De 'specials' gedurende de weekeinden behoren weer tot het verleden en eigenlijk ben ik al een paar weken helemaal klaar voor om weer eens een 'losse' show te doen op zaterdagavond. Met name in de afgelopen weken heb ik een aantal platen verzameld die ik dolgraag wil laten horen, maar die in de voorgaande weken niet in het concept passen. Ook ga ik vervolgen met de 'Week Spot Carousels' als de 'Sweet 16'. 2012 tot en met 2019 leveren acht Week Spots op, twee achtereenvolgende weken vormen zestien platen. Deze serie heb ik tot en met april gedaan en dan gooien technische problemen roet in het eten. Met als gevolg dat ik de komende weken 'Sweet 16' na 'Sweet 16' kan doen met de Week Spots uit april, mei, juni, juli en augustus. De eerste Week Spot van het 'nieuwe seizoen' staat al een tijdje op de nominatie. Het is een 'vrij nieuwe' plaat welke met erg veel bombarie wordt aangekondigd. Op dat moment ben ik een beetje sceptisch, maar het is vooral het laatste half jaar dat ik helemaal als een blok ben gevallen voor de plaat. De Week Spot van deze week is 'This Is What Love Looks Like' van Carlton Jumel Smith uit 2019.
Rond 2005-2006 zit ik even tot over mijn oren in de avant garde. Tegendraadse kunst met instrumenten welke je niet meteen als muziek kan identificeren, maar in de meeste gevallen ontbreken alle elementen uit de reguliere muziek. Aan de ene kant 'prulnoise' waarbij de 'kunstenaar' helemaal in de stress schiet als blijkt dat een 'groove' of melodie wordt ontwikkeld, aan de andere kant de meest waanzinnige muziek met de nadruk op herhalen, herhalen en herhalen zodat er een soort van hypnotisch effect wordt gecreëerd. Waarom terug kijken op deze periode tijdens het bericht over de Week Spot? Welnu, ik leer in deze periode dat een act welke met pijn en moeite één concert voor elkaar kan krijgen in Nederland vaak een tournee van een paar maanden door Finland doet. Met soms wel vier uitverkochte optredens op één locatie. Ik heb het dan bijvoorbeeld over Fursaxa. Via haar leer ik dan weer het tegendraadse Finse gezelschap Anaksimandros kennen. In de zomer van 2004 draai ik het album 'River Of Finland' helemaal naar de filistijnen. Finland staat voor mij jaren synoniem aan vervreemdende en bijna dadaïstisch gefriemel in het kwadraat. Dat Finland ook nog een hele andere kant heeft? Daar kom ik pas later achter.
Het is in 2006 als ik kennis maak met 'If This Ain't Love' van Nicole Willis & The Soul Investigators. Ik denk in eerste instantie nog aan een toevalstreffer, maar dan wel een uitzonderlijk goede. The Soul Investigators hebben zeer gedetailleerd de producties onderzocht van de soul uit de jaren zestig en weten het tijdsvak helemaal tot leven te brengen. Niet alleen The Soul Investigators, maar ook de vele andere acts op het Timmion-label. Eigenlijk leer ik Nicole Willis in dezelfde tijd kennen als Sharon Jones & The Dap Kings. Je zou Timmion goed kunnen vergelijken met het Daptone-label. Beide ergeren ze zich aan 'het toontje' dat op een bepaald moment 'soul' gaat heten, maar wat meer met commercie van doen heeft dan met pure emotie. Met respect aan de producenten uit de roemruchte jaren zestig en zeventig keren zij terug naar de roots en letten erop dat de zanger (m/v) en musici vanuit hun emotie de opname op de band zetten. Menig Amerikaan maakt de oversteek naar Finland om daar een plaat op te nemen en Carlton Jumel Smith is één van hen. Smith is niet één van de jongsten en maakt toch pas in de nieuwe eeuw zijn debuutalbum. De eerste single waarop hij alle 'credit' krijgt is eentje uit 1990. Toch gaat het vooral om de laatste twee jaar waarin Carlton uitgroeit tot een gewaardeerde artiest van formaat. Het album '1634 Lexington Ave.' verwijst naar het adres waar hij is opgegroeid in New York. Je kan het geheel aan de Finse muzikanten en het productieteam van Cold Diamond & Mink overlaten dat het gaat klinken als een plaat uit zijn jeugd. 'This Is What Love Looks Like' zou ook zomaar uit de vroege jaren zeventig kunnen stammen.
Ik zoek op Facebook naar één van de eerste publicaties over Carlton Jumel Smith. Volgens mij moet dat in 2018 zijn geweest. Intussen kom ik erachter dat de man in december nog heeft opgetreden in Zwolle. Ook zie ik op zijn website dat zijn agenda voor 2020 reeds vol zit en dat hij zijn tournee aftrapt middels een festival op Vlieland. Toch zal het niet als nieuws komen dat er een groot kruis door de agenda staat. 'To be re-scheduled', is de begeleidende tekst. Dat zal dus wel de zomer van 2021 worden? Ik kan het oorspronkelijke bericht niet meer vinden, in mijn herinnering geeft het juist nog wat extra biografische informatie prijs. Carlton is derhalve nog altijd 'underground' en heeft nog steeds geen Wikipedia-pagina. Om 'This Is What Love Looks Like' aan te prijzen, wil ik graag gebruik maken van het verkooppraatje van een grote Engelse platendealer: Het is zonder meer de allerbeste retrosoul-productie van de laatste jaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten