'Het nalatenschap' is wel een beetje ten einde. Stukje bij beetje blijft broer me wel inspireren om nieuwe muziek te ontdekken maar in veel gevallen kan ik het niet rechtstreeks aan hem linken of is het genoeg voor een verhaaltje. In het hele begin van Soul-xotica het ik de 'Telefoontoppers': Berichten over een bepaalde track die ik als mp3 op mijn Nokia N95 heb staan. Met het overlijden van deze telefoon is ook deze serie voorbij. Sinds een jaar heb ik echter een nieuwe mp3-speler en vul deze vooral met albums. Broeder luisterde alleen naar volledige albums van start tot finish. Halverwege afzetten was uit den boze bij hem. Zo hebben we hier een nieuwe onregelmatig verschijnende serie over dat formaat waar we normaal gesproken niet veel mee op hebben: De elpee. Terwijl ik dit bericht schrijf, draait het onderwerp op de achtergrond en is het de bedoeling dat ik een soort van recensie aflever van het album in plaats van de gewoonlijke geschiedschrijving. In dit eerste deel een plaat met een verhaal: 'The House On The Hill' van Audience uit 1971.
Ik heb vorig jaar Audience te gast gehad in de 'Honderd achteruit'. Het is een band waar ik redelijk veel mee heb. Het begint met de albumversie van 'You're Not Smilin' op een verzamelelpee, vervolgens 'Belladonna Moonshine' als mp3 en dan een hele tijd niets. In recente jaren heb ik 'You're Not Smilin' en 'Indian Summer' op single gekocht terwijl ik 'I Put A Spell On You' al langer heb liggen. Met de nieuwe mp3-speler heb ik opeens de ruimte om volledige albums toe te voegen en het is daags voor de vakantie als ik besluit eens te beginnen met 'House On The Hill' vanwege de aanwezigheid van de albumversie van 'You're Not Smilin'. Het is de laatste nacht in Lingen en ik lig uitgeteld op bed. Ik besluit dit album op te zetten en mijn kennismaking is half in een droom. De volgende dag draai ik het album als ik Lingen verlaat. Op zaterdag luister ik naar het album als ik naar Assen fiets en krijg dan een idee. Wat als ik broeder vraag om een instapplaat van Pete Hammill en hem deze van Audience aanbeveel? Hij laat me een maand later weten dat hij het een 'aardig album' vond. Ik had graag meer van zijn bevindingen willen weten maar helaas is het nooit zover gekomen.
Audience komt uit de hoek van de 'art-rock'. Waar bij andere rockbands de elektrische gitaar op de voorgrond is, daar geeft Audience de 'lead' weg aan banjo, saxofoon en piano. Howard Werth heeft een lekker eigenzinnig stemgeluid dat ik graag mag horen. Het album trapt af met 'Jackdaw' en dat is met zeven minuten en achtentwintig seconden meteen het langste nummer de langspeler. De voorganger van het album is nóg meer gericht op de Amerikaanse markt en volgens mij is 'Jackdaw' een herinnering aan. 'You're Not Smilin' is opnieuw opgenomen voor de single-release en toch geef ik de voorkeur aan de meer sobere versie van het album. 'I Had A Dream' is een heerlijk klein liedje met de klassieke semi-akoestische gitaar van Werth en complimenterende saxofoon later in het nummer plus wonderschone achtergrondzang. 'Raviolé' is een klein klassiek werk met Werth op de klassieke akoestische gitaar en leden van de London Symphony Orchestra. De arrangeur heeft eerder zijn kunsten verricht op het album 'Five Leaves Left' van Nick Drake. Daarmee is kant 1 een feit.
De tweede kant trapt af met 'Nancy'. Het zou geknipt zijn geweest voor een single en het zou, volgens mij, ook nog een hitkans hebben gehad. Het lijkt een eenvoudig nummer maar toch zit er zoveel muziek in. De saxofoon in de brug neigt naar het zoemen van een elektrische gitaar. Het blijft 'bouwen' gedurende de vier minuten en veertien seconden hoewel het op een bepaald moment toch weer op zijn pootjes terecht komt. 'Eye To Eye' is wellicht het meest 'art-rock' van de plaat als je het mij vraagt. Hier is het vooral de dwarsfluit die de melodie bepaalt en eveneens soleert na de refreintjes. Ongewild ga je het vergelijken met Jethro Tull en vooruit... ik geef me daar maar aan over. 'I Put A Spell On You' is in de hippe rockwereld inmiddels bekend geworden door de uitvoeringen van Alan Price en Creedence Clearwater Revival maar Audience durft ook best haar plasje te doen over het nummer. Uiteraard in hun eigen stijl en met de eigen instrumenten. Werth blijft vocaal bewust ver verwijderd van de bekende uitvoeringen en neigt eerder naar Nina Simone dan het origineel of de latere covers. In Amerika is dit overigens wel de single van het album. Aan het einde wordt het opeens héél klein met akoestische gitaar en saxofoon. Een eigenzinnige uitvoering maar wél lekker. Op de originele elpee is de titeltrack het laatste nummer en drie seconden korter dan de openingstrack. Er is een studiotechniek om de stem te laten vibreren, maar daar bedankt Werth voor in 'The House On The Hill' en doet het lekker zélf. Daarna begint de 'workout' met eerst dwarsfluit voor nog meer Jethro Tull. De drummer houdt het allemaal heel erg klein in zijn solo. Dan is het de beurt aan de saxofoon welke wel gebruik maakt van studiotechnieken om te huilen en een echo voort te brengen, geheel in stijl van de mystieke tekst. Daarna mag de rest weer meedoen. Uiteindelijk komt het weer terecht op het liedje waarmee het avontuur is begonnen.
Tot de cd-heruitgave uit 1991 is daarmee de plaat passé. Toch verschijnt in dat jaar 'Indian Summer' als bonustrack op het album. Dat nummer is hoog geëindigd in de Gele Bak Top 100 van 2024 en speelt op meerdere manieren voor mij in de zomer van 2024. Het zou niet hebben misstaan als oorspronkelijke afsluiter van het album, maar natuurlijk... geheel in de stijl van de rockalbums uit die tijd moet het album besluiten met een 'workout'.
Ik heb inmiddels 'Friends Friends Friends' ook al aan de speler toegevoegd en al eens beluisterd, maar nee... 'The House On The Hill' is naar mijn persoonlijke smaak ietsje beter. Het is beduidend minder Amerikaans dan de voorganger terwijl er muziektechnisch veel meer valt te beleven. Voor mij persoonlijk heeft 'The House On The Hill' een extra lading meegekregen maar dat maakt het niet minder of anders om naar te luisteren. Het is een goede herinnering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten