Alpennevel

Wat moet je nu met zo'n kop boven een bericht? Welnu, in september heb ik 'Gestampte aardbei' reeds gehad en dat zou moeten gaan over een 'donkere' periode in Mossley. Het ging vervolgens alleen maar over het weekend in Blackpool en nu wil ik dan toch echt dat oorspronkelijke verhaal belichten. 'Gestampte aardbei' heeft betrekking tot 'Crushed strawberries', de licht-rose tint die op een deel van mijn wanden is aangebracht. Het heeft een jaren vijftig-zuurstok-sfeer met een blauwgroen-achtige kleur Ook dat heeft een meer poëtische naam gekregen: 'Alpine mist'. In Duitsland noemen ze het 'Türkisch grün', ook al kom ik donkere tinten tegen op Google. Mijn neefje viert vandaag zijn 26e verjaardag en dat doet me plots terug denken aan tien jaar geleden. Toen was het ook rond zijn verjaardag dat ik bij het bedrijf aan geef 'dat ik het even niet meer trek'. Ofwel: Ik ga eerst voor drie maanden de ziektewet in en slik de eerste medicijnen. In januari krijg ik even een opleving ook al is het meer omdat ik niet in de kroeg kan zitten als ik aan het werk ben. Uiteindelijk heb ik tien jaar geleden de opmaat gegeven naar het afscheid van de alcohol, daar komt het op neer. Tien jaar daarvoor zit ik ook in een moeilijke periode, alleen is het dan eenvoudiger te verklaren. Nu ik een beetje tot rust ben gekomen in een warm huis in een mooie omgeving, krijg ik plots te maken met de 'verwerking' van de eerste maanden in Engeland. Op een maandagmorgen gaat het helemaal mis. Ik heb me maanden groot en stoer gehouden en op deze dag 'breek' ik dan eindelijk. Het zal een periode worden van dezelfde proporties als 2008-09.

Bij 'Gestampte aardbei' heb ik een foto geplaatst van één van de vele sluisjes aan het Huddersfield Canal. Het is dan inmiddels een week na 'het breekpunt'. De eerste week zonder ik mezelf ernstig af en slaap hele dagen. In het begin richt ik mijn woede nog op de omgeving, maar besef al gauw dat ik dit niet moet doen. Het is immers mijn probleem en ik kan beter mensen te vriend houden. Daarvoor zonder ik mezelf af en haal wat eten uit de keuken als iedereen naar bed is. Het is een week later als ik uit mijn kamer wordt 'getrokken'. Ik zit op de bank bij de voordeur als Sadie, onze gemeenschappelijke hond, opeens van de bank springt en kwispelend bij de deur gaat staan. Ze kijkt om en loopt naar me toe. Met haar neus duwt ze tegen mijn knie. ,,Overeind, reus!". Vervolgens staat ze weer bij de deur en kijkt om. ,,Waar blijf je dan?". Ik zucht en sta op. Ik open de deur en word bijna verblind door de zon. Het is het eerste daglicht in een week. Sadie steekt haar neus omhoog en kijkt naar mij. ,,Mooi hè?", kan ik haar horen zeggen. ,,Dat wilde ik je even laten zien". We gaan samen die middag een heel eind wandelen langs het Huddersfield Canal totdat ze gaat zitten en weigert een stap vooruit te zetten. Als ik me omdraai, staat ze weer op, maar andersom gaat ze net zo hard weer zitten. Zo geeft ze aan dat het mooi is geweest en ze weer naar huis wil.

De leiding weet niet goed wat ze ermee aan moeten. De Emmaus is geen vakantiepark. Je moet werken voor de kost en inwoning maar tegelijk zien ze ook dat ik het écht even moeilijk heb. Op hun verzoek ga ik naar de huisarts. Dan moet ik nog het ene en het ander regelen want ik sta nog steeds geregistreerd bij de huisarts in Friesland. Die schrijft me uiteindelijk Prozac voor en stuurt aan op 'verplichte socialisering'. Dat laatste zou, denk ik, genoeg zijn geweest. Mijn wereldje is niet groter dan de woon-werk-gemeenschap en eens per week een paar uur in de Tollemache Arms. Ik word doorverwezen naar de MIND in Ashton-under-Lyne. Dat biedt een 'dagopvang' voor verwarde mensen. Het begint met thee en koekjes en vervolgens zijn er diverse workshops die je kan volgen. Ik herinner me een yogales waarbij de dame new age-muziek vanaf een cassette speelt. Ik zit in een aangename trance als plotseling de herkenningsmelodie van de soapserie 'East Enders' uit de stereo klinkt. Ja, dat stond dus ook op het bandje. De yoga hebben we die middag maar gelaten voor wat het was. Ik leer een meisje kennen dat ook gek is van muziek. Ze wijst me een paar platenzaakjes aan in Ashton maar ik vermijd verder contact. Ik tref haar vriendje en op zichzelf is dat geen kwade kerel, maar ik voel een zekere negativiteit van hun uit gaan waarvoor ik niet noodzakelijk de Emmaus voor hoef te verlaten. De uitstapjes naar de MIND worden steeds meer een reden om platenzaken te bezoeken.

Ik weet niet precies hoe lang ik niet heb gewerkt, maar het zal met twee of drie weken snel ophouden. Ik hoef nog steeds niet 'fulltime' en wordt nu meest ingezet in de meubelwinkel. Het contact met de klant werkt op meerdere manieren. Ten eerste leer ik mezelf nog meer communicatief te worden en ook ontspint zich wel eens een aardig gesprek over koetjes en kalfjes met een klant. Ik leer in deze tijd ook Mrs. Hatfield kennen. Als ik later 'promoveer' naar de winkel aan Manchester Road zal Mrs. Hatfield tweemaal per week langs komen. Ze krijgt thee en koekjes van me en intussen praten we honderduit waarbij ze me laat 'zoeken' naar de juiste woorden en dan het goede woord aangeeft. Na afloop stopt ze me altijd geld in de hand. ,,Hier. Ga vanavond maar iets drinken in de Tollemache". Meestal is het vijf pond en dat is nogal wat vergeleken met de 20 pond 'spending money' voor een week werk. Ik wil later nog eens een apart bericht aan haar opdragen. Ze is in 1998 al ver in de zeventig en ik neem aan dat ze niet meer onder ons is?

In deze periode betrek ik de nieuwe kamer want de verbouwing is helemaal afgerond. We hebben al eens een zondag visite gehad van de 'president' van de Emmaus. Terry Waite is in de jaren tachtig in Libanon als onderhandelaar bij gijzelingsacties als hijzelf in 1987 wordt gekidnapt en pas in 1991 wordt vrijgelaten. De Engelse Emmaus kent echter méér nationaal bekende kopstukken. De voormalige aartsbisschop van Canterbury bijvoorbeeld. Lord Robert Runcie heeft zijn periode als aartsbisschop in 1991 beëindigd en is zeven jaar later actief binnen de Emmaus. Ze hebben hem bereid gevonden om de Emmaus in Mossley officieel te openen. Met zo'n 'grootheid' in het midden moeten de nodige voorbereidingen worden getroffen. De keuze van het bestuur valt op mij. Ik ben de aangewezen persoon om Lord Runcie te mogen ontvangen. De rest van de 'lads' wordt met een groot geldbedrag naar de pub gestuurd met de mededeling dat ze vóór de lunch niet terug mogen zijn en dat ze de rest van de dag vrijaf hebben. Ik trek mijn beste pak aan en laat het maar over me heen komen. Ik vrees dat ik de foto's ben kwijt geraakt, maar er is materiaal dat ik Lord Runcie de hand schud. Als hij hoort dat ik uit het noorden van Nederland kom, begint hij nota bene over Sloten. Hoe lokaal wil je het hebben? Lord Runcie is alweer in de Rolls-Royce naar huis als de 'lads' uit de pub komen. Die hebben hem goed geraakt en ik ben de enige die nuchter is. Als ik achteraf zie hoe conservatief hij was tegenover homoseksualiteit zou ik hebben gewenst dat ik misschien een kleine opmerking had kunnen maken, maar dat is achteraf. Runcie is in 2000 overleden.

De Prozac heeft een maand nodig om te 'settlen' en dan gaat het opeens een stuk beter. Toch heb ik er geen moeite mee om een maand later 'cold turkey' te stoppen. De boodschap is duidelijk geweest: Meer sociale contacten buiten de Emmaus en zo nu en dan een 'brisk walk along the Huddersfield Canal', aldus het advies van onze huispsychologe (en bestuurslid) Jacqui. Héél soms heb ik nog steeds wel eens een 'brisk walk' nodig en denk dan steevast aan haar woorden. Het is wandelen alsof je de bus moet halen die over vijf minuten vertrekt, maar je hebt maar drie minuten om naar de bushalte te lopen. Het duurt al met al tot april eer ik 'eruit' ben en in die tussentijd gebeurt er nog genoeg 'spannends'. Wordt vervolgd, zal ik maar zeggen?