Week Spot: Lynn White

Nee, de postbode is niet meer langs geweest op dit tijdstip. Kort nadat ik het bericht over Incognito heb gepubliceerd, denk ik aan een pakketje dat zaterdag is gearriveerd en dat ik nog niet eens heb geopend. Voor de goede orde: Dat moet nog altijd gebeuren en ik ben even op de website geweest van het platenlabel om het nummer digitaal te horen. Zoals ik kan verwachten van het betreffende label is het een schot in de roos en bovendien heb ik al een speciale ervaring met de zangeres in kwestie. Ik moet bekennen dat ik een paar Soul4Real-uitgaves heb overgeslagen. Onder andere opnieuw twee EP's uit de 'From Detroit With Love'-serie omdat de overige EP's nauwelijks aan bod komen in mijn shows. Het sublabel Jai Alai heeft daarentegen wél mijn interesse en daarvan is recent de nummer 15 in de catalogus uitgebracht. Soul4Real-singles komen vaak met een fotohoesje met een uitgebreide Engelse tekst achterop de hoes, Jai Alai moet het vaak stellen met gewoon een zwart hoesje. Op de website staat echter wel de biografie van deze Lynn White en daarmee kan ik uit de voeten voor een bericht. De Week Spot van deze week is 'I Don't Know Why' van Lynn White uit 1993.

De speciale ervaring met Lynn White? Nee, niets persoonlijks... Ik heb eens een single gereserveerd bij Mark omdat het zonnig is geprijsd. Het is in de periode dat iedere zending van Mark een verrassingspakket is en er zijn geen specifieke platen die ik verwacht. Het is inmiddels al een paar weken na zo'n zending als ze bij ons het oud papier komen verzamelen. Ik vul een doos met vooral kartonnetjes van de singles van Mark. Dan hou ik een ogenschijnlijk lege envelop in mijn handen maar ik voel iets. Ik kijk in het karton en... daar zit Lynn White verstopt. Het had dus niks gescheeld of deze plaat was gerecycled met het karton. In de zomer van 2023 heb ik mijn huidige tweewieler gehuurd en vier het de maandag van de vakantie met een fietstocht over Assen. Bij de inbrengwinkel loop ik opnieuw tegen de partij bluesplaten aan en ditmaal zijn ze fors afgeprijsd tot een euro per stuk. Waaronder ook twee van Lynn White. De naam komt me wel bekend voor? Het is pas na een paar maanden als ik de link leg tussen de Lynn White op het Darby-label en de Lynn White op het SOH-label. En wat blijkt? Het is een en dezelfde zangeres.

Lynn White wordt op 6 augustus 1953 geboren in Mobile in de staat Alabama. Als ze zes jaar oud is begint ze haar loopbaan als zangeres. Waar anders dan in de kerk? In de jaren zeventig werkt ze in de platenzaak van Ike Darby. Daar zingt ze geregeld mee met de gedraaide muziek en dat wordt een attractie op zichzelf. Als White 25 jaar is, neemt Darby haar mee de opnamestudio in en laat haar een aantal platen maken voor het Darby-label. De twee singles uit Assen zijn een resultaat daarvan maar ook een langspeler die inmiddels hoog op het verlanglijstje staat van menig verzamelaar. In 1982 neemt ze 'I Don't Wanna See Your Face' op, een nummer geschreven door Darby en in dezelfde bluesy stijl als haar eerdere platen. Het verschijnt bij een ander lokaal label, Sho-Me, maar deze release bereikt eventueel de legendarische Willie Mitchell. Zijn Hi-imperium is dan al lang verkocht en hij bestiert nu het Waylo-label. Voor de rest van de jaren tachtig maakt ze zeven albums en twaalf singles voor Waylo. Met name haar opname van 'See You Later Bye' schijnt erg populair te zijn in de Europese modern soul-scene.

In 1990 bezoekt ze voor het eerst Europa als onderdeel van een avondvullende show van Waylo-artiesten samen met Otis Clay, Ann Peebles en David Hudson. Ze is op dat moment helemaal gesetteld in Memphis en start een nieuw hoofdstuk bij het SOH-label. Daar verschijnt 'I Don't Know Why' in 1993 als een 12"-single en deze is zeer lastig te vinden in de tegenwoordige tijd. Jai Alai presenteert ons nu de 7"-versie van het nummer met een andere opname uit haar SOH-tijd op de b-kant. Farris Lanier Jr. van de groep Lanier & Co. verzorgt de mannelijke zang op het nummer maar krijgt daarvoor niet de credits op het label. White laat op 'I Don't Know Why' de blues achter zich en het resultaat is zeer fraaie Memphis Modern Soul. De meeste originele exemplaren van de 12"-promo zitten rondom de honderd euro. Opvallend is dat de 12" op 33 toeren is en de tijdsduur gelijk is aan de 7" op 45 toeren van Jai Alai. Volgens Discogs heeft ze in 1998 haar laatste album gemaakt.