De Buienradar is erg wisselvallig de laatste vierentwintig uur. Ik heb afgesproken om met zus en zwager te gaan eten in Ruinen en het zou het plan zijn dat ik op de fiets ga komen. In de eerste schetsen geeft het aan dat het na twee uur helemaal droog zal zijn. Dan ontwikkelen zich opeens buien rond half zes die later weer worden ingetrokken. Tenslotte geeft het aan dat het half zeven begint met licht regenen maar dat er om kwart over zes ook al een bui overtrekt. Om een lang verhaal kort te maken: De familie heeft me met de auto gehaald en gebracht want met een natte broek aan tafel is niet iets. Achteraf gezien is er niet veel van gekomen. De regen uiteraard want het etentje is een succes. Zus had aangegeven bij de chinees om van de kaart te eten terwijl het speciaal voor Hemelvaartsdag een lopend buffet heeft. Als we willen bestellen, wordt aangegeven dat het erg druk is in de keuken en heel lang kan duren. Uiteindelijk gaan we toch aan het buffet. Ik heb oorspronkelijk het plan om dubbel te publiceren en 'iets' met Hemelvaart te doen. Toch heb ik dat concept in 2020 al aangestipt en ben met name voor 2000 erg 'diep' gegaan en heb niet zoveel behoefte om dat opnieuw op te rakelen. Eerst maar de laatste 'Singles round-up' van deze maand met de nieuwe (her-)uitgaven.
* Geater Davis- I'm So In Love With You (Spanje, Soul 4 Real, onuitgebrachte opnames uit 1973, 2025)
Ik heb 'I'm Gonna Change' uit december 1973 in de koffers staan. Dat is info die ik ben vergeten als ik het plaatje een eerste maal draai in 'Do The 45'. De beste man heet eigenlijk Vernon Davis maar noemt zich sinds jaar en dag Geater Davis. Hij maakt zijn plaatdebuut in 1970 en krijgt in 1972 een contract bij het Seventy-Seven-label. Daar zal hij een tweetal hits hebben maar kort daarna begint, in zijn eigen woorden, de 'disco-crisis' waardoor muzikanten even geen geld meer kunnen verdienen. In 1984 heeft hij echter een studio gereserveerd voor een comeback als zijn hart besluit dat deze incarnatie voorbij is. Zijn weduwe, Lula Toliver, heeft haar volledige medewerking gegeven aan dit project en zo hebben we een paar foto's uit het persoonlijke album van Davis. De opnames stammen uit de tijd van het contract bij Seventy-Seven. Of heb ik het toch verkeerd begrepen? De hoestekst is niet helemaal duidelijk maar de b-kant is geschreven door de eigenaar van het House Of Orange-label waarvoor Davis in 1970 opnames maakt. Het maakt ook niet heel veel uit. Davis is een 'gritty' soulzanger uit het diepe zuiden van Amerika en balanceert daarmee op de grens van de blues en de soul. Geater heeft een heerlijk diepe stem en 'I'm So In Love With' lijkt op enkele andere nummers, maar de combinatie is er eentje van goud! De b-kant is zo gezegd geschreven door Allen Orange en heet 'A Whole Lot Of Man'. Dat leunt echter wel heel zwaar tegen de blues aan maar dan wel met een uiterst soulvolle stem. Hier kan ik best aan wennen!
* Cindy Horstman & Friends feat. James Kings- Something New (UK, Izipho Soul, 2025)
Een jazzharpiste. Zelfs de spellingscontrole heeft er nog nooit van gehoord en ikzelf evenmin. Toch is dat wel het beroep van Cindy Horstman. Ze bespeelt het snaarinstrument in een jazzy setting. Na een paar jaar Patrick van Izipho Soul te hebben gevolgd, weet ik dat hij niet vies is van eigentijdse jazz zolang het maar 'positive vibes' oplevert. 'Something New' sluit naadloos aan bij eerdere pogingen tot jazz. Een beat uit een doosje maar met een positieve boodschap en dat gaat me nooit vervelen. Op de keerzijde staat een 'smooth' uitvoering welke ik nog moet checken maar deze upbeat a-kant begint al te groeien bij mij. De perfecte soundtrack voor een warme mei- of junidag. De b-kant is een 'extended smooth version' maar klinkt precies als de single-knip. Die sla ik dus verder maar over.
* The Sophisticates- I Really Hope You Do (UK, Crates Of Soul, 1967, re: 2025)
Met een echtheidscertificaat en de vermelding dat ik nummer 103 van 300 heb. Het is zomaar een zaterdag in april. Ik hang een beetje rond op Facebook en kijk op 'New Soul Vinyl Showcase'. Dan valt mijn oog op een heruitgave van The Sophisticates. Het verhaal oogt interessant en hoewel het nummer op Youtube staat, hoef ik niet lang na te denken en plaats de bestelling. De single is oorspronkelijk in 1967 uitgebracht op het Underground Sounds-label uit Los Angeles. In plaats van 'Let Me Go' heeft de 2025-uitgave een 'extended 2024 unissued mix' op de keerzijde. 'I Really Hope You Do' is het toppunt van obscure soul. Het klinkt vrij mono maar oef... wat een heerlijk nummer is dit! De nieuwe mix heb ik nog niet gecheckt. Tot en met de eerste instrumentale solo is het gewoon gelijk aan de single maar de groef gaat nog wel een tijdje door. Ik wacht in spanning af. Omdat het méér is, is alleen al een reden om deze kant op te zetten. De instrumentale solo wordt gewoon in een kleine variatie opnieuw gedaan waarna de zangeres echt helemaal door het lint mag gaan. Het is uiteindelijk een kwestie van dertig seconden maar opnieuw... het is méér van de a-kant en dat is in mijn geval erg welkom.
* Trambeat- Blow Up The Groove (UK, LRK, 2025)
Heb ik eigenhandig een 'monster' gecreëerd? Wie zal het zeggen. Ik hoor begin 2023 'Don't Hold Back' van Trambeat in de radioshow van een collega en verzucht dat ik 'deze op single wil hebben'. Ik laat een paar weken later de opname horen aan Liam van LRK en hij is meteen enthousiast. In het begin is het nog lastig om de plaat te slijten maar dan wordt het plaatje ontdekt door Northern Soul-danseres Levanna. Dat zorgt ervoor dat de laatste exemplaren als warme broodjes gaan en het nummer door de, doorgaans erg stijve, Northern Soul-dj's in de armen wordt gesloten. Trambeat is vrij allround als het aankomt op de muziek en Liam kiest dan voor de instrumentale take als de b-kant omdat de rest niet zoveel soeps is. Nu is hier dan een nieuwe single van Trambeat. Bij de titels gaan de haren al overeind staan. Hoeveel meer clichés dan 'Blow Up The Groove' kunnen we hebben? Het is een funky 'mover' maar op een ene of andere manier wil het me niet bekruipen zoals 'Don't Hold Back' heeft gedaan. 'All Killer, No Filler' is meer van de funky soul. Het sluit aan op de funky kanten van Claire Davis en dus zie ik wel waarom Liam brood ziet in deze twee nummers maar ik vind het zelf een kleine tegenvaller.
* Natasha Watts- Go Slow (UK, LRK, 2025)
Ik volg het LRK-label inmiddels ruim drie jaar en heb praktisch gezien geen release gemist. Natasha passeert ook ergens in de revue van het platenlabel en dat plaatje is binnen de kortste keren uitverkocht. Vervolgens heb ik een paar maanden geleden nog recente muziek gehoord waarop Watts de gastvocalen verricht. Nu brengt LRK ons deze schijf. 'Go Slow' staat oorspronkelijk op haar, ook door LRK uitgebrachte, elpee maar dan in een afwijkende mix. Chris Baxter zorgt voor de mix. Met een loodzware groove is dit puur gemaakt voor de dansvloer maar gelukkig blijft Natasha's aantrekkelijke soulvolle stem overeind staan. 'Right The Wrong' is een nieuwe opname en sluit meer aan op de formule die we van haar kennen. Een stevige knipoog naar de late jaren tachtig. Ik kan me niet heugen dat ik de vorige single heb grijs gedraaid en verwacht het bij deze evenmin, hoewel het beide erg zomerse klanken zijn.
* Lynn White- I Don't Know Why (Spanje, Jai Alai, 1993, re: 2025)
Het Jai Alai-label is een onderdeel van Soul 4 Real waarbij de focus wordt gelegd op lastig verkrijgbaar materiaal uit de laatste veertig jaar en vaak alleen verkrijgbaar op cd. Dat geldt niet voor deze Lynn White want dat is in 1993 een 12"-single geweest, maar originele exemplaren zijn schaars. 'I Don't Know Why' is een paar weken geleden de Week Spot geweest. De b-kant is meer bluesy en niet onaardig maar 'I Don't Know Why' is veruit de beste kant van de twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten