Mijn radio-collega Lee pakt iedere gelegenheid om Ali Campbell de huid vol te schelden. Het is natuurlijk ook niet netjes wat Campbell en zijn maten hebben gedaan. Campbell heeft UB40 op een zeker moment verlaten en heeft daarmee automatisch afstand genomen van de bandnaam, want... de band blijft gewoon bestaan. De andere muzikanten vinden het concept van 'Labour Of Love' helemaal uitgemolken en zoekt nieuwe manieren om het geluid van UB40 een toekomst te geven. En dat heeft uiteindelijk geleid tot popreggae-covers van countryliedjes. Dan staat Ali Campbell opeens op na een mislukte solocarrière en 'kaapt' als het ware de naam van een bestaande band. In geval van UB40 is het wrang, maar bij de Amerikaanse bands van de jaren zestig en zeventig de normaalste zaak van de wereld. Het merendeel van de oorspronkelijke Lynyrd Skynyrd-leden mag zijn omgekomen in het vliegtuigongeluk, er zijn inmiddels tientallen bands actief die allemaal de claim hebben dat ze een voortzetting zijn van de legendarische band. Im Amerika stikt het van de 'revival'-feesten en dus is er een grote vraag naar jaren zestig-groepen, ook al is er maar één oorspronkelijk lid op het podium. Bij Jay & The Americans is dat uiteindelijk heel anders verlopen en dat zal ik straks nader verklaren. De 'Raddraaier' is de dertigste single uit de negende jaren zestig-bak. Daar vinden we de originele 1965-uitgave van 'Cara Mia' van Jay & The Americans.
Waar en wanneer? Daarvoor hoef ik op zichzelf niet zo ver terug in de tijd. Afgelopen mei of juni hebben we de single nog gezien in 'Het zilveren goud'. De dag vóór mijn dienstkeuring in Groningen ga ik met de bus naar Lemmer om plaatjes te kopen bij een boedelopruiming. De meeste platen zijn compleet onbekend en de enige grote hit in de verzameling is 'Judy In Disguise' van John Fred & His Playboy Band. Eigenlijk heeft 'Cara Mia' op nummer 1 gestaan in ons land, maar dat weet men in 1965 nog niet en dus is dit een bescheiden hit. Een piek van 34 en twee weken in de hitparade. Het verhaal van Jay & The Americans is een typisch verhaal van een Amerikaanse band uit de jaren zestig. Waar de platenmaatschappij en het management volledige zeggenschap lijkt te hebben over de groep en haar muziek en wat in de jaren zeventig en later voor veel verwarring zorgt.
Laten we meteen beginnen met een eerste mythe ongedaan te maken. Er heeft feitelijk nooit een Jay bij The Americans gezongen. Jay & The Americans kenmerkt zich door het gebruik van individuele pseudoniemen, waarschijnlijk om de band nóg meer 'Americans' te laten klinken. De groep ontstaat in 1960 en bestaat dan uit John 'Jay' Traynor, Howard Kane (originele naam: Howard Kirschenbaum), Kenny Vance (Kenny Rosenberg) en Sandy Deanne (Sandy Yaguda). Ze spelen reeds in de late jaren vijftig op universiteiten in en om New York, maar de naamswijziging is pas een feit in 1960 als de groep auditie doet voor Leiber en Stoller. Dat levert de groep in 1962 een eerste grote hit op: 'She Cried'. Na twee minder succesvolle opvolgers verlaat Traynor als eerste de groep. Marty Sanders (Kupersmith) van The Empires versterkt de groep als gitarist en hij brengt David Blatt in als de nieuwe leadzanger. Omdat de groep graag verder wil met de oude naam neemt Blatt het alter ego Jay Black aan en dat zal de meest succesvolle incarnatie van Jay & The Americans blijken.
In Nederland breekt de groep tweemaal door tot in de hitparade. 'Come A Little Bit Closer' staat zelfs genoteerd in de allereerste Top 40 in januari 1965 en is een variatie op het thema van '24 Hours From Tulsa' van Gene Pitney, nu alleen met een gewelddadige Mexicaanse pooier in het verhaal. David Whitfield heeft in 1954 al een Engelse top tien-hit gehad met 'Cara Mia' en het is koren op de molen van Jay Black. Hij wil namelijk méér zijn dan een zanger in een popband en met 'Cara Mia' mag hij zijn stem laten gelden. De opvolger, 'Some Enchanted Evening', is ook vanuit eenzelfde idee opgenomen. Het publiek vindt het allemaal best en in 1965 kan het succes van Jay & The Americans niet stuk. Of... kan het toch? Vanaf 1966 gaat het bergafwaarts met het succes en in 1969 neemt de groep een album op met haar eigen favorieten. 'This Magic Moment' levert in 1969 nog een redelijke hit op voor de groep. In 1970 en 1971 bedient Jay Black zich van een groep die onder andere bestaat uit Walter Becker en Donald Fagen. Beide mannen zullen in 1972 Steely Dan formeren. In 1973 valt Jay & The Americans definitief uit elkaar.
Het is Jay Black die al snel weer de naam op pakt en als Jay & The Americans met nieuwe muzikanten het oldies-circuit door gaat. Dit tot grote ergernis Jay Traynor die enige tijd zichzelf promoot als 'the real JAY' en de overige muzikanten die vanaf het begin deel hebben uitgemaakt. Jay Black is immers pas in 1964 bij de band gekomen. Sandy Deanne ziet zijn kans schoon als Jay Black door gokken zwaar in de schulden komt en bankroet wordt verklaard. De curator bepaald dat de 'merknaam' Jay & The Americans honderdduizend dollar waard is en voor dat bedrag neemt Deanne het stokje over. Hij brengt de oorspronkelijke leden bijeen en vindt een zanger die precies zó klinkt als beide Jay's in Jay & The Americans. John Reincke wordt dus de derde Jay en is in staat om een dwarsdoorsnee van alle Jay & The Americans-bezettingen te vertolken op het podium. Kenny Vance werkt tegenwoordig als leadzanger voor The Planotones en de allereerste Jay, Jay Traynor, is op 2 januari 2014 overleden. De groep maakt sinds 2002 deel uit van de 'Vocal Group Hall Of Fame'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten