'Ik heb gekozen voor een nieuwe verzendmethode'. Dat berichtje krijg ik een week geleden van Mark met een screenshot. Ik vloek hardop. Van alle bedrijven die je kan kiezen, heeft hij Evri gevonden. Bekende naam? Vorig jaar kerst heb ik een partij Motown-singles besteld uit Engeland. Een paar dagen later krijg ik een betaalverzoek voor de inklaringskosten en betaal deze meteen. Plots merkt Evri op dat er iets niet is goed gegaan en de singles worden teruggestuurd naar de afzender. Ik ben de inklaringskosten kwijt. Gelukkig klaagt Mark steen en been over de vele papieren die hij heeft moeten invullen en als ik hem mededeel dat Diever niet naast Uffelte ligt, belooft hij de volgende keer weer via Royal Mail te doen. Ook dan kunnen ze alsnog in Diever eindigen. Wellicht toch de PostNL-account nog eens afstoffen om het PostNL-punt te veranderen. Nu dan de laatste zes uit het pakket van Mark en de drie van Discogs. Met de 'Eindstreep' van morgenavond zit ik dan weer op de 31 berichten.
* The Velvet Touch- Don't Let Me Down (US, Wildcat, 1989)
Een moddervette jaren tachtig-productie op het eerste gehoor, maar al snel ontdek je dat het met een klein budget is gebeurd. Dit komt de soul alleen maar ten goede en 'Don't Let Me Down' is uiteindelijk bloedmooi. Op de andere kant staat 'Mystery Lady' en dat klinkt als een volwaardige disco-productie met percussie en al. Nee, ik hou het bij 'Don't Let Me Down' hoewel het nog wel een paar draaibeurten vergt voordat ik helemaal overstag zal gaan.
* Shirley Wahls- Cry Myself To Sleep (US, Smash, 1969)
Shirley behoort toe aan de zangeressen die je kan beschouwen als één van de best bewaarde geheimen. 'Cry Myself To Sleep' is soul in hoofdletters met authentieke emotie door de hele plaat heen. Het styreen is niet overal even lief maar de plaat blijft desondanks staande. 'We've Got To Keep On Movin' On' is de eigenlijke a-kant. Dat is een 'stormer' met een gospel-achtig refrein maar ik hou het toch echt bij 'Cry Myself To Sleep'.
* Tip Watkin- I Dreamed You Were Here (US, Play Me, 1982)
Ik heb nog nooit gehoord van onze Tip en opeens heb ik twee singles van hem in één pakket. Tip Watkin heeft ook platen gemaakt als Tip Watkins. Op 'I Dreamed You Were Here' horen we lekkere tijdloze Southern Soul. De b-kant is een medley en die mag ik dus fijn overslaan want daar heb ik het niet zo op.
* Tip Watkins- People Gonna Talk (US, H&L, 1977)
Hier dus met de extra 's' en het lijkt erop dat ook de naam is van de beste man. Hier opnieuw weer die fijne Southern Soul-stem maar nu in een crossover met funky disco. Het past allemaal goed. Niet zo soulvol als 'I Dreamed You Were Here' maar minstens zo geschikt voor de dansvloer.
* Ronnie Williams- Dreamin' (UK, Chelsea, 1974)
Ben ik aan het afrafelen? Nee hoor! Er is gewoon niet zo heel veel te vertellen over deze platen. Ronnie mag meteen mee omdat het de Engelse persing is. Het valt nog niet eens tegen en dat had ik ook niet anders verwacht van het Chelsea-label. Het is een lekkere uitbundige vroege disco-productie voordat disco zielloos zal worden. 'Ain't No Sin To Lie' is eigenlijk nog veel beter. Ja, dit is mijn favoriete kant van de twee.
* Michael Wycoff- Feel My Love (UK, RCA, 1980)
De laatste uit het pakket van Mark. Ook weer een Engelse persing die zonder te beluisteren mee mag. Het begint allemaal erg spannend waarna het opeens wel een standaard-groove wordt maar dat mag de pret niet drukken. Ik kan dit wel waarderen!
* Mai Tai- Am I Losing You Forever (NL, Injection, 1984)
Ik blijf wel even op de soul-toer en sluit af met een plaat die is gemaakt om de dag te eindigen. Deze single moet een flinke prijs opbrengen bij de Discogs-handelaar maar ik ben vlug bereid. Het is het soort plaat dat ik altijd vergeet te zoeken en ik heb er nu écht zin in. De eerste eigenaar (m/v) heeft een gaatje geperforeerd in het hoesje en dat haalt de conditie flink naar beneden volgens de dealer. Met zo'n pietlut kan ik wel leven! Ik heb 'Losing' altijd een geweldig nummer gevonden en dat is sinds een jaar alleen maar meer geworden. Ik zie niet in waarom ik deze niet in de Blauwe Bak kwijt kan?
* The Temptations- Beauty Is Only Skin Deep (NL, Tamla Motown, 1966)
De laatste in deze aflevering is de uiteindelijke reden tot bestelling maar The Temptations mag er ook zijn! Hoe vaak kom je zo'n single tegen met de fotohoes? En voor een zachte prijs? Dat bedoel ik! Het klinkt fijn om de plaat op vinyl te hebben, maar ik zou geen hoge bedragen hebben neergelegd voor de Amerikaanse persing om maar iets te noemen. De fotohoes trekt me over de streep en daar heb ik geen spijt van!
* Buffalo Springfield- Expecting To Fly (NL, Atlantic, 1968, re: 1971)
Op de laatste dag van mijn vakantie in Emmer-Compascuum besluit ik langs de inbrengwinkel van Emmen te fietsen. Wat als ik nu niet lelijk was mis gefietst? Tja, dan had ik deze single nu voor een euro gehad. Als ik kom aanfietsen tref ik iemand die net singles heeft gekocht. We raken aan de praat en, ja, ik mag ook even kijken wat hij heeft gekocht. 'In The Country' van Cliff Richard verwisselt ter plekke van eigenaar. Buffalo Springfield wil hij in geen geval kwijt. Hij blijkt een grote Neil Young-fan te zijn. Sindsdien speelt deze single door mijn hoofd. Dan zie ik deze op Discogs en dit lijkt de juiste aanbieding. Nederlandse persing in goede staat met 'hartje' en fotohoes. Over het nummer zélf kan ik een boek schrijven. Het is in mijn beleving gewoon één van de allermooiste platen ooit. Het vinyl klinkt wonderschoon en dat maakt het genot allemaal groter. Een kanshebber voor de top drie van de Gele Bak Top 100 van 2026!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten