Hoewel de plaat al heel lang op mijn verzoeklijstje staat, kan ik toch lastig een keuze maken. Toch niet even door pakken voor een Engelse persing? Toch niet een Franse met een fotohoesje? De prijzen van deze laatste twee liegen er overigens niet om en toch heb ik verschillende in mijn winkelmandje op Discogs staan. Soms krijg ik een melding dat er weer eentje uit mijn winkelmand is verkocht en zo kijk ik een paar weken geleden weer eens voor deze plaat. Dan zie ik deze staan. De conditie lijkt okay in vergelijking met de duurdere en het ontbeert een fotohoesje, maar... de prijs is het bewijs! Natuurlijk bestel ik nooit één single van Discogs of de rest van het repertoire moet erg tragisch zijn of té duur. Er staat me iets van bij dat ik al eerder zaken heb gedaan met deze Rotterdamse verkoper maar kan het niet vinden in mijn Discogs-archief. Buiten de 'big want' om zijn het vooral Suri-soul dingen en tot mijn grote verrassing zitten ook nog twee ten onrechte in Wirl-hoesjes. Die komen altijd van pas! Ik ga met de 'kassakoopjes' beginnen en besluit met de eigenlijke reden van de bestelling.
* Reuben Bell- One Sided Love Affair (US, Alarm, 1977)
Afgaand op het Wirl-hoesje twijfel ik toch even. Zou het niet heel stiekem een Jamaicaanse persing kunnen zijn? De zwart-wit labels lijken een beetje op de zwart-witte Atlantic-labels van dat eiland, maar nee... het is echt een Amerikaanse single. Aan de talenten met de balpen op het label te zien heeft het wel haar roots bij een Surinaamse soul-dj. Arme Reuben heeft te maken met een vrouw die geen tijd voor hem wil vrij maken en derhalve iedere avond op stap is met 'vrienden'. Ik heb inmiddels genoeg liedjes over ontrouw gehoord om te weten dat een gemiddelde man een 'woman' en een 'wife' heeft en dat andersom er ook een kostwinner en een 'love' is. Reuben heeft genoeg van deze affaire maar toch kan ik hem aanraden om nog eens naar zijn collega's te luisteren. 'It's cheaper to keep her'. 'Meet Me Half Way' heeft door de blazers meteen een Memphis-sound te pakken. Deze kant is 'rijker' door blazers, dameskoortje en Reuben zingt vanuit zijn teennagels. Eigenlijk is dit de betere kant!
* Lee Fields- Bewildered (US, Bedford, 1969)
De debuutplaat van de man die in de nieuwe eeuw een comeback zal maken met hulp van de Big Crown- en Daptone-labels. Het is wederom een schuifelende groove met aanwezige elektrische gitaar om het geschikt te maken voor de Carib-soul. Bovendien komt het Fields ook uit de tenen. 'Tell Her I Love Her' is een boogaloo en dus meer upbeat. Ik reken deze eveneens tot een 'double-sider' want beide kanten hebben een zekere klasse.
* Tommy Hunt- The Door Is Open (US, Scepter, 1961)
Deze beste man heeft onlangs het leven gelaten. Op 12 februari om precies te zijn. Hij is slechts 91 jaar oud geworden. In de jaren zeventig ontdekt Hunt dat zijn oude opnames in trek zijn bij de Northern Soul-dansers en besluit hij de oversteek te wagen. Hij zal in Engeland een aantal hits hebben op het Spark-label in 1975-76. 'The Door Is Open' komt uit het uiterste begin van zijn loopbaan: Het is zijn tweede single op het Scepter-label. 'The Door Is Open' begint met een bak violen maar dan een geïnspireerd klinkende Tommy. Een 'big city sound' vergelijkbaar met de producties van onder andere The Drifters. Bovendien een prachtig nummer en zeer emotioneel gezongen. 'I'm Wondering' begint met een gospel-achtig riedeltje op de piano en, ja, op deze kant wel de gitaar welke het geschikt maakt voor de Surinaamse hoek. Dat vertelt het label ook al een beetje want de eerste eigenaar is creatief geweest met viltstift en de plaat komt oorspronkelijk van Tjins Record Shop in Amsterdam, dé importeur van plaatjes voor de Caribische dj's.
* James Phelps- Love Is A 5-Letter Word (US, Argo, 1965)
Opnieuw een debuutsingle. Liefde is een onbetaalbaar goedje maar betekent helemaal niets zonder geld. Vandaar dat 'love' een woord van vijf letters is: 'M-O-N-E-Y'. Het rockt lekker zoals we dat van Phelps' latere platen zijn gewend. Op de flip staat 'I'll Do The Best That I Can' en nu gaat Phelps echt op de Sam Cooke-toer. Beide kanten zijn niet te versmaden maar ik neig naar de a-kant.
* Mongo Santamaria- Watermelon Man (UK, Original Oldies, 1963, re: 1984)
Hoe meer 'Mint' wil je het hebben? Deze verkoper lijkt de collectie EP's compleet te hebben en ze zijn allemaal nog geseald. Ik heb ze allemaal bekeken en puur uit nieuwsgierigheid. Dit vijfde deel moet dan maar mee in mijn bestelling. Deze 'mini-LP' heeft namelijk Mongo Santamaria als eerste track. Het zal met mijn recente herontdekking van de salsa te maken hebben maar ik wil deze opeens in de collectie hebben. De overige tracks zijn van Gladys Knight & The Pips, Bobby Lewis, Randy & The Rainbows (dé originele van Blondie's 'Denis'), Jimmy Charles en Barbara George. Natuurlijk zo mono als het kan maar erg leuk voor dit zachte prijsje (en Randy & The Rainbows als welkome bonus).
* Cynthia Sheeler- Nobody Wins (US, Phil-L.A. Of Soul, 1974)
En dan? Ik geloof dat ik deze plaat al heb maar twijfel aan de staat hiervan. Deze wordt beschreven als een 'Near Mint' en op een ene of andere manier denk ik dat ik er goed aan doe om deze te kopen. We zitten wederom in de Suri-soul met een sfeervolle cover van het Kris Kristofferson-deuntje. 'One Minute Of Your Time' ademt meer de sfeer van de Muscle Shoals en is eigenlijk de meest interessante van de twee. Alleen heeft deze flink wat achtergrondgeluid maar blijft de zang 'clean'.
* Diana Ross & The Supremes- Forever Came Today (NL, Tamla Motown, 1968)
Tja, Supremes-singles staan bij mij allemaal onder de 'S', ook al is het toegeschreven aan Diana Ross & The Supremes. Dit is meer een kassakoopje. Een single die nog ontbreekt in de verzameling en waarbij het me niets uitmaakt of die in de Blauwe of Gele Bak komt te staan. Vooralsnog in de Blauwe Bak, in december kan ik altijd weer anders besluiten. De b-kant heeft voor 1968 al een 'retro-feel' voor wat betreft The Supremes, het klinkt als de dagen van 'Where Did Our Love Go' en 'Come See About Me'. De a-kant leunt tegen de psychedelica aan en is best aardig maar niet heel erg soulvol.
* Doris Troy- Stormy Weather (Jamaica, Atlantic, 1963, re: 1967)
Oorspronkelijk zijn het twee nummers van een elpee van Doris Troy in 1963 maar in 1967 worden ze samen in Amerika uitgebracht als een single. Daar is deze Jamaicaanse persing een variant van, hoewel 45cat deze plaat als 1978 durft weg te schrijven. 'Stormy Weather' ken ik zelf het beste in de uitvoering van Etta James. 'Lazy Days' heeft echter ook een lekkere groove en dus moet ik een keuze maken tussen de kanten.
* Jr. Walker & The All Stars- These Eyes (NL, Tamla Motown, 1969)
Gisteren heeft het er even naar uit gezien dat The Flirtations hem zou in halen, maar nee... Jr. Walker blijft voorlopig de 'kampioen' van 2025 in de Blauwe Bak. Dit is de derde single die ik heel bewust heb uitgekozen van de beste man. Ik ben al jaren een grote fan van The Guess Who en met name 'These Eyes'. Ik heb de afgelopen maanden gezocht naar een geschikt exemplaar, maar dan opnieuw... dan is het alleen maar voor de Gele Bak. Jr. Walker's versie brengt het nummer in de Blauwe Bak hoewel Jr. op de zang niet de 'soul' heeft van Burton Cummings. Daar staat weer tegenover dat de heren Guess Who geen saxofoon tot hun beschikking hebben en dat maakt dit het beste uit twee werelden en helemaal geknipt voor de Blauwe Bak. 'I've Got To Find A Way To Win Maria Back' op de keerzijde is ook zeer de moeite waard. Een fijne aanwinst!
En dan 'last, but not least'
* Les Yper Sound- Psyche Rock (Frankrijk, Fontana, 1967)
Ik leer het nummer kennen in 2013 als ik geregeld platen koop van een Franse dealer welke is gespecialiseerd in Mod en 'freakbeat' alsook leuke Northern Soul. Ik ken de elektronische fratsen van Pierre Henry dankzij de elpee 'Ceremony' van Spooky Tooth en 'Psyche Rock' heeft het allemaal. Een stalen groove, psychedelica en de absurde geluiden van Henry. Als ik in 2015 begin met 'Tuesday Night Music Club' en een instrumentaal nummer zoek voor een intro hoef ik niet lang na te denken: 'Psyche Rock'! Een plaat die zo knoerthard is opgenomen dat beschadigingen op het vinyl opeens niets meer uit maken, deze blaast er met trots overheen! Zo groovy dat het de Blauwe Bak past (waar Van Der Graaf Generator overigens ook nog altijd staat). 'Too Fortiche' is de officiële a-kant en dat is eenzelfde laken het pak. Michel Colombier heeft met echte muzikanten een freakbeat-ding in elkaar gezet dat Pierre Henry naderhand mag aankleden met zijn bizarre elektronische geluiden. Ik ga niet zeuren over de staat van de plaat want je kan niet anders verwachten voor die prijs (hij is iets overgewaardeerd door de verkoper). De Engelse persing blijft uiteraard op het verlanglijstje staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten