Singles round-up: februari 2

Ik begin me te realiseren dat ik best een zootje ervan heb gemaakt. Oorspronkelijk heb ik drie 'Singles round-up'-afleveringen in gedachten maar pas dit aan als bijna een dag geleden mijn ogen bijna dichtvallen. Nu is het op zichzelf wel weer handig om een extra bericht te kunnen publiceren, maar het is nog steeds een zootje! Normaal gesproken doe ik op dinsdag de Week Spot, maar ik heb nog niet eens een keuze gemaakt en dus zal deze morgen komen met in ieder geval het tweede deel van 'Het zilveren goud'. Ook wil ik liever niet meerdere delen van 'Het zilveren goud' achtereen doen. Waarom niet? Tja, het is onmogelijk om met mezelf hierover in discussie te gaan. Straks naar alle waarschijnlijkheid een foto van een bak stenen en dan morgen maar weer eens zien? Dan nu het tweede deel van de 'Singles round-up' van deze maand.

* Final Decisions- Keep On Walking (US, Bumpshop, 1973)
Op 28 oktober 2015 heb ik een standbeeld toegekend aan Mike Terry, de saxofonist van The Funk Brothers en arrangeur van diverse (onafhankelijke) platenmaatschappijen uit Detroit. Het is steeds in tweede instantie dat ik zijn naam opmerk op het label. Het begint altijd met de vraag wie de loepzuivere productie heeft verzorgd. Hoe het komt dat het plaatje zó smakelijk klinkt. Dat is vandaag andermaal het geval bij Final Decisions. In geval van 'Keep On Walking' val ik van de ene verbazing in de andere. Niet alleen zijn productie en arrangement in handen van Terry, 'Keep On Walking' wordt mede-geschreven door J.J. Barnes. Het resultaat is perfecte crossover zoals we die verderop bij Gwen Owens nóg eens zullen treffen. Een nummer dat na één keer draaien geheid in je hoofd blijft zitten voor de rest van de dag. Op 'Keep On Walking' ga ik eerdaags nog graag eens een dag bezorgen in Steenwijk. Dit is overigens de promo met de witte labels. In tegenstelling tot Polydor gebruikt Bumpshop daar wél styreen voor, maar het klinkt wel aardig 'stevig' ditmaal.

* Marva Hicks- Looking Over My Shoulder (UK, Infinity, 1978)
Je kan de klok erop gelijk zetten. Iedere keer als ik nét heb afgerekend bij Mark, adverteert hij een single die ik nog graag bij het pakket had in gehad. Helaas, het pakket is dan net een uur ervoor afgeleverd bij het postkantoor. In het hier en nu hebben we het zelfs over een styreen-single op United Artists uit 1972 en dat is ont-zet-tend slecht styreen! De plaat is flink duur geweest en dus hoop dat-ie een beetje goed blijft klinken! In oktober heb ik de laatste keer afgerekend en koud een dag na verzending zet Mark deze van Marva Hicks op de site. Met eveneens een flink prijskaartje, maar... er is één single die hij niet meer kan vinden en dus brengt hij dit in mindering op Marva Hicks. Ik heb in werkelijkheid het bedrag reeds voldaan en toch voelt het comfortabeler aan. Met de deur in huis: Marva Hicks' single uit 1978 is erg gewild en dat heeft zijn weerslag in de vraagprijs. De plaat mag voor een beetje minder door initialen en cijfers op het label van deze Engelse promo. Een plaatje uit de hoogtijdagen van de disco dat zich aansluit op de heersende trend, maar de clichees smaakvol weet te ontwijken. Ik kan de lade met superlatieven open trekken maar het ook kort houden met slechts één woord: 'Klasse'. Dat is namelijk wat de plaat is en wat deze uitstraalt. Geen wonder dat de dj's graag een flinke prijs neer leggen om dit in de koffers te mogen hebben.

* Bo Kirkland & Ruth Davis- Stay By My Side (US, Claridge, 1977)
In de 'seventies soul' kun je nog steeds veel plezier hebben van je euro. Okay, deze is ietsje duurder geweest dan één euro, maar het geeft wel twee onweerstaanbare kanten. In 1977 maken de import-zaken in Engeland overuren aan Bo Kirkland & Ruth Davis. Hun 'You're Gonna Get Next To Me' is 'gereedschap' in de discotheken in Engeland en EMI International brengt de plaat ook nog maar eens officieel uit. De recensent in 'Blues & Soul' vreest dat de import wellicht al roet in het eten heeft gegooid, maar niets is minder waar. De single wordt evengoed een redelijke Engelse hit. Ook Nederland krijgt een release op EMI mét fotohoes en die staat nu al op mijn verlanglijstje. Ik denk dat het bij die single hetzelfde is als bij 'Stay By My Side': Beide kanten zijn verschillend maar ademen een pure klasse. 'Stay' is meer de disco-kant. Nee, daar hoeft u geen zuur gezicht bij te trekken, want het is de meest dansbare kant en het heeft niets met Eurodisco van doen. 'That's A Bet', de keerzijde, haalt mij als eerste over de dam en dat is wellicht weer een beetje té 'moeilijk' voor de disco-gangers. Jammer dat we de labels met een 'C' al hebben gehad, anders had dit meteen de Week Spot geworden. Ach, misschien gaat het evengoed nog gebeuren, maar daar kijk ik morgen even naar.

* The New Young Hearts- The Young Hearts Get Lonely Too (US, Zea, 1970)
Op papier een zeer merkwaardige release. In den beginne hebben we The Younghearts, ook wel The Young Hearts. Hun eerste plaat stamt uit 1967 en is 'Little Togetherness' dat een grote hit zal worden in de Northern Soul. In 1969 verschijnt 'The Young Hearts Get Lonely Too' voor de eerste maal op Minit als The Young Hearts. Een paar maanden later komt de plaat uit op een lokaal label als The New Young Hearts en vervolgens nóg eens op het Zea-label onder de nieuwe naam. Niet veel later heet de groep weer The Younghearts. Als plaat heeft het ook een zeer merkwaardig intro. Het brengt je in de luisteraar aanvankelijk in de sfeer van een circus waarna The Young Hearts los gaat in een doowop-ballade. Even later is het duidelijk: Het is geen circus maar een regulier optreden van de band dat plotseling de behoefte heeft om de eigen problemen op het podium tentoon te spreiden. Het succes lacht ze aan alle kanten toe en toch zijn ze na afloop van het concert erg eenzaam. Het nummer is geschreven door Richard 'Dimples' Fields die in 1982 nog een redelijke disco-hit heeft met 'I've Got To Learn To Say No'. Op zowel Minit als SoulTown heeft het de 'grote hit' als keerzijde, op Zea introduceert de groep 'Why Do You Have To Go?'. Ook dat is lichtjaren verwijderd van Northern Soul: Méér van die zoete en perfect op elkaar aansluitende harmonieën. Pure magie!

* Gwen Owens- It Ain't Hardly Over (US, Josie, 1969)
Tot slot de plaat die mijn 2018 al voor een goed deel heeft 'gemaakt'. Ik ken Gwen Owens vooral van haar 'onmogelijke' Velgo-single 'Just Say You're Wanted'. Er gaaat bij het persen van deze plaat iets mis waardoor de naald niet in de groef blijft. Er is een handje overlevenden en slechts een enkeling speelt af zonder al teveel problemen. Zelfs een origineel dat niet aan te horen is, zit dichter bij de duizend pond. De plaat verschijnt in de jaren zeventig als bootleg en in de nieuwe eeuw als legale release via Outta Sight. Die heb ik reeds zes jaar in de bakken staan. Dat Owens enkele uitstekende platen heeft gemaakt in de midden jaren zeventig, weet ik geruime tijd. Ik 'mis' deze Josie-single tot een paar weken geleden en ik ben op slag verliefd. Net als bij Final Decisions heb je bij een goede crossover-plaat maar een half refrein nodig om het de rest van de dag in je hoofd te houden. Ik schaar deze van Gwen Owens in dezelfde categorie als 'One Moment' van Sheryl Swope en volgens mij passen ze ook erg mooi bij elkaar.