In een recente 'Singles round-up' beloof ik een jaren tachtig-single als Week Spot en zeg daarbij dat het zeer waarschijnlijk de eerste plaat uit het betreffende decennium is die deze eer krijgt toegezwaaid. Vandaag laat zien dat het niet de eerste gaat worden, want de plaat is nog altijd kandidaat voor de eretitel. Ik vermoed dat ik morgen met de eerste 'Singles round-up' van maart begin. Ik wacht in principe nog op één gospel-single, maar die zal elk moment aankomen in Nijeveen. De Tafel sla ik vermoedelijk even over deze week. Ik ben in blijde verwachting van salaris (en meer), maar zolang dat nog niet is bijgeschreven moest ik in eerste instantie maar investeren in voedsel. En tabak, want de terugkeer naar de 'vape' lijkt nog een heel eind weg. Omdat ik vandaag 'vergeten' ben om sigaren te kopen (ik meende dat ik gisteren een nieuwe kist had gehaald), heb ik vanavond wel een paar keer aan de vape gelurkt, maar op een gekke manier moet ik op dit moment iets ongezonds hebben. Met nog twee sigaartjes in het vooruitzicht begin ik maar aan het Week Spot kwartet van week 9.
2012: Janice-Skip Mahoney
Het is aardig hoe snel je bepaalde dingen kan 'vergeten'. Nee, ik bedoel niet de doos sigaren, maar wel deze single van Skip Mahoney. Of, nee, niet dat ik de single ben vergeten, maar wel dat het de Week Spot is geweest. Tot een paar weken geleden durfde ik te denken dat het begin 2012 alleen maar om uptempo jaren zestig-Northern Soul draaide, maar nee... toen kon ik ook al 'progressief' zijn. Hoewel? Het kan een tikkeltje obscuurder dan de beide kanten van deze plaat. The Casino in Wigan is tussen 1973 en 1981 het kloppende hart van de Northern Soul-beweging in Engeland. In 1977 wordt The Casino zelfs uitgeroepen tot 'beste discotheek van de wereld'. Een Northern Soul-club welke een discotheek wordt genoemd? Ja, de 'oldies room' mag dan druk worden bezocht, verder is The Casino gewoon een discotheek, hooguit zonder Eurodisco-stampers van Boney M en Giorgio Moroder. Rond 1977 is The Casino naarstig op zoek naar een 'nieuw geluid'. Iets dat 'underground' genoeg is en toch nieuw. Het antwoord vinden de dj's bij een bezoek aan The Paradise Garage, de legendarische underground-discotheek van New York. Het Salsoul-label brengt hele aardige platen uit in die tijd en hoewel het een Europese distributie kent (CBS, als ik me niet vergis), is de muziek niet populair op de radio en in 'mainstream'-discotheken. Terwijl de 'hardcore'-Northern Soul-fans avond-aan-avond staan te dansen op oudjes uit de jaren zestig, kan de meer progressieve Casino-bezoeker zich te goed doen aan de klanken van het Salsoul-label. Instant Funk en Joe Bataan zullen in 1979-80 het label naar de hitparade brengen. Deze specifieke single is op het 'Soul'-label, wat zoveel betekent als dat het een hele echte bootleg is. Ik koop deze samen met 'Do I Love You' van Frank Wilson en 'Baby I Need You' van T.J. Williams in één koop voor vijftien pond en doe daar geen verkeerde deal mee. 'Janice' heeft 'Have Some Everybody' van Flaming Emeralds op de keerzijde en dat is in eerste instantie de reden van aanschaf. Toch is het dit 'Janice' dat gaat groeien bij mij en uiteindelijk Week Spot wordt. Deze single is oorspronkelijk uitgegeven in 1980 en is daarmee de, tot nu toe, enige Week Spot uit het betreffende decennium. Daar komt binnenkort verandering in!
2013: Deep Freeze-The Adorables
'Een collectie in de collectie'. Ik doe het inmiddels met de gospel, maar in de eerste weken van 2013 ben ik heel ambitieus met het Golden World-label. Tot zover ik kan zien alleen maar leuke platen die voor weinig op de kop zijn te tikken. Hoe leuk zou het zijn om alle vijftig Golden World-singles te verzamelen? Uit mijn hoofd zeg ik dat ik nu een stuk of zeven heb en dat het daar waarschijnlijk bij zal blijven. Golden World heeft ook een paar uitschieters, platen die honderden euro's moeten opbrengen en dus nooit in de koffers zullen komen. Ook vind ik bij nader inzien niet alles even interessant. Golden World is per slot van rekening een label uit Detroit terwijl mijn voorkeur uitgaat naar Chicago. Toch is deze van The Adorables best een waardevolle aanschaf geweest. Je komt hem weinig tegen en vast wel in een betere staat, maar ook meteen een stukje duurder. 'Deep Freeze' is een typische Detroit-stamper waar ik in 2013 nog warm voor loop, maar waar ik nu niet meer in ga investeren. De mooiste Golden World uit mijn koffers blijft 'How's Your New Love Treating You' van The Debonaires. Omdat die zwaar gehavend is, zocht ik laatst naar een 'vervanger'. Oeps, die blijkt erg in trek! Ik heb, geloof ik, zeven euro voor mijn exemplaar betaald, maar de meesten zitten rond de vijftig. Als ze al opduiken... Dan ontdek ik dat mijn exemplaar een b-kant heeft die nergens in de discografieën wordt genoemd. Ik neem de slechte kwaliteit van het styreen maar voor lief.
2014: Get Ready-Blues Dimension
Een paar jaar geleden deed ik steeds een 'Nederlandse week' in oktober. Iedere avond een groep of artiest centraal uit een bepaald decennium. In februari 2014 opper ik eens in 'Do The 45' dat ik een 'Nederlandse' uitzending ga doen en volg het die avond met een speciale 'The Vinyl Countdown' met groepen van eigen bodem. Dat vindt dus plaats in week 9 van 2014, want natuurlijk hoort daar een Nederlandse Week Spot bij. Dat is de snelste versie van 'Get Ready' die is opgenomen. Het is aan de ene kant vreemd dat deze plaat nooit meer heeft gedaan in de Northern-beweging, maar anderzijds is-ie ook net even té. De uitzending is een feestje en de gruwelijk ondergewaardeerde Blues Dimension in het zonnetje zetten is ook het geval. De single is in de afgelopen maanden verhuisd naar de reserve-Blauwe Bak en komt daarom nauwelijks meer aan bod. Het 'past' niet meer in de show.
2015: Geni-Terri Bryant
Aan de ene kant zit ik even met de handen in het haar, maar achteraf gezien is het ook een fraaie afsluiting en de start van iets 'nieuws'. De financiële positie staat me toe om twee keer met 'de grote jongens' te spelen en een bedrag uit te geven aan een plaat welke grenst aan idioterie. Waarbij ik alle schroom opzij zet en uitsluitend voor de originele 'issue' ga, terwijl ik in prijs voorbij keurige demo's ga. Als we tóch bezig zijn? Ja, met dat soort bedragen doe je dat nu eenmaal. Een paar weken later volg ik het met The Para-Monts en daarmee sluit ik als het ware een hoofdstuk. Het is tegenwoordig steeds moeilijker om een pure Northern Soul-plaat te vinden die me iets doet en waarvoor ik meer dan een tientje uit de portemonnee trek. De interesse schuift meer naar de jaren zeventig, de 'soulful crossover', de 'sweet soul', mid-tempo en inmiddels zelfs 'two-steppers' uit de vroege jaren tachtig. 'Geni' is een soort van trofee. Ik ben niet de enige die roept dat het de beste plaat uit Detroit ooit is en dat het meedingt naar de titel van 'beste Northern Soul-plaat'. Wat een sublieme muzikaliteit zit er verpakt in deze drie minuten! Qua lied is het een miljoen waard en dat maakt het aankoopbedrag ineens tot een 'koopje', ook al is het een hoop geld en spendeer ik dat niet snel weer aan een single...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten