Singles round-up: september 1

Corona maakt creatief. Nu bevind ik mezelf in het kamp van de mensen die genoeg overtuigd zijn van het (wetenschappelijk) bewijs dat besmettingen niet in de buitenlucht plaats vinden. Echter zolang de beleidsbepalers dat anders zien, kunnen veel buitenactiviteiten nog altijd niet doorgaan. Wat te denken van de zomerse braderieën? Daar zijn we deze zomer ernstig van verstoken gebleven en zo is het idee van de 'Yard Sale' ontstaan. Gedurende deze dag mag een ieder een tafel in de tuin zetten met koopwaar. Ieder nadeel heb zijn voordeel, volgens de Spaanse voetbalfilosoof, en ik moet zeggen dat zo'n braderie verspreid over een stad naar meer smaakt! Ik weet niet of er iemand is die alle kraampjes heeft bezocht, ik heb mezelf vooral laten verrassen. Ik zie de poster afgelopen week bij iemand voor het raam en ben het inmiddels alweer vergeten als ik op de Steenwijkerstraatweg de eerste uitstallingen zie. Voor de goede orde: Ik mag de post bezorgen in dit walhalla. De eerste tafels die ik zie tijdens mijn werk zijn echter gevuld met speelgoed en vooral veel kinderkleding. Dan moet ik aan de Kuyperstraat zijn en zie dat de steeg achter de huizen meerdere standjes bevat. Daar begint voor mij het platenavontuur. Ik moet echter pinnen in de stad en dat leidt me langs nóg een stand met platen en vervolgens besluit ik de dag bij de kringloopwinkel. Dertien singles in totaal en ik ga ze uitsmeren over twee afleveringen.

* Ashford & Simpson- Don't Cost You Nothing (NL, Warner Bros., 1978)
De tijd vliegt! Het is vier weken geleden dat ik met vakantie ging. Op zaterdagmiddag ben ik eerst naar Meppel geweest voor een verse thermoskan en bovendien zoek ik een goedkope tweedehands fietstas. Ik slaag voor 2,50 euro bij de kringloopwinkel en ik heb daar ook even bij de singles gekeken. 'Die kunnen een volgende keer wel eens', meen ik te hebben geschreven? Drie of vier singles is té minimaal voor een 'Singles round-up' en nu ik al tien van de 'Yard Sale' heb gehaald, kunnen ze wel mee. 'Don't Cost You Nothing' heb ik eerder vanavond in 'Do The 45' gedraaid en het is niet onaardige disco. Ik moet de b-kant echter even proeven, zeker omdat volgende week nóg een Ashford & Simpson-plaat voorbij gaat komen. 'Let Love Use Me' heet dit kantje en is een fraaie ballade, maar niet goed genoeg voor de Blauwe Bak. Geen nood: Volgende week komt wel een single van het duo de koffers binnen.

* Asterix- Everybody (Duitsland, Decca, 1970)
De pinautomaat is al heel stiekem aan het verdwijnen. Er zijn geesten die willen dat we voortaan alleen nog met onze bankpas spullen gaan afrekenen en dat contant geld helemaal in de ban wordt gedaan. Vooral de lokale pinautomaten verdwijnen stukje bij beetje. Toch moet ik erkennen dat ik nooit heb geweten van een pinautomaat in de Haveltermade en we moeten ook niet overdrijven: Een kilometer verderop zitten de ING en de ABN Amro. Het houdt in dat ik dus een stukje moet fietsen om aan de singles te kunnen afrekenen en dat brengt me langs een paar andere verkopers. Eentje heeft uitsluitend platen. Degene in plastic hoesje zijn apart geprijsd, degene zonder beschermhoesje zijn vijftig cent per stuk. Ik heb twee titels van The Glitter Band terug gelegd. Dit is de eerste single waarvoor ik meteen interesse heb. Het is zo'n zwart gat uit het 'Hitdossier'. De plaat heeft blijkbaar in de vaderlandse Tipparade gestaan zonder dat ik me kan heugen dat ik het ooit heb gehoord. Ik meen lange tijd dat het een cover is van Eddie Cochran, maar nee... het is het nummer van Tommy Roe uit 1964. Het is heavy bubblegum voor zover dat een muziekstijl is. Ik denk dan aan de hoek van bijvoorbeeld Whichwhat ('Gimme Gimme Good Lovin') en Tommy James & The Shondells. Op de flip staat een eigen nummer en dat klinkt niet beroerd. Fraaie aanwinst voor twee euri!

* Cate Bros.- Union Man (NL, Asylum, 1975)
Ik heb al jaren de andere single van Cate Bros. zonder dat ik kan heugen dat ik het heb gedraaid. Voor vijftig cent mag deze wel mee. Dat klinkt als gezellige AM-rock voor op de zondagavond. Beslist niet slecht maar ook niet heel erg essentieel.

* Everybody's Children- The Time Is Now (NL, Fontana, 1970)
Deze gekke plaat heb ik bijna een maand geleden in Deventer gekocht en nu kom ik hem tegen met de fotohoes. Plus de songtekst uit de Muziek Express. Wel ietsje duurder dan de plaat uit Deventer, maar ik doe het ervoor!

* Albert Hammond- Down By The River (NL, Epic, 1975)
'Newly recorded version' staat op het hoesje van deze Albert Hammond. Het is me inderdaad opgevallen dat er reeds een oudere 'Down By The River'  bestaat. Ook leuk: Op de keerzijde staat 'To All The Girls I've Loved Before' dat later door Julio Iglesias en Willie Nelson aan het vinyl is toevertrouwd. Deze is een euro bij de kringloopwinkel en dat is precies genoeg voor deze gave single met fotohoes.

* Tom Jones- Detroit City (NL, Decca, 1967)
* Tom Jones- Funny Familiar Forgotten Feelings (NL, Decca, 1967)
De start is niet helemaal vlekkeloos. Mijn mond valt open als ik de eerste titels zie en al gauw bouw ik een stapeltje. Het zijn voornamelijk singles uit de jaren zestig. Veel van Harry Belafonte, Tom Jones en Engelbert Humperdinck. Dan vraag ik naar de prijs en hoor ik dat ze drie euro per stuk zijn. 'Dan ben ik snel uitgepraat', zeg ik en zet de platen terug. Onderweg naar de fiets herinner ik me de single van Sandie Shaw. Dat is toch geen verkeerde prijs? Ik ga terug en reserveer dit plaatje. Onderweg naar de pinautomaat heb ik al besloten ook twee van Tom Jones mee te nemen. Tot mijn spijt heb ik 'Yesterday' van Rita Reys laten liggen. Die had ik gewoon moeten meenemen! Maar goed... twee van ome Tom die ik nog niet heb of niet in een goede staat met fotohoes. Duur? Tja, ik ben gewend aan prijzen van een kwartje of een gulden voor Tom Jones, maar 'Detroit City' klinkt alleen al erg goed. Deze zijn goed verzorgd! 'Feelings' klinkt ietsje vuiler, maar een poetsbeurt zou hem zomaar 'VG+' kunnen maken. Geen 'distortion' te bekennen en dat wil Tom's zware bas met een té zware naalddruk nog wel eens veroorzaken.