O, wat was ik trots! Iets wat ik me een maand later nauwelijks meer kon voorstellen. Een jaar geleden maakte ik mijn allereerste podcast, de Soul-x-rated. Die begon met 'Everything's Gonna Be Alright' van P.P. Arnold en achteraf gezien heeft die titel een hele andere betekenis gekregen. Die eerste podcasts waren niet een beetje rauw. Een slechte microfoon en één deugdelijke platenspeler. Nee, dat schoot niet op! Het was echter een begin en nu ik op zoek ben naar een zwaardere computer, dacht ik vandaag meerdere malen aan die eerste podcast. Ook die is met de 'crash' verdwenen, omdat ik gemeend had een week eerder mijn Podomatic op te schonen. Dat is dus wat me vandaag bezig heeft gehouden, maar ik heb er geen uitgebreid feest van gemaakt. De Raddraaier is wel een feestje. Een jaar geleden mocht ik al over The Who schrijven (toen over 'You Better You Bet') en vandaag staat 'Join Together' (1972) centraal. Ik wil in dit bericht uitleggen hoe mijn liefde voor The Who is ontstaan.
Mijn oudste broer Henk had 'You Better You Bet' in 1981 op single gekocht, dus dat zal voor mij ook de kennismaking zijn geweest. Het is pas in de eind jaren tachtig als ik een clipje van 'My Generation' op televisie zie. Zo eentje waarin Pete Townshend zijn gitaar in een luidspreker steekt. The Who wordt door mij op dat moment als een tikkeltje té ruig bevonden. Let wel: Mijn wereldje bestaat dan voornamelijk uit The Moody Blues en The Bee Gees... In de loop der jaren verzamel ik wel wat singles van The Who en begin ik de groep wel ietsje meer te waarderen, maar de echte vonk moet nog overslaan. Dat gebeurt eigenlijk pas als ik in Mossley ga wonen. Een paar weken later koop ik 'You Better You Bet' op single en in eind 1998 heb ik een ervaring, waarvan 'Won't Get Fooled Again' de soundtrack is. De albumversie wel te verstaan. Het is bijna vijftien jaar geleden en voor mijn gevoel is het zes mensenlevens geleden, dus ik ga niet verder in details. De volgende dag koop ik 'Won't Get Fooled Again' op single. Misschien als een souvenir, maar ook omdat ik die voorgaande avond 'Won't Get Fooled Again' en The Who pas écht heb leren kennen. Iedere keer als ik het intro hoor, krijg ik een 'cheesy grin' en dat heeft met die vrijdagavond in 1998 te maken...
'Tommy' is wellicht één van de meest essentiële platen in de popgeschiedenis, maar ik kom er pas laat 'in'. Het is vlak voor de eeuwwisseling, ik ben vanuit Engeland naar De Bilt gekomen. Ook niet bepaald een vrolijke tijd en dus 'verzuip' ik me maar weer eens in de muziek. Mijn buurman heeft vroeger een café gehad en heeft daarvan duizenden elpees. Het is eind 1999 en nu is er een bepaalde software die maakt dat je muziek van elpee of cd op de computer kan zetten. Erg wonderlijk voor die tijd! Toine is daar druk mee aan de gang en de elpees die hij heeft opgenomen, iets met empee en dan een cijfer, verhuizen vervolgens een deur. En zo leer ik rond kerst 1999 'Tommy' kennen. Dat gaat eerst stroefjes, maar een jaar later heb ik hem ook al op cd gekocht en verhuist de muziek naar de minidisc. Wat was dat ook alweer? De eerste plaat die ik beluister als ik op 13 februari 2001 aan de Monstertocht begin (Tuk-Manchester-Tuk), is 'Tommy'. Het album zal voor altijd verbonden blijven aan deze fietstocht.
Nog een jaar later heb ik ook al een 'best of' op cd en de filmsoundtrack van 'Quadrophenia'. The Moody Blues is al jaren een verre herinnering en het is sinds de eeuwwisseling dat ik plots The Who als mijn meest favoriete rockband ga aanduiden. Op single komen 'The Seeker', 'Join Together', 'Let's See Action' en 'My Generation' bij me wonen. De meest recente Who-aankoop dateert alweer van 2010 en is 'A Legal Matter'. Ik ben niet zo'n kenner van The Who, ik probeer het te doseren en hik zo al jaren op tegen 'The Who Sell Out', waarvan ik zeker ben dat ik die binnen een maand aan gort heb gedraaid.
De Bilt kwam al even ter sprake, ik heb daar in 1999-2000 acht maanden gewoond en was daar niet bepaald gelukkig. De boekhouder van de commune heeft me daar een paar geintjes geflikt en dat heb ik hun betaald gezet. De laatste keer dat ik er was, heb ik moedwillig een paar singles mee genomen, waaronder 'Let's See Action' en 'Join Together' van The Who. Nee, ze zijn niet gejat, ze zijn duur betaald!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten