'Do The 45' heb ik voor de variatie eens overgeslagen. De reden? Gewoon totaal geen fut voor een show vanavond. De rugpijn lijkt te zijn verdwenen (ik heb de rug tijdens het werk nog wel een paar maal gevoeld) en nu loop ik regelmatig te proesten van de hooikoorts. Wat dat betreft kan mijn lol niet op want de komende week gaat weer vrij warm worden en regen is een luxe. Buiten een ritje op de fiets naar Havelte en terug ben ik vandaag niet gekomen. Voor maandag heb ik in principe een plannetje maar hoop eveneens morgen nog even te kunnen genieten van het mooie weer. In afwachting van singles vanuit Engeland heb ik voorlopig weer even tijd voor de 'Honderd achteruit'. In deze aflevering hebben we niet alleen de nummer 25 of een plaatje uit 1979 maar tevens een plaat die aansluit op een aantal video's die ik recent heb gezien. Vaak als onderwerp over het al dan niet ombuigen van je mening ten opzichte van iets of iemand. Omdat dit laatste in het geval van Jean Michel Jarre bij mij heeft gewerkt, is 'Equinoxe' een onderdeel van mijn leven geworden dat ik sinds een jaar weer erg veel beluister. De single 'Equinoxe 5' van Jean Michel Jarre is het onderwerp van deze 'Honderd achteruit'.
We moeten hiervoor terug naar 1997. Het Franse ex-vriendinnetje in Sneek. Zij is me regelmatig meer dan zat en heeft de ingrediënten gevonden om me binnen een paar minuten weg te krijgen. 'Star Wars' vanaf de videoband met het geluid op nul en vervolgens een plaat van Vangelis of Jean Michel Jarre opzetten. Niet veel later zit ondergetekende op de scooter onderweg naar het café en moet ik een andere slaapplek organiseren. Met Vangelis heb ik het overigens ook nog wel eens geprobeerd, maar dat gaat nooit meer goed komen. Voor Jean Michel Jarre zet ik de klok tien jaar vooruit en kom uit bij de Steenwijker hifi-vriend waar ik op zondagmiddag geregeld muziek ga 'beleven' middels zijn dure stereo. Bij hem maak ik opnieuw kennis met 'Oxygene'. Rond dezelfde tijd kan ik zowel 'Oxygene' als 'Equinoxe' goedkoop bemachtigen op elpee en het is al snel 'Equinoxe' dat uitgroeit tot mijn favoriet van de twee. Het is de tijd dat ik nog wel eens flauw val. Wat dat is geweest? Een combinatie van factoren: Slecht eten, teveel drinken en té zware drugs. Als ik mijn nieuwe mp3-speler heb aangeschaft en albums ga toevoegen, moet daar ook Jean Michel Jarre op komen. Ik ga eerst alleen voor 'Oxygene' maar in de zomer besluit ik eveneens 'Equinoxe' toe te voegen. De sterkste herinnering is die van maandag 30 september. Mijn dampvloeistof is helemaal op en ik moet dus door de stromende regen naar Steenwijk. Op de terugweg draai ik 'Equinoxe'. Dan zie ik mezelf in gedachten met broer over een week in deze omgeving wandelen en zie ons tweeën tot de knieën weg zakken in de blubber. De komende woensdag zal ik hem bellen met een alternatief plan en dat zal ons laatste contact zijn.
Ik moet bekennen dat ik mezelf té lang heb voorgehouden dat ik een stoere rocker ben. De ambient klanktapijten van Jarre en Vangelis horen helemaal niet op mijn pad te komen. Hoewel de synthesizer een waardig onderdeel van de muziek is geworden, beschouw ik het lange tijd toch nog steeds als een elektronisch doosje. Jean-Michel André Jarre is zijn officiële naam en komt ter wereld op 24 augustus in 1948 in Lyon. Zijn moeder is een lid van het Franse verzet en heeft het concentratiekamp overleefd. Zijn vader is de filmcomponist Maurice Jarre. Als Jean-Michel vijf jaar oud is, gaan zijn ouders uit elkaar en vertrekt vader Maurice naar Amerika. Vader en zoon zullen elkaar dertien jaar niet zien. De grootvader aan moeders' kant is een hoboïst en houdt zich bezig met experimentele elektronica. Dankzij deze grootvader heeft Jean-Michel al op jonge leeftijd de beschikking tot een bandrecorder. Hij krijgt klassieke pianolessen en vindt op een rommelmarkt een ouderwetse viooltrompet. Hij raakt beïnvloed van verschillende kanten en kan dat alleen tot uitdrukking brengen in de kunst. Met zijn moeder bezoekt hij jazzconcerten en hij gaat schilderen. In 1967 speelt hij in een bandje genaamd The Dustbins en behalve gitaar en fluit laat hij experimentele tape-geluiden in het repertoire van de groep. In 1968 legt hij zich helemaal toe op de toetsen en krijgt door deelname aan een collectief de beschikking over een Moog. In de keuken van zijn appartement bouwt hij een kleine opnamestudio rondom zijn toetsen. 'Happiness Is A Sad Song' is in 1970 zijn eerste volledig elektronische compositie.
In de vroege jaren zeventig stroomt het werk binnen. Jarre componeert muziek voor ballet, commercials en zelfs loungemuziek voor luchthavens. In 1972 maakt hij zijn eerste elpee, 'Deserted Place'. Deze ken ik nog helemaal niet en moet ik binnenkort ook eens onderzoeken. In 1976 verschijnt zijn doorbraak: 'Oxygene'. Hij heeft zijn eigen studio plus een tentoonstelling aan apparatuur, zowel hagelnieuw als stokoud, en speelt alle muziek zélf in met deze instrumenten. Het is hetzelfde verhaal als bijvoorbeeld Mike Oldfield met 'Tubular Bells'. Vrijwel iedere platenmaatschappij heeft een bandje gekregen met een demo van Jarre, maar hij wordt overal afgewezen. Jarre neemt uiteindelijk contact op met Richard Dreyfus, de eigenaar van Disques Motors en deze ziet het wel zitten. De plaat wordt aanvankelijk vooral promoot via elektronicazaken maar zal daarna op eigen kracht een weg zoeken naar de platenkopers (m/v). In 1978 verschijnt 'Equinoxe'. In de zin van verkoopcijfers doet die onder aan zijn voorganger. Persoonlijk vind ik het een iets meer uitdagender album als geheel. Deel 4 zal in 1979 als single uit komen in Frankrijk, maar deel 5 is de algemeen bekende single. De plaat wordt echter alleen in Frankrijk, België en Nederland een grote hit. In Engeland piekt het op nummer 45. In Nederland is de single goed voor een dertiende plek op de Top 40.
'Magnetic Fields' is het volgende album van Jarre en deze heb ik vrij recent toegevoegd aan de speler maar nog niet beluisterd. Stukje bij beetje wil ik méér groeien in de muziek van Jarre. Tenslotte ben ik vergeten om in de eerste alinea de datum te noemen wanneer ik de single heb aangeschaft. Welnu, dat is op 24 maart 2023 tegelijk met onder andere 'Four Letter Word' van Kim Wilde. Voor de nummer 26 uit de Gele Bak Top 100 van 2023 duik ik de jaren negentig in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten