Opschalen en afschalen. De woorden lijken al decennia lang te bestaan, maar opeens lees je het overal. Sterker nog: Ik hoorde laatst iemand in een conversatie al het woord opschalen noemen en, nee, dat ging niet over het virus of de maatregelen daartegen. Ik ben de 'Blauwe Bak Veteranen' ooit begonnen met zes singles per aflevering en voor iedere single een apart berichtje. Daarna heb ik opgeschaald tot zestien singles per keer omdat ik niet maanden lang wil wroeten door de 'overkill' van Northern Soul-stampers uit 2012. De 'Veteranen' hebben (tijdelijk?) de plek ingenomen van 'Raddraaien' en het schrijven van deze berichten geeft me zoveel plezier dat ik er niet aan moet denken om het eindpunt te bereiken. Daar hoef ik op zichzelf niet bang voor te zijn want de meeste Blauwe Bak-aanwinsten uit de jaren 2016 tot nu staan nog altijd in de Blauwe Bak. We zitten nu dan pas net op de helft? Toch heb ik het nodig gevonden om af te schalen. In plaats van zestien singles ga ik vanaf nu twaalf singles per keer behandelen. Dat betekent dat we deze aflevering nog nét in 2015 blijven. De finale van een achteraf gezien toch best wel bijzonder jaar!
Binnen nu en drie weken mag ik andermaal terug naar september 2015 voor 'Rondom 10' en kijk daar nu al naar uit. Het jaar 2015 begint heel erg gemiddeld voor mij, maar krijgt in de zomer een gezicht en een hele mooie uitloop de winter in. In november 2015 herinner ik me de plaat die voor een groot gedeelte mijn vakantie heeft 'gemaakt'. Het is de zondagavond dat ik de knoop moet doorhakken en besluit dat tijdens een wandelingetje te doen met een muziekje. De muziek is een Engelse podcast van een vriend welke ik nog niet heb beluisterd. Het is meteen de eerste plaat in de show die een indruk achter laat. Het gaat erom of ik morgen, maandag, naar huis ga óf dat ik tot dinsdag blijf. De reden van vertrek zou de dreiging van een onweersbui zijn. Volgens de campingbaas gaat dat reuze meevallen in deze omgeving en dus blijf ik een extra dag. De volgende dag hoor ik het nummer opnieuw en in november herinner ik mezelf aan het voornemen om de plaat op te zoeken. Zo is deze nog precies op tijd voor de Blauwe Bak Top 100 van dat jaar. De plaat schopt het overigens tot de 25e plek in deze lijst.
Dat de zomer van 2015 een mooie overgang kent naar de winter is alleen in retrospect. Het postbedrijf heeft me in juni beloofd dat het me gaat aannemen. Alleen krijgt de man die het heeft georganiseerd een ernstig ongeval in augustus en moet maanden revalideren. Er is niemand anders die de taak wil overnemen. Intussen krijgen we te horen dat de Gemeente Meppel de samenwerking beëindigd. Voor een postbedrijf als de onze is dat meteen de belangrijkste klant omdat het merendeel van de post in ons bezorggebied zit. Tegen die tijd is mijn consulent weer hersteld en dan staat het opeens op losse schroeven. Om een lang verhaal kort te maken: Het is vooral mijn eigen doorzettingsvermogen en blijven drammen bij de verschillende personen dat ik in januari 2016 een contract heb gekregen. Mijn oud en nieuw heeft daardoor wel een tik opgelopen, maar gelukkig is daar nog de vakantie en het najaar welke me doen opmonteren.
708. Let's Change The Subject-Satisfaction Unlimited (UK, Sonic Wax, 2013)
709. The Times We Had Together-Sam Bowie & The Blue Feelings (US, Wingate, 1965)
710. Stop Hurting Me Baby-Purple Mundi (UK, Cat/Outta Sight, 1972, re: 2011)
De eigenaar van Rarenorthernsoul en de eigenaar van Sonic Wax zijn broers en dus heeft de webshop geregeld 'exclusieve' demo's van Sonic Wax in de aanbieding. In de eerste jaren brengt het nog geregeld eenzijdig bespeelbare singles uit. Ik heb 'You Got To Pay Some Dues' van Willie Tee al sinds 2012 in de koffers staan en eind 2015 heeft Rarenorthernsoul een actie met deze vroege Sonic Wax-releases. Bij besteding van een bedrag kun je een gratis Sonic Wax-single uitkiezen. Ik kies voor Satisfaction Unlimited. Oorspronkelijk een lange album-track uit 1972 maar deze is door Lee Jeffries tot een compacte single van drie-en-een-halve minuut gekneed. Dit is de laatste plaat van 6 november 2015. Sam Bowie is de plaat die ik in de inleiding heb genoemd, de 'soundtrack' van de laatste dag van de vakantie. Deze haal ik op 8 november uit Amerika via Ebay. Dan krijg ik opeens ook erg veel zin in de single van Purple Mundi en bestel deze dezelfde dag op Ebay. Ze staan alle drie nog altijd in de koffers.
711. Don't Put Off Today For Tomorrow-The Gill Singers (US, Psalms, 1974)
712. Doin' My Job For Jesus-Bill Moss & The Celestials (US, Westbound, 1972)
713. May Not Be What You Want-The Voices Of Watts (US, Tree Of Life, 1973)
Op een zekere avond in december 2015 post 'ome' Greg een lange lijst met gospel-singles welke hij in de verkoop doet. Wat meteen opvalt is dat hij ze erg voordelig kan verzenden, vooral na de eerste single. The Gill Singers is de duurste van het trio. Alle bestaande exemplaren zijn moedwillig bekrast door één van de leden (naar verluid?) omdat hij een visioen had gekregen in zijn slaap. Greg heeft eentje gevonden waarbij de kras minder ver op de plaat staat, maar het is mijn exemplaar dat nog immer op zijn Youtube-kanaal staat. Ik heb het liedje wel eens anders gehoord met vermoedelijk een andere titel, dus als iemand het antwoord weet? 'Don't put off today, today for tomorrow, 'cause tomorrow may be a little too late' is het refrein. Bill Moss en The Voices Of Watts zijn vooral om de hoge verzendprijs van één single naar beneden bij te stellen en met name de laatste houdt me de hele avond bezig. Ik ga uiteindelijk overstag. Het is de b-kant van 'The Morning After', een hele vreemde cover van de Maureen McGovern-hit. Ik reken de platen af op 8 december 2015. Vanzelfsprekend staat dit trio in de gospel-koffer. Of moet ik inmiddels koffers zeggen. Ze passen niet meer in de houten koffer.
714. Tighten Up-Archie Bell & The Drells (US, Atlantic, 1968)
715. Nevermore-Renaldo Domino (US, Twinight, 1969)
716. Any Day Now-Chuck Jackson (US, Wand, 1962)
In 2015 ben ik nog vaste klant bij mijn 'maat' in München. Hij biedt zijn platen eerst aan middels een mailinglijst en vervolgens gooit hij ze op Ebay. De laatste zes van vandaag komen van zijn veilingen en de zevende is de eerste in de volgende aflevering. Bij Chuck Jackson kan ik melden dat dit de schaarse vinyl-uitgave is. Amerikaanse labels en met name Wand maakt in 1962 al volop gebruik van het voordelige styreen. Vinyl wordt gereserveerd voor radio-promo's en heel soms lekt een lading vinylsingles uit. Dat is het geval bij Chuck Jackson. De meeste styreen-singles die je tegenwoordig tegenkomt, klinken stuk voor stuk ernstig tot beroerd. De mijne kan nog heel wat jaren vooruit! De Twinight-verzameling gaat in 2015 nog altijd door en dat levert ons vandaag twee titels op. Archie Bell & The Drells staat in de reserve-Blauwe Bak en de overige twee in de koffers.
717. Is It Because I'm Black-Syl Johnson (US, Twinight, 1969)
718. Hold On-Radiants (US, Chess, 1968)
719. Secret Love-Billy Stewart (US, Chess, 1966)
Zo ontdek je bijna vijf jaar later nog iets! Ik zie net op 45cat de opmerking dat de keerzijde van Billy Stewart acht testgeluiden bevat. Vreemd! Ik heb eigenlijk nooit naar de achterkant gekeken, in de veronderstelling dat dit gewoon glad vinyl zou zijn zonder een groef, maar het klopt! Het is feitelijk een eenzijdige promo zonder b-kant. Het is in 1966 de opvolger van de hit 'Summertime' en is zo mogelijk nog meer maniakaal dan de hit. Het staat echter al tijden in de Ere-Blauwe Bak. De overige twee staan in de koffers De bovenstaande zes reken ik af op 15 december.
In de volgende aflevering de laatste twee uit december 2015 en de eerste tien van 2016. Ik ga het dan hebben over een verkrotte woning en wellicht ook nog over iets met ramen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten