Nee, liefste mensen, ik ben niet toch stiekem afgereisd naar Londen. Nee, in plaats van misschien te gladde soul met een vals zingende dame zat ik gisteren zeven uur in de grindcore. Ik had na dat feest, waar ik moest werken, nog hier willen schrijven. Toch maar even doorgezakt. En een 'meet-and-greet' met twee fans! Die kenden mijn kunsten van Koninginnenacht 2008 (was inderdaad een geslaagd optreden van elf uren) en begonnen meteen Klaas met vragen te bestoken. Ik moest maar eens heel snel weer in 'T Pandje draaien. Klaas weet wel hoe laat het is. Hoewel ik ver onder het minimumjeugdloon zit, heb ik de tijd dat ik een halve dag voor noppes sta te draaien al lang geleden vaarwel gezegd...
Blame it on the grindcore! Ik had eens zin om extreem off-topic te gaan met een plaat die niet snel is, enigzins slaapverwekkend, niet-ritmisch, niet swingend en... ,,Ik maak nu eenmaal geen muziek voor miljoenen", vertelde ze nadat ze 25 folkliefhebbers een zaaltje in Belsele had uit gespeeld.
Maart 2004: Soul-X heet dan Sideburner, schrijft voor rockandroll.nl (later werd het digginfordirt.com, beide bestaan niet meer) en is 'into' hedendaagse garagerock en middels 'Sideburner's Blast From The Past' mag hij oude plaatjes oppoetsen. Ik ben een halfjaar ervoor ook begonnen met het kopen van nieuwe elpees. Ik bevind me deze zaterdag bij Minstrel in Zwolle.
Zoals gewoonlijk ga ik met een stapel elpees naar de draaitafel. De laatste van Orange Sunshine is een tegenvaller en dan leg ik een plaat op waarvan Arjan zei dat ik hem maar moest beluisteren om te ontdekken wat het is. Ik hoor ruimtelijk getokkel, een fragiel orgeltje en een damesstem. Niet mijn kopje thee als zijnde Sideburner, maar Gerrit staat te genieten. De plaat wordt gekocht, gerecenseerd op rockandroll, doorgestuurd naar Fursaxa en het vinyl in een jaar tijd grijsgedraaid.
Ik start ook correspondentie met Tara Burke alias Fursaxa. Ze zal me op de hoogte houden van een eventuele Europese tournee. Dat duurt even. Intussen prijst ze me Spires That In The Sunset Rise en Six Organs Of Admittance aan en maak ik kennis met het Zweedse Träd Gras Och Stenår. Dan tenslotte het nieuws dat ze komt. Buiten een besloten VPRO-sessie in Desmet speelt ze niet in Nederland, wel twee concerten in België.
In ben in Belsele, even buiten Sint-Niklaas, waar ze met het Britse nachtegaaltje Sharron Kraus de headliner van een benefiet-folkfestivalletje vormt. Gewapend met een Line 6-sampler, een keyboard (zo eentje die je bij de Texaco voor een volle spaarkaart kreeg) en akoestische gitaar doet ze een spannende workout van 'Tall Trees In Georgia' van Buffy Sainte-Marie. Vijfentwintig paar sandalen met geitenwollensokken verlaten de zaal. Er blijven vijf over! ,,Not too bad", is Tara's nuchtere reactie.
Nee, het is geen muziek voor miljoenen. Ze hekelt de folk en 'new weird American', haalt inspiratie bij Hildegard Von Bingen en uit de natuur. Haar muziek wordt als 'drone' omschreven, het hypnotiseert als een draaiend fietswiel met een slagje erin. Het is niet extreem mooie muziek, maar intrigeert wel. ,,Wat leuk, je bent dus fan", kraait Sharron na afloop uit. ,,Wel", reageert Tara, ,,Hij schreef eigenlijk dat je je buren gek kan maken met mijn muziek". En dat is inderdaad waar!
In maart 2005 zie ik haar opnieuw. De minidisc-opname lukt nu wel, hoewel het optreden minder sterk is dan in Belsele. Een jaar later hoor ik nog iets van haar, dan net uitgekomen, muziek en concludeer dat mijn relatie met Fursaxa op de klippen is gelopen. Ze is nog steeds actief, maar ik volg het niet meer. Maar dankzij haar heb ik wel Samara Lubelski leren kennen, indirect Marissa Nadler en de folk, die zij hekelde, leren herwaarderen. En nu ga ik de elpee voor het eerst in twee jaar weer eens draaien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten