,,Dankzij die gekke Engelsen hebben we maar mooi een paar pakhuizen leeg gekregen", grappen twee Amerikanen tegen elkaar in een soul-groep op Facebook. De mannen van Atlantic lenen geld van hun tandarts, Berry Gordy schakelt de (schoon)Familie in om zijn droom waar te maken. Spaarbankboekjes worden geplunderd om de ene single tot een feit te maken en dan...? Dan komt het plaatje niet aan beurt ten tijde van de release. De schuldeisers beginnen steeds harder te roepen om een aflossing. Je kan beter je geld stoppen in een plaat dan in fruit of bloemen. Die kun je na twee weken weg gooien. Een plaat kun je altijd nóg eens proberen. Op het laatst verkoop je maar de hele partij aan een opkoper om toch weer wat cash in de portemonnee te hebben. De platen verdwijnen in pakhuizen en de handelaren wachten geduldig eer er vraag zal ontstaan naar de plaat. Soms worden ze in bulkpartijen gestopt voor export naar Europa. Sinds de vroege jaren zeventig speuren Engelse en Europese dj's actief in steden als Chicago en Detroit naar onuitgebrachte en onontdekte plaatjes in pakhuizen. Nu het weer tamelijk eenvoudig is om een plaat te persen, regent het dagelijks van de 'niet eerder uitgebrachte' opnames. Het komt er vaak op neer dat je omwille van 'exclusiviteit' een gigantisch bedrag moet betalen voor een nieuwe plaat met een afschuwelijk geluid. Dat kan ook anders! Alberto Zanini is eveneens begonnen met een paar directe heruitgaven, maar traceert tegenwoordig de oorspronkelijke artiesten en laat ze het opnieuw opnemen met een professioneel orkest. Bijna drie maanden na het plaatsen van de order zijn Grace Love en El' Willie vandaag gearriveerd en de laatste mag meteen door als Week Spot: 'Shardarp II' van El' Willie uit... jawel... 2018!
Ik heb er een hard hoofd in gehad, maar mijn geduld wordt beloond. Feit is dat Cannonball aan strikte 'limited editions' doet. Als een plaat is uitverkocht dan is het honderd procent gegarandeerd dat er geen tweede 'issue' komt. Ze zijn nieuw flink aan de prijs maar zijn eveneens waardevast. Toch doet het niet alleen in 'oud' werk. Cannonball werkt sinds een paar jaar met Grace Love en haar 'Higher' wordt getipt als een 'klassieker van de toekomst'. De plaat is al lang uit roulatie en doet eveneens flinke prijzen. Het aanbod om Grace rechtstreeks van de eigenaar te bemachtigen, is een kans die ik niet laat liggen. Als bonus zit de 'nieuwe' El' Willie erbij in. Het is begin dit jaar dat Alberto contact zoekt met mij. Hij is supertrots op zijn nieuwste aanwinsten in de catalogus en stuurt me mp3's toe om in mijn shows te draaien. El' Willie heb ik een goede 'plug' gegeven in maart en april, maar weet zelf niet of ik daar dertig euro voor over heb. In dit aanbod met Grace Love is het opeens wél aantrekkelijk. Ja, dertig euro is een hoop geld voor een single, maar... je kan met een gerust hart gaan slapen. De opnames zijn allemaal volledig legaal, de artiesten krijgen een flink aandeel uit de verkoop (en vaak het eerste dat ze verdienen in vijftig jaar in de muziek) en 'once they're gone, they're gone'. Daarbij hebben ze één uitzondering gemaakt, maar meteen wel op een 'budget'-label. O ja, kan ik ook meteen vertellen dat Wicked Lester gisteren ook is binnen gekomen. De drie 'verwachte' singles van vorige maand hebben er bijna een maand over gedaan om in Uffelte te komen.
William Travis is de naam, maar hij luistert sinds jaar en dag naar de naam El' Willie. In het zuiden van de Verenigde Staten lopen de stijlen soms dwars door elkaar heen en zo kan het gebeuren dat El' Willie enerzijds te boek staat als 'blueszanger', maar in werkelijkheid een 'unsung hero' in de Southern Soul is. In de vroege jaren zeventig begint hij zijn loopbaan als saxofonist bij The Original Drifters. Willie speelt vier jaar met de band als er scheuren ontstaan. Enkele leden hebben genoeg van het onderweg zijn met de band terwijl de anderen graag het werk willen voortzetten. In 1976 valt The Original Drifters uiteen en ontstaat Nobody's Children. De laatstgenoemde gaat in 1976 de studio in om de eerste 'Shardarp' op de band te zetten. Het krijgt een lokale release op het Toeholt-label. Ruim 42 jaar later staat El' Willie wederom in de studio om 'Shardarp' in te zingen. Nu met een professionele studio-band en de mogelijkheid er een fijn klinkende productie van te maken. Alberto Zanini en zijn mensen hopen op een lange mooie zomer met zwoele avonden en feestjes die tot in het holst van de nacht kunnen doorgaan. Zo wordt 'Shardarp II' uiterst 'dancefloor-friendly' en heeft het tegelijk de specifieke Cannonball-sound. Normaal gesproken heb ik niet zoveel met opnieuw opgenomen werk, maar er is iets in de productie van Cannonball dat me enorm aanspreekt. Ze geven zelf ruiterlijk toe dat ze wellicht liever het origineel zouden hebben gebruikt, maar dat dit vaak niet om aan te horen is. Ze hebben een jaar geleden een video gemaakt van zo'n opname: Eerst het origineel vol geruis, gepiep en gekraak en niet meer dan een minuut. Vervolgens de nieuwe productie. Geen 'snob' die erom heen kan: Weliswaar niet het 'origineel' maar stukken beter te genieten op de dansvloer dan het origineel.
El' Willie is inmiddels 68 jaar maar nog immer actief. Als je vervolgens naar zijn, in eigen beheer uitgegeven, albums luistert, is het een wereld van verschil met de Cannonball-single. El' Willie is toetsenist en componeert zijn huidige muziek met synthesizers. Vaak voorspellende ritmes en opgenomen in de beste slaapkamer van het huis. Het is niet zomaar 'lo-fi', het doet gewoon pijn aan de oren. 'Shardarp II' is niet alleen een bom op de dansvloer, maar is ook zeker 'classy' te noemen en dat is iets waar ik tegenwoordig mijn stoel voor uit kom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten