Een mager zesje' gebruik van een verzameling van leesplankjes. Ik stop deze serie weer bij 'school', want daarna ben ik het rijtje kwijt en heeft het feest ook weer lang genoeg geduurd. Nu zoek ik op de site naar de afbeelding van 'vuur' en kom daar opeens 'huis' tegen. Bijna een sprookjeshuis. Ik kan me niet meer herinneren of we het woord 'huis' hebben geleerd, maar wat had dit huis mooi gestaan boven het bericht van gisteren. Overigens heb ik, naar verwachting, vanmiddag de bevestiging gekregen dat ik binnenkort mijn intrek mag nemen aan de Dorpsstraat in Uffelte. Vandaag weer twee berichten om op schema te komen. Eerst ga ik het vierde woord leren en straks de nieuwe Week Spot. Ik heb vandaag een fraaie buurman voor Keith Emerson in petto: De vuur-plaat is namelijk 'Fire' van The Crazy World Of Arthur Brown (1968).
Vuur. In het Fries is dat 'fjoer' en je spreekt het precies zo uit. Als iets actueel is in de eerste klas van de basisschool dan is dat 'vuur'. De dorpen Jutrijp en Hommerts worden in 1981 gekweld door een pyromaan. Deze heeft het vooral gemunt op boerderijen, maar overal in de dorpen is men in opperste paraatheid. Er is een burgerwacht samengesteld om het nauwlettend in de gaten te houden. Dat één van hun de pyromaan is, durft niemand te vermoeden. Wel begint het op te vallen dat telkens als de burgerwacht heeft besloten een avond niet op patrouille te gaan (omdat het 'weer rustig was geworden') dat er weer een boerderij in lichterlaaie kwam te staan. De dader is uiteindelijk betrapt en heeft zijn straf gekregen. Zelf herinner ik vooral de 'laatste' boerderij in Jutrijp, de grens waar het overgaat in Hommerts. De lucht van verbrand hooi en verkoold hout is iets dat me altijd zal bij blijven. Bij een onschuldig kampvuurtje met hout gaat mijn herinnering meteen terug naar 1981.
Dat ik deze avond titels met 'Fire' heb gehad in de rubriek 'Listen Carefully, I Shall Say This Only Three Times' in mijn show 'Tuesday Night Music Club', is louter toeval. Ik denk aan Style Council en Galaxy Lin en wil 'Long Hot Summer' doen. Ik speur naar een derde plaat met deze titel en stuit dan op een album van Laurel Aitken & The Skatalites uit 1963. Het blijkt echter de titel van de elpee. Ik bekijk de tracklisting en zie dan een titel met 'Fire'. Aha! Die hadden we nog niet gehad. Ik heb uit mijn blote hoofd de keuze uit Bruce Springsteen of The Pointer Sisters, Ohio Players en The Crazy World Of Arthur Brown. Ik kies voor de Pointers en Arthur Brown, aangevuld met Laurel Aitken & The Skatalites. Dan denk ik nog eens na over het bericht van gisteren en zo ga ik kijken op Wikipedia en...? De drummer van The Crazy World Of Arthur Brown is niemand minder dan Carl Palmer! En zo past ook 'Listen Carefully' in het concept want driekwart van de show staat in teken van Keith Emerson. Ik heb vooral gekeken naar originele stukken die The Nice en Emerson Lake & Palmer hebben gebruikt, dus dat heeft letterlijk een klassieke uitzending opgeleverd. Mijn luisteraars zijn onderhand wel iets gewend van die show...
Concertbezoekers zijn tegenwoordig meer in de weer met hun smartphone dan wat er op het podium gebeurt. Ik was een paar weken geleden nog even van plan om naar een Duits feestje te gaan, al was het alleen maar om de vuistregel die het hanteert: Géén telefoons op de dansvloer. Je overgeven aan de muziek en andere bezoekers privacy gunnen, is het idee. Alle Farben is een van de namen die daar optreedt, dat had mijn meeste belangstelling. Toch besteed ik momenteel mijn geld even aan andere dingen. Als de smartphone in 1968 had bestaan, dan hoefden we nu niet te gissen. De verhalen over de live-optredens van Arthur Brown en zijn gevolg zijn legendarisch, alleen... er bestaan geen opnames van. Eén van de hoogtepunten van een concert is dat Brown een helm draagt die in brand komt te staan terwijl hij 'I am the god of hellfire' uitroept over het publiek. Het nummer wordt muzikaal gedragen door Palmer en organist Vincent Crane die daarna in de eerste bezetting van Atomic Rooster zullen spelen. Als die band succes krijgt, is Palmer al vertrokken naar Emerson Lake & Palmer.
Arthur Brown is een vreemde eendagsvlieg. In Engeland belandt 'Fire' op de eerste plek van de hitparade terwijl 'Devil's Grip' daarvoor véél minder heeft gedaan. Er zullen geen andere successen volgen, maar Brown is voor eeuwig een 'cult-held'. Vooral rond de eeuwwisseling heeft de man nog een aantal albums uitgebracht. Nog snel even zijn hartslag opgenomen: Brown leeft nog altijd. Hij is inmiddels 73 jaar en vierde vorig jaar zijn jubileum. Hij is sinds een halve eeuw professioneel muzikant. Zo te zien is hij nog lang niet aan pensionering toe, maar komt hij ook nooit meer onder 'Fire' uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten