Een leven met Tony Joe White

Ik heb de speellijst al helemaal klaar voor 'Afterglow' en luister naar de 'Late Night Love Session' van mijn collega als ik tussentijds even op Facebook wil kijken. Ik heb al gezien dat mijn trouwe Belgische luisteraar Myriam in de chatroom aanwezig is en vaak volgt daar ook een privé-bericht op Facebook op. Het nieuws dat ze me daar brengt, verdooft me even. ,,Je hebt vast wel gelezen dat Tony Joe White is overleden?". Nee, dat weet ik op dat moment nog niet. Het is half één en over een half uur moet ik 'de lucht in ' met 'Afterglow'. Een goed voorbereid eerbetoon zit er niet meer in en ik zoek haastig 'Rainy Night In Georgia' op in mijn database. Niemand heeft het eeuwige leven en ook een popmuzikant niet. Vijfenzeventig jaar is op zichzelf een 'mooie' leeftijd en dus hoef je op zichzelf niet zo te schrikken bij het horen van dit bericht. De reden waarom het toch zo'n indruk op me heeft gemaakt, is omdat ik Tony Joe geheel op eigen wijze heb mogen 'ontdekken' waardoor ik een enorme waardering heb gekregen voor zijn werk. Ik wil dit bericht vooral in het teken zetten van mijn ervaringen met Tony Joe White en wat de man voor me heeft betekend.

Voor de kennismaking moeten we terug naar 1990. We zien een slungelige jongeman. Zijn kortgeknipte kopje begint al iets wilder te worden omdat hij weigert om naar de kapper te gaan. Een (oudere) klasgenoot heeft in 1990 lang haar zonder een hardrocker te zijn. Lang haar is in 1990 voor hardrockers. Lang haar en niet van hardrock houden, maakt je een zonderling type. Dat is Peter eigenlijk best wel en 'soort zoekt soort'. Ik heb dan al een paar jaar een fascinatie voor bands uit de jaren zestig en zeventig en zie dus dagelijks mannen met lang haar op fotohoesjes. Dat wil ik ook! Slungelig, niet meer zo kort haar en vooral veel puisten. Als paddenstoelen schieten ze uit mijn gezicht. Ik weiger lange tijd crème te gebruiken en als ik daar eenmaal mee begin? Dan zijn ze zo weer verdwenen en zullen afwezig blijven. Ik hou mijn ouders voor dat het op school best redelijk gaat. In werkelijkheid kan de droge leerstof me gestolen worden en duik ik veel liever in het 'Hitdossier' of de popencyclopedie. Voor de héle jonge lezers: Dit is achtentwintig jaar geleden en een tijd dat er nog geen internet was. De muziekkennis kwam niet van Wikipedia of Youtube, maar uit een popencyclopedie en het kopen van plaatjes. In de zomer van 1990 opent Sunrise haar deuren in Sneek. Over deze zaak kunnen jullie van alles lezen in 'Het zilveren goud' uit 2015 en 2016. In het begin heeft het louter eenheidsprijzen. De elpees zijn een tientje per stuk en de singles een gulden. In 1991 komt daar de vijf gulden-bak bij van de singles. Ik neem titels in me op in de winkel, fiets naar huis om in het 'Hitdossier' de desbetreffende artiest op te zoeken en besluit dan of ik de gulden kan wagen. Zo liggen bij Sunrise twee verschillende singles van een zekere Tony Joe White. In neutrale hoesjes en niet bepaald een nieuwstaat, maar de aanwezigheid van 'Roosevelt And Ira Lee' en 'Groupy Girl' in het 'Hitdossier' maken dat ik ze binnen twee weken beide naar huis neem.

'Roosevelt' is de eerste. Mijn Engels luisteroor is dan nog niet zo goed ontwikkeld en ik meen dat Tony Joe een mopje vertelt in het intro. Ook bij 'Groupy Girl' zal ik pas vele jaren later de betekenis leren kennen. Ja, ik ben nog heel erg preuts als ik vijftien ben! Het 'spoken intro' van 'Roosevelt' of toch de wah-wah pedaal in 'Groupy Girl'? Ik vind de keuze in 1991 erg lastig. Een jaar later merk ik opeens dat Tony Joe White nog springlevend is. In begin 1992 verschijnt de single 'Good In Blues' dat in de Top 40 tot een 38e plek komt. Er staat me iets van bij dat ik in 1993 nog eens een opvolger van 'Good In Blues' heb gekocht op cd-single. Aan de andere kant lijkt het me stug. Ik ben in 1992 blij om iets van 'mijn' Tony Joe White te horen, maar heb tegelijk niet zoveel op met de blues. Hoe dan ook: Als ik de cd-single ooit heb gekocht, ben ik hem waarschijnlijk kwijt geraakt.

Mijn oudste broer woont al sinds 1986 in Denemarken maar is tot ver in de jaren negentig geabonneerd op twee Nederlandse tijdschriften. Het ene is een blad over landbouwmechanisatie en het andere is een hobby-blad: 'Disco Dance'. In de vroege jaren negentig zal het de naam '10Dance' krijgen ('tendens'). Het is hét tijdschrift voor de disco-dj. Het bevat recensies van de nieuwste draaitafels en mixers, maar ook een zeer uitgebreide lijst recensies van actuele dance-platen. We sparen de bladen op totdat weer iemand uit de familie naar Denemarken gaat en ik mag van mijn broer de '10Dance' lezen. Ik denk dat het in 1995 is geweest als '10Dance' een aantal heruitgebrachte platen van Tony Joe White onder de loep legt. Dat is verrassend voor mij. Het blad richt zich weliswaar op een breed spectrum van de dance, maar qua 'oudjes' is het vaak hele obscure jazz (ten behoeve van de jazzdance-rage uit die tijd) of standaardwerken van Curtis Mayfield of Marvin Gaye. Tony Joe White zal ik hier nimmer verwachten. De schrijver laat me dan iets 'horen' in de muziek van White. Niet alleen is de beste man verantwoordelijk voor de ontwikkeling van de bayou-rock, hij experimenteert ook al heel vroeg met loopjes die later gemeengoed zullen worden in de funk. Hoeveel berichten hebben jullie vandaag over Tony Joe White gelezen en hoeveel hebben hem een innovator binnen de funk genoemd? Waarschijnlijk reppen ze allemaal van de bluesmuzikant, maar White heeft veel meer betekend voor de muziek dan dat menigeen voor lief houdt.

Op vinylgebied vind ik echter slechts weinig van White. Ik koop nog eens een heruitgave van 'Groupy Girl' omdat dit 'Polk Salad Annie' op de flip heeft staan. Helaas sneuvelt de single bij een optreden. Van 'Groupy Girl' zélf heb ik nog eens een 'upgrade' gevonden. Het is pas een paar jaar geleden dat ik 'Tunica Motel' heb gekocht, één van de andere singles uit de 'Good In Blues'-periode. Het is voor mij vooral interessant vanwege de b-kant: De originele 'Steamy Windows' dat een stuk 'sexier' klinkt dan Tina Turner's uitvoering. Vorige maand heb ik 'Makin' Love Is Good For You' gekocht van Brook Benton en dat blijkt een liedje te zijn van Tony Joe White. Ik heb dat thuis vanmiddag als 'eerbetoon' gedraaid en zit ook morgen in 'Do The 45' (vanaf elf uur op Wolfman Radio). In 'Afterglow' heb ik een rubriek met de titel 'Play That Full Album White Boy'. Gemaakt op 'Play That Funky Music White Boy' van Wild Cherry met een lekker vals zangpartijtje van ondergetekene. In deze rubriek draai ik een volledig album van begin tot einde. Hoewel...? Onze vergunningen staan niet toe dat ik meer dan vier nummers per show van één artiest draai en dus draai ik iedere week vier nummers van een bepaalde elpee totdat we het einde hebben bereikt. Ik heb onlangs 'To Be Continued' vn Tony Joe White in deze rubriek gehad en bij 'Rainy Night In Georgia' begint de chatroom te giechelen. De aanwezige reggae-fans hebben het plotseling over Prince Buster en schrijven quotes van Buster's versie in de chat. Gisteravond heb ik een versie gedraaid die half 'schoon' is. De twee lelijkste woorden zijn eruit gebliept, er resten alleen nog twee 'ondeugende' woordjes. Komende dinsdag ga ik in 'Tuesday Night Music Club' een kleine Tony Joe White-special doen en heb 'ontheffing' gekregen om ook deze 'Big 5' van Prince Buster te mogen draaien.