Week Spot: Diane Ducane

Eigenlijk ben ik er gisteravond al bang voor. Er kan maar één plaat de Week Spot worden deze week en dat moet Diane Ducane zijn. Omdat ik verwacht dat er geen informatie is te vinden over de artiest, twijfel ik nog even of ik een 'Singles round-up' en Week Spot in één zal doen. Nee, dan toch maar een apart verhaaltje. Overigens heb ik vanmiddag een nieuwe bestelling bij Chris geplaatst voor nóg meer Engelse persingen waaronder een héle echte grote Northern Soul-klassieker die in elke verzameling op dat gebied thuis hoort maar waar ik steevast té laat voor ben. Met dank aan de douane kan dat wel eens in juni worden? Chris biedt overigens voor dezelfde prijs nóg een exemplaar aan van Diane Ducane en ik kan niet anders dan zeggen dat hij erg goedkoop is met de plaat. Okay, het is geen dubbeltjes of kwartjes en zelfs meerdere tientjes, maar nog altijd de helft van de gemiddelde Discogs-prijs voor de plaat. Ik noem geregeld The Casino alsof het de normaalste zaak van de wereld is, een 'Casino Classic' is immers een begrip binnen de soulwereld. Omdat Diane Ducane vooral een 'Casino-hit' is, wil ik vandaag best eens uitleggen wat The Casino is geweest. De Week Spot is 'Better Late Than Never' van Diane Ducane uit 1979.

Allereerst de hoofdpersoon. Wat weten we van Diane Ducane? Ik weet alleen dat Ducane geboren is als Diane Jones op Jamaica. Dat ze enige tijd in Amerika heeft vertoefd en in de eind jaren zeventig in Londen terecht komt. Daar neemt ze deze single op voor het Contact-label. Buiten de reguliere single verschijnt het ook op een 12"-EP met andere artiesten op hetzelfde label. Toch blijkt vooral de 7"-single in trek te zijn bij verzamelaars en dj's en neigt al snel richting prijzen rondom de honderd euro. Eigenlijk is het vooral 'Modern Soul' en dat is niet waarvoor The Casino over het algemeen wordt herinnerd. Toch draagt de associatie bij in de status van de plaat, ook al moeten we concluderen dat de meeste 'oude' Northern Soul-clubs in 1979 al lang ter ziele zijn gegaan. Vandaag dus eens een uitleg over 'the rise and fall' van The Casino.

Over het ontstaan van de Northern Soul gaan verschillende theorieën de ronde. Van de, per ongeluk geselecteerde, b-kant van 'Green Onions' van Booker T. & The MG's in The Twisted Wheel in Manchester in 1964 via de bulkpartij geflopte Amerikaanse singles die in 1967 door een beginnende club cq discotheek wordt aangeschaft. Dave Godin van de Londense platenzaak Soul City ontwikkelt in 1970 de naam, tot dan toe is het 'rare soul'. Hoewel Northern Soul vaak wordt aangeduid als genre is het vooral een jongerenbeweging waarbij muziek een bijzondere rol speelt. Het is, in die zin, vergelijkbaar met de punk. Niet alles dat ruig en primitief is, hoeft automatisch punk te zijn. En kun je bij bepaalde melodieuze platen je af vragen of ze punk genoemd mogen worden. Northern Soul ontstaat in een tijd dat er een leegloop is van jonge artistiekelingen in de noordelijke steden van Engeland. Iedereen reist af naar 'Swinging London' en stadjes als Bolton en Wigan dreigen compleet in te dutten. Dan ontdekken een paar jeugdigen dat je best plezier kan hebben met b-kanten van platen en obscure dansplaten uit Amerika. Het virus spreidt zich langzaam uit over het gebied ten noorden van Watford en in 1970-71 heeft iedere zichzelf respecterend stadje in het noorden van Engeland een eigen Northern Soul-club of -avond. Het wordt echter zó populair dat gemiddeld vijfhonderd mensen komen opdraven bij een club waar slechts twee- of driehonderd gasten welkom zijn. In het begin wordt ook flink drugs gebruikt en klagen omwonenden al snel vanwege de overlast van drugsdealers. In de jaren 1971 en 1972 worden van veel van de clubs de alcoholvergunning (die in Engeland ieder jaar moet worden verlengd met toestemming van de lokale overheid) afgenomen vanwege de Northern Soul-feesten. De vraag naar een club met een maximale capaciteit wordt dus steeds luider. In 1973 biedt zich de mogelijkheid aan: The Casino in Wigan.

The Casino Club heeft weliswaar in augustus 1965 al de deuren geopend maar is in eerste instantie vooral een nachtclub voor live-muziek. Ik meen me te herinneren dat The Casino oorspronkelijk een capaciteit van duizend als maximum heeft, maar in de jaren zeventig is vaak het dubbele aantal aanwezig. Er wordt binnen het bestand van de Engelse feestlocaties gezocht naar een club welke deze aantallen aan kan en in september 1973 wordt de eerste 'allnighter' gehouden in The Casino. Russ Winstanley doet het dan in zijn eentje maar krijgt al snel bijval van onder andere Kev Roberts en Richard Searling. Omdat The Casino tevens een podiumfunctie heeft, kunnen er ook live-acts optreden. Mensen als Jackie Wilson, Edwin Starr en Junior Walker beklimmen het podium van de club in Wigan. De 'allnighters' wordt echter een dingetje. Het is de voorloper van de latere 'raves', feesten die laat beginnen en bij het krieken van de dag tot een einde komen. Om al deze uren actief op de dansvloer te blijven moet je erg sportief zijn of terugvallen op verdovende middelen. Northern Soul-dansen is een vorm van acrobatiek en de échte serieuze dansers zullen niet verder gaan dan een biertje. The Casino groeit al snel uit tot een 'hotspot' voor soul-liefhebbers in Engeland. In 1973 wordt nog een cameraploeg van de televisie geweerd maar een paar jaar later is er een volledige reportage op de BBC. De deejays in The Casino 'ontdekken' menig obscure plaat en maken het tot een 'hit'. Vanaf 1975 verschijnen deze 'hits' ook geregeld op de hitparade en wordt het geluid gekopieerd door verschillende bands en artiesten. De 'hardcore'-Northern Soul-gasten moeten dan ook niet veel hebben van The Casino. Het is waar een underground 'scene' commercieel gemeengoed is geworden.

In 1978 wordt The Casino 'The Best Disco In The World' genoemd waarbij zelfs de legendarische discotheek Studio 54 in New York het onderspit moet delven. In dat jaar is The Casino zo'n begrip geworden dat niemand zich meer ervoor lijkt te schamen. Het Casino Classics-label doet goede zaken maar ook het bedrijf van Robert Kingston: RK Records. Dat oogst succes met de '3 before 8' op een single uit te brengen, de vaste drie afsluiters van een 'allnighter' in The Casino. RK brengt ook het Contact-label voort dat ons Diane Ducane voor het voetlicht brengt. Als het nieuwe decennium aanbreekt, begint de kritiek vanuit het stadsbestuur van Wigan steeds luider te worden. Er zijn structureel teveel gasten binnen tijdens een 'allnighter' en opnieuw gaat de drugsoverlast mee spelen. Bovendien heeft de gemeente het plan om het nieuwe stadhuis te bouwen op de locatie van The Casino. Dat laatste zet eventueel een streep door het verhaal en in september 1981 wordt de laatste 'allnighter' gehouden. The Casino komt leeg te staan en een jaar later wordt brand gesticht. In 1983 worden de restanten opgeruimd en blijft het terrein lange tijd braak liggen. Later wordt er een winkelcentrum gebouwd en herinnert alleen een plakkaat op het winkelcentrum en een Casino-stijl koffiebar aan de oorsprong van de locatie.

The Casino heeft er dus mede voor gezorgd dat Northern Soul cultureel erfgoed is geworden in Engeland en de wereld. Het staat bekend als de broedplaats van toekomstige Northern Soul-klassiekers, ook al hebben de platen vaak helemaal niets van doen met soul of rhythm & blues. Dat kan ook om pure muzak als 'Interplay' van Derek & Ray of 'Afternoon Of The Rhino' van The Mike Post Coalition gaan. Vanaf ongeveer 1976 bestaat The Casino uit twee zalen: Een 'oldies room' waar de jaren zestig-dingen worden gedraaid en een 'modern room' waar meer progressieve disco (onder andere Salsoul-releases) op het menu staan. Een plaatje als deze van Diane Ducane maakt dus al snel de oversteek naar de andere zaal omdat het in beide settings goed past.