Knap hoor! Bijna drie maanden een blog bij houden, zo nu en dan de naam laten vallen, maar nog geen exclusieve ruimte voor haar ingedeeld! Misschien omdat ik in maart de intentie had om louter uit het soul- en funkvaatje te tappen. Maar het zijn niet alleen die twee stijlen die mijn interesse hebben, bovendien is er na 1980 ook muziek gemaakt. Lijdend onderwerp heet Marissa Nadler. Ze lijdt bij Nederlandse optredens onder een enorme bos haar, altijd op de derde rij en veels te kritisch voor haar. Een jaar geleden bezocht ik haar drie concerten in Zwolle, Amsterdam en Utrecht. Scheepsrecht of 'too much'?
Dat verhaal doet nog steeds pijn, maar eigenlijk had Marissa op zondag 31 mei in Steenwijk moeten optreden. De mannen van Minstrel hadden het overgenomen, ik hoop voor hun dat ze een stuk van de prijs hebben afgekregen, en zo toog ik met gemengde gevoelens naar Eureka in Zwolle. Na een akoestisch solo-setje kwam de band. Immers, haar jongste album 'Little Hells' had drums en electrische gitaren geïntroduceerd. Opnieuw gemengde gevoelens. De akoestiek was om te janken, de band té luid voor Marissa's breekbare stem. Het werd geen eenheid.
Paradiso in Amsterdam liet wel een Marissa en band in balans horen, maar ook weer een akoestisch solo-setje. 'Never change a winning team'? Ze speelden exact dezelfde nummers als in Zwolle, maar nu klonk het allemaal wél zoals het hoorde! Geen 'Mary Come Alive' of mijn favoriet 'Mistress On A Sunny Day', maar wel een tenenkrommende 'Diamond Heart': Eén van haar allermooiste liedjes, waarvan ze soms zo beu is, dat ze het lardeert met ontsierende uithalen. Buiten dat was dit de avond dat de magie van Haarlem kwam boven borrelen. Stay tuned voor meer verhalen over Marissa!
Dan is het dinsdag 2 juni en staat ze in Ekko in Utrecht. Morgen het laatste optreden van haar Europese tour in Brussel. Ze heeft dan onafgebroken vanaf 12 april getoerd. Het is haar eigen schuld. In de eerste schema's waren vrije dagen opgenomen, die stuk-voor-stuk 'last minute' ingevuld worden. Tsja, als je stem dan het hoofdinstrument is?
Na Zwolle en Amsterdam kan ik de playlist raden. Gelukkig (?) krijgt ze last van een bloedende vinger en trakteert ze op een cover van 'Oh Lonesome Me' in de trage Neil Young-uitvoering. Marissa en gevolg maakt een vermoeide indruk. Bijna een contrast met de energieke Signe Tollefsen, die opnieuw in Utrecht de support deed. Mij teveel Country Wilma!
Na afloop van het optreden schrijft ze lieve woordjes op mijn t-shirt en spreken elkaar voor het eerst in een jaar. Ik word altijd een beetje verlegen als ik in die lieve bruine knikkers kijk. ,,Did you enjoy it", vraagt ze. ,,Well...", stamel ik en wil beginnen over Zwolle. ,,No! Stop! I shouldn't ask", onderbreekt ze me. Wat gaat ze na woensdag doen? Een week slapen. Nog even wens ik om met haar mee onder de wol te kruipen... Driemaal bleek teveel. Dát doen we nooit meer! Zeg ik nu...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten