Je zal maar niet weten wat northern soul is en dan op Soul-xotica terecht komen. Vandaar een introductie! Soul komt uit Amerika, northern soul dus uit het noorden van The States? Helemaal mis! Het noordelijke aan northern soul heeft betrekking op de streek Birmingham-Liverpool-Manchester in Engeland. Eigenlijk het noordwesten dus. Het is niet toevallig dat Liverpool de belangrijkste havenstad is in Engeland. Zeelieden die op Amerika varen nemen bulkpartijen platen mee, die als warme broodjes gaan in het havenkwartier. Hier ligt ook het geheim besloten hoe The Beatles en andere Merseybeat-groepen covers opnemen van nummers die volslagen onbekend zijn in Europa!
Rond dezelfde tijd ontstaat de mod-cultuur als tegenhanger van de rockers. Het verschil zit hem niet alleen in uiterlijk en vervoermiddel, maar beseffen de mods ook dat hun muziek schatplichtig is aan zwarte Amerikaanse muzikanten. Ondanks hun smetteloze voorkomen experimenteren de mods al vroeg met drugs, vooral om zo lang mogelijk op de dansvloer te kunnen blijven.De modbeweging sterft in 1968 een zachte dood.
In 1971 ontdekt een Londense platenhandelaar dat zijn lokale cliëntéle uitsluitend zwijmelsoul koopt, terwijl hij het uptempo werk slijt aan lieden met een noordelijk accent. Eén van de verhalen die over het ontstaan van de naam de ronde doen. Rond dezelfde tijd krijgt northern soul zijn cachet, als lokale deejays met exclusieve Amerikaanse platen dansavonden beginnen. De clubs, allemaal in de genoemde regio, schieten als paddestoelen uit de grond. Feitelijk zijn het voorlopers van de discotheken. 'All-nighters' zijn al snel een begrip: Feesten die doorgaan tot de volgende ochtend. De dansers, die zich creatief uiten door middel van 'the duck' en 'the backdrop', blijven op de been dankzij verdovende middelen.
De northern soul-beweging kent meer paralellen met de latere hardcore-scene. Zo gebruiken de deejays de 'pitchcontrol' voor het eerst en remixen ze bestaande nummers. Om te voorkomen dat een plaat 'gestolen' wordt door een collega, doet men aan 'covering up': het dusdanig bewerken van een label dat titel en uitvoerende onherkenbaar zijn. De voorloper van de 'white labels'!
De belangrijkste clubs zijn The Ballroom in Blackpool, The Twisted Wheel in Manchester en The Casino in Wigan. Iedere club onderscheidt zich muzikaal wel iets. The Casino stond bekend om haar '100 miles per hour' ram- en stampwerk, andere clubs voegden ook Philadelphia-sound, funk en disco toe. Veel van de artiesten, die tot de northern soul worden gerekend, gaan rond 1974 het disco-spoor op. Denk aan Jimmy James & The Vagabonds, Carl Douglas en Linda Carr.
De northern soul beleeft in 1975 een commercieel hoogtepunt. Waar The Casino in 1974 nog een videoploeg van de BBC had geweigerd, daar gaan een jaar later ook clubs in het zuiden northern soul-avonden organiseren. De harde kern distantieerd zich daarvan. Met name het drugsgebruik is een doorn in het oog van de autoriteiten en worden de eerste clubs gedwongen de deuren te sluiten.
Ook rommelt het in het wereldje zélf! Deejays die overstag gaan en hun zeldzame platen in hitkwantiteiten laten herpersen. Als stijl is northern soul altijd al stuurloos geweest, nu wordt het een handicap. Een 'revival' van de mods in 1979 kan niet voorkomen dat de laatste clubs in 1982 het loodje leggen.
Northern soul is een kwart eeuw later een toverwoord. Het goochelt de waarde van een ogenschijnlijk geflopt singeltje tot een astronomisch bedrag. Paul Weller, voorheen zanger van The Jam en The Style Council, is een beroemde verzamelaar die ook honderden ponden neerlegt voor een single. Tevens zijn er verenigingen die de northern soul-avonden herhalen, al dan niet met een artiest uit de mottenballen.
'Northern soul is in the eye of the beholder', is mijn motto. Net als The Casino in Wigan ga ik voor het snelle werk, maar sluit niet mijn ogen voor Philadelphia, vroege disco (1973-76) en ouwe funk (van voor 1975). Tevens koppel ik het aan mod en freakbeat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten