Singles round-up: maart 8

Hulde aan de posterijen! Normaliter ben ik niet zo te spreken over mijn collega's/concurrenten, maar ze hebben deze week prima werk verzet. Ik noemde gisteren al de postbode die voor de dichte deur kwam. Welnu, het ís het pakket van Mark. Dinsdag door hem op de bus gedaan en twee dagen later in Nederland. Ik denk dat ik voortaan altijd maar aangetekend moet verzenden van Engeland naar Nederland, want er staat normaal een week voor! Dinsdagavond heb ik in eerste instantie de CD-EP van bovenstaande plaat gekocht, maar ben erin geslaagd de deal te cancellen, alleen wacht ik nu nog wel op het moment dat hij het geld gaat terugstorten. Tegelijk heb ik toen de vinyl-EP besteld bij iemand anders en die is woensdag in Lyon op de bus gegaan. Wat denk je? Vanmiddag op de deurmat. Ik heb dus, boven verwachting, alle verwachte singles binnen en dat betekent drie afleveringen 'Singles round-up' ter besluit van deze maand. Het zijn totaal 23 singles en dus doe ik vanavond acht, morgen zeven en zondag acht titels.

* Joe Bourne- The One For Me (US, Sophisticated Soul, 1975?)
Deze single is 'per ongeluk' mijn pakket in gegaan. Als ik hem zou willen retourneren dan zou dat geheel op kosten van Mark kunnen. Als ik zou kiezen het te houden, krijg ik het voor een gereduceerde prijs. Ik kies meteen voor het laatste want hiervoor is dit een té leuk zoekplaatje. Joe Bourne is geen onbekende naam in ons land. In de eind jaren zeventig heeft hij enkele Top 40-hits. Toch lijkt het erop alsof hij vóór zijn verhuizing naar Nederland dit schijfje heeft opgenomen in Amerika. De titel is nimmer uitgebracht in Nederland en zowel Discogs als 45cat tasten in het duister over wanneer de plaat precies is verschenen. Ik hang er dus 1975 of 1976 aan. Mark beschrijft het als 'quirky' en dat is het eigenlijk ook. Een geinig plaatje voor tussendoor, maar beduidend minder 'sophisticated' dan dat het label doet vermoeden. Over dat label is verder niet meer bekend dan dat het alleen deze single van Joe Bourne heeft uitgebracht en dat het een onderdeel is van Steeltown uit Pittsburgh, het label waar The Jackson 5 hun eerste singles voor maken.

* Brothers Of Soul- You Better Believe It (US, Boo, 1969)
Brothers Of Soul staat synoniem aan 'klasse'. Dat geldt voor ieder kantje dat deze groep heeft uitgebracht en deze single is daarop geen uitzondering. Het is zelfs lastig om een favoriete kant uit te zoeken. Beide zitten ze in het midtempo-idioom waarbij 'You Better Believe It' de 'snellere' kant is, maar ik tegelijk in katzwijm ben gevallen voor de b-kant: 'A Life Time'. Komen ze nog beter dan deze? Ik ga de komende 'Single round-ups' een poging doen, maar dit grenst al bijna wel aan perfectie.

* Keanya Collins- You Don't Own Me (US, ITCC, 1969)
Collins heeft een enorme Casino-kraker met 'Love Bandit', maar haar overige werk mag er ook zeker zijn. In 1969 neemt ze bijvoorbeeld een versie op van 'You Don't Own Me' dat het klootjesvolk het beste zal kennen als 'Zeg Maar Niets Meer' van André Hazes. Keanya maakt het haar eigen door eerst met een brommende stem de coupletten te declameren en vervolgens haar zangstem op te zetten voor het refrein, maar toch moet ik bekennen dat ik bij de aankoop van deze me meer heb laten leiden door 'Keanya Collins, 1969 en de vriendelijke verkoopprijs', want deze moet nog 'groeien' bij mij.

* Kenya Collins & Mac Simmons- Looking For The Same Thing (US, PM, 1973)
Joe Bourne is niet de enige 'bonus' in het pakket van Mark. Van deze kan ik me bijvoorbeeld niet herinneren dat ik hem gereserveerd. Het was ook even schrikken toen ik de totaalprijs kreeg te horen, dus ik denk dat hij deze stiekem heeft doorberekend. Geen kwaad woord over onze man... de verzendkosten waren voor hem en alleen dat al was 20 euro. Nu toch maar weer een 'schaduwboekhouding' bijhouden om er zeker van te zijn dat ik voor de juiste platen betaal. Toch mag deze van Collins en Simmons blijven. Keanya heet dan inmiddels Kenya en 'Looking For The Same Thing' is een fraai samenspel tussen haar en Simmons. Misschien dat de b-kant, 'I Don't Want To Be Right', misschien nóg wel mooier zou zijn, maar helaas... de single is een beetje krom getrokken en daar heb je bij 'Looking' geen last van. 'I Don't Want To Be Right' heeft toch wel enorme last van de helling en jengelt erop los.

* Alice Dona- EP C'est Pas Prudent (Frankrijk, Pathé, 1963)
Ik leer dit nummer eind 2013 of begin 2014 kennen. Een bevriende platendealer uit Frankrijk adverteert deze op Facebook. Ik ben meteen gegrepen door het schattige fotohoesje en ik beluister de geluidsclips. 'C'est Pas Prudent' staat meteen op mijn wenslijstje, hoewel de vriend een beetje aan de dure kant is met zijn platenhandel. Dan is het plotseling augustus 2015 en ik ben bezig met de voorbereiding van 'Girls-A-Go-Go'. ,,Die moet er ook in!", roep ik uit, maar kan artiest en titel niet meer herinneren. En dus ga ik Facebook op, worstel mezelf door jaren van berichten van mijn Franse vriend en vind uiteindelijk de informatie die ik nodig heb. 'C'est Pas Prudent' is sindsdien nóg meer voor me gaan spelen en dinsdagavond besluit ik dan eens 'op jacht' te gaan. De EP is flink in trek bij dj's en verzamelaars en dat maakt dat zelfs een matig exemplaar voor vijftien tot twintig euro de winkel uit gaat. Dan zie ik een koopje welke té mooi is om waar te zijn en dat blijkt het ook: Het is de cd-single. In 2001 is deze EP namelijk opnieuw uitgebracht. Dan ontdek ik de fout en ga meteen weer kijken en zie dan deze... Bij een dealer waar ik al eerder zaken mee heb gedaan. Het geluidsclipje klinkt 'schoon' en het lijkt erop alsof hij de plaat 'afkeurt' op het handgeschreven epistel op de achterkant van het hoesje. Helaas ken ik geen Frans, maar de eerste eigenaar (m/v) heeft de plaat blijkbaar in oktober 1963 gekocht en wil een herinnering met ons delen. Een zeer fraai exemplaar dat ruim onder de gewone marktwaarde in mijn koffers is gekomen. De overige tracks zijn net zo fijn en lollig als 'C'est Pas Prudent', maar toch is het vooral dit nummer dat me in lichterlaaie zet.

* Ronnie Dyson- One Man Band (NL, CBS, 1973)
Ik heb vanavond nog even getwijfeld bij een single van Ronnie Dyson in de handel van Mark, maar nee... het moet ook geen 'overkill' worden. Toch is Dyson al een paar jaar een favoriet in mijn collectie. Nee, dan heb ik het niet over 'Why Can't I Touch You' dat bij ons in de Tipparade heeft gestaan. Die schijf staat 'gewoon' in de jaren zeventig-bak en niets anders. Het begint als ik begin 2012 verliefd word op Dyson's versie van 'When You Get Right Down To It'. Deze zit sinds jaar en dag in de reserve-Blauwe Bak. Deze 'One Man Band' ben ik nooit in Nederland tegengekomen en dus moest het de moeite lonen om deze net zo hard weer terug te halen uit Engeland. Op deze single werkt Dyson samen met de legendarische Thom Bell en dat levert een fraai staaltje Phillysoul op in de stijl van Billy Paul.

* Gale Eason- I Can See The Hurt (US, Epic, 1974)
Ik ben best een geluksvogel! Ik leer deze ook via Mark kennen, maar dat exemplaar is dan net de winkel uitgevlogen. Het is de 'demo' met witte labels en een stereo- en mono-kant van dit nummer. Het blijkt de meest voorkomende te zijn. Toch zijn deze plaatjes allemaal op berucht styreen en de eerste exemplaren die ik hoor, klinken niet al te best. Dan zie ik vervolgens deze 'issue' staan. Een stukje duurder dan de demo, maar nog steeds te behapstukken. En volledig Mint! Als ik de aankoop meldt bij Mark zegt deze: ,,Ik heb nog nooit de b-kant gehoord". Dat bedoel ik dus... Laten we het eerst eens over de a-kant hebben. Dat is een zogenaamde 'builder'. Het begint met niets en bouwt langzaam op tot een hoogtepunt dat toch ook niet gaat komen. Bijna een David Lynch-film in styreen. ,,Niet stoppen! Niet nu!", wil je roepen als 'I Can See The Hurt' wegsterft, maar helaas... drie minuten en achtentwintig seconden is alles wat je kan krijgen. Een nummer waarin je wilt wonen. Wat een soul! Ja, we zijn Brothers Of Soul voorbij gestreefd. Dan de b-kant. Tja, beetje oneerbiedig, maar meer van hetzelfde. 'Come Back Heavenly Father' zou ook in de gospel-koffer hebben gekund, maar toch haalt dit nummer het niet bij de absolute klasse van 'I Can See The Hurt'.

* Family Circle- Haven't Seen Nothin' (US, Calla, 1975)
Ik benoem de singles weer bij de officiële a-kant, maar in geval van deze Family Circle ligt die snel ondersteboven op de draaitafel. 'Haven't Seen Nothin' is desalniettemin fijne funky disco, maar de reden van aanschaf is de b-kant: 'Stop Turn Around'. Het soort midtempo-crossover waar ik tegenwoordig zoveel van hou. Net niet zo zoet dat het pijn doet aan het glazuur op je tanden, maar de pot met zout is eveneens mijlenver verwijderd. Het is een 'hobby' die een beetje uit de klauwen is gaan lopen. Het is, schat ik, halverwege om de Northern Soul-collectie in te halen. Morgen ga ik weer verder met zeven magische hoogtepuntjes, vanmiddag kunnen jullie al een voorproefje krijgen door in te schakelen op Wolfman Radio. Tussen drie en vijf ga ik het merendeel van de singles draaien in 'Do The 45'.