Een mager zesje: Mus

Bij nader inzien vandaag toch maar een dubbel bericht, ook omdat ik morgenavond weer een aflevering doe van 'Go Go Gerrit' op Wolfman. Eerst gaan we na een pauze van twee weken weer een nieuw woord leren of eigenlijk twee... Straks volgt nog de nieuwe Week Spot die overigens niet zo heel erg nieuw is, maar dat terzijde. Het vijfde woord dat ik in de eerste klas van de basisschool leer is 'mus', maar evenals vijf jaar geleden bij de toenmalige 'Schijf van 5' vertaal ik dat wederom naar 'vogel'. De eerste woorden moeten immers één lettergreep hebben en het richt zich daarbij vooral op de klinkers en de bijbehorende klanken. 'Mus' past in dat rijtje, 'vo-gel' is voor gevorderden. De plaat die ik centraal zet, is geen onbekende op Soul-xotica. Het verhaal evenmin. Toch ga ik het weer eens doen, vooral ook omdat ik anno 2016 héél anders tegenover het verhaal sta. Desondanks is dit toch wel een bijzondere herinnering. 'I'm Like A Bird' van Nelly Furtado is de vogel die ik vandaag op herhaling doe.

Twee nieuwe Nederlandse woorden betekent ook twee nieuwe Friese woorden voor jullie. Een 'mus' heet in het Fries 'mosk' en dat spreek je precies zo uit zoals je het leest. Friese woorden beginnen nooit met een 'v', dat wordt automatisch een 'f'. Een 'vogel' heet bij ons een 'fûgel' en dat spreek je dan uit als 'voegel'. Het is afgelopen maand vijftien jaar geleden dat ik 'de monstertocht' heb ondernomen: Per fiets van Tuk naar Mossley en weer terug. Vijf jaar geleden heb ik in een aantal afleveringen het complete verhaal verteld van 'de monstertocht'. Enkele lezers zijn 'achtergebleven' in Engeland omdat het té omslachtig ging worden. Ik moet bekennen dat ik bij het laatste weekend in York eigenlijk ook wel klaar was met het verhaal. Voor de liefhebbers of degene die het hebben gemist: Kijk maar bij januari tot en met maart 2011. Het laatste stuk heb ik afgerafeld. Niet alleen is het verhaal daarmee afgesloten, maar vooral ook het sentiment bij de fiets die me heeft vergezeld op de tocht. Die is na de vakantie van 2010 (in augustus 2010 hier ook uitgebreid beschreven) eigenlijk helemaal 'op'. Over twee weken is het vijf jaar geleden dat 'heit' is overleden en aanvankelijk bestaat het plan om zijn fiets over te nemen. Waar ik geen rekening mee heb gehouden is dat vader de laatste jaren een damesfiets had (voor de lage instap) en het formaat voor een tiener. Dan ontstaat het idee dat 'we' de fiets gaan verkopen en dat ik van de opbrengst de oude fiets kan opknappen. Dat gaat boven verwachting, maar dan...? De fietsenmaker in Steenwijk zet me terug op deze planeet. Deze fiets is de grootschalige renovatie niet meer waard. Het volgt als een waardige afsluiter op het uitgebreide Soul-xotica-verhaal en opeens kan ik afscheid nemen van de fiets. Ik ben nu inmiddels drie fietsen verder, maar zou met de Multicycle kunnen voorstellen dat ik ook hiermee heel ver kan gaan.

Waar zal ik opstappen? De vroege zondagochtend van 18 februari 2001 lijkt me een goed moment. Eigenlijk moet ik in bed liggen en dat was ook bijna gebeurd dankzij de hulp van de aangeschoten jongedames. Toch prefereert de herbergier de dames boven een langharige fietser en de eerste zijn juist onderweg naar een volgende nachtclub. Voor hen is het bed zo mogelijk nóg verder weg. In Headingley, een voorstadje van Leeds, sukkel ik bijna in slaap op een bankje, maar spring snel weer op de fiets. Boven op een heuvel staat een bankje en opnieuw neem ik een pitstop met 'Superkings' (sigaretten). Daar val ik opnieuw in slaap en word ternauwernood wakker. Dat had mijn Waterloo kunnen worden! Ik spring op de fiets om weer op temperatuur te komen en het gaat heuvel af naar Bradford. Bij binnenkomst in Bradford voel ik zweetdruppels op mijn gezicht hetgeen betekent dat ik weer 'op temperatuur' ben. Toch wordt het fietsen almaar zwaarder en de drang naar cafeïne of theïne groter. Tja, we zijn per slot van rekening in Engeland, dus hier mag je ook thee drinken als je niet ziek bent. Wakefield heeft op deze zondagmorgen een grote 'car-boot-sale' (kofferbakverkoop) en ik neem plaats op een terras bij een mobiele 'greasy spoon'. Een fors Engels ontbijt en een tiental koppen sterke thee later ben ik weer klaar voor de reis. Ik heb geen kaartje en fiets puur op mijn intuïtie. Het brengt me op schilderachtige plekken zonder dat ik lijk te beseffen welke kant ik op fiets. De wind is mijn kompas. En tóch komt het goed! Na hele stukken niemandsland heb ik weer een afdaling en kom binnen in... Huddersfield! We zijn er bijna! Hou op met dat optimisme...

Ik steek aan bij een pub voor koffie en een 'jacket potato' met een vulling van salade. De radio zeurt een beetje op de achtergrond en dan hoor ik de barman zeggen tegen een collega: ,,Listen, this is a great new song". Het volume gaat omhoog en genietend van de aardappel hoor ik 'You're beautiful, that's for sure'. Ik neem snel een slokje koffie om dat lastige stukje aardappel weg te spoelen. Dan begint de dame aan het refrein. 'I'm like a bird, I'll only fly away'. Ai! dat levert een enorme hoestbui op aan mijn kant, maar weet de aardappel binnen te houden. Bij het volgende couplet spits ik mijn oren. Hoorde ik dat nou goed? Weer het refrein. 'I'm like a bird, I'll only fly away. I don't know where my soul is, I don't know where my home is'. Dubbel van het lachen! ,,Vindt je het geen goed nummer?", vraagt de barman aan mij. Ik zwaai het weg. De eerste keer en ik ben dol op dat nummer! Overigens duurt het dan bijna twee maanden voordat ik het opnieuw hoor. Engeland ligt een beetje voor met 'I'm Like A Bird' van Nelly Furtado.

Waren we er bijna? Niet echt! Na Huddersfield krijgen we de 'West-Yorkshire Ridings', ook bekend als de 'Yorkshire Moors'. U weet wel, die 'bergen' uit de serie van James Herriott. Van Slaithwaite tot even voor Diggle is het continu lopen. Het stijgingspercentage is als bij een spoorwegovergang in Nederland, maar dan zonder een vlak stuk. Ik ga kapot op dat stuk. Zes uren nadat ik uit Huddersfield ben vertrokken, arriveer ik in Mossley. Terug gaat een stuk sneller. Van Uppermill naar Huddersfield in een klein uurtje. Omgerekende snelheid circa zeventig kilometer per uur. Het vriest een paar graden en in een bocht voel ik mijn achterband glijden op het asfalt. Ook rem ik niet af voor een verkeerslicht en rij dus zonder op- of omkijken door rood. Ik hou tegenwoordig méér van het leven...