Ik heb de afgelopen week tot tweemaal toe iets aangetekend laten verzenden en, ik moet zeggen, het is de moeite waard! Niet dat ik zo bang ben dat iets kwijtraakt, want daar heb ik geen enkele reden voor. Tot nu toe zijn alleen Betty Everett (bijna vier jaar geleden) en Carolyn Leacock (eind 2014) buitensporig lang onderweg geweest. Er is nog nooit een plaat zoekgeraakt die niet meer werd teruggevonden. Ik doe het sinds een paar weken met dikke pakketten sinds PostNL zichzelf het recht heeft gegeven mijn pakketten af te geven bij buren die ik niet ken of wil kennen. In geval van dat ze me niet kennen, zou het betekenen dat iedere boerenlul mijn pakket kan ophalen. Aangetekende pakketten mogen nooit worden afgegeven bij buren. Rarenorthernsoul biedt eveneens de mogelijkheid van aangetekend verzenden tegen meerprijs, maar bij een handjevol platen is me dat te gortig. Maandag heb ik negen besteld en die zijn vanmiddag binnengekomen. Dat is dus óók aangetekend verzenden en dat zou ik in de nabije toekomst wel eens vaker kunnen doen. Het maakt me een beetje overmoedig want donderdag is eentje aangetekend vanuit Duitsland verzonden. Die hoop ik morgen hier te kunnen presenteren. Vandaag de eerste zes, morgen de andere zes (inclusief Duitsland). Als die single het niet redt, krijgen jullie morgen vijf en schuift de Duitse aankoop door naar volgende week. Er komt nog veel meer aan!
* Affetuosos Of St. Vincent- Can't Let You Go (Barbados, Wirl, 1977)
Een dagelijkse Guinness houdt de dokter op afstand. Hoe zit het dan met een jaarlijkse Wirl? 'One Wirl a year, for girls no fear?'. Ja, ik bedenk deze ook maar ter plekke... Natuurlijk slaat het nergens op want als je iets nodig hebt bij een Wirl-plaat dan is dat wel een danspartner. In 2013 raak ik verslingerd aan 'Midnight Blue' van Wendy Alleyne & The Dynamics, in 2014 is het de beurt aan Carolyn Leacock & The Outfit. Mark biedt geregeld Carib-soul aan en zo zie ik een week geleden een vreemd geval. Volgens zijn informatie een Nederlandse heruitgave van twee verschillende artiesten, maar weggeschreven onder één naam. Één kant is 'The Train' van Charles Jackson welke ik in oktober in Zwolle heb gekocht. De andere kant is deze van Affetuosos Of St. Vincent. De zang is in handen van Lennox 'Dinks' Johnson. Ik beluister de geluidsclip van de laatste en krijg meteen hetzelfde gevoel als bij Alleyne en Leacock. Op Discogs vind ik een origineel exemplaar van een Nederlandse dealer en sinds vanmiddag heb ik hem in huis. 'Can't Let You Go' is de reinste 'spouge', de benaming van popmuziek van Barbados. Het is een slijper om je geliefde dicht tegen je aan te houden. Opvallend is de lengte van het nummer, het duurt bijna zes minuten. In die zes minuten verandert er weinig, dus als je het al niet ziet zitten na de eerste minuut? Er zit een vrij lang instrumentaal stuk in de midden. De keerzijde is de uitbundigheid van een eiland waar vrijwel altijd de zon schijnt in combinatie met een snuifje disco. 'Intoxicated Lover' is lekker uptempo, maar toch gaat het me vooral om het bloedstollend mooie 'Can't Let You Go'.
* Beautiful Zion Missionary Baptist Church Choir- I'll Make It All Right (US, Myrrh, 1973)
Daar is de gospel-single die ik eigenlijk in de eerste twee 'Round-ups' had willen behandelen, maar die toen nog onderweg was. Ik ga bij de aankondiging uit van de officiële a-kanten, maar in dit geval ligt de single al snel met de b-kant naar boven. Het is namelijk ook het nummer waarmee ik kennismaak gedurende de veiling. Myrrh is een onderdeel van Word, dat in de 'populaire' wereld wordt gedistribueerd door Epic (Columbia). Daarmee behoort Myrrh tot een van de grootste gospel-labels. Veel van het werk is me veel te traditionele 'praise'. Ik heb zo bijvoorbeeld nog ergens een single van Andrae Crouch liggen welke ook gelieerd is aan Wofd en Myrrh. En op 19 mei 2011 heb ik hier 'Wandel in het licht met Petra' gepubliceerd over het debuutalbum van de gospelrockband Petra. Deze is via Word verschenen en Sony is zo vriendelijk geweest het album jaren later op cd uit te brengen. De a-kant bevestigt datgene dat ik tegen Word en Myrrh heb. Je stuurt niemand de kerk uit op zondagmorgen als je dat draait. De b-kant is evenmin rebels, maar een stuk interessanter. 'Make Room For Jesus' kent een erg fijne interactie (in stereo!) tussen twee leadzangeressen. In het refrein (gezongen door het koor) zit een tempowisseling halverwege. Ik lust wel vla van tempowisselingen als deze, vandaar dat ik ook zo diep in de 'crossover' zit. De plaat ademt voor mij dezelfde sfeer als 'May Not Be What You Want' van The Voices Of Watts. Het is niet snel of funky, maar het heeft 'iets' dat maakt dat ik het ontzettend mooi vind. Ik noem het 'de atmosfeer'.
* Crystal's Image- A Friend (US, Crystal's Image, 1980, re: 2012)
Op 31 oktober 2012 verschijnt bij Numero Music Group de singles-box 'Eccentric Soul: Omnibus Vol. 1'. Een doos met vijfenveertig singles, allen reproducties van zéér obscure soul-singles van de late jaren zestig tot en met de vroege jaren tachtig. Een complete doos is vandaag de dag een unicum. De singles worden namelijk liever per stuk verkocht omdat er een aantal titels bij zijn die een kapitaal waard zijn. 'Questions' van Pat Stallworth is daarvan een voorbeeld. Rarenorthernsoul heeft onlangs, naar het schijnt, weer een incomplete verzameling uit 'Omnibus Vol. 1' opgekocht. Ze zijn met Pat Stallworth de helft gezakt in vraagprijs, maar het is me ook opgevallen dat het origineel regelmatig wordt aangeboden. Natuurlijk is 250 euro een smak geld voor een plaat, maar ik had hem duurder ingeschat. De overige singles uit de box zijn vriendelijk geprijsd bij Rarenorthernsoul. Er gaan zelfs enkelen voor slechts vier pond! Ik doe daar maandag even flink boodschappen en koop maar liefst vijf 'Omnibus'-singles. Vandaag treffen jullie drie en morgen de overige twee. Over Crystal's Image is, niet verrassend, helemaal niks bekend. Het zijn twee uitstekende disco-kanten waarvan 'A Friend' mijn favoriet is. Het is zelfs maar de vraag of de groep werkelijk Crystal's Image heet. Het label zegt dat het platenlabel uit Washington komt en ook de productie-credits gaan naar Crystal's Image Productions. Misschien zijn ze gewoon 'vergeten' de bandnaam te vermelden op het label. Het zou zomaar kunnen want dát is 'Eccentric Soul'. (PS: Nu ik op Discogs de volledige lijst van 'Omnibus Vol. 1' bekijk, zie ik dat 'Together' van D. Jones & B. Joyce, zoals op het label, hier Elements Of Peace wordt genoemd. Die naam wordt in 'Together part 1' genoemd, maar staat nergens op het label.).
* The Energettics- You Make Me Nothing (US, Cobra, 1974, re: 2012)
Op Discogs wordt The Energettics geschaard onder The Energetics uit Boston die in 1979 een Amerikaanse disco-hit hebben welke is geproduceerd door de gebroeders Holland. Het lijkt me stug dat dit dezelfde groep is. Het Cobra-label kent slechts vier uitgaven en geen adressen op de platen. 'You Make Me Nothing' is niet zomaar een beetje 'lo-fi'. Een uiterst groovy en funky plaat waarbij de producers zijn vergeten om de bas open te zetten. Het heeft daardoor een heel licht en open karakter wat de plaat zeker haar charme geeft. Evenals het einde waarbij de zangers het tempo opvoeren terwijl de muziek achterblijft. 'Rainy Days And Mondays' op de keerzijde is meer 'sweet soul'-achtig. Voor mij ademt de plaat hetzelfde als The Other Brothers ('Precious Memories') en Gospel Nikias ('Get My Jesus On Your Side'): Perfect door imperfectie en misschien was het niet te pruimen geweest als het wel strak geproduceerd was.
* The Esquires- You've Got The Power (US, Wand, 1968)
Een originele jaren zestig-single voor de variatie. The Esquires stelen mijn hart in 2012 met 'Get On Up', maar al snel na aanschaf kies ik voor de flip: 'Listen To Me'. The Esquires moet na 'Get On Up', een bescheiden Amerikaanse hit, méér hits scoren en dat resulteert in onder andere 'And Get Away', waarvan ik de b-kant ('Everybody's Laughing') momenteel erg goed kan waarderen. The Esquires is het stokpaardje van Bunky's Records. Bunky is een populaire radio-dj in Chicago en 'Bunky's Pick' betekent dan ook veel voor de liefhebbers. Na 'Get On Up' en 'And Go Away' weet Bunky zelfs een nationale distributie te krijgen via het Wand-label en 'Power' is de eerste single op dat label. Het is wederom als bij de twee eerdere singles, je moet het omdraaien om bij de mooiste kant uit te komen: ''No Doubt About It'. Deze mannen kunnen zingen! Wat zou Curtis Mayfield gemankeerd hebben toen hij hun in 1966 afwees bij een auditie? De geluidsclip klinkt vrij zuiver, bijna bedrieglijk. Het is immers Wand-styreen...? Thuis klinkt het dus niet helemaal schoon met een ruis op de achtergrond, maar het is vrij onwaarschijnlijk dat je ooit een Wand-single zal tegenkomen die dit euvel niet heeft. Ik doe het er maar voor.
* Family Connection- This Time (US, Jabali, 1971, re: 2012)
Over 'atmosfeer' gesproken... 'This Time' is 'sweet soul'-perfectie. Een prachtig orkest-arrangement, stemmen die naadloos op mekaar aansluiten (als ware het familie dat gezien de credits onwaarschijnlijk is). 'Lost Her Love' op de keerzijde is nog een tandje langzamer en ditmaal heeft de man met de meest strakke broek de solo. Hoewel menig Northern-liefhebber hier jeuk van krijgt, kan ik deze dramatische 'sweet soul' steeds beter waarderen. Als er iets is waar ik op dit moment jeuk van krijg, dan is dat mijn tweede platenspeler. Die heeft vorige week mijn 'Vinyl Countdown' al in de war geschopt. Gisteren was de brom nagenoeg weg, maar nu ik nog even een paar singles 'live' heb beoordeeld, is de brom weer terug. Ik heb dus nog werk te verzetten vannacht, want ik wil morgen beslist 'Do The 45' en 'The Vinyl Countdown' doen. In die eerste show, zaterdagmiddag van drie tot vijf, kunnen jullie een selectie verwachten (of allemaal) van de zojuist beschreven singles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten