Een leven met John

'I hope I die before I get old', sputterde Roger Daltrey in 1965 in de microfoon. Wanneer voel je nu echt dat de jaren gaan tellen en je niet eeuwig achttien bent? Wellicht als je meest ultieme muziekgroep in een paar jaar aan het uitsterven is? Daarbij moet ik voorop stellen dat de heren van The Moody Blues al dik in de veertig zijn als ik hun muziek tot mij neem. Toch kun je er de klok op gelijk zetten dat het verhaal eerdaags helemaal is afgelopen, tot zover dat al niet het geval was bij The Moody Blues. Vrijdagmiddag hoor ik van een Steenwijker radiocollega en jingleproducent dat het nieuws ons is bereikt dat John het leven heeft gelaten. Hij noemt daarbij een leeftijd en ik roep meteen 'Dat klopt niet!'. Ik ga geen keiharde weddenschappen aan op dit gebied want ik heb inmiddels zoveel bronnen gelezen die 1943 als zijn geboortejaar citeren, maar ik heb mijn informatie ooit gehaald uit een publicatie waar 1945 als het jaar wordt genoemd. Laten we uit gaan van het gelijk van Wikipedia en dergelijke bronnen en in dat geval is John 82 jaar geworden. 

Waar komt het misverstand vandaan? Ik denk dat het een tikfout moet zijn geweest in een Oor Muziekencyclopedie uit de jaren tachtig. Het is namelijk omstreeks 1989 dat ik deze informatie tot mij neem en het is dan al niet de meest moderne encyclopedie. Wellicht de uitgave van 1982? Hoe dan ook: Ik heb jaren lang in de veronderstelling geleefd dat John een jaar ouder was dan Justin Hayward en twee tot drie jaar jonger dan de overige leden van het eerste uur. Dat is in de geschiedenis eveneens logisch te verklaren. John is betrokken bij de oprichting van The Moody Blues maar wil eerst zijn opleiding afmaken. Dat is voor het gevoel iets logischer wanneer je achttien bent in plaats van twintig, maar ik geloof dat John nogal een gedegen opleiding heeft gehad. Niet dat hij er ooit gebruik van heeft kunnen maken want de rest van zijn leven is hij 'just a singer in a rock'n'roll band'. Hij komt op 20 juli 1943 ter wereld als John Charles Lodge. In 1957 ontmoet hij Ray Thomas en ze spelen samen in El Riot & The Rebels. Nu wil ik dan een verhaaltje vertellen over hoe de band in Hamburg heeft gespeeld en niet genoeg geld verdient voor de terugweg naar Engeland en dat John een deel van zijn apparatuur moet verkopen. Toch kan ik daar geen spoor meer van vinden op het internet. Zelfs Brumbeat geeft geen uitsluitsel. Wikipedia heeft het alleen over lokale optredens. Feit is wel dat The Moody Blues in 1966 eens moeten worden geholpen door de ambassade als ze platzak zijn. Hoe dan ook: Als Mike Pinder en Ray Thomas met een nieuwe band aan de slag willen, ketst John het idee af om zijn opleiding te voltooien. Albert Eccles is wel beschikbaar maar hij ziet het niet zitten om onder deze naam op te treden. Hij verandert het in Clint Warwick en zal twee jaar bij de band blijven. Dan heeft hij genoeg van het leven 'on the road' en wordt weer timmerman om zijn gezin in het onderhoud te voorzien. Warwick is op 15 mei 2004 overleden aan de gevolgen van hepatitis. Hij is slechts 63 jaar geworden. 

Intussen heeft The Moody Blues een aantal optredens in Nederland en België gepland en werkt ene Rod (er staat me iets bij van Clark?) in om snel de baspartijen te leren. Het is slechts tijdelijk want de groep is naarstig op zoek naar een bassist. Dat is het moment waarop John zich bij de band voegt. Denny Laine heeft het dan gezien en verlaat de groep en zijn vervanger is Justin Hayward. Justin en John zullen niet alleen de belangrijkste songschrijvers worden van de band, maar ook mede verantwoordelijk voor de verandering van rhythm & blues naar symfonische rock. Op de hoes van 'In Search Of The Lost Chord' staat een lange lijst van instrumenten die worden bespeeld door The Moodies zélf. John speelt onder andere de timpani en tablas. Waar bij overige muzikanten dan meteen een interesse staat voor oosterse religies, daar blijft John 'down-to-earth' en christen. Hij dankt zijn geloof vooral voor het feit dat hij niet in de verleidingen komt die de rock'n'roll met zich mee brengt. Hoewel de muziek van The Moody Blues semi-psychedelisch is, zal de band het vooral houden bij alcohol en een enkel jointje. 

John is een rock'n'roll-man die, als hij de kans krijgt, een stevige portie rock in de muziek verwerkt. Denk aan 'I'm Just A Singer' bijvoorbeeld. Toch kan hij ook klein en gevoelig acteren zoals in 'Emily's Song' over zijn pasgeboren dochter. De adoratie van fans gaat erg ver. Sommige fans zien 'profeten' in de muzikanten en als John terug komt van een tournee blijken hippies een kamp te hebben opgeslagen in zijn tuin. Dat inspireert hem tot 'I'm Just A Singer'. Er mogen dan voor de luisteraars meerdere lagen zitten in de teksten van The Moody Blues, John weigert zich te gedragen als de afstandelijke rockmuzikant. Als de groep in 1974 een pauze neemt maakt hij het 'Blue Jays'-album met Justin en brengt 'Natural Avenue' uit in 1977. Buiten de solo-single 'Street Cafe' om zal hij geen solowerk uitbrengen tot zijn tweede album in 2015. In 1978 komt The Moody Blues weer bijeen. Mike Pinder vertrekt al snel en wordt vervangen door Patrick Moraz. De laatste tournee van The Moody Blues is alweer een tijdje geleden, maar feitelijk is dat Justin, John en drummer Graeme Edge met allemaal nieuwe muzikanten. Sinds 2017 toert John met een eigen Moody Blues-band en speelt voornamelijk op cruisevaarten. Ik heb een paar jaar geleden eens wat beelden gezien, maar ben niet kapot van het concept. Tijdens de eerste lockdown neemt hij een nummer op met de titel 'In These Crazy Times', een nummer met de volledige familie. Dochter Emily doet de zakelijke kant, vrouw Kirsten zingt mee en zoon Kristian speelt de leadgitaar. Jon Davison van Yes doet ook mee sinds hij een relatie heeft met Emily. Hierdoor doet John ook mee bij concerten van Yes. Hij is vrij onverwacht overleden maar in het bijzijn van zijn dierbare familie. 

Ik ben nooit dichter bij John in de buurt gekomen dan in 1991. De band heeft dan net 'Keys Of The Kingdom' uitgebracht en doet voor een tournee Den Haag aan. Ik ben zestien en kan mijn ouders er niet van overtuigen dat ik in mijn uppie naar Den Haag moet om een band te kijken. Dan lees ik over een signeersessie bij Staffhorst in Utrecht. Ik trek de stoute schoenen aan en stuur een brief met een foto van mezelf en een blanco kaartje naar Staffhorst met het verzoek of Justin en John deze willen signeren. Ik heb dus nog altijd de handtekeningen van beide. Ik heb hem in die tijd, geloof ik, ook nog wel eens een kaartje gestuurd per adres van de fanclub, niet wetende dat de fanclub al jaren ervoor is verhuisd. 

Het is wel Rod Clark zie ik nu, deze is ook in 2025 overleden. Ray Thomas heeft in 2018 het leven gelaten, drummer Graeme Edge in 2021, Denny Laine in 2023 en Mike Pinder in 2024. Toetsenist Patrick Moraz wordt niet fijn herinnerd binnen de gelederen van The Moody Blues omdat hij ze een rechtszaak heeft aangedaan na zijn vertrek. Buiten deze om is Justin Hayward nog het enige levende lid en hij heeft morgen 79 kaarsjes op zijn taart staan.