Week Spot: Dee Dee Sharp

Waarom maak ik me toch zo druk over het feit dat ik een bericht achterop schema lig? Welnu, het heeft met de Week Spot te maken. Ik mag in het dagelijkse leven een sloddervos zijn maar op Soul-xotica hou ik van overzicht. Dat een Week Spot na precies zeven berichten volgt, geeft rust in het overzicht van de berichten en dat is iets dat ik probeer vol te houden. In sommige gevallen wil ik daar wel eens van afwijken maar deze week kan ik geen geldige reden bedenken. Ik heb momenteel weer een luxe als het aankomt op het kiezen van een Week Spot. Er zijn erg veel platen die in aanmerking komen en toch probeer ik zoveel mogelijk 'nieuwe' artiesten te vinden die nog niet eerder een dergelijk bericht hebben gehad. Zo kom ik uit bij de Week Spot van deze week: 'This Love Won't Run Out' van Dee Dee Sharp uit 1968.

Dee Dee is niet helemaal nieuw voor de Blauwe Bak. In september 2013 heb ik al 'Mashed Potato Time' gekocht en deze staat enige tijd in de Blauwe Bak. Het is de periode waarin ik de 'girl group sound' een warm hart toe draag en de rol binnen de Blauwe Bak zal kort daarop worden overgenomen door de crossover. Dee Dee staat dus alweer jaren in de algemene jaren zestig-bak. Dan biedt Mark deze single aan op zijn pagina en hoef ik het maar half te horen voordat ik overstag ga. Dit is namelijk iets heel anders dan haar platen op Cameo Parkway. Het is het soort deuntje dat aardig goed is vertegenwoordigd in mijn koffers en deze mag niet ontbreken.

Het is inmiddels na middernacht als ik dit bericht schrijf, maar het zal nog steeds op dinsdag worden gepubliceerd. Toch kan ik de hand uitsteken in de richting van Dee Dee in de hoop dat ik een stukje taart krijg. Ze viert vandaag, woensdag, haar 75e verjaardag.. Ze wordt op 9 september 1945 geboren als Dione LaRue in de stad Philadelphia. Reeds op jonge leeftijd speelt ze de piano en begeleidt ze het kerkkoor. Als ze dertien is, begint de muziek serieuze vormen aan te nemen. Haar moeder raakt betrokken bij een verkeersongeluk en Dione moet haar muziek inzetten om het gezin financieel te ondersteunen. Haar oma geeft haar toestemming om een bijbaantje te zoeken zolang ze haar school afmaakt. Dione reageert op een oproep in de krant waar wordt gevraagd naar achtergrondzangeressen. In die hoedanigheid werkt ze onder andere met Lloyd Price, Chubby Checker, Jackie Wilson, Bobby Rydell en Frankie Avalon. In 1962 krijgt ze een contract bij Cameo en krijgt ze haar artiestennaam van producenten Kal Mann en Bernie Lowe. Haar broer noemt haar al tijden Dee en aangezien haar stem een 'D Sharp' in muzikaal jargon is, ontstaat de naam Dee Dee Sharp. Ze zingt met Chubby Checker op diens' hit 'Slow Twistin' maar krijgt daarvoor geen credit op het label. Ze springt zelf in de markt van de dansmuziek waar bijna wekelijks een nieuwe variant wordt toegevoegd. 'Mashed Potato Time', 'Gravy (For My Mashed Potatoes)' en 'Ride!' zijn allen top tien hits in 1962. Daarbij hoort dan ook 'Slow Twistin'. In 1963 heeft ze een top tien-hit met 'Do The Bird' en hoewel ze nog enige tijd populair zal blijven, is de top tien té hoog gegrepen voor Sharp. Na 1964 bereikt alleen 'I Really Love You' nog de Billboard Hot 100 en vanaf 1968 komt ze zelfs niet meer in de 'bubbling under'. Wel zal ze nog twee hele kleine R&B-hits hebben met 'I'm Not In Love' (1976) en 'I Love You Anyway' (1981).

In 1967 stapt ze in het huwelijksbootje met Kenny Gamble. Hij zal met Leon Huff de architect worden van de Phillysoul in de jaren zeventig. Sharp is eveneens betrokken bij de oprichting van Gamble Records, de voorloper van Philadelphia International Records (PIR). Van 1966 tot en met 1968 maakt ze platen voor Atco maar zonder succes. Uit deze periode stamt 'This Love Won't Run Out'. Het verschijnt in juli 1968 als b-kant van 'Help Me Find My Groove'. Het zal de laatste single zijn voor Atco en de volgende is reeds op Gamble. In 1976 neemt ze haar uitvoering op van 'I'm Not In Love' van 10cc dat een matige hit zal worden. Een jaar later voegt ze zich bij Lou Rawls, Billy Paul, Teddy Pendergrass, Archie Bell en The O'Jays in Philadelphia International All Stars. Dat geeft haar enige credit in Nederland want alhier wordt 'Let's Clean Up The Ghetto' een redelijke hit. In 1980 loopt het huwelijk met Gamble op de klippen. Twaalf jaar later weerklinkt haar uitvoering van 'Gravy' in de hitfilm 'Sister Act'. In de laatste twintig jaar doet ze incidenteel optredens waaronder eentje voor de Northern Soul-liefhebbers in Engeland. Sharp heeft in een documentaire over Muhammed Ali geclaimd dat ze trouwplannen hadden. Zelf vind ik dat verhaal flinterdun. Kijk hiervoor het bericht over Sonji Clay als de Week Spot in mei 2016.