Ik ben vrijdag té optimistisch geweest met die Duitse single. Die is nog onderweg in de post en zal dinsdag wel arriveren. Dat geeft niet want er komen nog wel een paar afleveringen van de 'Singles round-up' in deze maand. Mark zou de schade opmaken en dinsdag de platen op de post doen, maar ik wacht nog op de rekening. Verder zijn er nog een paar titels onderweg van Discogs. Vandaag dus slechts vijf singles in de 'Singles round-up', maar dat is mij best genoeg. Ik moet morgenochtend weer naar Ruinen voor het 'toewijzingsgesprek deel twee'. Morgen is het niet meer 'spannend'. Papieren overleggen en handtekening zetten, daar komt het op neer. Toch lijkt het erop alsof ik morgen wel met de bus naar Ruinen moet en daar kijk ik tegenop, vooral de terugweg. Met een beetje mazzel sta ik weer drie kwartier te ijsberen bij een bushalte tussen Ruinen en Pesse. Morgen of dinsdag haal ik het 'verloren' bericht in.
* The Free Mind- Just Jammin' (US, Twin Town, 197?, re: 2012)
Weer een single uit de 'Omnibus Vol. 1'-box en ditmaal begint het goed. Nergens is een verschijningsdatum of -jaar van deze single te vinden. Met de a-kant ben ik snel klaar. 'Just Jammin' is precies de beschrijving van wat je daar gaat horen: Een funkband in de studio die probleemloos een paar minuten vol spelen zonder dat het echt interessant wordt. Ik heb de single gekocht vanwege de b-kant, het vocale 'After We're Gone'. Dat is andermaal 'lo-fi', maar wel een lekker nummer. We horen een strakke funkband met een crossover-refreintje. Zelf hang ik 1974-75 aan de plaat, maar nogmaals: Er is niks bekend over The Free Mind of het platenlabel.
* Inbassador- Everyday (US, LBC, 1978, re: 2012)
Intussen probeer ik informatie in te winnen bij Numero Music Group hoe te komen aan 'gift cards'. Ze hebben nog kleine overschotten van 'losse' singles uit de verschillende 'Omnibus'-boxen waaronder ook die van Boddie. Eén single uit 'Omnibus Vol. 1' staat hoog op mijn wenslijstje, maar doet op Discogs en Ebay idiote prijzen. Numero rekent de 'gewone' singles-prijs. Ik vermoed dat de 'gift card' van Numero net zo werkt als die van Mp3va. Je koopt een 'vaag product' voor dertig dollar en krijgt als bonus dertig dollar te besteden bij Numero. Ik heb door Mp3va al driemaal voor drie maanden opslagruimte betaald bij een externe provider waar ik geen gebruik van zal maken. Inbassador brengt met 'Everyday' een prachtig stuk midtempo-crossover-sweet soul dat eerder 1971 dan 1978 is. De keerzijde heet 'Everybody's Doing It' en dat is wél 1978: Fijne feestelijke disco met enthousiaste fans op de achtergrond. Ik vind beide nummers erg de moeite waard waardoor sprake is van een heuse 'double-sider'.
* The Soul Immigrants- The Ghetto, There's No Way Out (UK, Dry Rooti, 2012)
The Soul Immigrants is een band die reeds sinds de late jaren negentig laat horen hoe funk écht hoort te klinken. Dat komt eveneens tot uitdrukking op deze single van de formatie uit Engeland. Jazzy funk, goeddeels instrumentaal, behalve de gezongen titel. Een schijfje waar je goede luim van krijgt. Gegarandeerd!
* Little Johnny Taylor- It's My Fault Darling (UK, Mojo, 1972)
Ik heb Mojo altijd geassocieerd met de grote Dave Godin, zeker is dat Mojo in de voetsporen treedt van Godin. Mojo is een onderdeel van het Engelse Polydor dat in de vroege jaren zeventig zowel oude Northern Soul-krakers opnieuw doet verschijnen alsook nieuw 'ondergewaardeerd' werk. In het laatste geval moet je denken aan de muziek die Godin de naam 'deep soul' heeft gegeven. Little Johnny Taylor valt eveneens in die categorie met de genoemde a-kant, maar zelf heb ik hem gekocht vanwege de b-kant: 'There's Something On Your Mind'. Dat is een lekker uptempo southern soul-ding. Natuurlijk moet deze Taylor niet verward worden met Stax-collega Johnnie Taylor, maar daarom zal deze ook de naam Little Johnny Taylor hebben aangenomen. 'There's Something On Your Mind' past mooi tussen de overige funky southern soul-dingen die ik de afgelopen jaren heb gekocht en bovendien is-ie goedkoop mét het originele Mojo-hoesje in tact.
* Al Wilson- La La Peace Song (US, Rocky Road, 1974)
Donald Trump heeft onlangs de tekst nog gebruikt om immigranten te beschrijven. Helemaal fout natuurlijk! Al Wilson (niet te verwarren met zijn blanke naamgenoot van Canned Heat) heeft in 1968 een Amerikaanse hit met 'The Snake'. Dat nummer wordt in de midden jaren zeventig 'ontdekt' in The Casino in Wigan. De suggestieve tekst maakt de plaat vooral tot een hele grote Casino-hit, zó groot dat de plaat anno 2016 evenveel vrienden als vijanden heeft. Vijanden noemen de plaat 'overplayed' en 'not proper Northern', maar de vrienden verdringen elkaar op de dansvloer als de dj 'The Snake' weer eens haar rondjes laat draven. 'The Snake' zorgt al jaren voor een scheidslijn in de Northern Soul met enerzijds de dansers en anderzijds de dj's die zo graag willen zien dat er eens 'iets anders' wordt gedraaid. Het schaadt ook de naam van Al Wilson zélf, want de man heeft een paar hele leuke platen gemaakt in de jaren zeventig die, dankzij 'The Snake', toch best een beetje controversieel zijn geworden in de Northern. 'Show And Tell' is de andere, maar hier hebben we 'La La Peace Song'. In 1974 nog goed voor een tipnotering in Nederland, maar dan op het Bell-label. Ik heb de Amerikaanse persing op Rocky Road. Beide hebben ze dezelfde b-kant: 'Keep On Lovin' You' en dat is meer van hetzelfde. Lekkere crossover-soul uit een tijd voordat de disco definitief de boel zal overnemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten