Singles round-up: oktober 8

De turbo kan aan! Na een avond van de droge stof van verkiezingsuitslagen ga ik er vanavond een muzikale avond van maken. Ik heb vanmiddag de singles van Mark opgehaald vanuit Diever. Geen flauw idee waarom PostNL tegenwoordig de pakketjes naar Diever brengt. Het is maar tien kilometer hier vandaan maar in een richting die ik normaal gesproken niet uit ga. Havelte zou het meest praktisch zijn en zelfs met Steenwijk zou ik geen problemen hebben. In tegenstelling tot voorgaande jaren weet ik nu wel precies wat ik kan verwachten in een pakket van Mark en weet dat het 24 singles moeten zijn. Met de 3 van Discogs komt dat uit op 27 singles in totaal. Deze ga ik vanavond in drie afleveringen aan jullie voorstellen met de drie van Discogs op het allerlaatst. De koffie is onderweg en de apparatuur gaat aan. 

* J.J. Barnes- Real Humdinger (UK, Tamla Motown, 1966, re: 1973)
Motown duldt in de jaren zestig geen concurrentie in Detroit op haar vakgebied. Platenpluggers van andere maatschappijen worden gevolgd tijdens hun gang naar de radiostations en vervolgens krijgt het radiostation een mooi aanbod van Motown. Op één voorwaarde. De zojuist geaccepteerde plaat op Ric-Tic of Golden World moet aan gruzelementen. In de jaren 1966-67 koopt Motown de labels en heft hen op. Van Golden World wordt de studio behouden en het neemt enkele artiesten over van het Ric Tic-label. In 1973 verschijnt deze single van J.J. Barnes in Engeland op Motown, maar deze blijkt behoorlijk schaars te zijn. Hij zit qua prijs een aardig stuk boven een originele Ric-Tic. Ik kan deze 'Singles round-up' beginnen op een klassieke manier. Natuurlijk is dit gesneden koek. Een genadeloze stamper met een backing die zo van Motown had kunnen komen. Op de keerzijde twee andere oude nummers van Barnes. 'Please Let Me In' heeft hij ook opgenomen als 'Sweet Sherry'. 'Ain't Gonna Do It' mag er ook zijn. Het zijn alledrie gewoon uitstekende platen van Barnes. 

* Steve Colt & The 45's- So Far Away (US, RCA Victor, 1966)
We blijven vandaag wel in de oudheid. Hier de b-kant van een single van een 'blue-eyed soul'-groepje. 'So Far Away' heeft een heerlijke snik. Het klinkt allemaal zwaar gedateerd maar de snik is tijdloos. 'Just A Little Bit Of Soul' is in de Little Richard-stijl. Een harde uptempo beat en veel geschreeuw. Nee, ik ga dan toch echt voor de snik. 

* The Dynamites- Let's Try (US, Pay, 1966)
Eentje is genoeg om al heel veel schade te berokkenen. Toch mag je hopen dat je een pallet koekjes hebt gekocht als je op een straathoek roept naar The Dynamites. Onze Dynamites komt uit New York. Eigenlijk had ik deze single al maanden moeten hebben maar Mark kan hem niet vinden bij de vorige bestelling. Enfin, het is ook niet de meest essentiële single. Het heeft een ontspannen beat en de heren Dynamites kunnen fraai in koor zingen. Op 'I Know She's Mine' poogt de groep op de Motown-toer te gaan met de groove van ''The Way You Do The Things You Do'. Ik geef een lichte voorkeur aan 'Let's Try' maar beide kanten zijn verrassend goed. 

* Executive Suite- You Got The Kind Of Love (US, North Bay, 1972)
Daryll Hall heeft de groep in 1971 verlaten en pas vanaf 1973-74 gaat Executive Suite goede zaken doen. Hoewel deze productie uit Philadelphia komt, ademt het de productie van Norman Whitfield. Het is dramatisch en uitbundig tegelijk met The Executives in topvorm qua zang. De a-kant heet 'I'm Winner Now' en is wel heel erg typische ; sweet soul' welke niet boven het maaiveld uitsteekt. 

* Flamingos- Lover Come Back To Me (US, Polydor, 1970)
Het is de klassieke doowop-groep welke reeds actief is sinds de jaren vijftig. 'Lover Come Back To Me' wordt hier in een crossover-soul-jasje gegoten dat het nummer goed past. 'Straighten It Up' is van de mannen zélf en dat neigt ineens meer naar de 'low rider soul'. 'Leaders are lying', lijkt erg op gisteravond, maar... is het? Ja, het is een Vietnam disc zonder dat de materie zo letterlijk wordt benoemd. Eigenlijk is het daarmee de méér interessante kant in mijn beleving. 

* The Gathering- Song For A Friend (US, Southbound, 1987)
Tja, als oude 'fan' van de Nederlandse Gathering móet ik deze plaat gewoon hebben. Ik kan me niet heugen dat ik de plaat heb beluisterd. Of toch wel? Ik schrijf in een berichtje aan Mark dat ik denk dat Anneke het vast ook een leuke plaat vindt. 'Song For A Friend' heeft immers een heerlijke jaren tachtig-vibe en ook deze zangeres klinkt erg prettig. Ondanks het budget klinkt dit als een volwaardige productie. Ook dat kost geld en dat gaat af van het budget van de b-kant. Dat is dus de instrumentale versie geworden. Nu al een onweerstaanbaar plaatje!

* Dan Greer- Hell Paso (Frankrijk, MGM, 1973)
Een druk plaatje uit 1973 maar zeker niet onaardig. Ik denk dat de aanwezigheid van een fotohoesje hier de doorslag heeft gegeven. Het is een lekker nummer dat zeker niet misstaat maar het is ook niet heel erg essentieel. 

* The Jaggerz- Bring It Back (US, Gamble, 1968)
Voordat het in 1970 een grote Amerikaanse hit heeft met 'The Rapper' op Kama Sutra, brengt The Jaggerz in 1968 eerst een bezoekje aan Gamble en Huff. 'Bring It Back' is de b-kant en geeft een fijn voorbeeld van 'blue-eyed soul'. 'Baby I Love You' is de a-kant en dat klinkt inderdaad iets teveel 'rock' in mijn oren, hoewel het wel bijzonder goed en subtiel is gedaan. Ik zou het als een 'double-sider' kunnen rekenen, maar eigenlijk is het veel meer een grappig plaatje 'voor erbij'. 

* Billy Jones- Get On Down (NL, Poker, 1976)
Billy Jones heeft een soort van cult-status in de Engelse hoek van de soul en funk. DJ's betalen zich scheel voor zijn versie van Ace Spectrum's 'Holding On' en ook 'Win Your Love' moet doorgaans een paar duiten kosten aan de overkant van de Noordzee. Nu dan deze 'Get On Down'. Ik herken het hoesje meteen want ik heb de single vaak gezien in de jaren tachtig en negentig. 'Get On Down' heeft een fijn disco-geluid. 'Hold On' is een ballade maar in mijn beleving wel één van de betere. Misschien is 'Get On Dwon' net ietsje te gewoontjes naar mijn bescheiden mening.