Sommige biografieën verdienen een film. Ik hoop dat men nog steeds bezig is met de film over de handel en wandel van Arrow Brown en zijn Bandit-label (zie: 29 juli 2015). Ik zou dolgraag het resultaat willen zien! Charles Bradley's leven leest eveneens als een spannende film en... dat is het geworden! In 2012 heeft iemand een documentaire gemaakt over de man en dat maakt hem alleen maar méér het cult-idool dat Charles Bradley is. Het is oppassen in een muzikale wereld die van 'hypes' en trends aan mekaar vast hangt. Soms is daar een artiest (m/v) die de ene dag erg 'hot' is en de volgende dag vergeten is. Als dan weer iemand superlatieven tekort komt bij een soulzanger of -zangeres ga ik meteen al met een zekere scepsis luisteren. Het zal toch niet? Bij Charles Bradley heb ik dat ook een tijdje vol gehouden. Hij zit immers bij Daptone en dat werkt bij mij enige tijd in zijn nadeel. Totdat ik op de eerste maandag van de vakantie dan 'The World (Is Going Up In Flames)' hoor. Ik moet even slikken bij de prijs, maar weet dat de plaat wellicht het dubbele waard is en... het is een nummer om voor te sterven! Sinds een paar weken dus in de Blauwe Bak en nu de nieuwe Week Spot: 'The World (Is Going Up In Flames)' van Charles Bradley & Menahan Street Band uit 2007.
Ik heb in het bericht na het overlijden van Sharon Jones geschreven hoe ik in 2006 in contact kwam met haar muziek, twee jaar later haar cd's heb gekocht en toen vervolgens een tijdje 'uit het oog verloren'. Het was me welletjes op een zeker moment. Dat is dezelfde tijd dat Charles Bradley voor het eerst in de schijnwerpers treedt. De documentaire over zijn leven verschijnt en opeens heeft iedereen de mond vol over deze briljante zanger. Ik hou me zes jaar afzijdig en nu mag ik meedoen. Ze zijn niet gek bij Daptone Records! Ze weten heel goed wat ze willen en wat niet en commercieel succes is geen vereiste. Ik herinner me de tekst die Bosco Mann heeft geschreven voor 'Naturally' van Sharon Jones & The Dap-Kings: 'We moeten de soul bevrijden uit het gekreun van de latere Otis Redding'. Soul moet weer leven, volgens Mann en dat wil hij met The Dap-Kings terug brengen. Bradley past eveneens in dat straatje: Een krachtige boodschapper die niet verzandt in clichés maar origineel en rauw blijft.
Charles Edward Bradley wordt op 5 november 1948 geboren in Gainesville in Florida. Hij groeit eerst op bij zijn grootmoeder omdat zijn moeder niet voor hem kan zorgen. Als Charles acht jaar oud is, haalt zijn moeder hem op om met haar in Brooklyn te gaan wonen. Het is bittere armoede. Charles slaapt in een vochtige kelder met zand op de vloer. Als hij veertien jaar oud is, neemt zijn zus hem mee naar het Apollo-theater waar James Brown optreedt. Vanaf dat moment gaat Bradley oefenen om alle podium-gimmicks van Brown te imiteren. Hetzelfde jaar loopt hij weg van huis en slaapt 's nachts in leegstaande wagons in de ondergrondse. Hij komt terecht in Bar Harbor in Maine waar hij aan de slag kan als kok. Zijn baas vindt hem op James Brown lijken en vraagt hem of hij kan zingen? Hij overleeft zijn podiumangst en treedt in de jaren 1965-68 op met een lokale band. De groep valt uiteen als zijn collega's worden opgeroepen om te vechten in Vietnam. Bradley blijft als kok werken. In 1977 gaat het weer jeuken en hij verhuist naar onder andere Seatle, Canada, Alaska en Californië. Naast een veelvoud aan verschillende baantjes klust Bradley bij als James Brown-imitator onder namen als 'Screaming Eagle Of Soul', 'Black Velvet' en zelfs 'James Brown Jr.'. In de midden jaren negentig keert hij terug naar Brooklyn om bij zijn moeder in te trekken. Hij blijft doorgaan als James Brown-imitator en ontmoet zo op een avond Gabriel Roth. Hem kennen we beter als Bosco Mann en uitbater van Daptone Records. Hij koppelt Bradley aan Menahan Street Band. De afspraak is tussen beiden dat de band gewoon funky zal 'jammen' terwijl Bradley ter plekke de tekst verzint. Dat resulteert in een eerste single: 'Take It As It Come parts I & II'. 'The World' is Bradley's vierde single en nog steeds is de tijd niet rijp voor een album.
In 2011 brengt Bradley een cover van Neil Young's 'Heart Of Gold' en verschijnt eveneens het eerste album: 'No Time For Dreaming'. De persberichten van Daptone heeft Poull Brien nieuwsgierig gemaakt en deze gaat met Bradley een reis door zijn leven maken. 'Soul Of America' is het resultaat en zet de naam van Charles Bradley definitief op de kaart. Hij blijft echter Daptone trouw. De platen verschijnen evenwel op Dunham, een sub-label van Daptone. In 2013 verrast hij vriend en vijand met een cover van 'Changes' van Black Sabbath. Bradley maakt totaal drie albums: 'No Time For Dreaming' uit 2011, 'Victim Of Love' uit 2013 en 'Changes' uit 2016. Bradley is een cult-held en is veelal te treffen op meer progressieve festivals in Europa. In juli 2016 voelt hij zich niet goed en ziet genoodzaakt om een optreden op het Cambridge Folk Festival en een Canadese tournee af te zeggen. Het blijkt dat Bradley maagkanker heeft. Op 23 september 2017 verlaat hij het leven in het bijzijn van de muzikanten die zijn droom hebben waar gemaakt. Bradley is 68 jaar geworden. Zijn muziek wordt nog volop gebruikt voor televisie en film en ook weten de rappers zijn materiaal te vinden voor samples.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten