Eindstreep: mei 2025

In de herziene versie van de 'Singles round-up' van vandaag heb ik niet vermeld dat dit het 5555e bericht is op Soul-xotica. Geen reden tot een feestje hoewel ik vanavond wel chips heb gehad bij de sinas. Als ik de foto naar de computer exporteer, zie ik dat dit nummer 600 is. Ik heb de camera inmiddels een jaar in mijn bezit. Qua filmen is het niet wat vergeleken bij de L29 maar de fotokwaliteit vind ik zelfs ietsje beter. Dan rest mij nu alleen nog de Eindstreep van deze maand. Met in beide gevallen een verrassende top tien, al zeg ik het zelf. De nummer 1 in de Blauwe Bak kan ik me wel bedenken. De Gele Bak laat ik maar gewoon ontstaan en, nee, deze heb ik niet zien aankomen. Ik reken Les Yper Sound bij de Blauwe Bak en buiten deze single is het niet al teveel soeps voor wat betreft de Gele Bak. Gewoon leuke en gezellige singles maar niets dat bijzonder essentieel is. Voordat ik de top tien-lijstjes ga doen, ga ik beginnen met de cijfers.

Ik heb in de maand mei in totaal 112 maal de portemonnee getrokken voor een single. Twee daarvan zijn 'pre-orders' waarvan eentje afgelopen week is verzonden en de andere pas eind juni officieel uitkomt. Verder wacht ik op 28 singles: 18 van Mark en 10 van Chris. Deze 28 zijn allemaal voor de Blauwe Bak, Als ik deze reken bij de 30 die deze maand zijn binnengekomen, dan zit ik op 58 singles en is de Blauwe Bak deze maand de winnaar. De Gele Bak volgt met 42 singles en er zijn 10 dubbele singles. Ik begin eerst met de verrassende Gele Bak. Ik heb nog even getwijfeld of ik Christian Anders moet toevoegen maar kan eigenlijk geen andere plaat uit de top tien opofferen.

1. Morning Train - Sheena Easton

2. Excitable - Amazulu

3. Some Like It Hot - The Power Station

4. It's My Party - Dave Stewart & Barbara Gaskin

5. Livin' On My Own - Ambrosia

6. Strait Old Line - Split Enz

7. Music And Lights - Imagination

8. Highway Song - Blackfoot

9. Lady Love Me - George Benson

10. Dancin' Tight - Galaxy

En dan vervolgens de Blauwe Bak.

1. Better Late Than Never - Diane Ducane

2. Friends And Lovers Together - Nancy Ames

3. I'm Never Gonna Be Alone Anymore - Cornelius Brothers & Sister Rose

4. Enough Of A Woman - Gloria Edwards

5. Psyche Rock - Les Yper Sound

6. Look At Me Now - Terry Callier

7. These Eyes - Jr. Walker & The All Stars

8. I'd Like To See More Of You - The Mob

9. The Door Is Open - Tommy Hunt

10. Watermelon Man - Mongo Santamaria

Een echte Singles round-up: mei 9

Er zijn een paar andere pakketjes die ik eerst zou verwachten en dus loop ik naar de brievenbus. Wat? Is deze al binnen? Ik heb woensdag een bestelling van drie singles geplaatst bij Juno en verwacht deze pas een week later. Nu blijkt dat dit trio is binnen gekomen. Ik heb gisteren al een brief over invoerkosten gehad, dat zal over het pakket van Chris gaan. De pakketten van Mark gaan doorgaans geruisloos langs de douane. Het is waar... ik had vanmorgen niet de energie om platen te gaan draaien en van een beoordeling te voorzien. Echter, met dit trio van Juno kan ik evengoed het oude bericht verwijderen en een betere poging verrichten. Overigens heb ik vanmorgen nog wel iets meegemaakt. Ik schrik me een hoedje als ik een schaap van héél dichtbij hoor blaten. Meteen vraagtekens want er zijn geen schapen in de directe omgeving. Even later weer geblaat. Ik ga naar buiten en zie dan een schaap dat net ons pleintje af loopt. Ik heb het gedreven naar een veld met schapen en, ja, die moeten elkaar kennen. Als ik naar huis wil lopen, zie ik moeder en kind vrolijk eten in de tuin van mijn buurman dus nogmaals hetzelfde ritueel. Er is geen boer of buur te bekennen en dus laat ik ze maar in de buurt van het veld. Ik wil nog de dierenambulance bellen, maar ach... laat ook maar. Nu mag een andere buur zich weer druk maken over het beesten.

* Christian Anders- Geh' Nicht Vorbei (Duitsland, Columbia, 1969)
Het bericht van vanochtend is al een paar keer gelezen maar vooruit... nog even in het kort. Het is gistermiddag dat ik opeens goesting (Vlaamse import) heb om naar Ruinerwold te fietsen voor de kringloopwinkel. Ik bereik de winkel nét op tijd want over tien minuten gaan ze sluiten. Qua singles denk ik dat alleen Phil Fearon en Power Station nieuw zijn toegevoegd. Helaas geen interessante seventies zoals een paar maanden geleden. Naar Ruinerwold fietsen voor twee singles van een euro? Nee, hier komen we weer op het Discogs-territorium: Er moet een pakket worden gemaakt. Desnoods met derde of vierde keus. Vanmorgen heb ik geen fut om de plaatjes op te zetten omdat ik er niks van verwacht. Toch moet ik bekennen dat Christian Anders me niet tegenvalt. Zal iets met mijn recente Youtube-gedrag van doen hebben. Ik mag graag kijken naar de afleveringen van 'Vinyljunks' over vooral zendpiraten uit het oosten des lands. Het is weer eens wat... euh.... anders? Nee, dit plaatje blijft me boeien. Het wordt gezellig op zondagavond!

* Doris D. & The Pins- Dance On (NL, Utopia, 1981)
Dan moet ik nu eerst controleren of ik hem al heb of niet want daar twijfel ik aan. Goed gegokt! Ik heb wel 'Shine Up' maar niet deze 'Dance On'. Nee, deze ben ik helemaal vergeten. Ik zit nog het meeste met 'Shine Up' in mijn hoofd. Maar even checken want volgens mij is 'Shine Up' ook flink gaar. O ja, ik heb ook nog 'Jamaica' van de groep. Ze zijn totaal inwisselbaar en 'Dance On' heeft vier maanden geduld moeten uitoefenen bij de kringloop voordat ik me over de plaat heb ontfermd.

* Phil Fearon & Galaxy- What Do I Do (Duitsland, Ensign, 1984)
Zowaar de tweede plaat van Phil Fearon & Galaxy in een maand. Net als met 'Dancing Tight' een maand geleden ben ik vergeten hoe goed dit eigenlijk is, hoewel ik moet opbiechten dat ik ook een decennium lang niets van deze jaren tachtig-hits heb moeten hebben. Ik vind hem eigenlijk leuker dan de voorgenoemde titel. Voor wie er geen genoeg van kan krijgen, 'part 2' gaat verder op de b-kant maar die sla ik over.

* The Power Station- Some Like It Hot (Duitsland, Parlophone, 1985)
Buiten Phil Fearon om beschouw ik dit als het beste excuus voor een fietstocht naar Ruinerwold. Dit is al veertig jaar een kneiter in mijn beleving alleen wil de single niet op mijn spoor komen. Het is het type plaat waar ik alleen maar naar het hoesje hoef te kijken en de plaat van start tot finish met alle details in mijn hoofd begint te spelen. Toch klinkt het beter vanaf het vinyl!

* Mieke Telkamp- De Nieuwe Dag (NL, Imperial, 1971)
In Spirit Of The Seventies heb ik gisteravond de Nederlandse hits uit mei 1971 gedraaid. Mieke staat dan eveneens in de hitlijsten met 'Waarheen Waarvoor'. Die heb ik gisteravond voor het eerst (!) he-le-maal gedraaid. Uiteraard met geluidseffecten en tot mijn grote tevredenheid tikt het een paar keer over. Er zijn maar weinig liederen waar ik meer een hekel aan heb dan 'Amazing Grace' en 'Waarheen Waarvoor'. Het is voor mij de associatie met de religieuze zendpiraat die begin jaren tachtig actief is in Sneek en omgeving. Vader luistert op zondag graag naar zijn uitzendingen en uiteraard wordt 'Waarheen Waarvoor' vaak aangevraagd. Nu is dit liedje ook gedraaid op de begrafenis van een kennis en als mijn zus in de kamer is, is deze meteen overstuur. Voor een zesjarige betekent het dat we eerst gezamenlijk vredig luisteren naar muziek en dat het vervolgens chaos is in de kamer. Ik denk dat het nooit meer goed komt. 'De Nieuwe Dag' heb ik al een paar maal door de vingers laten glijden en gisteren neem ik de moeite om de plaat verder te bekijken. Dan zie ik dat het een cover is van 'Cent Mille Chansons' van Frida Boccara en dan... mag die toch mee! Het is beter te verteren dan 'Waarheen Waarvoor' maar het is crisis.

* Trafassi- Huishoudschool (NL, Mercury, 1986)
Als mijn zus met de kerst begint over de singles van broer die voor me klaar liggen, zegt ze meteen: 'Wasmasjien zit er ook tussen'. Ja natuurlijk zit 'Wasmasjien' tussen de singles van broer. Ik kan me de zondag nog moeiteloos voor de geest halen. Het is fraai zomers weer en op de KRO beleeft 'Wasmasjien' die dag haar debuut. De plaat wordt meteen verkozen tot 'Speciale Aanbieding' en dus wordt het ieder uur gedraaid. De radio komt steeds harder te staan en broer wordt steeds beter met zijn Surinaamse tongval. Het heeft dermate fijne herinneringen dat ik de plaat vroeg of laat zélf eens had gekocht. Maar... nu ik 'Wasmasjien' heb, kan ik net zo goed ook de opvolger meenemen? Ja, natuurlijk net zo leuk als de grote hit. Nu is 'naaien' het grapje dat wordt uitgesponnen. Ik moet bekennen dat ik deze destijds helemaal heb gemist. Zou het naaien een boycot hebben opgeleverd?

* Terry Callier- Look At Me Now (UK, Outta Sight, 1966, re: 2025)
Tot slot het trio van Juno. Terry Callier is op dit moment weer even 'hot' zoals het lijkt, maar in werkelijkheid is de artiest al jaren in de gratie bij de rechtgeaarde soul-liefhebbers. Ik koop in het begin van mijn soul verzamelen geregeld Outta Sight-singles. Het zijn niet altijd de beste opnames maar wel de meest voordelige manier om Northern Soul-'hits' op stevig vinyl te scoren voor niet veel geld. Terry komt uit de 'Soul Essentials'-serie. 'Look At Me Now' is Callier op zijn meest klassiek, het is gewoon essentieel. Op de keerzijde staat een outtake maar ik hou het gewoon bij de originele uitvoering.

* The Kevin Fingier Collective- The Boogaloo EP (UK, Fingier/Acid Jazz, 2025)
Het is sinds 'Why Don't You Go Home' met de zang van Diane Ward dat ik een interesse heb voor het werk van Kevin Fingier. Zijn werkgebied is in Zuid Amerika en hij is voortdurend op zoek naar lokale bands en artiesten om swingende latin-producties vast te leggen die klinken alsof ze direct uit de jaren zestig afkomstig zijn. Fingier verzorgt bijna maandelijks op zijn minst één single en heeft derhalve een ruime discografie en toch is hij nog maar vijf jaar onderweg met zijn project. Op deze EP staan een aantal 'hits'. 'Latin Dynamite' is in 2020 de eerste single van Fingier en vijftien dagen voor de officiële release is dat schijfje al uitverkocht. 'Voodoo Working' is de b-kant van de tweede oplage van 'Latin Dynamite' welke eveneens is uitverkocht. 'El Popcorn' is een track van het eerste album van Fingier en een favoriet voor dj's die geen onderscheid maken tussen singles en elpees. 'Cocktail De Medianoche' is de opvolger van de eerste 'Latin Dynamite'. Acid Jazz heeft voor het vijfjarig jubileum deze vier knallers bijeen gebracht op een 45-toeren EP. Ik ga ze vanavond alle vier draaien in de show. Ik heb Kevin zo gezegd pas in 2022 leren kennen en heb daardoor deze nummers gemist maar ze zijn alle vier erg gezellig! Ik geef een lichte voorkeur aan de rhythm & blues van Diane Ward maar deze EP mag niet in de collectie ontbreken.

* Carla Thomas- B-A-B-Y (UK, Soul Flip, 2025)
Soul Flip 7s is het project van ene Del Gazeebo en zijn kameraden. Samen nemen ze antieke soulplaten en passen deze aan aan de huidige trends. 'Wel leuk', denk ik als ik het hoor maar sta niet op het punt de plaat direct aan te schaffen. Dat doe ik een beetje ongemerkt als ik Kevin Fingier en Terry Callier aan mijn mandje heb toegevoegd. Carla Thomas ontmoet de drummer van 'Billie Jean' van Michael Jackson met een funky gitarist voor een extra loopje. Doe dat in combinatie met de zang en de toetsen van Carla's origineel en dan...? Het werkt! Op de flip staat 'Can I Get A Witness' van Barbara Randolph en dit is onder handen genomen door een maat van Del Gazeebo: Het is de 'Umbo Edit'. Dat heeft meer klassieke funky drums gekregen. Nu weet ik het weer! Ik heb het in het mandje gelegd voor deze kant. Waar de Carla Thomas-kant wellicht misplaatst kan worden genoemd daar doet de nieuwe mix alleen maar goeds voor Randolph. Van deze ga ik vanavond ook beide kanten draaien. Na afloop van de show mag ik me buigen over de 'Eindstreep'.

De dag des Heeren(veen)

Ach, vooruit! Ik heb de afgelopen weken een paar keer gedacht aan Hemelvaartsdag van vóór Soul-xotica en dan komt 1990 meteen boven drijven. Lieve help! Dat is een tijdje geleden. Toen had ik stekeltjeshaar bovenop mijn schedel en kon ik op een zomerse dag mijn nek verbranden. Martin Luther King heeft de mensheid geleerd dat je nooit over dromen moet praten want het kan je fataal worden. Nee, ik ga ook niet dieper in op mijn dromen maar zo heel nu en dan ben ik in een droom weer in Heerenveen. Op Hemelvaartsdag in 1990. Ik probeer er nog altijd achter te komen of ik iets heb gemist? Ben ik hier voorbij gewandeld aan de ware liefde in het leven? In dat geval... mijn excuses. De jongeheer Louwsma is dan veel té druk met plaatjes en eindeloos dromen. Je bent me niet opgevallen. Het kan ook iets anders zijn geweest maar vind het frappant dat het steeds deze herinnering is die terug komt in mijn dromen, terwijl ik zo vaak naar een markt of braderie ben gefietst. Vandaag wil ik best eens op de fiets stappen om van Jutrijp naar Heerenveen te fietsen en terug en tevreden te zijn met een paar singles in een niet te bijster goede staat voor een paar kwartjes. Ik zal even moeten graven in 'Het zilveren goud' om alle singles van die dag te herinneren.

Heerenveen is het einde van de wereld. Tja, dat is het in 1990 wel voor mij. Ik ben dan nog altijd afhankelijk van een hele gewone fiets zonder versnellingen en met een terugtraprem. Versnellingen zijn dan een 'duurdere' optie en wij moeten het gewoon doen met één versnelling: Op de pedalen! Ik zal later in 1990 met de opleiding tot vrijwillige molenaar beginnen maar verder ben ik gewoon 'vrij' in de weekeinden. Het wordt gevierd met hele lange fietstochten, hoewel ik wel afhankelijk ben van het thuis eten en dus om zes uur thuis moet zijn. Ik ben nooit zonder eten naar bed gegaan maar als ik om zeven uur of half acht thuis kom, zijn de rapen wel gaar hoewel die dan niet op het menu staan. Het houdt mijn wereldje compact. Ik hoef niet een heel eind Gaasterland in of ik moet er tegenaan fietsen om op tijd thuis te zijn. Het noorden in kom ik op de lijn van Harlingen, Franeker en Leeuwarden maar ook dan moet ik terug. In het oosten loopt de grens van Jirnsum via Akkrum naar Heerenveen. Ik heb geen lol om richting Lemmer en de polder te fietsen. Soms gaat de rode Realistic-walkman mee voor muziek onderweg maar meestal kan ik vooruit met de muziek die ik de afgelopen week heb gehoord. Terwijl de kilometers niet al té snel onder mijn pedalen voorbij schieten (ik ben eerder sloom in deze tijd!), kan ik eindeloos dagdromen over een radiocarrière op zee of de drive-in show waarmee ik menig feestzaal op zijn kop zet. Voor dat laatste heb ik echter wel de kneiters nodig en vindt deze bewuste Hemelvaartsdag een aantal van deze plaatjes in Heerenveen.

Er leiden meerdere wegen naar Rome maar op de fiets naar Heerenveen is de zaak vlug bekeken. Je kan best over Spannenburg, Sint Nicolaasga en Scharsterbrug naar Joure fietsen maar het is een zinloos eind om. De meest directe route is vanuit Sneek de Oppenhuizerweg langs. Langs Joure en het viaduct over naar Haskerhorne. Dan de Jousterweg door Oudehaske en Nijehaske en zo naar het Friese haagje. Later in 1990 zal ik hier Sunshine Records ontdekken, het moederschip van Sunrise in Sneek. De platenzaak met achterin een coffeeshop als een soort van dekmantel. Ik denk dat ik deze Hemelvaartsdag de eerste keer de overdekte rommelmarkt op de Gedempte Molenwijk zie. Daar zal ik ook geregeld komen hoewel de platen daar aan de prijs zijn! Maar liefst drie gulden voor een single met een soort van hoes (als er nog iets van over is) en plaatjes zonder hoes gaan voor de helft. Dat zijn eigenlijk geen prijzen voor mij want ik ben in 1990 nog altijd gewend aan een gulden of minder. Ik weet niet helemaal precies meer wat ik voor de singles in Heerenveen heb betaald, maar het is zeker niet meer dan een gulden per stuk geweest!

151 Down South - Rob Hoeke Boogie Woogie Quartet (NL, Philips, 1970)
152 Swinging On A Star - Spooky & Sue (NL, Negram, 1974)
153 Dirty Ol' Man - The Three Degrees (NL, Philadelphia International, 1973)
154 Heaven Must Be Missing An Angel - Tavares (NL, Capitol, 1976)
155 Do You Remember - Long Tall Ernie & The Shakers (NL, Polydor, 1977)

Daar fiets ik in 1990 vijftig of zestig kilometer voor (heen en terug). Anno 2025 zijn alle schijven op Spooky & Sue na al eens vervangen. Met name Three Degrees en Long Tall Ernie zijn er slecht aan toe. Ik denk eerder dat de laatste vier een kwartje hebben gekost en Rob Hoeke wellicht een gulden. Met name 'Heaven Must Be Missing An Angel' is een 'hit' als ik in mijn dagdromen ergens optreedt met mijn drive-in show. Het idee is niet gek want mijn oudste broer heeft ook een complete set hoewel die weinig buiten de deur zal optreden. Het zouden korte setjes zijn geweest want veel interessanter dan Tavares en 'Proud Mary' van Ike & Tina Turner gaat het niet worden voor het feestende disco-publiek. The Bee Gees, The Sweet en Creedence Clearwater Revival wordt al snel té obscuur voor eenkennig publiek. Ach, de drive-in show zal er nooit komen en als ik vijftien jaar later tenslotte een kleine residentie heb in een discotheek komt Tavares er niet aan te pas. 'Proud Mary' wél en het is sinds die tijd dat ik dat nummer niet meer kan aanhoren.

Ik heb inmiddels een flinke verzameling niet-praktische zomerjassen in mijn garderobe hangen. Enkele zijn té warm voor een zomerdag en lenen zich beter voor droge lente- en herfstdagen. Ze kunnen allemaal niet goed tegen vochtigheid. Ze zijn niet waterdicht en de regen laat nare vlekken achter. Ze zijn evenmin bestand tegen veelvuldig wassen. Mijn groene bomberjack is wel waterdicht maar té dik voor de zomer. Ik ben dus op zoek naar een eenvoudig en goedkoop bomberjack als ik de bovenstaande zie hangen bij Theo in Steenwijk. De eerste dag is tegen sluitingstijd maar ik kom een paar dagen later terug (de middag van de fietstocht over Giethoorn). Ik pas de jas (er staat geen maat in) en zie de Friese vlag en Heerenveen als een klein eerbetoon aan broeder. Theo is vlug bereid en biedt me de jas aan voor een eenmalige prijs als ik hem nu aanschaf. Dat is werkelijk geen geld. Het is me iets aan de korte kant, maar ach... het is voor de zomerdagen als er regen kan vallen en dus kan het goed over een t-shirt. Ik wil mijn aankoop delen met de familie in Denemarken en maakt meteen bij thuiskomst twee foto's: De voor- en achterkant. Als ik de foto's laat zien aan mijn Schotse maat attendeert deze me op een héél klein kaal plekje bovenop mijn hoofd. Warempel... dat is me niet eerder opgevallen. Zou ik dan toch geen vijftien meer zijn?

Singles round-up: mei 8

De Buienradar is erg wisselvallig de laatste vierentwintig uur. Ik heb afgesproken om met zus en zwager te gaan eten in Ruinen en het zou het plan zijn dat ik op de fiets ga komen. In de eerste schetsen geeft het aan dat het na twee uur helemaal droog zal zijn. Dan ontwikkelen zich opeens buien rond half zes die later weer worden ingetrokken. Tenslotte geeft het aan dat het half zeven begint met licht regenen maar dat er om kwart over zes ook al een bui overtrekt. Om een lang verhaal kort te maken: De familie heeft me met de auto gehaald en gebracht want met een natte broek aan tafel is niet iets. Achteraf gezien is er niet veel van gekomen. De regen uiteraard want het etentje is een succes. Zus had aangegeven bij de chinees om van de kaart te eten terwijl het speciaal voor Hemelvaartsdag een lopend buffet heeft. Als we willen bestellen, wordt aangegeven dat het erg druk is in de keuken en heel lang kan duren. Uiteindelijk gaan we toch aan het buffet. Ik heb oorspronkelijk het plan om dubbel te publiceren en 'iets' met Hemelvaart te doen. Toch heb ik dat concept in 2020 al aangestipt en ben met name voor 2000 erg 'diep' gegaan en heb niet zoveel behoefte om dat opnieuw op te rakelen. Eerst maar de laatste 'Singles round-up' van deze maand met de nieuwe (her-)uitgaven.

* Geater Davis- I'm So In Love With You (Spanje, Soul 4 Real, onuitgebrachte opnames uit 1973, 2025)
Ik heb 'I'm Gonna Change' uit december 1973 in de koffers staan. Dat is info die ik ben vergeten als ik het plaatje een eerste maal draai in 'Do The 45'. De beste man heet eigenlijk Vernon Davis maar noemt zich sinds jaar en dag Geater Davis. Hij maakt zijn plaatdebuut in 1970 en krijgt in 1972 een contract bij het Seventy-Seven-label. Daar zal hij een tweetal hits hebben maar kort daarna begint, in zijn eigen woorden, de 'disco-crisis' waardoor muzikanten even geen geld meer kunnen verdienen. In 1984 heeft hij echter een studio gereserveerd voor een comeback als zijn hart besluit dat deze incarnatie voorbij is. Zijn weduwe, Lula Toliver, heeft haar volledige medewerking gegeven aan dit project en zo hebben we een paar foto's uit het persoonlijke album van Davis. De opnames stammen uit de tijd van het contract bij Seventy-Seven. Of heb ik het toch verkeerd begrepen? De hoestekst is niet helemaal duidelijk maar de b-kant is geschreven door de eigenaar van het House Of Orange-label waarvoor Davis in 1970 opnames maakt. Het maakt ook niet heel veel uit. Davis is een 'gritty' soulzanger uit het diepe zuiden van Amerika en balanceert daarmee op de grens van de blues en de soul. Geater heeft een heerlijk diepe stem en 'I'm So In Love With' lijkt op enkele andere nummers, maar de combinatie is er eentje van goud! De b-kant is zo gezegd geschreven door Allen Orange en heet 'A Whole Lot Of Man'. Dat leunt echter wel heel zwaar tegen de blues aan maar dan wel met een uiterst soulvolle stem. Hier kan ik best aan wennen!

* Cindy Horstman & Friends feat. James Kings- Something New (UK, Izipho Soul, 2025)
Een jazzharpiste. Zelfs de spellingscontrole heeft er nog nooit van gehoord en ikzelf evenmin. Toch is dat wel het beroep van Cindy Horstman. Ze bespeelt het snaarinstrument in een jazzy setting. Na een paar jaar Patrick van Izipho Soul te hebben gevolgd, weet ik dat hij niet vies is van eigentijdse jazz zolang het maar 'positive vibes' oplevert. 'Something New' sluit naadloos aan bij eerdere pogingen tot jazz. Een beat uit een doosje maar met een positieve boodschap en dat gaat me nooit vervelen. Op de keerzijde staat een 'smooth' uitvoering welke ik nog moet checken maar deze upbeat a-kant begint al te groeien bij mij. De perfecte soundtrack voor een warme mei- of junidag. De b-kant is een 'extended smooth version' maar klinkt precies als de single-knip. Die sla ik dus verder maar over.

* The Sophisticates- I Really Hope You Do (UK, Crates Of Soul, 1967, re: 2025)
Met een echtheidscertificaat en de vermelding dat ik nummer 103 van 300 heb. Het is zomaar een zaterdag in april. Ik hang een beetje rond op Facebook en kijk op 'New Soul Vinyl Showcase'. Dan valt mijn oog op een heruitgave van The Sophisticates. Het verhaal oogt interessant en hoewel het nummer op Youtube staat, hoef ik niet lang na te denken en plaats de bestelling. De single is oorspronkelijk in 1967 uitgebracht op het Underground Sounds-label uit Los Angeles. In plaats van 'Let Me Go' heeft de 2025-uitgave een 'extended 2024 unissued mix' op de keerzijde. 'I Really Hope You Do' is het toppunt van obscure soul. Het klinkt vrij mono maar oef... wat een heerlijk nummer is dit! De nieuwe mix heb ik nog niet gecheckt. Tot en met de eerste instrumentale solo is het gewoon gelijk aan de single maar de groef gaat nog wel een tijdje door. Ik wacht in spanning af. Omdat het méér is, is alleen al een reden om deze kant op te zetten. De instrumentale solo wordt gewoon in een kleine variatie opnieuw gedaan waarna de zangeres echt helemaal door het lint mag gaan. Het is uiteindelijk een kwestie van dertig seconden maar opnieuw... het is méér van de a-kant en dat is in mijn geval erg welkom.

* Trambeat- Blow Up The Groove (UK, LRK, 2025)
Heb ik eigenhandig een 'monster' gecreëerd? Wie zal het zeggen. Ik hoor begin 2023 'Don't Hold Back' van Trambeat in de radioshow van een collega en verzucht dat ik 'deze op single wil hebben'. Ik laat een paar weken later de opname horen aan Liam van LRK en hij is meteen enthousiast. In het begin is het nog lastig om de plaat te slijten maar dan wordt het plaatje ontdekt door Northern Soul-danseres Levanna. Dat zorgt ervoor dat de laatste exemplaren als warme broodjes gaan en het nummer door de, doorgaans erg stijve, Northern Soul-dj's in de armen wordt gesloten. Trambeat is vrij allround als het aankomt op de muziek en Liam kiest dan voor de instrumentale take als de b-kant omdat de rest niet zoveel soeps is. Nu is hier dan een nieuwe single van Trambeat. Bij de titels gaan de haren al overeind staan. Hoeveel meer clichés dan 'Blow Up The Groove' kunnen we hebben? Het is een funky 'mover' maar op een ene of andere manier wil het me niet bekruipen zoals 'Don't Hold Back' heeft gedaan. 'All Killer, No Filler' is meer van de funky soul. Het sluit aan op de funky kanten van Claire Davis en dus zie ik wel waarom Liam brood ziet in deze twee nummers maar ik vind het zelf een kleine tegenvaller.

* Natasha Watts- Go Slow (UK, LRK, 2025)
Ik volg het LRK-label inmiddels ruim drie jaar en heb praktisch gezien geen release gemist. Natasha passeert ook ergens in de revue van het platenlabel en dat plaatje is binnen de kortste keren uitverkocht. Vervolgens heb ik een paar maanden geleden nog recente muziek gehoord waarop Watts de gastvocalen verricht. Nu brengt LRK ons deze schijf. 'Go Slow' staat oorspronkelijk op haar, ook door LRK uitgebrachte, elpee maar dan in een afwijkende mix. Chris Baxter zorgt voor de mix. Met een loodzware groove is dit puur gemaakt voor de dansvloer maar gelukkig blijft Natasha's aantrekkelijke soulvolle stem overeind staan. 'Right The Wrong' is een nieuwe opname en sluit meer aan op de formule die we van haar kennen. Een stevige knipoog naar de late jaren tachtig. Ik kan me niet heugen dat ik de vorige single heb grijs gedraaid en verwacht het bij deze evenmin, hoewel het beide erg zomerse klanken zijn.

* Lynn White- I Don't Know Why (Spanje, Jai Alai, 1993, re: 2025)
Het Jai Alai-label is een onderdeel van Soul 4 Real waarbij de focus wordt gelegd op lastig verkrijgbaar materiaal uit de laatste veertig jaar en vaak alleen verkrijgbaar op cd. Dat geldt niet voor deze Lynn White want dat is in 1993 een 12"-single geweest, maar originele exemplaren zijn schaars. 'I Don't Know Why' is een paar weken geleden de Week Spot geweest. De b-kant is meer bluesy en niet onaardig maar 'I Don't Know Why' is veruit de beste kant van de twee.

Week Spot: Jr. Walker & The All Stars

Na een paar vrij intensieve dagen volgt altijd een dag van...? Eigenlijk had ik ergens gehoopt dat dit nóg even later zou plaats vinden maar helaas is het vandaag gebeurd. Ondanks dat ik een afspraak heb bij de bedrijfsarts, maar dan opnieuw... die had me oorspronkelijk ook niet verwacht bij mijn laatste ontmoeting met hem en ik denk niet dat er een man overboord is. Intussen werk ik gewoon verder aan de uitbreiding van mijn uren en hoef immers nog maar één dag extra aan het palet toe te voegen. Ik word de eerste keer wakker als ik eigenlijk al op de fiets naar Meppel moet zijn en besluit dan meteen weer terug in bed te kruipen. Er is vandaag dus helemaal niets gebeurd en hoop nu weer wat energie te hebben opgedaan voor de komende dagen. Op het onderdeel van de Week Spot denk ik weer aan de bestellingen van Midas Touch hoewel ik vorige week al Diane Ducane heb gedaan. Ik kijk in het koffertje dat ik afgelopen zaterdag heb gebruikt voor de show en zie 'These Eyes' van Jr. Walker staan. Omdat deze artiest inmiddels zijn derde single heeft dit jaar en nog geen Week Spot heeft gehad, moest het deze beste man worden. 'These Eyes' vind ik té mager voor de Week Spot. 'Walk In The Night' is wel een heuse favoriet maar het wordt uiteindelijk de derde: 'Take Me Girl I'm Ready' van Jr. Walker uit 1971. Geheel volgens de geldende standaard van EMI-Bovema uit die tijd komt het plaatje eveneens in een titelhoes en in verschillende kleuren. Toch mag deze single zich eveneens verheugen in een heuse fotohoes en ik ben in het gelukkige bezit van zo'n hoesje. Vandaar dat deze bovenaan dit bericht staat.

Ik had vandaag een 'follow-up' kunnen maken want met het bezoek aan de bedrijfsarts ligt een rondje kringloopwinkels op de loer. Zoals ik een paar weken geleden al heb geschreven, hoor ik Ruinerwold in de gaten te houden want ik heb het gevoel dat ze een flinke partij hebben die ze kruimel voor kruimel toevoegen aan het bestaande aanbod singles. Helaas kan ik niet iedere woensdag om één uur op de stoep staan maar ik denk dat het de moeite waard zou kunnen zijn? Het is na het eerste bezoekje aan de bedrijfsarts in februari dat ik 'Take Me Girl I'm Ready' van Jr. Walker & The All Stars tegenkom voor een vriendelijk prijsje mét fotohoes. Dat nummer verdient het deze week de Week Spot te worden.

Autry DeWalt Mixon Jr. is zijn officiële naam. Hij wordt op 14 juni 1931 geboren in Blytheville in de staar Arkansas maar groeit op in Indiana. Als hij op de high school studeert, begint hij met het bespelen van de saxofoon. In de midden jaren vijftig formeert Autry zijn eigen band: The Jumping Jacks. Zijn beste vriend is drummer Billy Nicks die op zijn beurt The Rhythm Rockers leidt. Omdat de twee dikke maten zijn, vallen ze incidenteel in bij elkaar. Nicks krijgt het voor elkaar een residentie te krijgen in een show van het lokale televisiestation in Indiana en stelt eigenhandig een band samen. Hij vraagt Jr. Walker alsook toetsenist Fred Patton en zanger Willie Woods. De laatste wordt geleerd om gitaar te spelen. Als defensie de hulp nodig heeft van Nicks stelt Autry voor de band te verhuizen naar de staat Michigan. Hij vindt in Tony Washington de drummer om Nicks (tijdelijk) te vervangen en Patton verlaat de groep om ruimte te maken voor Victor Thomas. De groep speelt nog altijd als The Rhythm Rockers en deze naam wordt omgezet in The All Stars. Johnny Bristol ontdekt de groep in 1961 en brengt hen in contact met Harvey Fuqua die dan een aantal platenlabels runt. Dan verandert ook de naam in Jr. Walker & The All Stars. James Graves vervangt Tony Washington en door veranderingen in de distributiedeals van Fuqua wordt Jr. Walker & The All Stars onderdeel van het groeiende Tamla Motown-imperium van Berry Gordy. Jr. Walker maakt platen voor het sub-label Soul.

'Shotgun' is in 1965 de eerste hit voor Jr. Walker & The All Stars. De legendarische studioband The Funk Brothers helpt op drums en bas en versmelt zo Jr. Walker's jumpblues-saxofoon met de stalen groove van Motown. Graves wordt in 1966 weer vervangen door oudgediende Nicks. In de eerste paar jaar bij Motown heeft de groep een aantal grote hits waaronder 'Shake And Fingerpop', 'Roadrunner' en 'How Sweet It Is'. Toch stokt de hitmachine even in 1967 om in 1969 weer vrolijk verder te denderen. Omdat Jr. Walker & The All Stars tamelijk een 'one of a kind' is in de Motown-stal ligt de druk niet zo hoog als bij de vocalisten. Als de leden het niet kunnen verdienen met hun eigen platen dan kunnen ze altijd nog andere acts begeleiden? 'What Does It Take (To Win Your Love)' brengt de groep in 1969 terug op de hitparade en zo gaat het tamelijk zorgeloos de jaren zeventig in. Jr. Walker gaat dan ook steeds meer zingen naast het saxofoon spelen. Begin 1970 onderneemt hij een tournee door Engeland zonder zijn vaste begeleiders. Engeland ondergaat in die tijd een heuse Motown-revival waarbij veel oud werk opnieuw wordt uitgebracht en alsnog grote hits worden. Dat geldt vanaf 1972 ook voor Walker's werk. Rond de 'originele' hit 'Walk In The Night' schoppen titels als 'Way Back Home' het eveneens tot de Engelse hitlijsten. In 1979 neemt hij evenwel definitief afscheid van The All Stars en verlaat Motown om platen te maken voor Norman Whitfield.  Het succes ligt dan reeds een decennium achter hem.

Hij formeert een nieuwe All Stars in 1980 en speelt in 1981 mee op het nummer 'Urgent' van Foreigner. Hij zal het liedje zelf in 1983 opnemen en gaat zelfs op tournee met Foreigner. Hij speelt in 1988 een rol in de film 'Tapeheads' tegenover Sam Moore (van Sam & Dave) en daarmee vormt hij het fictieve soulduo The Swanky Modes. Hij is pas 64 als hij op 23 november 1995 overlijdt aan de gevolgen van kanker. In de stijl van de 'Honderd achteruit' kijk ik nog even naar de wapenfeiten van 'Take Me Girl I'm Ready' op de hitparades. In Amerika piekt het op 50 in de Billboard en in Engeland op 16 in de toenmalige Top 50. Op de Amerikaanse R&B is het goed voor een 18e plek.

Honderd achteruit 2023: The Bee Gees

Vanmorgen bij het ontwaken heb ik meteen de chef gebeld. 'Je werkt deze week op dinsdag, donderdag en zaterdag'. Een makkie dus! Dat is alleen dinsdag en zaterdag in dat geval. Morgenochtend moet ik vroeg in Meppel zijn bij de bedrijfsarts, donderdagavond ga ik uit eten met mijn zus en vrijdagmiddag ga ik waarschijnlijk radio maken bij een kennis in Steenwijk. Zoals de planning er nu voor ligt, heb ik zaterdag een paar wijken rondom het centrum en dus kan dat heel snel gepiept zijn. Gisteren heb ik informatie moeten sprokkelen voor een bericht over twee acts en in de aflevering van de 'Honderd achteruit' van vanavond moet ik juist kritisch zijn. Ik zou met gemak een telefoonboek vol kunnen schrijven over mijn leven met de gebroeders Gibb. Het is handig dat de platen in de Gele Bak Top 100 van 2023 beide uit de periode komen dat The Bee Gees vrijwel 'persona non grata' zijn op de hitparades. Ik ga dus vooral mijn licht schijnen op de periode tussen de breuk in 1969 en 1970 en het eerste disco-succes van 'Jive Talkin' in 1975. 'Saw A New Morning' staat op 31 in de Top 100 en 'Wouldn't I Be Someone' op nummer 58.

Toch even een kleine opmaat. Ik leen de biografie van The Bee Gees uit 1980 van de bibliotheek met het idee om er een spreekbeurt over te geven. Het is 1989 en, zoals jullie weten uit 'Het zilveren goud', het zijn de vroegste dagen van mijn leven als platenverzamelaar. Het is de periode waar de kopers van Bee Gees-singles massaal hun plaatjes doneren aan de plaatselijke rommelmarkt en in de jaren 1989 tot en met 1991 koop ik de meeste singles van de gebroeders Gibb voor weinig. Toch blijven er een paar vakjes blanco voor bijna vijfendertig jaar (en er is nog eentje die ik 'mis'). Op 25 september 2022 vind ik 'Saw A New Morning' bij het platenwinkeltje aan het Prinsenplein in Meppel. Dat inspireert me om ook eens rond te kijken voor de andere ontbrekende singles. Een maand later, op 31 oktober 2022, kom ik 'Wouldn't I Be Someone' tegen op Discogs bij iemand die nog meer interessant spul in de aanbieding heeft.

Gaat het onbewust een Australische week worden? De gebroeders Gibb worden in Manchester geboren maar emigreren met het gezin naar Australië. Het is nog in Manchester als de broers voor het eerst samen 'live' zingen in het openbaar. Het is een soort van playbackshow waarbij de muziek moet komen van een 78-toerenplaat. De technicus laat de schijf per ongeluk vallen waarna de mannen het maar zonder plaat doen. In Australië worden de eerste serieuze schreden gezet in de popmuziek en pas in 1967 keren de broers terug naar Engeland met hun maten Vince Melouney en Colin Petersen. De laatste twee hebben een visum en Vince moet hals over kop vertrekken in vroeg 1969 als zijn vergunning niet wordt verlengd. Petersen blijft nog een jaar voordat deze ook terug naar Australië gaat. Dan is de crisis al een feit bij The Bee Gees. Robin Gibb is verslaafd geraakt aan amfetamine en is onhandelbaar binnen de groep. Tijdens een sessie van The Bee Gees neemt hij 'Saved By The Bell' op en rent met de band de studio uit. Even later verschijnt het als zijn eerste solo-single en mag hij eveneens de elpee 'Robin's Reign' uitbrengen van Polydor. Barry en Maurice Gibb gaan intussen verder met Colin Peterson en deze drie mannen staan dan ook afgebeeld op het hoesje van 'Don't Forget To Remember'. Begin 1970 doen ook Barry en Maurice een vergeefse poging tot een solo-carrière. Barry heeft nog een hit met 'I'll Kiss Your Memory' maar Maurice' solo-single 'Railroad' strandt in de Tipparade. De loopbaan van Robin is ook allerminst consistent en daarnaast doen de nieuwe Bee Gees-singles van Barry en Maurice in succes onder voor de voorgangers. Eind 1970 doet Robert Stigwood een geslaagde lijmpoging en met 'Lonely Days' zijn Barry, Robin en Maurice weer terug als trio.

In Nederland en een aantal omringende landen blijft The Bee Gees een redelijk succesvolle groep, maar in Amerika en Engeland wordt het even stil rondom het trio. De groep balanceert in deze jaren tussen de softrock, countrypop (de invloed van Maurice Gibb) en doet het vingeroefeningen voor de tijdloze ballades uit het volgende decennium. In Nederland wordt praktisch iedere single uit deze periode een hit. Vaak geen grote hits maar altijd een positie binnen de Top 40. Alleen 'Lonely Days' en 'My World' hebben een piek in de top tien. Het zijn veelal 'snelle' hits. 'Alive' bereikt de vijftiende plek in vijf stappen in en uit de Top 40. 'Israel' vliegt in twee weken naar nummer 22 en zakt in de derde week om daarna uit de lijst te verdwijnen. In de loopbaan van The Bee Gees is er nog geen enkele single geweest die niet verder is gekomen dan de Tipparade en daar komen we uit met het duo van vanavond.

'Saw A New Morning' is opgenomen in Amerika en het is de eerste en enige single van het album 'Life In A Tin Can'. Gitarist Jim Keltner doet mee op de plaat en Maurice bespeelt de bas vanaf een elektrische piano. Een deel van de melodie zal een paar jaar later opduiken in 'Edge Of The Universe'. In Australië piekt de single op 38 terwijl het nummer 94 aandoet op de Billboard Hot 100. In Hong Kong zullen beide singles van vanavond wekenlang op nummer 1 staan. Een paar maanden later verschijnt 'Wouldn't I Be Someone'. De gebroeders hebben dan genoeg materiaal voor een nieuwe langspeler die 'A Kick In The Head Is Worth Eight In The Pants' zal moeten heten. Dat album zal echter nooit officieel worden uitgebracht, maar de losse nummers komen terecht op singles (soms als b-kant) en verschillende verzamel-elpees. De recensenten van Cash Box en Record Mirror buitelen over elkaar met de complimenten voor de single en voorspellen een gouden toekomst. In Australië strandt het op 52 en in Amerika doet het 42 op de Adult Contemporary maar bereikt niet de Hot 100. In Hong Kong en Costa Rica komt de plaat op 1 en in Italië schopt de single het tot nummer 17. In Nederland zullen beide singles niet verder komen dan de Tipparade.

Liefdesperikelen, verslavingen en niet vlekkeloos verlopen live-optredens. The Bee Gees krijgt het volle pond in deze jaren. In 1974 is één van de broers aangewezen op de trein als transportmiddel en hij raakt geobsedeerd door het ritme van de trein op de rails. De broers werken het uit tot een liedje en daarmee is 'Jive Talkin' geboren en het opstapje naar de uiterst succesvolle disco-periode. Op de dag dat ik de sleutels van mijn huisje aan de Rembrandtstraat in Steenwijk heb gekregen, heeft Maurice zijn laatste adem uitgeblazen. Het is dan 12 januari 2003. Robin Gibb is op 20 mei 2012 overleden als ik net een paar maanden in Nijeveen woon. Dat is rond de tijd dat ik met de Soul-x-rated begin. Colin Petersen is ons vrij recent ontvallen. Op 18 november van het afgelopen jaar heeft hij het leven gelaten, vier dagen na oud-drummer Dennis Bryon die van 1974 tot en met 1980 met The Bee Gees werkt.

Honderd achteruit 2023: Rob E.G. + Carlsberg

Ieder jaar in begin juli stel ik de Top 100 samen van nieuwe aanwinsten in de Gele Bak. Op Soul-xotica trakteer ik jullie in de weekenden op de foto's van de honderd kandidaten en het is inmiddels traditie dat ik een apart berichtje schrijf voor de nummer 1. Voor de rest blijven de nummers 2 tot en met 100 eigenlijk buiten schot. Dan bedenk ik me dat het best aardig is om ook eens de andere platen aan bod te laten komen. Het begint met de Gele Bak Top 100 van 2022 en daarmee ben ik in november 2024 klaar. Sindsdien ben ik begonnen aan 2023 en met een eventuele overlap naar 2024. Het is de bedoeling om van iedere plaat een bericht van normale lengte te schrijven. In de Gele Bak Top 100 van 2023 arriveren we nu bij de nummers 29 en 30 en dat zijn beide acts waarover ik niet zo heel veel kan melden. Vandaar dat ik deze twee even samenvat in één bericht. De volgende aflevering van de 'Honderd achteruit' moet ik juist weer even een kort tijdperk belichten omdat ik een telefoonboek vol kan schrijven over de betreffende band. Vanavond staat Rob E.G. in de schijnwerpers met zijn '5-4-3-2-1-Zero!' uit 1963 en 'All The President's Men' van Carlsberg uit 1979.

Van de twee ken ik op voorhand alleen Carlsberg. De Karre heeft rond de eeuwwisseling een cd-jukebox staan welke eveneens in staat is om gebrande cd's te lezen. Dat komt goed uit want de eigenaar heeft een flinke platencollectie waarvan veel niet op reguliere cd's is te vinden. Hij stampt dus de ene na de andere cd vol met krakende singles. Hij heeft 'Kayuta Hill' van Partner op een reguliere cd staan, volgens mij een Pinkpop-verzamelaar. Het is me voor die tijd nooit opgevallen maar hij leert me dat Partner de kunst heeft afgekeken van Steely Dan en gooit Carlsberg op een cd omdat dit tracht het geluid van Dire Straits te kopiëren. Carlsberg is in 2023 de nummer 30 in de Gele Bak Top 100 en deze single kom ik op 24 maart 2023 tegen bij het platenwinkeltje in Meppel. Rob E.G. is de nummer 29 en zit in een pakket dat ik ontvang van muziekvriend Albert op 23 mei 2023. Eigenlijk is de mijne de Nederlandse persing op het CNR-label maar daarvan kan ik geen foto's vinden en ik ben té lui om naar boven te lopen en een foto te maken.

Ik begin bij Robert George Porter. Hij wordt geboren op 4 juni 1941 in Ashford, een buitenwijk van de Australische stad Sydney. Als hij acht jaar oud is wil hij dolgraag rugby spelen maar zijn wens wordt niet gehoord. In plaats daarvan wordt hij op les gestuurd om de steelgitaar te bespelen. Op de televisie van Sydney is in 1959 een 'Bandstand' waar lokale bands de grote Amerikaanse en Engelse hits spelen. Porter treedt vanaf 1959 regelmatig op en dan nog onder de naam Rob E.G. Later in zijn loopbaan zal hij zich Robie Porter gaan noemen. Hij mag voor het Festival-label zijn steelgitaar-covers in het vinyl vastleggen en dat levert hem een reeks lokale en regionale hits op. Om onverklaarbare redenen besluit CNR als enige buiten Australië een plaatje van Porter uit te brengen. '5-4-3-2-1-Zero!'is een olijk instrumentaal nummer met prominente pedalsteel en grappige geluidseffecten. Toch zal de plaat weinig doen in Australië en nog minder in Nederland. Op aanraden van Brian Epstein komt Porter in 1964 naar Engeland om daar zijn geluk te beproeven. Dat gaat hem niet goed af en in 1964 probeert hij het zelfs met een vocaal nummer. In de jaren zeventig gaat hij terug naar Australië waar hij het platenlabel Sparmac koopt. Een paar jaar later richt hij zijn eigen Wizard-label op en dat biedt onder andere onderdak aan Marcia Hines en de voormalige Week Spot 'You Gotta Let Go'. In de jaren tachtig zal hij onder andere werk van Air Supply produceren. Op 16 december 2021 overlijdt hij op tachtigjarige leeftijd nadat hij al jaren aan dementie heeft geleden.

Het verhaal van Carlsberg brengt ons ook even in Australië maar hier begint het verhaal in Noord-Holland in 1974. Arti Kraayeveld is in 1970 uit The Bintangs gezet en begint met voormalig Ekseption-saxofonist Rob Kruisman de band Carlsberg. Eind 1975 brengt de groep de single 'Sweet Louise' uit. Het is geschreven door Kraayeveld maar die verlaat de groep kort daarna. Net als bij The Bintangs wisselt de bezetting van Carlsberg ook voortdurend en Kruisman is gedurende de tijd het enige lid dat overleeft. Hij is de zanger en saxofonist van de band. In 1978 bestaat de groep uit Jaap Castricum, Gerard Van Dooren, Bart Terlaak en Kruisman. Dat kwartet neemt het debuutalbum 'No Credit Cards' op. De eerste single, 'How Can I Say', grijpt naast de hitparade maar 'All The President's Men' zal het tot een dertigste plek schoppen in de vaderlandse Top 40. De groep heeft dan al jaren een reputatie van een gewilde live-band in Noord-Holland en zal nog enkele albums maken en bezettingswisselingen doorstaan. Van Dooren en Terlaak stappen over naar Ratata, de band van Jan Rot. In 1983 verschijnt 'Loaded' en dat zal het laatste album worden. Een hoge aanslag van de Belastingdienst zal het einde betekenen. Leuker kunnen we het niet maken. In het laatste jaar heeft de band nog in het voorprogramma gestaan van Uriah Heep in Duitsland en wint het aan populariteit in... Australië! Rob Kruisman en een aantal andere (ex-) leden van Carlsberg (waaronder ook mede-oprichter Arti Kraayeveld) zullen vanaf 1984 Mieke Stemerdink begeleiden in De Gigantjes.

Het zilveren goud: 2000 deel V

Omdat ik gisteren opnieuw mezelf niet weet te motiveren om uit bed te komen, zal ik morgen wederom de postronde moeten doen. Het weer ziet er iets geschikter uit en dat is een fraaie bijkomstigheid. Dan ben ik benieuwd naar welke dagen ik heb afgesproken om deze week te werken. Woensdag ben ik in ieder geval vrij want dan moet ik naar de bedrijfsarts. Donderdag is Hemelvaartsdag en ik weet niet of er vrijdag wel post voor mij is. Het lijkt erop alsof ik in het weekend een verjaardagsborrel ga hebben met W. Donderdag ga ik eerst uit eten met zus en zwager. Ik heb vanavond gekeken naar de lijst van 'Het zilveren goud'. Ik zou het voorlopig best even druk kunnen hebben met de serie want in de maanden mei, juni en juli heb ik heel veel singles genoteerd. Tegen het einde van het jaar gaat het weer 'rommelen' en in 2001 heb ik niet zoveel singles gekocht. Vandaag evenwel het tweede deel van de singles die ik voor mei 2000 heb genoteerd. Dat kan evengoed ook juni zijn geweest. Met de volgende herinnering is het een zelfde laken een pak.

Ik ben onder valse voorwendselen naar De Bilt gekomen. Op zichzelf kan het ook even niet anders, maar dan nog... Het is anders dan dat ik me had voorgesteld. Het oorspronkelijke plan is de opbrengst van een verkoopweek in De Bilt om de schuld van ongeveer vijftienhonderd gulden in te lossen bij de Rabobank. Daarna ga ik weer verder in het idealisme en heb mijn zinnen gezet op het Poolse Lublin. Dan kom ik in De Bilt en wordt opeens verwacht dat ik een uitkering ga aanvragen. Prima, alleen krijg ik dan mijn sollicitatieverplichting te maken en bij meer dan 24 uur vrijwilligerswerk per week heb ik geen recht op een uitkering. Als 'geezer' John me dan ook nog eens Lublin uit mijn hoofd weet te praten, lijkt het helemaal afgelopen te zijn met mijn idealisme. Ik snak naar een pauze en zal het zélf in juli 2000 uitroepen tot een 'sabbatical' zoals menig popmuzikant een sabbatical heeft in het jaar 2000. Toch kunnen deze bestaan van het geld dat ze reeds hebben verdiend daar waar ik de maatschappij moet lastig vallen. In latere afleveringen meer daarover. In mei 2000 verlies ik een stukje idealisme en zie het opeens wel weer zitten om te gaan kraken. Daar heb ik in het vorige bericht over geschreven. Ook ga ik in deze weken Utrecht pas ontdekken. Ik heb dan al gouden herinneringen aan de stad vanwege 'de midweek op eigen benen' in 1994 en drie jaar later tijdens mijn cursus journalistiek. Ik ben heel af en toe een zaterdag op stap geweest en heb een aantal cd's gekocht. De platenhandel komt pas in mei 2000 goed op gang en lijkt het even alsof ik meer in Utrecht woon dan in De Bilt.

Ik ben een paar maanden eerder al eens in mijn eentje naar Ekko geweest. Ik geloof dat Grimskunk die avond moet spelen. Ik tref Popkelder-collega Jan die avond. Is het Grimskunk geweest? Ik geloof van wel... Ik heb deze band in de jaren negentig al eens in Het Bolwerk in Sneek gezien en dat heeft een diepe indruk achtergelaten. Ik zie die avond op de posters de aankondiging van een concert van The Dukes Of Hamburg en daar heb ik eveneens wel oren naar. Dat wordt overigens een héle bizarre avond. Je kan maar op één plek tegelijk zijn en dat ondervind ik deze avond. Op het Neude speelt een bandje dat ik graag wil zien maar deze moet ik laten schieten. Verder is er een punkconcert in een kraakpand. Twee vliegen in één klap? Kennis maken met Utrechtse krakers plus wat herrie aan mijn hoofd? Als ik arriveer bij het bewuste pand is de muziek al uit. Er schijnt van alles mis te zijn gegaan op deze avond. Vervolgens kijk ik dan toch even in Ekko en zal zelfs een elpee kopen van The Dukes Of Hamburg. Het is een olijk Amerikaans bandje dat probeert te klinken als een Duitse beatband uit de Hamburg-periode van The Beatles. Het is een een of andere culturele week in Utrecht. In zondag heb ik wandeltocht gemaakt langs verschillende kunstgalerieën en later in die week zie ik Kek'66, Racoon en Krezip spelen op het plein. Dat laatste bandje heb ik vaker gezien in die tijd, het is dan heel erg 'up and coming'. Een geinig bandje om bij te springen totdat er een 'heel persoonlijk nummer' komt, dan kunnen we naar de wc of bier halen. Een paar weken later kijk ik naar Pinkpop op televisie en jawel hoor... Jacqueline begint over het 'persoonlijke nummer' en vervolgens heeft iedereen het over 'I Would Stay'. Voor 'ons' het teken om bier te halen.

In de zomer van 1994 verblijf ik twee nachten in Bunnik en ga op de eerste vakantiedag meteen goed los met de singles in Utrecht. De Oudegracht heeft dan verschillende zaken. Het is pas in mei 2000 als ik deze winkels opnieuw ontdek. Bij eentje doe ik op een maandagmiddag flink boodschappen. Het merendeel van de twaalf singles zijn hier gekocht. Ik herken iets in het systeem van de hoesjes en denk nu dat ik eigenlijk 'Sufferin' In The Land' op deze dag heb gekocht. Enfin, die komt binnenkort nog eens. Ik heb 'Vietnam' ook rond deze tijd gekocht.

3252 Just A Little Bit - Blue Cheer (US, Philips, 1968)
3253 Virgin - Brainbox (NL, Imperial, 1971)
3254 Make Me Smile - Chicago (NL, CBS, 1970)
3255 Vietnam - Jimmy Cliff (NL, Island, 1970)
3256 Jumbo - Dizzy Man's Band (NL, Harvest, 1972)
3257 Nine By Nine - John Dummer's Famous Music Band (NL, Fontana, 1971)
3258 The Weavers Answer - Family (NL, Reprise, 1970)
3259 I'm On My Way - Richie Havens (US, Douglas, 1966)
3260 Hey Willie - The Hollies (NL, Parlophone, 1971)
3261 Give Up Your Guns - Ritty McGarrity (NL, Imperial, 1971)
3262 Kodachrome - Paul Simon (NL, CBS, 1973)
3263 Live For Tomorrow, Harry Jones - Barrie Webb & O.P.M.C. (NL, Pink Elephant, 1970)

Blue Cheer moet hoognodig eens worden vervangen want dit styreen is echt helemaal kapot. Chicago, John Dummer en Family zitten oorspronkelijk in blanco hoesjes. Van John Dummer heb ik al sinds 1992 het lege fotohoesje en deze kan ik eindelijk eens vullen. Chicago geef ik later een upgrade en Albert bezorgt me Family met fotohoes. Richie Havens zit in de Blauwe Bak. In de volgende aflevering méér singles uit een platenwinkel in Utrecht plus een aantal uit de winkel in De Bilt en een partijtje dat ik weet te kapen tijdens een ophaaldienst.

Honderd achteruit 2023: The Creation

Precies een half jaar geleden heb ik de nummer 100 uit de Gele Bak Top 100 van 2022 gepubliceerd. Na een half jaar ben ik aanbeland bij nummer 28 in de Gele Bak Top 100 van 2023 en hoop ik dit jaar ergens in de buurt van de 60 te eindigen. Dan is er intussen ook alweer een Top 100 van 2025 en zo blijft de 'Honderd achteruit' me nog jaren voorzien van berichten. Als ik vanmiddag de foto heb klaar gezocht, kijk ik even op Discogs. Ik heb nog geen bestelling geplaatst maar zie dat de single 'Tom Tom' van The Creation voor best een aardig prijsje op de kop valt te tikken in Duitsland. Dan weliswaar zonder fotohoes maar die heb ik. Mijn oude exemplaar heeft een hoop 'distortion' aan beide kanten en dus kan ik de schijf binnenkort eens goedkoop vervangen? Ik heb niet gekeken naar de prijzen van de nummer 28 in de Gele Bak Top 100 want ook deze heeft eigenlijk zijn beste tijd gehad. Hoewel ik voor de illustratie het Duitse fotohoesje heb gevonden, leeft de mijne al jaren zonder hoesje. Het is blijkbaar in 1969 of 1970 gekocht door de vorige eigenaar nadat deze helemaal verliefd is geworden op de uitvoering van de b-kant door Big Wheel. Deze single heb ik eveneens van dezelfde eigenaar. De notering in de Gele Bak Top 100 is echter voor de officiële a-kant: 'How Does It Feel To Feel' van The Creation uit 1968.

De Vara op Hilversum 3. Ik weet niet precies meer in welk programma maar hier maak ik voor het eerst kennis met 'Painter Man' van The Creation. In 1991 vind ik voor vijf gulden 'Tom Tom' in de Duitse persing mét fotohoes. Puur op grond van wat ik een jaar eerder bij de Vara heb gehoord. Het blijkt een schot in de roos. De 1977-uitgave van 'Making Time' met 'Painter Man' op de flip koop ik tijdens het weekend van de zéér kortstondige verliefdheid in 2006. Daar ga ik volgend jaar vast nog eens over schrijven in het kader van 'Twintig jaar geleden'. Rond 2009 ben ik erg actief op een forum dat eerder een ruilhandel van mp3-tjes blijkt te zijn. Ook ik ben helemaal verliefd geworden op 'If I Stay Too Long' van Big Wheel en wil het origineel van The Creation wel eens horen. Dat blijkt een tegenvaller te zijn. Als ik de single op 17 februari 2023 tref bij het platenwinkeltje in Meppel kijk ik meteen naar de a-kant. Dat blijkt dermate een 'hit' te zijn dat het op 28 in de Gele Bak Top 100 mag prijken.

Het verhaal begint in 1963 in Cheshunt in het Engelse graafschap Hertfordshire. The Mark Four is al jaren een instituut in de regio en in 1963 bestaat de groep inmiddels uit zanger Kenny Pickett, gitarist Eddie Phillips, slaggitarist Mick 'Spud' Thompson, bassist John Dalton en drummer Jack Jones. De band doet regelmatig optredens in Engeland en Duitsland en heeft in 1964 de mogelijkheid om twee singles te maken voor het Mercury-label. 'Rock Around The Clock' en 'Try It Baby' floppen echter genadeloos. Dalton verlaat de band om Peter Quaife te vervangen in The Kinks. Thompson neemt ook de benen en wordt helemaal niet vervangen. In april 1966 tekent de groep een contract met Tony Stratton Smith, de man die een paar jaar later het Charisma-label zal opzetten. De bassist wordt op zijn aanraden vervangen door Bob Garner uit de band van Tony Sheridan. Ook moet de band een nieuwe naam hebben. Pickett bedenkt tenslotte de naam The Creation en de rest is geschiedenis.

De onafhankelijke producent Shel Talmy heeft dan net zijn eigen platenlabel opgezet: Planet Records. De eerste producties van The Creation klinken dan ook als deze van The Kinks en The Who. Op 'Making Time' bespeelt Phillips zijn gitaar met een strijkstok van een viool. Hij is de eerste die deze techniek uitoefent en het zal een kenmerk worden voor The Creation. 'Making Time' piekt desondanks op nummer 49 in de toenmalige top 50. Net zoals Roger Daltrey wordt ontslagen in The Who en een week later terug wordt gehaald, moet ook Jack Jones zijn drumstokken een week afstaan aan een collega. 'Painter Man' is in het najaar van 1966 de grootste hit van de groep. Het bereikt een 36e plek in Engeland en staat in de Duitse top tien. In 1967 vindt er een wisseling van de wacht plaats. Kim Gardner wordt in de band gebracht als de nieuwe bassist, Bob Garner verhuist naar de microfoon en Pickett wordt op een zijspoor gezet. In juni 1967 verschijnt in Engeland de single 'If I Stay Too Long' met 'Nightmares' op de b-kant. 'Tom Tom' verschijnt alleen in Europa als single en dat heeft dan 'Nightmares' als b-kant. 'If I Stay Too Long' zal in 1968 dus de b-kant zijn van de Europese persing van 'How Does It Feel To Feel'. De band is met name erg populair in Duitsland en de platenmaatschappij brengt een album uit in Duitsland, 'We Are Paintermen', met veelal single-kanten en een enkel nieuw nummer. In februari 1968 komt abrupt een einde aan de band als eerst Phillips de biezen pakt en even later Garner.

De markt in Duitsland is lucratief genoeg om drummer Jack Jones ertoe aan te zetten een nieuwe Creation op te richten. Kim Gardner voegt zich bij de band als bassist, Kenny Pickett op zang en hun oude kameraad Ronnie Wood gaat de gitaar spelen. Toch houdt deze formatie het niet lang uit en is de boel in de zomer van 1968 alweer geschiedenis. De muzikanten blijven allemaal actief in het veld waarvan Ronnie Wood de meest in het oog springend is. Hij zal later bij Jeff Beck, The Faces en The Rolling Stones spelen. Kenny Pickett schrijft 'Grandad' samen met Herbie Flowers en het wordt een enorme Engelse hit in 1970 voor Clive Dunn. Als de punk zich meldt in 1977 wordt de groep vaak als inspiratiebron genoemd en het resulteert in platen die opnieuw worden uitgebracht. De band formeert opnieuw in de midden jaren tachtig met ex-Kinks-drummer Mick Avory. In de jaren negentig kan de band op nog meer steun rekenen. Het Creation-label, dat ons onder andere Oasis brengt, is genoemd naar de band en The Creation maakt zelf ook platen voor het label. Pickett is ons in 1997 ontvallen en Don Garner neemt het stokje andermaal over. Hij is in 2016 overleden. Het album 'Power Surge' uit 1996 blijft het meest recente oorspronkelijke werk van The Creation.

De single 'How Does It Feel To Feel' verschijnt meteen na de eerste split van de groep in 1968. Het zal ongetwijfeld een hit zijn geweest in Duitsland maar flopt voor de rest. De b-kant is zo gezegd 'If I Stay Too Long' dat in 1969 een 22e plek in de Top 40 zal halen dankzij Big Wheel. Boney M zal in de jaren zeventig een hit hebben met 'Painter Man'.

De volgende aflevering van de 'Honderd achteruit' kan wel eens een 'dubbelaflevering' worden met twee totaal verschillende acts waarover waarschijnlijk niet zoveel is te vertellen.

Singles round-up: mei 7

Hoewel de plaat al heel lang op mijn verzoeklijstje staat, kan ik toch lastig een keuze maken. Toch niet even door pakken voor een Engelse persing? Toch niet een Franse met een fotohoesje? De prijzen van deze laatste twee liegen er overigens niet om en toch heb ik verschillende in mijn winkelmandje op Discogs staan. Soms krijg ik een melding dat er weer eentje uit mijn winkelmand is verkocht en zo kijk ik een paar weken geleden weer eens voor deze plaat. Dan zie ik deze staan. De conditie lijkt okay in vergelijking met de duurdere en het ontbeert een fotohoesje, maar... de prijs is het bewijs! Natuurlijk bestel ik nooit één single van Discogs of de rest van het repertoire moet erg tragisch zijn of té duur. Er staat me iets van bij dat ik al eerder zaken heb gedaan met deze Rotterdamse verkoper maar kan het niet vinden in mijn Discogs-archief. Buiten de 'big want' om zijn het vooral Suri-soul dingen en tot mijn grote verrassing zitten ook nog twee ten onrechte in Wirl-hoesjes. Die komen altijd van pas! Ik ga met de 'kassakoopjes' beginnen en besluit met de eigenlijke reden van de bestelling.

* Reuben Bell- One Sided Love Affair (US, Alarm, 1977)
Afgaand op het Wirl-hoesje twijfel ik toch even. Zou het niet heel stiekem een Jamaicaanse persing kunnen zijn? De zwart-wit labels lijken een beetje op de zwart-witte Atlantic-labels van dat eiland, maar nee... het is echt een Amerikaanse single. Aan de talenten met de balpen op het label te zien heeft het wel haar roots bij een Surinaamse soul-dj. Arme Reuben heeft te maken met een vrouw die geen tijd voor hem wil vrij maken en derhalve iedere avond op stap is met 'vrienden'. Ik heb inmiddels genoeg liedjes over ontrouw gehoord om te weten dat een gemiddelde man een 'woman' en een 'wife' heeft en dat andersom er ook een kostwinner en een 'love' is. Reuben heeft genoeg van deze affaire maar toch kan ik hem aanraden om nog eens naar zijn collega's te luisteren. 'It's cheaper to keep her'. 'Meet Me Half Way' heeft door de blazers meteen een Memphis-sound te pakken. Deze kant is 'rijker' door blazers, dameskoortje en Reuben zingt vanuit zijn teennagels. Eigenlijk is dit de betere kant!

* Lee Fields- Bewildered (US, Bedford,  1969)
De debuutplaat van de man die in de nieuwe eeuw een comeback zal maken met hulp van de Big Crown- en Daptone-labels. Het is wederom een schuifelende groove met aanwezige elektrische gitaar om het geschikt te maken voor de Carib-soul. Bovendien komt het Fields ook uit de tenen. 'Tell Her I Love Her' is een boogaloo en dus meer upbeat. Ik reken deze eveneens tot een 'double-sider' want beide kanten hebben een zekere klasse.

* Tommy Hunt- The Door Is Open (US, Scepter, 1961)
Deze beste man heeft onlangs het leven gelaten. Op 12 februari om precies te zijn. Hij is slechts 91 jaar oud geworden. In de jaren zeventig ontdekt Hunt dat zijn oude opnames in trek zijn bij de Northern Soul-dansers en besluit hij de oversteek te wagen. Hij zal in Engeland een aantal hits hebben op het Spark-label in 1975-76. 'The Door Is Open' komt uit het uiterste begin van zijn loopbaan: Het is zijn tweede single op het Scepter-label. 'The Door Is Open' begint met een bak violen maar dan een geïnspireerd klinkende Tommy. Een 'big city sound' vergelijkbaar met de producties van onder andere The Drifters. Bovendien een prachtig nummer en zeer emotioneel gezongen. 'I'm Wondering' begint met een gospel-achtig riedeltje op de piano en, ja, op deze kant wel de gitaar welke het geschikt maakt voor de Surinaamse hoek. Dat vertelt het label ook al een beetje want de eerste eigenaar is creatief geweest met viltstift en de plaat komt oorspronkelijk van Tjins Record Shop in Amsterdam, dé importeur van plaatjes voor de Caribische dj's.

* James Phelps- Love Is A 5-Letter Word (US, Argo, 1965)
Opnieuw een debuutsingle. Liefde is een onbetaalbaar goedje maar betekent helemaal niets zonder geld. Vandaar dat 'love' een woord van vijf letters is: 'M-O-N-E-Y'. Het rockt lekker zoals we dat van Phelps' latere platen zijn gewend. Op de flip staat 'I'll Do The Best That I Can' en nu gaat Phelps echt op de Sam Cooke-toer. Beide kanten zijn niet te versmaden maar ik neig naar de a-kant.

* Mongo Santamaria- Watermelon Man (UK, Original Oldies, 1963, re: 1984)
Hoe meer 'Mint' wil je het hebben? Deze verkoper lijkt de collectie EP's compleet te hebben en ze zijn allemaal nog geseald. Ik heb ze allemaal bekeken en puur uit nieuwsgierigheid. Dit vijfde deel moet dan maar mee in mijn bestelling. Deze 'mini-LP' heeft namelijk Mongo Santamaria als eerste track. Het zal met mijn recente herontdekking van de salsa te maken hebben maar ik wil deze opeens in de collectie hebben. De overige tracks zijn van Gladys Knight & The Pips, Bobby Lewis, Randy & The Rainbows (dé originele van Blondie's 'Denis'), Jimmy Charles en Barbara George. Natuurlijk zo mono als het kan maar erg leuk voor dit zachte prijsje (en Randy & The Rainbows als welkome bonus).

* Cynthia Sheeler- Nobody Wins (US, Phil-L.A. Of Soul, 1974)
En dan? Ik geloof dat ik deze plaat al heb maar twijfel aan de staat hiervan. Deze wordt beschreven als een 'Near Mint' en op een ene of andere manier denk ik dat ik er goed aan doe om deze te kopen. We zitten wederom in de Suri-soul met een sfeervolle cover van het Kris Kristofferson-deuntje. 'One Minute Of Your Time' ademt meer de sfeer van de Muscle Shoals en is eigenlijk de meest interessante van de twee. Alleen heeft deze flink wat achtergrondgeluid maar blijft de zang 'clean'.

* Diana Ross & The Supremes- Forever Came Today (NL, Tamla Motown, 1968)
Tja, Supremes-singles staan bij mij allemaal onder de 'S', ook al is het toegeschreven aan Diana Ross & The Supremes. Dit is meer een kassakoopje. Een single die nog ontbreekt in de verzameling en waarbij het me niets uitmaakt of die in de Blauwe of Gele Bak komt te staan. Vooralsnog in de Blauwe Bak, in december kan ik altijd weer anders besluiten. De b-kant heeft voor 1968 al een 'retro-feel' voor wat betreft The Supremes, het klinkt als de dagen van 'Where Did Our Love Go' en 'Come See About Me'. De a-kant leunt tegen de psychedelica aan en is best aardig maar niet heel erg soulvol.

* Doris Troy- Stormy Weather (Jamaica, Atlantic, 1963, re: 1967)
Oorspronkelijk zijn het twee nummers van een elpee van Doris Troy in 1963 maar in 1967 worden ze samen in Amerika uitgebracht als een single. Daar is deze Jamaicaanse persing een variant van, hoewel 45cat deze plaat als 1978 durft weg te schrijven. 'Stormy Weather' ken ik zelf het beste in de uitvoering van Etta James. 'Lazy Days' heeft echter ook een lekkere groove en dus moet ik een keuze maken tussen de kanten.

* Jr. Walker & The All Stars- These Eyes (NL, Tamla Motown, 1969)
Gisteren heeft het er even naar uit gezien dat The Flirtations hem zou in halen, maar nee... Jr. Walker blijft voorlopig de 'kampioen' van 2025 in de Blauwe Bak. Dit is de derde single die ik heel bewust heb uitgekozen van de beste man. Ik ben al jaren een grote fan van The Guess Who en met name 'These Eyes'. Ik heb de afgelopen maanden gezocht naar een geschikt exemplaar, maar dan opnieuw... dan is het alleen maar voor de Gele Bak. Jr. Walker's versie brengt het nummer in de Blauwe Bak hoewel Jr. op de zang niet de 'soul' heeft van Burton Cummings. Daar staat weer tegenover dat de heren Guess Who geen saxofoon tot hun beschikking hebben en dat maakt dit het beste uit twee werelden en helemaal geknipt voor de Blauwe Bak. 'I've Got To Find A Way To Win Maria Back' op de keerzijde is ook zeer de moeite waard. Een fijne aanwinst!

En dan 'last, but not least'

* Les Yper Sound- Psyche Rock (Frankrijk, Fontana, 1967)
Ik leer het nummer kennen in 2013 als ik geregeld platen koop van een Franse dealer welke is gespecialiseerd in Mod en 'freakbeat' alsook leuke Northern Soul. Ik ken de elektronische fratsen van Pierre Henry dankzij de elpee 'Ceremony' van Spooky Tooth en 'Psyche Rock' heeft het allemaal. Een stalen groove, psychedelica en de absurde geluiden van Henry. Als ik in 2015 begin met 'Tuesday Night Music Club' en een instrumentaal nummer zoek voor een intro hoef ik niet lang na te denken: 'Psyche Rock'! Een plaat die zo knoerthard is opgenomen dat beschadigingen op het vinyl opeens niets meer uit maken, deze blaast er met trots overheen! Zo groovy dat het de Blauwe Bak past (waar Van Der Graaf Generator overigens ook nog altijd staat). 'Too Fortiche' is de officiële a-kant en dat is eenzelfde laken het pak. Michel Colombier heeft met echte muzikanten een freakbeat-ding in elkaar gezet dat Pierre Henry naderhand mag aankleden met zijn bizarre elektronische geluiden. Ik ga niet zeuren over de staat van de plaat want je kan niet anders verwachten voor die prijs (hij is iets overgewaardeerd door de verkoper). De Engelse persing blijft uiteraard op het verlanglijstje staan.

Week Spot: Diane Ducane

Eigenlijk ben ik er gisteravond al bang voor. Er kan maar één plaat de Week Spot worden deze week en dat moet Diane Ducane zijn. Omdat ik verwacht dat er geen informatie is te vinden over de artiest, twijfel ik nog even of ik een 'Singles round-up' en Week Spot in één zal doen. Nee, dan toch maar een apart verhaaltje. Overigens heb ik vanmiddag een nieuwe bestelling bij Chris geplaatst voor nóg meer Engelse persingen waaronder een héle echte grote Northern Soul-klassieker die in elke verzameling op dat gebied thuis hoort maar waar ik steevast té laat voor ben. Met dank aan de douane kan dat wel eens in juni worden? Chris biedt overigens voor dezelfde prijs nóg een exemplaar aan van Diane Ducane en ik kan niet anders dan zeggen dat hij erg goedkoop is met de plaat. Okay, het is geen dubbeltjes of kwartjes en zelfs meerdere tientjes, maar nog altijd de helft van de gemiddelde Discogs-prijs voor de plaat. Ik noem geregeld The Casino alsof het de normaalste zaak van de wereld is, een 'Casino Classic' is immers een begrip binnen de soulwereld. Omdat Diane Ducane vooral een 'Casino-hit' is, wil ik vandaag best eens uitleggen wat The Casino is geweest. De Week Spot is 'Better Late Than Never' van Diane Ducane uit 1979.

Allereerst de hoofdpersoon. Wat weten we van Diane Ducane? Ik weet alleen dat Ducane geboren is als Diane Jones op Jamaica. Dat ze enige tijd in Amerika heeft vertoefd en in de eind jaren zeventig in Londen terecht komt. Daar neemt ze deze single op voor het Contact-label. Buiten de reguliere single verschijnt het ook op een 12"-EP met andere artiesten op hetzelfde label. Toch blijkt vooral de 7"-single in trek te zijn bij verzamelaars en dj's en neigt al snel richting prijzen rondom de honderd euro. Eigenlijk is het vooral 'Modern Soul' en dat is niet waarvoor The Casino over het algemeen wordt herinnerd. Toch draagt de associatie bij in de status van de plaat, ook al moeten we concluderen dat de meeste 'oude' Northern Soul-clubs in 1979 al lang ter ziele zijn gegaan. Vandaag dus eens een uitleg over 'the rise and fall' van The Casino.

Over het ontstaan van de Northern Soul gaan verschillende theorieën de ronde. Van de, per ongeluk geselecteerde, b-kant van 'Green Onions' van Booker T. & The MG's in The Twisted Wheel in Manchester in 1964 via de bulkpartij geflopte Amerikaanse singles die in 1967 door een beginnende club cq discotheek wordt aangeschaft. Dave Godin van de Londense platenzaak Soul City ontwikkelt in 1970 de naam, tot dan toe is het 'rare soul'. Hoewel Northern Soul vaak wordt aangeduid als genre is het vooral een jongerenbeweging waarbij muziek een bijzondere rol speelt. Het is, in die zin, vergelijkbaar met de punk. Niet alles dat ruig en primitief is, hoeft automatisch punk te zijn. En kun je bij bepaalde melodieuze platen je af vragen of ze punk genoemd mogen worden. Northern Soul ontstaat in een tijd dat er een leegloop is van jonge artistiekelingen in de noordelijke steden van Engeland. Iedereen reist af naar 'Swinging London' en stadjes als Bolton en Wigan dreigen compleet in te dutten. Dan ontdekken een paar jeugdigen dat je best plezier kan hebben met b-kanten van platen en obscure dansplaten uit Amerika. Het virus spreidt zich langzaam uit over het gebied ten noorden van Watford en in 1970-71 heeft iedere zichzelf respecterend stadje in het noorden van Engeland een eigen Northern Soul-club of -avond. Het wordt echter zó populair dat gemiddeld vijfhonderd mensen komen opdraven bij een club waar slechts twee- of driehonderd gasten welkom zijn. In het begin wordt ook flink drugs gebruikt en klagen omwonenden al snel vanwege de overlast van drugsdealers. In de jaren 1971 en 1972 worden van veel van de clubs de alcoholvergunning (die in Engeland ieder jaar moet worden verlengd met toestemming van de lokale overheid) afgenomen vanwege de Northern Soul-feesten. De vraag naar een club met een maximale capaciteit wordt dus steeds luider. In 1973 biedt zich de mogelijkheid aan: The Casino in Wigan.

The Casino Club heeft weliswaar in augustus 1965 al de deuren geopend maar is in eerste instantie vooral een nachtclub voor live-muziek. Ik meen me te herinneren dat The Casino oorspronkelijk een capaciteit van duizend als maximum heeft, maar in de jaren zeventig is vaak het dubbele aantal aanwezig. Er wordt binnen het bestand van de Engelse feestlocaties gezocht naar een club welke deze aantallen aan kan en in september 1973 wordt de eerste 'allnighter' gehouden in The Casino. Russ Winstanley doet het dan in zijn eentje maar krijgt al snel bijval van onder andere Kev Roberts en Richard Searling. Omdat The Casino tevens een podiumfunctie heeft, kunnen er ook live-acts optreden. Mensen als Jackie Wilson, Edwin Starr en Junior Walker beklimmen het podium van de club in Wigan. De 'allnighters' wordt echter een dingetje. Het is de voorloper van de latere 'raves', feesten die laat beginnen en bij het krieken van de dag tot een einde komen. Om al deze uren actief op de dansvloer te blijven moet je erg sportief zijn of terugvallen op verdovende middelen. Northern Soul-dansen is een vorm van acrobatiek en de échte serieuze dansers zullen niet verder gaan dan een biertje. The Casino groeit al snel uit tot een 'hotspot' voor soul-liefhebbers in Engeland. In 1973 wordt nog een cameraploeg van de televisie geweerd maar een paar jaar later is er een volledige reportage op de BBC. De deejays in The Casino 'ontdekken' menig obscure plaat en maken het tot een 'hit'. Vanaf 1975 verschijnen deze 'hits' ook geregeld op de hitparade en wordt het geluid gekopieerd door verschillende bands en artiesten. De 'hardcore'-Northern Soul-gasten moeten dan ook niet veel hebben van The Casino. Het is waar een underground 'scene' commercieel gemeengoed is geworden.

In 1978 wordt The Casino 'The Best Disco In The World' genoemd waarbij zelfs de legendarische discotheek Studio 54 in New York het onderspit moet delven. In dat jaar is The Casino zo'n begrip geworden dat niemand zich meer ervoor lijkt te schamen. Het Casino Classics-label doet goede zaken maar ook het bedrijf van Robert Kingston: RK Records. Dat oogst succes met de '3 before 8' op een single uit te brengen, de vaste drie afsluiters van een 'allnighter' in The Casino. RK brengt ook het Contact-label voort dat ons Diane Ducane voor het voetlicht brengt. Als het nieuwe decennium aanbreekt, begint de kritiek vanuit het stadsbestuur van Wigan steeds luider te worden. Er zijn structureel teveel gasten binnen tijdens een 'allnighter' en opnieuw gaat de drugsoverlast mee spelen. Bovendien heeft de gemeente het plan om het nieuwe stadhuis te bouwen op de locatie van The Casino. Dat laatste zet eventueel een streep door het verhaal en in september 1981 wordt de laatste 'allnighter' gehouden. The Casino komt leeg te staan en een jaar later wordt brand gesticht. In 1983 worden de restanten opgeruimd en blijft het terrein lange tijd braak liggen. Later wordt er een winkelcentrum gebouwd en herinnert alleen een plakkaat op het winkelcentrum en een Casino-stijl koffiebar aan de oorsprong van de locatie.

The Casino heeft er dus mede voor gezorgd dat Northern Soul cultureel erfgoed is geworden in Engeland en de wereld. Het staat bekend als de broedplaats van toekomstige Northern Soul-klassiekers, ook al hebben de platen vaak helemaal niets van doen met soul of rhythm & blues. Dat kan ook om pure muzak als 'Interplay' van Derek & Ray of 'Afternoon Of The Rhino' van The Mike Post Coalition gaan. Vanaf ongeveer 1976 bestaat The Casino uit twee zalen: Een 'oldies room' waar de jaren zestig-dingen worden gedraaid en een 'modern room' waar meer progressieve disco (onder andere Salsoul-releases) op het menu staan. Een plaatje als deze van Diane Ducane maakt dus al snel de oversteek naar de andere zaal omdat het in beide settings goed past.

Singles round-up: mei 6

De halve werkweek zit er alweer op voor mij? Tja, omdat ik zaterdag niet te porren ben voor werk heb ik gisteren ook post gelopen. De hoeveelheid valt best mee maar met name in de Oostermeenthe ben je snel een uurtje zoet als je overal en nergens moet zijn. Het zou zaterdagmiddag een makkie zijn geweest maar op een maandagmiddag is het eveneens best relaxt. Vandaag mag ik ravotten in de binnenstad en de wijken erom heen. De laatste dag op korte mouwen zoals het lijkt. Mijn hooikoorts kan wel een regenbuitje gebruiken. Het is niet dat ik er 'ziek' van ben maar mijn neus zit wel propvol na een middag buiten te zijn geweest. De koffie loopt door en daarna ga ik eens zitten voor de negen resterende singles uit de partij van Chris. Ditmaal met slechts één Amerikaanse persing en opnieuw een plaatje waarvan ik nog geen noot heb gehoord. De plaat is echter spotgoedkoop en ik heb een goede associatie met het platenlabel. Ik denk dat de koffie klaar is dus kop inschenken en daarna verder met de tweede helft.

* Tamiko Jones- I'm Spell Bound (UK, Contempo, 1976)
Foutje bedankt? Ja, natuurlijk is het 'Spellbound' en niet 'Spell Bound'. Tamiko neemt het nummer oorspronkelijk in 1966 op voor het Golden World-label en de Contempo-versie is een nieuwe opname. Ze is dan namelijk getrouwd met John Abbey, eigenaar van Contempo en publicist voor 'Blues & Soul'. De Van McCoy-magie van het origineel is intact gebleven. De b-kant heet 'T.J.'s Magic' maar is in wezen niets meer dan de instrumentale versie zodat de Northern Soul-dansers hun routines kunnen leren.

* Major Lance- Since You've Been Gone (UK, Atlantic, 1972)
Deze heb ik sinds 2012 op de originele Amerikaanse Dakar uit 1969 maar gezien ik al een flinke collectie Engelse persingen heb van Major Lance mag deze niet ontbreken. Het is de b-kant van 'Follow The Leader' dat in 2012 voor mij dé hit is, maar tegenwoordig neig ik meer naar de crossover van 'Since You've Been Gone', ook al is de Engelse erg mono. Voor het ultieme genot zal ik dus nog gauw naar de Amerikaanse grijpen?

* Mandala- Give And Take (US, KR, 1967)
Het KR-label associeer ik met 'It's Got To Be A Great Song' van The Tiffanies en dan krijg ik meteen een warm gevoel. 'Give And Take' is het nummer van Jimmy Cliff, ook al wordt het hier toegeschreven aan Victor Chambers. Victor is de oudere broer van James Chambers die we weer beter kennen als Jimmy Cliff. Mandala is een Canadese blue-eyed soul band. 'Give And Take' stampt als The Equals en is leuk voor het lage prijsje. 'From Toronto - 67' heet de b-kant en is geschreven door de volledige band. Dat is een uit de hand gelopen psychedelische blues-jam.

* Masqueraders- Love, Peace & Understanding (UK, Now!, 1970)
Het gaatje voelt 'maagdelijk' aan hoewel de vorige eigenaar (m/v) al wel een 'T' op het label heeft geschreven. Van deze plaat ontbreekt de geluidsclip maar hier ga ik weer eens voor het label. Ik heb nog geen platen op het Now!-label en dit ziet er erg aantrekkelijk uit. Muzikaal zit het wel snor. De wens van liefde, vrede en begrip is van alle tijden en The Masqueraders moet nog even groeien bij mij maar dat gaat helemaal goed komen! 'Tell Me You Love Me' op de b-kant is eenvoudiger maar met mogelijk nog fraaiere zang. Ik reken het tot een 'double-sider'.

* The Mauds- Soul Drippin' (UK, Mercury, 1968)
In de stijl van Mandala is hier opnieuw een blue-eyed soul-formatie maar ditmaal uit de Windy City van Chicago. Ik associeer 'Soul Drippin' met een instrumentaal nummer maar dat blijkt iets anders te zijn. The Mauds stampt er eveneens op los en dit plaatje moet het goed hebben gedaan bij de Mods met hun scooters. 'Forever Mine' op de b-kant klinkt interessanter. Het 'jaagt' net zo hard als 'Soul Drippin' maar is dreigender en daardoor interessanter in mijn boek.

* The Mob- I'd Like To See More Of You (UK, Polydor, 1971)
Ik heb een andere single van The Mob maar die heb ik jaren geleden in de jaren zeventig-bak gegooid. Tijd voor re-activatie? Er is een single van James Holvay onderweg naar Uffelte en hij is de ex-zanger van The Mob. Als die eerdere single ter sprake komt, stelt Liam van LRK Records me voor aan 'I'd Like To See More Of You'. Daar word ik opeens stil van. Op Discogs kan ik niet een betaalbare Engelse vinden en dan zie ik dat Chris deze in een update heeft. Opnieuw een blue eyed soul-band en 'I'd Like To See More Of You' klinkt als een huwelijk tussen The Winstons en Blood, Sweat & Tears waarbij Holvay erg veel weg heeft van David Clayton-Thomas. 'Give It To Me' is meer de rock-kant op want gedurende de loopbaan balanceert de band op het randje van de rock en de rhythm & blues. De andere single binnenkort ook weer eens afstoffen en terug in de Blauwe Bak zetten.

* The Packers- Hole In The Wall (UK, Soul City, 1969)
Oorspronkelijk een opname uit 1966. De kant van 'Hole In The Wall' klinkt helaas niet al te best, de b-kant (ook een instrumentale dijenkletser) klinkt ietsje beter. 'Hole In The Wall' is in de stijl van de platen van The Ramsey Lewis Trio: 'live' opgenomen in een club met handjeklap. Deze mocht mee omdat hij op het Soul City-label is maar ik denk dat de plaat nog een extra schoonmaak behoeft.

* The Three Degrees- You're The One (UK, Mojo, 1971)
Het nummer is geschreven door Sylvester Stewart. Hem kennen we beter als Sly Stone. Little Sister heeft het een jaar eerder op de plaat gezet en volgens 'Blues & Soul' is dit een 'carbon copy'. Ik ken het nummer niet en laat me verrassen door Sheila Ferguson en haar meiden. Juist ja, het is de 'sister funk' van Little Sister maar ook de drie dames kunnen 'bitchy' klinken. Op de b-kant staat eveneens een cover. Ditmaal Joe South's 'Rose Garden' dat op dat moment een grote hit is voor Lynn Anderson. Eigenlijk vind ik dit de leukere kant. Het heeft overigens helemaal niets van doen met Lynn Anderson en dat is alleen maar goed nieuws natuurlijk!

* Brenton Wood- I Think You've Got Your Fools Mixed Up (UK, United Artists, 1971)
Ofwel... een Engelse heruitgave van 'Gimme Little Sign'. Beide kanten in mono en in geval van 'Fools' mis ik iets dat nogal op de achtergrond is verdwenen maar verder klinkt deze stevig en dus welkom in de verzameling. De a-kant is natuurlijk ook niet te versmaden maar iets té 'bubblegum' voor 'Do The 45'. Morgen maar weer een kijkje nemen bij welke Engelse lekkernijen Chris aan de catalogus heeft toegevoegd.

Singles round-up: mei 5

Altijd weer wat nieuws te beleven met PostNL. Zaterdagmiddag word ik wakker van de deurbel en zie vanuit het slaapkamerraam dat de PostNL-bus bij de oprit staat. Ik haast me naar beneden maar als ik de voordeur open, is de chauffeur reeds vertrokken. Geen kaartjes in de brievenbus of wat dan ook. Vanmiddag spreek ik een collega van de bezorger en hij raadt me aan om het gewoon eens te vragen in Havelte. Wat blijkt? Beide pakketten van Chris zijn gearriveerd en de ene had officieel gezien gisteren retour moeten gaan. Ofwel: Een lekkere blinde bedoening. Het goede nieuws is dat ik beide pakketten nu in huis heb en jullie kan trakteren op een dubbele 'Singles round-up'. Morgen ga ik de Week Spot aan jullie voorstellen of... eigenlijk over een paar platen al. Morgen komt ook een pakket van tien Discogs-singles binnen en dus ben ik deze week vooral druk met de 'Singles round-up'. Ik trap af met de eerste acht uit de samengestelde twee bestellingen van Midas Touch. Omdat er veel latere Engelse persingen bij zitten alsook een paar 'algemene' heruitgaven, ga ik het jaar van verschijning van de specifieke plaat noemen tussen haakjes. Als de plaat eerder is opgenomen dan lezen jullie dat in het berichtje zelf.

* Nancy Ames- Friends And Lovers Forever (UK, Columbia, 1966)
Chris moet zelf eigenlijk weinig hebben van Engelse persingen maar heeft na jaren van inkoop en handel een flinke verzameling opgebouwd. Voor de handel uiteraard want zelf houdt hij vast aan de Amerikaanse 'originals'. Ik ben één van zijn vele klanten die vooral voor de Engelse persingen gaan en hij heeft het een paar maanden geleden al aangekondigd: De maand mei komt in het teken te staan van de Engelse persingen. Morgen gaat de vierde en laatste update 'live' dus waarschijnlijk dat ik morgen een kijkje ga nemen en een derde pakket samenstel. 'I Don't Want To Talk About It' van Nancy Ames houdt me in 2011 of 2012 een nacht uit de slaap vanwege een aflopende Ebay-veiling. 'Friends And Lovers Forever' ken ik van mijn favoriete bootleg-dealer want het is één van de weinige 'originals' die hij lange tijd te koop heeft staan. Dat is eveneens een demo en ik denk dat deze beter te vinden zijn dan de 'issue'. Northern Soul is een vergaarbak van muziekstijlen en Nancy Ames is eigenlijk een folkrock-zangeres die voor 'I Don't Want To Talk About It' goed heeft geluisterd naar de 'girl groups'. 'Friends And Lovers Forever' is minder Northern Soul dan de andere 'hit' maar het is door de jaren heen gegroeid bij mij. Het ademt een beetje 'Hang On Sloopy' in het arrangement. De single heeft '1965' op het label staan maar tevens de Engelse release datum van 7 januari 1966.

* Cornelius Brothers & Sister Rose- I'm Never Gonna Be Alone Anymore (UK, United Artists, 1972)
Van deze hoef ik niet eens een geluidsclip te hebben. Het is een ontbrekend puzzelstukje in de collectie van de Cornelius broers en zus en ik kan ze blind kopen. Dit is opnieuw dezelfde klasse van 'It's Too Late To Turn Back Now' en ik lust daar wel pap van. Sterker nog: Ik ga enkele complete albums toevoegen aan mijn mp3-speler. Op de flip doen ze een cover van 'Let's Stay Together' van Al Green en zelfs dat levert pure magie op met de aanvulling van de meerstemmige zang van de familie. Beter dan het origineel? Ach welnee, maar het is wel één van de betere covers die ik heb gehoord.

* Diane Ducane- Better Late Than Never (UK, Contact, 1979)
Ik heb in de inleiding nog getwijfeld om er 'Week Spot + Singles round-up' van te maken, maar nee... Ik hoop dat ik morgen nog wat informatie kan vinden over mevrouw Ducane voor een apart berichtje. Ik heb een paar dagen eerder de bestelling voor het eerste pakket geplaatst als Chris deze deelt op Facebook. Een ietwat vergeten klassieker uit de Wigan Casino. Die avond doet mijn collega een special rondom platen op het Casino Classics-label en Diane staat eveneens op de cd. Op mijn verzoek draait hij het helemaal en dan ben ik definitief overstag. Diane is de reden voor het tweede pakket. De plaat is op andere plekken een stuk duurder! The Casino is intussen een discotheek naast een Northern Soul-club en soms steekt een plaatje over naar de andere zaal en dat is het geval met 'Better Late Than Never'. Het krijgt een release op het Engelse Contact-label en moet, zo gezegd, deze week de Week Spot worden. 'One Day' op de keerzijde is in dezelfde stijl. Ook zeer de moeite waard maar het heeft niet de status van 'Better Late Than Never'. Tot morgen!

* Gloria Edwards- Enough Of A Woman (US, Jet Stream, 1975)
Oorspronkelijk uitgebracht in 1972. Deze heeft Chris in de aanbieding en zonder geluidsclip maar met Gloria durf ik wel te gokken. Qua groove met de elektrische gitaar klinkt het als jaren zestig-rhythm & blues maar de tweede stem in het refreintje maakt dit plaatje tot iets speciaals. Twee minuten lang genieten! De b-kant klinkt ook flink gedateerd maar het styreen is niet erg lief aan deze kant. Daar komt bij dat de plaat een 'slight edge warp' heeft welke niet nadelig is voor de muziek en over het algemeen een beetje ruig eruit ziet. Een erg fraai kassakoopje!

* Jackie Edwards & Soulmakers- The Vamp (US, Daran, 1968)
Niet te verwarren met de Jamaicaanse Jackie Edwards. Heb ik me vergist? Nee, ik heb wel even zitten twijfelen maar het is nogal onwaarschijnlijk dat de Jamaicaanse zanger een plaat uitbrengt op een obscuur label uit Chicago. Ook deze is voor een dievenprijsje omdat de plaat er 'gesloopt' uit ziet maar desondanks stevig klinkt. 'The Vamp' is de originele a-kant en dat is een instrumentale 'tittyshaker'. 'Let Me Love You' op de b-kant is eveneens instrumentaal maar iets meer in mijn straatje.

* The Exciters- Soul Motion (UK, Jay Boy, 1971)
In Nederland is het groepje na 'Tell Him' snel vergeten maar de plaatjes uit de late jaren zestig doen het goed bij de Engelse Mods en even later breken ze door in de Northern Soul. 'Soul Motion' is een opname uit 1967 en voor eens moet ik de recensenten van 'Blues & Soul'-magazine gelijk geven. Het is duidelijk waarom Jay Boy dit in 1971 opnieuw heeft uitgebracht maar het is geen hoogvlieger. The Exciters heeft beslist leukere platen gemaakt. 'You Know It Ain't Right' klinkt als de meidengroepen van een paar jaar eerder en heeft iets weg van 'Take Me For A Little While'. Ik vind het eigenlijk de betere kant van de twee en ook dat ben ik dus eens met 'Blues & Soul'. Dat laatste komt niet vaak voor!

* Fascinations- Girls Are Out To Get You (UK, Sue, 1968)
Een hele echte grote Northern Soul-klassieker is deze van The Fascinations. Die moet ik vast al eens hebben? Euh ja... ik heb hem begin 2012 gekocht op de Outta Sight-heruitgave maar krijg last van weke knieën als ik de Engelse Sue voor weinig zie. Natuurlijk rockt deze tien keer beter dan de Outta Sight en het is na dertien jaar nog altijd een feestje om naar te luisteren. Curtis Mayfield op zijn best als het tot schrijven en produceren komt. 'You Be Sorry' op de flip is een echte ballad maar daar heb ik deze single niet voor gekocht.

* Eddie Floyd- Bye Bye Baby (Spanje, Fidias, 1968)
Ook deze mag spotgoedkoop weg. Een ontzettend leuk plaatje van Eddie Floyd met de Spaanse fotohoes en blijkbaar verkocht bij een foto- en platenzaak op Ibiza. Het is in 1964 de b-kant van de single op het Safice-label en voordat hij een contract tekent bij Stax. Het wordt in 1967 eerst in Engeland uitgebracht op het Speciality-label van Ember en volgens het label van de Fidias hebben ze gebruik gemaakt van de Engelse master. 'Never Get Enough Of Your Love' is de ballade-kant daar waar 'Bye Bye Baby' upbeat is en meer aansluit bij 'Knock On Wood' en de andere grote hits van Floyd. Ik noem het een 'double-sider' omdat ik 'Bye Bye Baby' ook goed kan waarderen.

* Jay & The Techniques- Baby Make Your Own Sweet Music (UK, Mercury, 1968)
Het is de tiende van de elfde in het twaalfde jaar van de nieuwe eeuw. Bovendien is het week 45. Ik doe mijn eerste 'Do The 45' op 10 november 2012 en trap deze af met... Jay & The Techniques. Het originele Smash-styreen is door de jaren heen flink versleten en dan zie ik deze Engelse staan. Gelukkig mét het intro en net als bij The Fascinations ben ik de oude snel vergeten als ik dit hoor. Ik heb vanavond ook afgerekend bij Mark en deze partij bevat ook een jaren zestig-opname van Jay & The Techniques.